de nieuwe Lion King biedt een kans op een genuanceerde verkenning van de relaties met de gemeenschap. Als kind leerde ik Mufasa en Simba te bewonderen als de geïdealiseerde vormen van macho leiderschap. Dit doet zo denken aan de ervaringen van jonge zwarte homoseksuele mannen gedwongen om onze genderprestaties te beperken tot de hoogste normen van mannelijkheid. Zwarte homoseksuele en vrouwelijke mannen zijn op lange termijn pioniers geweest in het ondervragen en verstoren van mannelijkheid en normatieve gender constructies, vaak met het risico van de dood, afwijzing of vernedering. Sociale media dialoog rond de # zorgeloze beweging voor Zwarte mannen hebben gesprekken geopend over het prijzen van geïdealiseerde zwarte mannelijkheid boven queered en verwijfde geslacht presentatie. Dus als we nu teruggaan naar de polarisatie van het mannelijke en het vrouwelijke in Mufasa en Scar ‘ s interacties, is er zoveel meer te ontdekken en te muze.
Scar vormt een coole uitdaging voor uitgevoerde mannelijkheid. Mufasa wordt woedend op Scar ’s verschillende Brutale opmerkingen, grommen en grommen en het aannemen van vechten talk:” Is dat een uitdaging?”Met litteken reageert” Temper, temper. Ik zou je niet durven uitdagen” er is een subtiele Temming van Mufasa ‘ s mannelijkheid. De bedoeling is om Scar als een lafaard en Mufasa als groot te zien, maar als publiek kunnen we deze kans om Scar te zien als een meer berekende foil presenteren aan arrogant, Mannelijk leiderschap. Of het nu gaat om een” Gone-with-the-wind-fabulous ” Machiavelliaan, of een meer getemperd en koel intellect, er is veel dat een zwarte homo litteken zou kunnen doen om het gesprek over de behandeling en de achting van zwarte mannelijke vrouwelijkheid binnen zwarte gemeenschappen te bevorderen.De Lion King live-action film wordt verwacht als een toekomstige zwarte voorstelling in de cinema. Echter, in een post-maanlicht wereld, cinema die de prioriteit van CIS-hetero patriarchale zwarte leiderschap versterkt moet niet onbetwist blijven. Simba en Mufasa zullen uiteindelijk altijd de helden van het verhaal zijn, maar ik nodig het omarmen van een zeldzame gelegenheid uit om een queer, zwarte schurk aan het publiek voor te stellen, om een verhaal te vertellen over gemarginaliseerde identiteiten binnen zwarte ruimtes. Want terwijl kinderen negatieve associaties tussen queerness en schurkenstaat internaliseren, is het de plicht om wat verlichting te bieden van onbewust queer-bashing, en om kritische reflectie toe te staan over wat voor soort genderprestatie als ideaal wordt gezien.
