Inleiding tot sensatie en waarneming

proprioceptie is het gevoel van de relatieve positionering van naburige delen van het lichaam, en het gevoel van de kracht van inspanning die nodig is voor beweging. Het onderscheidt zich van exteroceptie, waarmee men de buitenwereld waarneemt, en interoceptie, waarmee men pijn, honger en de beweging van inwendige organen waarneemt. Een belangrijk onderdeel van proprioceptie is joint position sense (JPS), waarbij het vermogen van een individu om de positie van een gewricht waar te nemen zonder de hulp van visie. Proprioceptie is een van de subtielere zintuiglijke systemen, maar het komt bijna elk moment in het spel. Dit systeem wordt geactiveerd wanneer u van een stoeprand stapt en weet waar u uw voet moet zetten, of wanneer u op een liftknop drukt en bepaalt hoe hard u met uw vingers naar beneden moet drukken.Kinesthesie is het bewustzijn van de positie en de beweging van de lichaamsdelen met behulp van sensorische organen, die proprioceptoren worden genoemd, in gewrichten en spieren. Kinesthesie is een belangrijk onderdeel in het spiergeheugen en de hand-oogcoördinatie. De ontdekking van kinesthesie diende als een voorloper van de studie van proprioceptie. Hoewel de termen proprioceptie en kinesthesie vaak door elkaar worden gebruikt, hebben ze eigenlijk veel verschillende componenten. Vaak wordt de kinesthetische betekenis onderscheiden van proprioceptie door het gevoel van evenwicht of evenwicht uit te sluiten van kinesthesie. Een binnenoorinfectie, bijvoorbeeld, kan het gevoel van evenwicht degraderen. Dit zou de proprioceptieve zin aantasten, maar niet de kinesthetische zin. De aangetaste persoon zou in staat zijn om te lopen, maar alleen door het gezichtsvermogen te gebruiken om evenwicht te bewaren; de persoon zou niet in staat zijn om te lopen met gesloten ogen. Een ander verschil in proprioceptie en kinesthesie is dat kinesthesie zich richt op de beweging of bewegingen van het lichaam, terwijl proprioceptie zich meer richt op het bewustzijn van het lichaam van zijn bewegingen en gedrag. Dit heeft geleid tot het idee dat kinesthesie meer gedragsmatig is en proprioceptie meer cognitief.

reflexen combineren de sensorische en motorische componenten van het ruggenmerg met een sensorische input die direct een motorische respons genereert. De reflexen die worden getest in het neurologische onderzoek zijn ingedeeld in twee groepen. Een diepe peesreflex is algemeen bekend als een stretchreflex en wordt opgewekt door een sterke tik op een pees, zoals in de knee-jerk reflex. Een oppervlakkige reflex wordt opgewekt door zachte stimulatie van de huid en veroorzaakt samentrekking van de bijbehorende spieren.

knie-jerk reflex, ook wel patellaire reflex genoemd, plotselinge schopbeweging van het onderbeen als reactie op een scherpe tik op de patellapees, die net onder de knieschijf ligt (Fig.3.1.1). Een van de verschillende posities die een proefpersoon kan nemen voor de test is om te zitten met gebogen knieën en met een been gekruist over de andere, zodat de bovenste voet vrij van de vloer hangt. De scherpe tik op de pees strekt de quadriceps, het spiercomplex aan de voorzijde van het bovenbeen, enigszins uit. In reactie, deze spieren samentrekken en de samentrekking heeft de neiging om het been recht in een schopbeweging. Overdrijving of afwezigheid van de reactie suggereert dat er schade aan het centrale zenuwstelsel kan zijn. De knie jerk kan ook nuttig zijn bij het herkennen van schildklierziekte.