“wil je het geslacht weten?”vroeg mijn dokter. “Ja!”Ik reageerde zonder aarzeling. Ik ben een journalist, die altijd meer wil weten. En toch was dit niet het moment waar ik van droomde. Ik stond niet naast een glazuur-gehulde taart, gewapend met een mes om de roze of blauwe kruimels te onthullen. Ik lag niet op een onderzoekstafel met een plakkerige sonde tegen mijn buik gedrukt.
ik was niet eens zwanger.
ik was aan de telefoon en stond ongemakkelijk in een rustige gang op het werk. Wat mijn dokter aanbood te onthullen was niet het geslacht van een baby, maar het geslacht van een klomp cellen. Twee, eigenlijk—een paar bevroren embryo ‘ s die mijn man en ik tienduizenden dollars hadden uitgegeven om te maken.
“They’ re boys!”hij zei opgewonden.
het nieuws gaf onze embryo ‘ s leven en vulde me met angst. Het was de laatste verrassing in mijn jarenlange Mars naar het moederschap, een voorloper van wat te verwachten als je verwacht dat had kunnen worden genoemd Dit is niet wat ik verwachtte helemaal.
als tiener had ik een netjes levensplan opgesteld: getrouwd op 27-jarige leeftijd, twee dochters vóór 34 jaar. Ik nam aan dat als ik klaar was om kinderen te krijgen ik ze zou hebben, niet in het minst omdat mijn moeder haar eigen vruchtbaarheid als een bedreiging gebruikte. Ze dreef me in het nauw als middelbare scholier met een wisselend aantal vriendjes en greep me bij de schouders: “Je vader en ik werden zwanger bij de eerste poging,” waarschuwde ze.
verwant: de voordelen en risico ‘ s van zwanger worden op verschillende leeftijden
ik ontmoette mijn man, Matthew, toen ik 27 was (al achter op schema!). We trouwden vier jaar later en begonnen te proberen voor een baby twee maanden voor onze eerste huwelijksverjaardag. Ik plaste angstig op de mooiste ovulatiestokjes die ik kon vinden. Met elke trilling of pang in mijn bekkengebied, steeg mijn hart. Het zonk net zo snel bij het begin van mijn menstruatie.
ongeveer een derde van de paren wordt zwanger in hun eerste maand van het proberen. Dat aantal springt naar 80 procent na zes maanden. Mijn gynaecoloog moedigde ons aan om het een jaar te proberen, maar ik begon me na negen maanden zorgen te maken. Ik was 32 en was ontsprongen uit mijn moeders waanzinnig vruchtbare baarmoeder. Waarom was ik dan niet zwanger?
we kregen ons antwoord na een tiental doktersafspraken en een reeks tests. Mijn man werd gediagnosticeerd met een evenwichtige chromosomale translocatie, wat betekent dat stukjes van twee chromosomen werden verwisseld. Het is ongebruikelijk, maar niet ongewoon: Ongeveer een op de 560 mensen heeft een evenwichtige translocatie. De meeste mensen realiseren zich niet eens dat ze het hebben totdat ze proberen te reproduceren, omdat het kan leiden tot een hoger risico op miskramen en geboorteafwijkingen.
het nieuws was verwoestend. We huilden. We mokten. We vochten. Het was een desoriënterende tijd. Ik gaf Matt de schuld van iets wat hij niet in de hand had. En op ons laagste moment, bood hij aan om het te bellen, om me iemand anders te laten vinden waarmee ik een baby kon krijgen. Maar dat was nooit een optie. Ik wilde een gezin met de man die ik aanbad. Op aanbeveling van zijn arts zijn we direct naar in vitro fertilisatie (IVF) gesprongen.
sinds 1985 zijn in de VS meer dan een miljoen baby ‘ s geboren met behulp van IVF en aanverwante behandelingen. Maar toen ik door middel van een aantal onverstandig, Late-night googlen wat we waren in voor, ik bijna overgeven. Eerst komt een week of meer van schoten op de buik, zwelling van de eierstokken aan de grootte van sinaasappels en tricking hen in het produceren van meer dan één ei. Eindeloze vroege doktersafspraken om uw voortgang te controleren culmineren in een ei ophalen onder verdoving. Vervolgens zal een laborant vaak matchmaker spelen, waarbij de eieren worden gecombineerd met sperma. Dan kruis je je vingers en hoop je als de hel dat die twee samen groeien tot een embryo dat geschikt is om terug te gaan naar een wachtende baarmoeder. Tot slot is er de 10-daagse wachttijd voor de zwangerschapstest, onderbroken (letterlijk) door dagelijkse schoten op de achterkant met een naald lang genoeg om een olifant te verdoven.
verwant: ik Was een surrogaat en dit is hoe het echt is
IVF verhoogt de kans op zwangerschap, maar biedt geen garanties. Ruwweg 30 procent van de cycli in 2015, de meest recente gegevens beschikbaar, resulteerde in een levende geboorte. Elke cyclus zou ons meer dan $15.000 kosten, met een verzekering die slechts een fractie dekt. De budgettering die we aankonden (mijn Midwesten roots nemen een speciale vorm van tevredenheid in soberheid). De naalden kon ik niet. Gelukkig ben ik getrouwd met een man met een veel sterkere grondwet. Matt bereidde de medicijnen voor en gaf de injecties elke avond, knijpend in mijn buikvet – een noodzakelijke, onsexy stap in een wild onsexy proces.
Matt vergezelde me ook naar elke doktersafspraak, te veel om te tellen. Het was een opluchting om hem aan mijn zijde te hebben in de Stille, stressverwekkende wachtkamer op Manhattan ‘ s Upper East Side. We wilden geen baby maken met een romantische avond vol met Champagne. Maar we maakten samen een baby.
VIDEO: 12 keer zijn Celebs geopend over een miskraam
die eerste IVF-cyclus was bijna … spannend? Mijn lichaam reageerde goed en leverde een echte kippenhok eieren op. We verplaatsten twee van de vier levensvatbare embryo ‘ s die we hadden gekregen na de bevruchting en—huzzah—één nam. Ik was zwanger. Tijdens een routine echo aan het eind van mijn eerste trimester, keek mijn dokter naar het scherm. Mijn hart begon te racen toen het duidelijk werd dat er helemaal geen hartslag was—het resultaat van een chromosomale afwijking.
in onze blinde vastberadenheid verdubbelden we met duizelingwekkende back-to-back pogingen. Na een tweede mislukte overdracht, een tweede volledige ronde van IVF, en dan een derde mislukte overdracht, mijn lichaam reactie tankte. Na onze derde ronde IVF hadden we helemaal geen geschikte embryo ‘ s meer om over te brengen.
onze wereld groeide erg klein. We distantieerden ons van vrienden met kinderen en hielden date nachten tot een minimum om centen te knijpen. Op drift en moedeloos, spraken we met een counselor om te praten over donor sperma en woonden een adoptie informatiesessie bij. We spraken eindeloos over wat in de vruchtbaarheidswereld bekend staat als “kindervrij leven.”
we besloten om een dokter te proberen in een andere kliniek. Hij stelde een dure extra stap voor: genetische tests. Het lab zou een enkele cel verwijderen van een vijf dagen oude embryo en het naar een lab sturen voor chromosomale testen. Hij heeft ook mijn medicijnen aangepast, en mijn lichaam stuiterde terug. In die cyclus bereikten nog eens vier embryo ‘ s de testfase.
verwant: Man Repeller ’s Leandra Medine opent over het leven met “het borstkankergen”
een verpleegster belde met de resultaten een paar weken later toen we in het huis van een vriend in de Hamptons verbleven. “Twee!”Ik schreeuwde naar Matt, tranen al in mijn ogen. Twee levensvatbare embryo ‘ s! We toosten het nieuws met mimosas aan het zwembad voor de middag. Angst kroop terug toen mijn dokter belde om de volgende stappen te bespreken en het geslacht deelde. Het nieuws vermenselijkte de embryo ‘ s en verhoogde de inzet in mijn gedachten.
op de felle herfstdag toen we de eerste van die embryo ‘ s verplaatsten, lag ik angstig en alleen op een frigide operatiekamertafel, mijn benen spreiden-adelaar in stijgbeugels. (Partners zijn daar niet toegestaan, een beleid dat ik begrijp, maar ben het niet eens met.) Chicago ‘ s ” You ‘re the Inspiration” speelde overhead. Ik legde mijn handen op mijn bekken, zei een klein gebed, en begon te smeken. “Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft,” dacht ik toen het embryo mijn lichaam binnenkwam. “Blijf alsjeblieft.”
ik zat ongeveer 10 minuten in de recovery room voordat de verpleegster me vertelde dat ik kon gaan. “Moet ik niet wat langer blijven, voor de zekerheid?”Vroeg ik. “Je bent geen kip,” zei ze lachend. “Het gaat er niet uit vallen.”Ik liep op mijn tenen naar de wachtkamer en liet Matt’ s armen me omhullen. Samen staarden we naar het vergrote portret van het embryo dat ons door het lab werd gegeven, en bestudeerden we het korrelige beeld op aanwijzingen van levensvatbaarheid.
negen maanden en 21 uur arbeid later kwam onze zoon Fitzgerald ter wereld. Twee jaar en elf dagen later werd onze tweede zoon Oliver geboren. Hangen in onze keuken, naast de echografie beelden van elke zwangerschap, zijn de foto ’s van deze twee levensvatbare embryo’ s—twee klontjes cellen, onze twee kleine jongens, Fitz en O. wanneer de tijd komt om met hen te praten over hoe baby ‘ s worden gemaakt, zal ik een diepe adem, glimlach, en beginnen met, “niet altijd hoe je zou verwachten.”
voor meer verhalen zoals deze, pak het Mei nummer van InStyle, beschikbaar op kiosken, op Amazon, en voor digitale download April 13.
alle onderwerpen in video ‘ s
laten we het maken nieuwsbrief-officieel
nooit meer InStyle FOMO! Krijg de beste exclusieve mode -, beauty -, celebrity-en winkeladvies rechtstreeks in je inbox.
