Het drinken van de Kool-Aid: een overlevende herinnert zich Jim Jones

ik zei: “I don’ t love you.”En hij accepteerde het. Je wist nooit, van de ene minuut op de andere, hoe hij zou reageren. Hij vertelde me een keer, toen hij dichtbij was, dat hij zou willen sterven terwijl hij me wurgde. Hij had handen rond mijn nek. Ik dacht, ik hoop dat dit niet het moment is dat hij eindelijk breekt.

vanaf dat moment hield ik me met Jim Jones bezig. Mijn moeder was schizofreen en hij begon me echt aan haar te doen denken. Ik was een van zijn vele Secretaresses, en hij liet me allerlei brieven schrijven — brieven aan mensen in de regering, brieven aan mensen die overgelopen waren. Toen hij die 20 pagina ‘ s tellende brieven begon te dicteren, realiseerde ik me dat ze van een gek waren. Ik wist van mijn moeder dat de rationele aanpak niet met hem zou werken. Ik moest zijn vertrouwen in mij houden en de eerste kans krijgen die er was.

Hoe is dat uiteindelijk gekomen?

er waren een aantal rechtszaken gaande in de Verenigde Staten, waarbij Jim Jones werd opgeroepen terug te komen. Jim ‘ s advocaat, Mark Lane, was naar Guyana gekomen en vertelde hem dat er een samenzwering tegen hem was. Jim stuurde Mark terug naar de Verenigde Staten om de rechtszaken af te handelen en de situatie op te lossen.

ik stelde voor om terug te gaan met Mark en als staatssecretaris te werken. Ik zei dat ze geen secretaresse van buitenaf moesten inhuren die niet vertrouwd kon worden. Dus Jim stuurde me terug. Ik ging naar San Francisco en pakte mijn spullen-het beetje dat ik had – en zei dat ik naar de tandarts ging. Toen kreeg ik de nextplane naar New York. Ik veranderde mijn naam in Kim Jackson voor de langste tijd, totdat de FBI me eindelijk vond.

wat was uw levensecht na het bloedbad?

ik was net zo geschokt als iedereen. Ik was 26 en bracht de afgelopen zeven jaar van mijn leven met deze mensen door. Ze waren mooi en hardwerkend. Ik heb mijn leven gespendeerd sinds ik werkte als adviseur voor mensen met een handicap, zowel fysiek als emotioneel. Ik heb spijt dat ik in de tempel was, spijt van mijn rol erin, maar het enige wat ik kan doen voor verlossing is mijn leven te leven en mensen zo lang mogelijk te dienen. We droegen allemaal witte en zwarte hoeden. Behalve Jim Jones — hishat was voornamelijk zwart met misschien een kleine witte stip.

Hoe voel je je als je mensen terloops de uitdrukking “drink de Kool-Aid” hoort gebruiken — als in, “Ik drink de Kool-Aid. Ik hou van alles wat Lady Gaga doet”?

het doet me huiveren. Ik weet dat het nu deel uitmaakt van de cultuur en ik zou er niet zo gevoelig voor moeten zijn. Maar Jonestown was een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis, en het is gemarginaliseerd. We moeten ons afvragen waarom 918 mensen dit land verlieten en Gowith Jim Jones naar Guyana? Dat is een grote vraag. Waarom voelde deze groep dat ze in een jungle leefden dan in San Francisco, Oakland, Atlanta, waar ze ook woonden?

er zijn veel meningsverschillen over het woord “cultus.”Hoe zou je het omschrijven?

een cultus is wanneer je je vrienden of familie niet mag zien. Ik heb het niet over een retraite, of twee weken in een spa. Ik heb het over totale isolatie-iemand neemt al je geld en brengt je naar een plaats waar er geen communicatie is, of als dat wel zo is, mag je het niet gebruiken. Dit zijn de lessen die ik uit Jonestown heb geleerd, en dat is de boodschap die het Amerikaanse volk ervan moet aannemen. Vertrouw op je gevoel en geef je vrijheid niet op.

ik had het geluk dat ik een kans had om te ontsnappen en ik heb het gedaan. Zelfs toen dacht ik dat Jim Jones me zou vinden en vermoorden. Het kon me niet schelen of ik doodging. Ik wilde gewoon mijn eigen leven hebben, hoe kort het ook mag zijn. Mijn doel was dat ik 30 wilde worden, zodat ik een rijk en vol leven kon hebben. Nu heb ik een dochter van 29 en 60. Ik heb het dubbele gehad van wat ik wenste.

we willen graag horen wat u van dit artikel vindt. Stuur een brief naar de redacteur of schrijf naar [email protected].

Jennie Rothenberg Gritz, voormalig hoofdredacteur bij The Atlantic, is nu hoofdredacteur bij Smithsonian magazine.
Verbinding Maken Met Twitter

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.