Jean Yawkey

toen Boston Red Sox eigenaar Tom Yawkey stierf in 1976, liet hij zijn hele honkbal imperium in de zorg van zijn vrouw Jean. Eerst bleek dat ze geen interesse had om zijn plaats in te nemen. Echter, omstandigheden die voortvloeien uit interne jockying door anderen om de balclub over te nemen leidde tot haar opkomst als een van de drie algemene partners die verantwoordelijk zijn voor de operatie. Toen, na geschillen over managementbeslissingen en een pijnlijke juridische strijd, kreeg ze meerderheidscontrole. Haar passie voor honkbal overtrof haar stoïcijnse reserve, en ze bracht de rest van haar leven in de zoektocht naar een World Series titel. Die ultieme prijs bleef voor haar even ongrijpbaar als voor haar man. Toch werd ze bekend als de machtigste vrouw in de honkbalgeschiedenis.Omdat ze haar privacy waardeerde en interviews vermeed, blijven de details van Jean Yawkey ‘ s Vroege leven wat vaag. Veel van wat bekend is hebben we te danken aan de journalistieke inspanningen van Susan Trausch van de Boston Globe. In een verhelderend stuk getiteld “The Woman Who own The Red Sox Keeps Her Private Life Private” geeft Trausch belangrijke biografische details.Jean Remington Hollander werd geboren in Brooklyn, New York op 24 januari 1909 en groeide op in het dorp Freeport, New York op Long Island.”2 Hoewel de identiteit van haar ouders onzeker blijft, is het bekend dat ze een oudere broer George had. Jean studeerde af aan de Freeport High School in 1926. De redacteur van de krant van de school, ze nam ooit eer in haar jaarlijkse publiek spreken wedstrijd. Na haar afstuderen trouwde ze met Charlie Hiller, de voormalige ster van het basketbalteam van Freeport. Het huwelijk was van korte duur, eindigend in een scheiding of Toen Hiller stierf. Dan, voor meer dan een decennium, Jean verdiende een brood als model en verkoper bij de exclusieve dameskleding winkel van New York City, Jay Thorpe. Een opvallende, beeldende brunette met donkerbruine ogen, haar aangeboren lucht van verfijning diende haar goed. De legende gaat dat ze Tom Yawkey ontmoette bij Jay Thorpe toen hij daar aan het winkelen was met zijn eerste vrouw Elise.3

nergens wordt gezegd dat Jean Hollander Tom Yawkey ‘ s eerste huwelijk verbrak. Het is duidelijk dat die Unie problemen had. De twee waren al drie jaar uit elkaar voordat Elise in november 1944 in Reno scheidde. De volgende maand op kerstavond, Tom en Jean (toen Jean Hiller) trouwden in een prive-ceremonie in Georgetown, South Carolina, waar Tom een huis en een grote uitgestrektheid van land bezat. Trausch schrijft dat ze op hun bruiloft gekleed waren in “hun jachtkleren, casual broeken en tops, veel meer als L. L. Bean dan Jay Thorpe.”Dit en andere bewijzen wijzen op Jean’ s persoonlijkheid als het tegenovergestelde van die van Tom ‘ s eerste vrouw Elise, een socialite van de eerste orde. Jean was meer een buitenmens, en aangetrokken tot een eenvoudiger manier van leven. Hoewel Tom bezat een herenhuis elders in de Georgetown gebied, hij en Jean de voorkeur aan wonen in een relatief bescheiden strand lodge op het South Island eigendom tijdens het offseason.Tom Yawkey werd geboren in Detroit in 1903 en werd opgevoed door een oom na de dood van zijn vader. Oom Bill Yawkey was ooit eigenaar van de Detroit Tigers. Dat heeft ongetwijfeld bijgedragen aan Toms levenslange liefde voor de honkbalsport. In 1933, na zijn universiteitsjaren aan Yale, en op het bereiken van zijn 30ste verjaardag, greep Tom de kans om zijn aanzienlijke erfenis te gebruiken om de Boston Red Sox te kopen. Nadat hij met Jean trouwde, werd het duidelijk dat ze zijn Baseball ijver deelde. Compatibel op andere manieren ook, het paar niet aangetrokken tot de sociale set. Tijdens het honkbalseizoen woonden ze in een suite in het Ritz-Carlton Hotel in Boston. Toen richtten hun activiteiten zich op de Red Sox. Na een wedstrijd op Fenway, zouden ze onmiddellijk terugkeren naar hun hotel waar ze vaak vermaakt honkballers en naaste medewerkers.Na verloop van tijd werd mevrouw Jean Yawkey een vaste waarde in het Fenway Park in Boston. Ze miste zelden een thuiswedstrijd van de Red Sox. Zij en Tom zaten in aparte dozen op het dak omdat ze het niet leuk vond hem te horen vloeken met zijn vrienden. Haar aandacht altijd op het spel, ze deelde haar doos met vertrouwde vrienden. Kettingrokend en vaak nippend aan een martini, haar vertrouwde verrekijker bij de hand, nam ze nauwgezet elk spel van elke inning op in een speciaal gebonden partituurboek. Interessant genoeg, haar voorliefde voor score weerspiegelt die van de eerste vrouw eigenaar van een major-league team, Helene Britton, voormalige eigenaar van de St.Louis Cardinals. Bovendien, Joan Payson, de oorspronkelijke eigenaar van de New York Mets bedacht haar eigen complexe methode voor het spel Tellen.Hoewel een pall over de Red Sox organisatie bleef vanwege het feit dat het het laatste major-league team was dat zich integreerde, was Tom Yawkey geliefd bij de meeste mensen die hem kenden. Veel van de spelers zagen hem als een vaderfiguur. Hij en Jean hadden zelf geen kinderen, dus je zou kunnen zeggen dat de Red Sox hun familie werden. Helaas, meer dan 30 jaar nadat ze trouwden, werd Tom gediagnosticeerd met leukemie. Boston fans en spelers waren gebroken toen hij stierf op 9 juli 1976. Hij liet zijn honkbalbezit na aan een trust die gecontroleerd werd door zijn weduwe. Strak lipped over haar plannen voor de ballclub, Jean Yawkey eindelijk een korte verklaring in April van het volgende jaar. Er werd simpelweg gezegd dat aanbiedingen om de Red Sox te kopen zouden worden geaccepteerd.Op 29 September 1977 werd bekend dat er een akkoord was bereikt voor een bedrag van naar schatting 15 miljoen dollar. De groep die het bod deed werd geleid door voormalig Red Sox backup catcher Haywood Sullivan en de voormalige trainer vriend LeRoux van de club. Het plan plaatste mevrouw Yawkey op de achtergrond als een beperkte partner. Maar voordat de andere eigenaars van de American League het voorstel konden goedkeuren, oefende ze haar gezag uit door de manager van de club Dick O ‘ Connell en twee van zijn assistenten te ontslaan. Haywood Sullivan werd genoemd als vervanger van O ‘ Connell.O ‘ Connell was ongetwijfeld meer dan bekwaam in zijn werk. Tom Yawkey huurde hem jaren eerder in en had alle vertrouwen in hem. Maar, om welke reden dan ook, Jean Yawkey hield niet van de man. Uit de verslagen van die tijd blijkt, dat zij hem verscheidene jaren vóór de dood van Tom niet gesproken had. O ‘Connell was waarschijnlijk niet de eerste, en zeker niet de laatste persoon die het doelwit was van Jean Yawkey’ s stille behandeling. Ze verving hem met Haywood Sullivan, die een soort surrogaatzoon voor haar was geworden. Aangenomen door O ‘ Connell als directeur van player personnel in 1966, Sullivan uiteindelijk kreeg de status van een van de weinige mensen uitgenodigd om te zitten met mevrouw Yawkey in haar dak doos. Dus het lijkt erop dat naast O ‘Connell’ s vervreemding van de vrouw van de overleden eigenaar, zijn ontslag ook gevoed kan zijn door iets verwant aan vriendjespolitiek.

niet lang na de ontslagen verwierp de AL het verkoopvoorstel. Toen A-T-O Corporation van Ohio probeerde een verkoop te forceren met een bod van $18.750.000, kwam mevrouw Yawkey tussenbeide en vulde de Sullivan/LeRoux tender aan. Haar bijdrage van Fenway Park verhoogde het naar $20.5 miljoen. De waarde van het ballpark is verantwoordelijk voor de stijging. Ze leende ook geld aan Sullivan en LeRoux zodat ze bankleningen konden vermijden, wat een van de belangrijkste zorgen van de league was geweest. In de definitieve overeenkomst werden drie algemene partners genoemd: Sullivan, LeRoux en Mrs Yawkey. Negen investeerders waren beperkte partners, Mrs Yawkey inbegrepen. Ze was zowel een generaal als een beperkte partner. Om haar holdings te beheren, richtte ze de trust JRY Corporation op, en werd de president en enige aandeelhouder.In mei 1978 keurden de al-eigenaren het vernieuwde bod van de groep goed. De nieuwe eigenaar behield Sullivan als general manager en benoemde LeRoux vice-president, administratie. Mevrouw Yawkey diende de rol van Team president. De drie algemene partners hanteerden de macht, maar de beperkte partners moesten een groot deel van de winst innen totdat hun investering met rente werd geretourneerd.

tijdens de veranderingen in het management bleven de Red Sox spelen .500 zoals ze hadden sinds 1967. Maar toen ze naar de vijfde plaats zakten in de AL East in 1980, besloten Sullivan en LeRoux manager Don Zimmer te ontslaan. Mevrouw Yawkey was fel tegen de verhuizing. Dit heeft misschien de afstand tussen haar en Sullivan versneld. De twee bleven iets van een kinderlijke relatie te handhaven, maar ze vaak butted hoofden in zaken van het inhuren en ontslaan. Ze zag elk meningsverschil van hem als ontrouw. Een andere factor die in het spel kwam was haar wens om de Red Sox te blijven bedienen in de traditie van haar man. Voor haar was het bouwen van een winnende club belangrijker dan het verhogen van de inkomsten. Free agency was net ontstaan toen mevrouw Yawkey het overnam, dus dat plaatste een nieuwe dimensie aan zo ‘ n praktijk. Het was waarschijnlijk niet goed bij haar toen in 1981 de club verloor haar meest populaire speler aan de White Sox als gevolg van nalatigheid Sullivan ‘ s. Hij postte het contract van catcher Carlton Fisk twee dagen na de deadline.Het grootste deel van wat bekend is over Jean Yawkey tijdens haar eigendomsjaren is gebaseerd op waarnemingen van verslaggevers, zakenpartners en Red Sox spelers en medewerkers. Ze vermeed interviews en spreken in het openbaar. Ze weigerde zelfs te spreken in Cooperstown bij de introductie van haar man in de Hall of Fame in 1980. Dat zou kunnen leiden tot het geloof dat ze ongenaakbaar en koelbloedig onthecht was. Echter, haar kennissen toegeschreven dat gedrag aan verlegenheid. Sommigen zeiden dat ze een groot gevoel voor humor had en een luide, hartige lach. Ze was ook bekend om deel te nemen in een warm gesprek met fans, honkbalspelers, en Red Sox medewerkers. Maar toen ze door de media werd benaderd, hield ze zich vast. Dat maakte haar vrijwillig, zij het met tegenzin, in de schijnwerpers tijdens een vervelende machtsstrijd in 1983 zo belangrijk. Op dat moment zegevierde haar ontembare wilskracht.

er bestond vanaf het begin een omstreden relatie tussen de nieuwe eigenaren. Eigenaar Rodgers Badgett, de gelimiteerde partner met de grootste investering, richtte zich vooral op het opvullen van de winst. Ze bezuinigen zelfs op team en fan voorzieningen. Vanwege haar vrije-uitgaven stijl, mevrouw Yawkey sterk afgekeurd van een dergelijke tactiek. Waarschijnlijk in de hoop een eigen imperium te beheersen, deed LeRoux een mislukte poging om de Cleveland Indians ergens begin 1982 te kopen. Vervolgens, in Mei van het volgende jaar, Boston TV executive David Mugar deed een aanzienlijk aanbod voor LeRoux ’s en Badgett’ s aandelen in de Red Sox. Onder verwijzing naar het recht van eerste weigering, verhinderden Mrs Yawkey en Sullivan dat die deal werkelijkheid werd. Ze hadden geen ruzie met Mugar, maar ze wilden die aandelen zelf kopen tegen “fair market value”. Dus stelden ze voor om een beoordeling uit te lokken. Tegen die tijd was mevrouw Yawkey niet meer in gesprek met LeRoux. Het breekpunt kwam toen Badgett haar bekritiseerde in een memo. Zeer beledigd, gaf ze LeRoux de schuld. Tot slot maakte de voormalige teamtrainer een beweging die zowel verbijsterd als beledigd Red Sox nation.Op 6 juni 1983 verzamelden verslaggevers zich in Fenway om te anticiperen op de geplande Tony Conigliaro-avond, een evenement dat bedoeld was om de voormalige speler die door een beroerte in het ziekenhuis werd opgenomen ten goede te komen. Gebruik makend van de vergadering, riep LeRoux een persconferentie uit en maakte een verrassende aankondiging. Hij verklaarde dat de meerderheid van de aandeelhouders de controle over de Red Sox overnamen. Die meerderheid omvatte zichzelf, Badgett, en Boston advocaat Al Curran. Hij rationaliseerde dat zijn investering als algemene partner in combinatie met Badgett ’s en Curran’ s limited partner aandelen zwaarder wegen dan alle andere belangen. Hij noemde zichzelf managing general partner en verklaarde dat de afgezette Dick O ‘ Connell Sullivan zou vervangen als general manager. Kiezen om deel te nemen aan dergelijke geschiedenis net als Red Sox fans bereid om een gevallen held te eren was tactloos op zijn zachtst gezegd.

terwijl het personeel van de club probeerde de verklaring te begrijpen, vertegenwoordigde John L. Harrington Mrs. Yawkey, en Sullivan nam LeRoux ‘ plaats in aan de vergadertafel. Harrington verklaarde dat de meerderheid van de drie algemene partners regeerde en dat er geen verandering in het commando zou zijn. Ongeacht Sullivan ‘ s verschillen met Mrs Yawkey, dit was een situatie die hem stevig aan haar kant plaatste. LeRoux ‘ actie werd Tijdelijk geblokkeerd door een gerechtelijk bevel, en het geschil ging voor de rechter.In juli werd de zaak behandeld door rechter James P. Lynch in het Suffolk County Courthouse. Hoewel Harrington het grootste deel van de getuigenis deed namens zowel Sullivan als JRY, op woensdag 13 juli, Mrs. Yawkey heeft zelf getuigd. Boston Globe reporter John Powers beschreef haar daar voor twee uur ” in haar getinte bril en eenvoudige geruite broekpak.”5 hoewel ze zich helemaal niet op haar gemak voelde in deze vissenkom, hield ze stand en reageerde op vragen met korte directheid. Ze werd verontwaardigd toen de verdediging met zijn rug naar haar sprak. “Ik begrijp je niet als je wegloopt van mij,” vroeg ze. Weinig mensen realiseerden zich voor die tijd dat ze leed aan een gehoorprobleem. Die fysieke tekortkoming heeft ongetwijfeld bijgedragen aan haar schijnbare terughoudendheid. En hoewel ze werd blootgesteld aan enige Spot tijdens de rechtszaak, ze uiteindelijk gewonnen.In Augustus oordeelde de rechtbank dat de poging tot overname op 6 juni illegaal was en “verplichtte en weerhield” LeRoux van elke poging tot staatsgreep in de toekomst. Hij stelde ook dat als hij zijn aandeel wilde verkopen, het eerst aan de andere twee algemene partners moest worden aangeboden. In een van haar zeldzame verklaringen aan de pers, mevrouw Yawkey gewoon zei “Ik ben erg blij,” toe te voegen, “Het is niet aangenaam geweest.”6 Ze ging verder met te suggereren dat het partnerschap zou blijven als voorheen. Toch had ze nieuw respect gekregen en weerlegde ze het idee dat haar verlegenheid en gehoorproblemen gelijk stonden aan zwakte. De onaangenaamheden van de situatie alleen maar om haar te harden, en ze ontpopte zich als een persoon van belang in de wereld van de grote-league honkbal.In 1984 werd Jean Yawkey verkozen tot lid van de Raad van bestuur van de National Baseball Hall of Fame and Museum. Ze was de eerste vrouw die die positie bereikte. Datzelfde jaar, Lou Gorman kwam over van de Mets, het vervangen van Sullivan als de Red Sox GM. Het gekibbel van de eigenaren had zijn tol geëist van de Boston club. Tijdens het jaar van hun veldslag, het team won/verlies record daalde hieronder .500 voor het eerst in bijna twee decennia. Gorman kreeg het weer op de rails, bleef bij de Red Sox voor de rest van Jean Yawkey ‘ s eigendom jaren.De raadselachtige Mrs. Yawkey toonde ware klasse toen in 1986 haar geliefde Sox in een staking kwam om haar en Tom ‘ s lang gewilde World Series titel te veroveren. Toen Buckner ‘ s fout leidde tot het verwoestende verlies van de club, hoewel zwaar teleurgesteld bleef ze gecomponeerd en bijna filosofisch. Enkele jaren later, Rico Picardi van Harry M Stevens, Inc, de Fenway Park concessiehouder en een Red Sox limited partner herinnerde dat op het moment dat ze was het troosten van iedereen. Hij zei dat met tranen die over haar gezicht rolden ze zei: “We kregen eerlijk en vierkant geslagen en er was niets om je voor te schamen.”7 het volgende jaar, ze kocht LeRoux voor een geschatte $ 7 miljoen, waardoor ze twee stemmen voor Sullivan’ s one, effectief volledige controle over de Red Sox. Ze noemde ook Harrington, die tegen die tijd haar naaste vertrouweling was geworden, president van JRY Trust.Tegen de wens van Sullivan in 1988 ontsloeg Mrs.Yawkey manager John McNamara en nam gamely de schuld op zich toen hij kritiek kreeg op de timing. Hoewel Harrington haar belangrijkste woordvoerder was, maakte hij duidelijk dat Mrs. Yawkey degene was die de Red Sox leidde. Hij zei ooit tegen Boston Herald verslaggever Tim Horgan dat ” … de buck stopt met Jean.”8 in 1990, haar relatie met Sullivan was verslechterd tot het punt dat de twee niet meer spraken. In tegenstelling tot anderen, haar geschil met hem was meer verwant aan een familie vete.Hoewel Boston de titel won in 1988, en opnieuw in 1990, kon Mrs. Yawkey haar droom van een World Series-titel niet waarmaken. Op 20 februari 1992 kreeg ze een beroerte in haar Four Seasons Hotel condo In Boston, waar ze sinds 1987 alleen woonde. Gevonden door een hotelmedewerker die haar controleerde toen ze niet naar beneden kwam voor haar ochtendkrant, werd ze met spoed naar het Massachusetts General Hospital gebracht. De 83-jarige honkbaleigenaar stierf daar zes dagen later. Haar overlijden markeerde het einde van een tijdperk – het tijdperk van de Yawkey way.

eerbetuigingen aan de overleden Red Sox eigenaar overspoelden het nieuws. Dergelijke aanduidingen als Red Sox “grande dame” en “matriarch” overgebracht de hoge achting van de New Englanders voor mevrouw Yawkey. Voor sommige inwoners van Boston was ze “de ziel van de stad.”9 In tegenstelling tot haar vrouwelijke tijdgenoten, de bombastische, gierige Cincinnati Reds’ Marge Schott en Padres boegbeeld Joan Kroc, Jean Yawkey werd samengevoegd met haar ballclub familie tot de dood. Met een gul karakter betaalde en behandelde ze haar werknemers goed. Gecrediteerd met het houden van haar “huis” bewoonbaar, ze voorkomen dat eerbiedwaardige Fenway Park ten prooi vallen aan de moderne feeding razernij die zo veel van zijn tegenhangers verbruikt.Naast haar honkbalveld heeft de Baseball Hall of Fame in Cooperstown blijvend bewijs van Mrs.Yawkey ‘ s toewijding aan honkbal. In 1990 liet ze een subsidie van 1,5 miljoen dollar na voor de uitbreiding en verdere ontwikkeling van de bibliotheek. Vijf jaar eerder had ze beeldhouwer Armand LaMontagne opdracht gegeven om het opvallend levensechte basswood standbeeld van Ted Williams voor het museum te maken. Ook zijn haar filantropische inspanningen legendarisch. Ze gaf vooral de voorkeur aan het Jimmy Fund van het Dana-Farber Cancer Institute, de officiële Red Sox liefdadigheidsinstelling.Een aantal non-profit groepen in New England en South Carolina kreeg steun van Mrs. Yawkey ‘ s JRY Trust. Op 15 mei 1988 werd ze geëerd voor haar levenslange taakstraf in de Boston Symphony Hall.10 die avond accepteerde ze gracieus een nieuw opgerichte award naar haar vernoemd, de Jean R. Yawkey Award. Een organisator van het evenement merkte op dat ze blij was met de grote opkomst, en later bleef en sprak met mensen buiten op straat.11 verhalen zoals deze tegen haar reputatie als de Greta Garbo van de sport.De meest opvallende eerbetuigingen aan mevrouw Yawkey waren de reacties op haar dood door actieve en gepensioneerde Red Sox spelers. De gerespecteerde slugger Ted Williams zou ” hard geraakt zijn door het verlies van een vriend.”12 collega HOFer Carl Yastrzemski, even bedroefd door haar dood, vertelde hoeveel beide Yawkeys voor hem hadden betekend. De verklaring van de toenmalige back-up catcher John Marzano aan de Boston Herald weerspiegelde de gevoelens van veel van zijn cohorten: “het is echt triest – ze was zo’ n goed persoon…iedereen in het team zal haar missen.”13 toen dacht hij:” hier ben ik een man die een keer per week speelt, en elke keer als ze me zag zei ze: ‘John, Je doet het geweldig, ga zo door. Ze was altijd aardig tegen me.Op vrijdag 28 februari 1992 werden de as van Jean Remington Yawkey ceremonieel verspreid over Winyah Bay in Georgetown, South Carolina.haar man Tom ‘ s was daar 16 jaar eerder verspreid in de buurt van het Tom Yawkey Wildlife Center. Jaren daarvoor waren de initialen van het echtpaar, TAY en JRY, gedrukt in witte Morse code op het scorebord buiten de stad in Fenway Park. Tijdens het seizoen 1992 droegen de Red Sox de initialen JRY op hun uniformmouwen ter ere van mevrouw Yawkey. Drie jaar later werd ze opgenomen in de Boston Red Sox Hall of Fame.

Volgend Op Mrs. Yawkey ‘ s dood, John Harrington controleerde de Red Sox als president van JRY Trust. In 1993 kocht het bedrijf Sullivan ‘ s een derde aandeel voor $12 miljoen. Acht jaar later, een groep onder leiding van John W. Henry kocht het allemaal voor $ 700 miljoen met de opbrengst gaat in een trust ten goede aan de talrijke non-profit organisaties die Jean Yawkey had begunstigd. Dat betekende echt het einde van een tijdperk.Verhalen over Jean Yawkey onthullen dat ze graag mystery romans las.14 Maar haar leven blijft een mysterie. In de tientallen gedrukte eerbetuigingen aan haar in 1992, noemde niemand levende familieleden. Ongeveer zeven jaar later kwam het nieuws dat haar nichtjes de inhoud van haar testament in twijfel hadden getrokken. De twee dochters van Jean Yawkey ‘ s broer George, die stierf in de jaren 1970, Patricia Hollander en Jane Esopa, geloofden dat Harrington met opzet hen buiten de lus had gelaten. De Zusters van Long Island en de drie dochters van Esopa kregen elk een klein bedrag uit een verzekeringspolis, maar meer niet. Ze beweerden dat niet alleen Harrington hen niet op de hoogte van Mrs. Yawkey ‘ s beroerte (ze hoorden over het op het nieuws), maar dat hij ook niet om hen op te nemen in de Georgetown memorial service. Harrington verwierp hun aanklacht met beleefde ontkenningen. Verschillende nieuwsberichten suggereren dat de nichtjes ‘ beperkte financiën verhinderden hen om de zaak verder te vervolgen. Waarom ze niet profiteerden van het aanzienlijke fortuin van hun tante laat ruimte voor allerlei speculaties. De waarheid zal misschien nooit bekend worden.Er zijn mensen die geloven dat zelfs tijdens Jean Yawkey ‘ s jaren als eigenaar, het John Harrington was die de Bosox controleerde. Toch hoef je alleen maar op te merken hoe haar relatie met LeRoux, en toen Sullivan verzuurde. Toen ze tegen haar wensen in gingen, sloot ze ze buiten. Ook O ‘ Connell vond zichzelf een slachtoffer van haar woede, waarschijnlijk om soortgelijke redenen. Dus dat zou Harrington achterlaten als een meester manipulator of gewoon iemand die orders opvolgde zonder vragen te stellen. Misschien ligt de waarheid er tussenin. Alle mysteries terzijde, Jean Yawkey ‘ s erfenis blijft intact. De Boston Red Sox en Fenway Park live op.

een bijgewerkte versie van deze biografie verscheen in ” the 1986 Boston Red Sox: There Was More Than Game Six ” (SABR, 2016), uitgegeven door Bill Nowlin en Leslie Heaphy.

Bronnen

Bodley, Hal. “Very private Yawkey stuck by her Red Sox,” USA Today, 27 februari 1992.

Farmelant, Scott. “Boss Harrington,” Boston Magazine, Juni 1996.

Gammons, Peter. “Court upholds Sullivan, Yawkey, Boston Globe, 11 augustus 1983.

Horgan, Sean. “End of a Red Sox era,” Hartford Courant, 27 februari 1992.

Horgan, Tim. “Maak geen fout: Yawkey’ s in charge,” Boston Herald, 31 juli 1988.

Horgan, Tim. “Mrs. Yawkey neemt het over als Red Sox Angel, ” Boston Herald. 18 maart 1978.

Krause, Steve. “Yawkeys liep Red Sox met klasse, integriteit,” New England Newsclip Agency, Inc. 27 februari 1992.

Murphy, Joe. “Mevrouw Yawkey, we zullen u missen.”New England Newsclip Agency, Inc. 27 februari 1992.

Bevoegdheden, John. “Bosox’ brouhaha brings Jean Yawkey to stand, ” Boston Globe, 14 juli 1983.

Trausch, Susan. “The Woman Who Own The Red Sox Keeps Her Private Life Private,” Boston Globe, 6 April 1989.

Whitney, George. “Fans’ Passie Voor Team Overtroffen Alleen Door Mevrouw Jean Yawkey ‘s,” Diehard, maart 1992.”A night to honor Mrs. Yawkey,” Boston Herald, 22 mei 1988.”Jean R. Yawkey included Into the Boston Red Sox Hall of Fame,” Boston Red Sox press reelease, 25 September 1995.”League Approves Sale of the Red Sox,” The New York Times, 24 mei 1978.”Owners give approval to Sox sale,” North Adams Transcript, 24 mei 1978.”Red Sox heirs in inheritance battle,” New York Post, 19 maart 1999.”Yawkey Grant Of $ 1.5 million To Aid Hof Library Expansion,” Hall of Fame News Release, Sept. 28, 1990.Pacific Stars And Stripes, 28 Februari 1992.

Sports Illustrated

Syracuse Herald-Journal, 13 Juli 1999.Berkshire Eagle, 25 Oktober 1977.

Boston Globe

Middletown Press

The New York Times

The News (Frederick, Maryland)

Providence Journal-Bulletin

Albany Times-Union, New York