samenvatting van de zaak en uitkomst
Het hooggerechtshof van Canada oordeelde dat de vervolging van een middelbare scholier in Alberta voor antisemitische uitlatingen in zijn klas een redelijke en gerechtvaardigde beperking van de Vrijheid van meningsuiting was. James Keegstra, een middelbare school leraar in Alberta, vertelde zijn klas dat Joden slecht waren en twijfelde aan het plaatsvinden van de Holocaust. Hij werd beschuldigd van het moedwillig bevorderen van haat tegen een identificeerbare groep, waar hij bezwaar tegen maakte op grond van de Vrijheid van meningsuiting. De rechtbank bevestigde de Canadese wetgeving op grond waarvan de leraar werd aangeklaagd omdat hij niet te lijden had van vaagheid of breedheid, en probeerde racisme en haat uit te bannen.
feiten
in zijn lessen gaf Keegstra zijn leerlingen een aantal negatieve opmerkingen over de Joodse gemeenschap. Hij schreef aan het Joodse volk slechte kwaliteiten toe en uitte twijfel over het plaatsvinden van de Holocaust. Keegstra werd aangeklaagd op grond van sectie 319 (2) van het wetboek van Strafrecht van Canada Voor het opzettelijk bevorderen van haat tegen een identificeerbare Groep voor het maken van antisemitische en haatdragende verklaringen aan zijn studenten. Keegstra maakte bezwaar op grond dat artikel 319, lid 2, inbreuk maakte op zijn recht op vrijheid van meningsuiting overeenkomstig artikel 2, lid b, van het Canadian Charter of Rights and Freedoms(Charter).
overzicht van beslissingen
opperrechter Dickson gaf het meerderheidsbesluit van het Hooggerechtshof van Canada. Het Hof had twee constitutionele vragen. De eerste vraag was of artikel 319, lid 2, een inbreuk was op de Vrijheid van meningsuiting zoals gewaarborgd in artikel 2, sub b, van het Handvest. Het Hof concludeerde dat dit gebeurde na toepassing van de analyse in twee stappen die was vastgesteld in een eerdere zaak van het Hooggerechtshof, Irwin Toy Ltd. v. Quebec (Procureur-generaal).
de eerste stap van de analyse van Irwin Toy vereist een beoordeling van de vraag of de bewering inzake schending van de Vrijheid van meningsuiting binnen de werkingssfeer van punt 2, onder b), van het Handvest valt. In deze eerste stap concludeerde de meerderheid dat uitdrukking wordt beschermd wanneer het probeert een Betekenis over te brengen. Dickson beweerde verder dat de betekenis of boodschap van de uitdrukking irrelevant was, zelfs als, zoals in dit geval, het publiekelijk haat bevorderde. De tweede stap in de Irwin Toy-analyse vereist dat wordt vastgesteld of de overheid actie heeft ondernomen om de Vrijheid van meningsuiting te beperken. Dickson kwam tot de conclusie dat artikel 319, lid 2, tot doel had een bepaalde uitdrukking te verhinderen, en voldeed derhalve aan het tweede deel van de analyse.De tweede vraag was of de beperking van de Vrijheid van meningsuiting op grond van Afdeling 1 van het Handvest als wettelijk redelijk en gerechtvaardigd in een vrije en democratische samenleving kon worden gehandhaafd. Het meerderheidsbesluit antwoordde bevestigend. Dickson volgde in dit verband de benadering van R. v. Oakes, waar eerst moest worden vastgesteld dat het doel van de wetgeving van dringende en wezenlijke aard was. Dickson stelde vast dat het doel van de wetgeving inderdaad dringend en substantieel was, omdat uitdrukking die haat aan identificeerbare groepen bevordert, het multiculturalisme in Canada op een ongepaste manier belemmert.
in dit verband verwees het meerderheidsbesluit naar internationale instrumenten die Canada heeft ondertekend en die staten aanmoedigen wetgeving tegen de bevordering van haat uit te vaardigen. Vervolgens werd in het meerderheidsbesluit bepaald dat artikel 319, lid 2, voldeed aan het evenredigheidsvereiste van de Oakes-test. Dickson stelde vast dat er volgens de proportionaliteitseis een rationeel verband bestaat tussen de doelstelling van het Parlement en de overtuiging dat het strafrecht het meest doeltreffende middel is om de schade die door haatpropaganda wordt veroorzaakt, te onderdrukken. Voorts werd in artikel 319, lid 2, een minimale aantasting van de Vrijheid van meningsuiting vastgesteld. De bepaling heeft geen last van vaagheid of breedheid, aangezien het privégesprekken uitsluit, en de beklaagde de mogelijkheid heeft om zich te beroepen op de verdediging die beschikbaar is in artikel 319(3). Tot slot werd in het meerderheidsbesluit nogmaals gewezen op het belang van de doelstelling van de betwiste wetgeving om een vrije en democratische samenleving te hebben door te proberen racisme en haat uit te bannen.De afwijkende mening van rechter McLachlin was het eens met de meerderheidsbeslissing dat de Vrijheid van meningsuiting was geschonden overeenkomstig paragraaf 2, onder b), van het Handvest. Zij was het er echter niet mee eens dat de beperking van de Vrijheid van meningsuiting op grond van Deel 1 van het Handvest gerechtvaardigd en redelijk was. McLachlin stelde dat het criminele aspect van de beperking van de Vrijheid van meningsuiting die artikel 319, lid 2, oplegt, een huiveringwekkend effect kan hebben, voornamelijk omdat het legitieme uitdrukkingen kan afschrikken en onzekerheid kan veroorzaken over de vraag of een bepaalde uitdrukking kan worden vervolgd. De afwijkende mening verwierp ook het idee dat strafrechtelijke vervolging racisme en haatpropaganda kan verminderen. Ten slotte voerde McLachlin aan dat de beperkingen van deel 319, lid 2, vaag en breed zijn.
