Dit paper presenteert de resultaten van een gedetailleerde enquête combineren Seabeam mapping, de zwaartekracht en het aardmagnetische metingen evenals één-kanaal-seismische reflectie waarnemingen in de japanse Trog en de kruising met de Kuril Loopgraaf tijdens de frans-Japanse Kaiko project (noordelijke sector van het Been 3) op de R/V “Jean Charcot”. De belangrijkste gegevens die tijdens de cruise zijn verkregen, zoals de Seabeamkaarten, het magnetisch anomaliepatroon en voorlopige interpretaties, worden besproken. Deze nieuwe gegevens beslaan een oppervlakte van 18.000 km2 en geven voor het eerst een gedetailleerd driedimensionaal beeld van de Japanse trog. In combinatie met de voorgaande resultaten wijzen de gegevens op nieuwe structurele interpretaties. Een vergelijkende studie van seabeam morfologie, single-channel en opgewerkte multichannel records leidt tot de conclusie dat er langs de Noord-Japanse trog weinig bewijs is van accretie, maar, in plaats daarvan, een tektonische erosie van de overheersende plaat. Het tektonisch patroon aan de oceanische zijde van de trog wordt beheerst door het creëren van nieuwe normale breuken parallel aan de as van de Japanse trog, wat een direct gevolg is van de neerwaartse buiging van de Pacifische plaat. Naast deze nieuwe fouten, worden oude normale fouten die parallel lopen aan de N65° oceanische magnetische anomalieën en schuin zijn ten opzichte van de as van de Japanse loopgraaf opnieuw geactiveerd, zodat twee richtingen van normale fouten zeewaarts van de Japanse loopgraaf worden waargenomen. Er wordt slechts één richting van de breuk waargenomen, zeewaarts van de Koerilentrog, vanwege het parallellisme tussen de sleufas en de magnetische anomalieën. Het convergente front van de Koerilentrog wordt links-zijwaarts met 20 km ten opzichte van dat van de Japanse trog verschoven. Deze transformatiefout en de onderste helling van de zuidelijkste Koeril-loopgraaf worden vertegenwoordigd door zeer steile steile steigers van meer dan 2 km hoog. Iets ten zuiden van het kruispunt, de Erimo Seamount rijdend op de Pacific plate, gaat nu de subductiezone binnen. Het is voorafgegaan door ten minste een andere seamount zoals geopenbaard door magnetische anomalieën over de landzijde helling van de Geul. Verdere studies zullen nodig zijn om onderscheid te maken tussen de volgende twee hypothesen over de oorsprong van de kromming tussen beide loopgraven: is dit te wijten aan de botsing van een reeds gesubducteerde keten van onderzeese bergen? of komt het overeen met een van de faallijnen van de Amerika/Eurazië plaatgrens?
