New Yorkse kwintet Guerilla Toss heeft zich gevestigd als leverancier van gecontroleerde chaos op het podium, het vullen van gezellige kamers zoals Salt Lake City’ s eigen diabolische platen met viool-gedreven, visueel verbeterde post-punk furie die swingt, slaat en schreeuwt. Maar op nieuwe EP Wat zou the Odd doen? op 18 oktober op NNA Tapes voegt bandleider Kassie Carlson persoonlijke eerlijkheid toe aan haar uitgaande persona, met passie zingend over haar reis door opiaatverslaving en openhartchirurgie. Hoewel de teksten meer open gaan, combineert Guerilla Toss nog steeds alles van disco beats en ruwe prog energie tot trip-hop en hardcore, art-rock en dance-pop. Maar er is iets in die diepgewortelde bekentenis dat maakt wat zou het oneven doen? voelen aanzienlijk anders dat Guerilla Toss ‘ verleden werk – en Kassie Carlson opengesteld voor City Weekly over.
Wekelijks Stad: Wat zou het oneven doen? komt uit okt. 18, en je teksten zijn veel persoonlijker op deze EP dan in het verleden. Wat motiveerde je om die route te gaan?
Kassie Carlson: het voelde als een persoonlijke dump van de hersenen in zekere zin. Ik ben zo stil geweest over waar ik doorheen groeide, en toen vertelde ik alles heel snel, plotseling, meteen. Ik hoop meer met mensen te praten over wat ik heb meegemaakt, want ik denk dat veel mensen het doormaken. Ik wil een dialoog openen over dit soort dingen waar niet echt over wordt gesproken. Maar het beïnvloedt iedereen-elke centimeter van de samenleving, elke klasse wordt beïnvloed door opiaatverslaving. Iedereen kent iemand die er doorheen gaat.
CW: in het persbericht voor wat zou de oneven doen? je zegt dat drugs vaak een “kerel-geassocieerd ding” zijn.”Waarom voelde je je zo?
KC: het is een beetje een smerig ding—dit pure witte, mooie beeld wordt op vrouwen gezet, en mensen denken niet dat zo ‘ n onschuldig boegbeeld verslaafd zou raken aan zoiets verschrikkelijks als heroïne. Maar echt, het beïnvloedt iedereen, en het is tijd om te stoppen met het beoordelen van mensen die verslaafd raken. Termen als ‘junkie’ zijn echt klote, en dat moeten we niet meer gebruiken. Het is geen keuze, verslaving is een ziekte.
CW: meer in het algemeen heb je gezegd dat velen in de muziekindustrie niet willen omgaan met heroïneverslaving, of het nu bij mannen of vrouwen is. Wat denk je dat die terughoudendheid veroorzaakt?
KC: elke generatie ervaart het anders, maar verslaving in de muziekindustrie is nog steeds behoorlijk verborgen. Het is nog steeds erg taboe en eng om erover te praten. Geestesziekte bij muzikanten is nog steeds een groot ding—depressie, burn—out, angst-en manieren om met die dingen om te gaan zijn vaak drugs. Veel mensen gaan door verslaving, maar ze houden het stil en houden het voor zichzelf. Maar verslaving hoeft niet zo ’n scharlaken letter te zijn of zo’ n smerig ding. Het is een ziekte en het is te genezen. Het kan behandeld worden.
CW: een deel van uw behandeling betrof het ondergaan van een open hartoperatie, en u hebt gesproken over de klassenimplicaties van het navigeren in de gezondheidszorg als een Medicaid-patiënt. Hoe was die reis?
KC: Ik heb geluk, want het was gratis voor mij om de hartoperatie te ondergaan. Maar het was een soort van verblijf in een budget hotel. Ik had alles gedaan op NYU Langone, met de operatie gedaan door studenten en onder toezicht van leraren. Ik lag zes weken in het ziekenhuis voor de operatie, maar een dag later zeiden ze: “Oké, nu sturen we je zes weken naar een verpleeghuis.”Dat was een gekke ervaring—Ik deelde een kamer met een 100-jarige vrouw die stervende was. Ik voelde me alsof ik in een hoek werd geduwd en vergeten. Maar ik heb nu tenminste geen 100.000 dollar aan medische rekeningen. Maar als ik een middenklasse moeder was die geen Medicaid had gehad, zou mijn verhaal heel anders zijn geweest.
CW: het is bijna net zo belangrijk voor muzikanten om te praten over hoe het is om gezondheidszorg te krijgen als voor hen om te praten over verslaafd zijn aan drugs.
KC: totaal. Zo veel van verslaving gaat over de co-voorkomende aandoeningen zoals depressie en angst, die kunnen worden behandeld zonder dat het een big deal. Drugs zijn niet de enige uitweg. Veel muzikanten hebben niet veel geld en leven van salaris tot salaris, en weten niet eens dat ze Medicaid kunnen krijgen. Velen van ons presenteren onze Kunst en muziek zonder voor onszelf te zorgen. Er zijn dingen die we kunnen doen om beter voor muzikanten te zorgen. Het kan zo eenvoudig zijn als het hebben van water en snacks in de groene kamer, die een veilige plek moet zijn om te decomprimeren voor de show, niet alleen een feestzone. Het is gek om op tournee te zijn.
CW: Hoe is dat Voor Guerilla Toss?
KC: nacht na nacht ben je in die feestzone. Mensen willen duizend biertjes drinken en tot 2 uur opblijven. met jou, ook al moet je om 8 uur wakker worden om acht uur te rijden. Het eist zijn tol. Alles wat we kunnen doen voor onze muzikanten op de back-end gaat echt een lange weg.
CW: dus de tekst over wat zou het oneven doen? zijn heel anders omdat ze zo persoonlijk zijn, maar is de instrumentatie significant anders?
KC: niet echt. Wat betreft het veranderen van hoe de muziek klinkt, het is natuurlijk. We uiten onszelf—we zijn als muzikale schilders. We hebben allemaal zo ’n uiteenlopende achtergronden en training in zo’ n uiteenlopende genres.
CW: Mijn favoriete nummer op de EP is “Planten”—ik hou van het idee van planten in staat zijn om te communiceren op een vliegtuig dat de mens nog niet volledig begrijpen. Waar kwam dat idee vandaan?
KC: uit twee boeken die ik las: What a Plant Knows and Hidden Life of Trees. Op dit moment raken veel mensen het idee van plantencommunicatie aan. Er is zelfs een rode esdoorn in het Harvard Forest in Massachusetts die wetenschappers hebben aangesloten om dagelijks informatie te twitteren. Deze dag was 2 graden warmer dan deze dag 100 jaar geleden. Met de klimaatverandering en alles, proberen mensen plantencommunicatie meer te begrijpen. Het is moeilijk om erover te praten zonder als een hippie te klinken, maar het is belangrijk. In wezen zijn we allemaal verbonden.
CW: Guerilla Toss keert terug naar Diabolical Records voor zijn tweede optreden in de periode van een jaar. Wat vind je leuk aan die locatie?
KC: Ik hou echt van de sfeer bij Diabolical—het is een leuk doe-het-zelf gevoel, dus we zijn blij om terug te zijn en opgewonden om een aantal van deze nieuwe nummers met je te delen.
IF YOU GO
Guerilla Toss
Diabolical Records
238 S. Edison St.
Dinsdag, Okt. 22, 19 uur
$10, alle leeftijden
diabolicalrecords.com
