Jim Lauderdale

Courtesy of The Boot
door Chuck Armstrong
” When I first started writing songs, I would be able to get a title and maybe a few lines first.”

Jim Lauderdale reflecteert over het begin van zijn leven als songwriter. “Melodieën zouden zoveel makkelijker en sneller voor mij komen,” geeft hij toe, “en dat doen ze nog steeds. Tekstueel moet ik mezelf uitdagen, en Buddy Miller is altijd degene geweest die me muziek gaf en me pushte om liedjes te schrijven en af te maken. Dat Houdt me scherp.Hoewel Lauderdale liedjes heeft geschreven die zijn opgenomen door iedereen, van The Dixie Chicks en George Strait tot Elvis Costello en Blake Shelton, houdt de New Yorker Angeleno ook van praten over zijn eigen platen. Het is niet dat hij geniet van zijn persoonlijke glorie; er is een oprechte erkenning van hoe gelukkig hij is geweest om te werken en te schrijven met zo veel verschillende artiesten in de afgelopen decennia, en neem zo veel schijven als hij heeft.”It’ s funny, these last few years, I feel like I ‘m writing more than ever, and I’ m really glad I have not lost that,” zegt Lauderdale. “Ik ga door fases van co-schrijven een goed beetje, en dan om dat uit te balanceren, ik doe geen co-schrijft helemaal om ervoor te zorgen dat ik nog steeds die karbonades om te schrijven op mijn eigen.Tussen 1991 en 2018 bracht Lauderdale 31 albums uit en in 2019 viert hij de release van zijn 32e LP From Another World. Met een vleugje trots in zijn stem, de productieve schrijver neemt een paar momenten om te chatten met de Boot over elk van die platen, het delen van een aantal van zijn favoriete herinneringen, van het schrijven met de Grateful Dead ‘ s Robert Hunter — “ik was een grote fan als een tiener, en was altijd gecharmeerd van Robert ’s werk” — tot eindelijk het uitbrengen van zijn lang verloren plaat met Roland White.

Reprise

‘Planet of Love’ – 1991

“dit album is ontstaan uit een samenwerking met John Leventhal, die meewerkte aan acht van de 10 nummers. Hij en Rodney Crowell produceerden het album. Ook al kreeg ik er zelf geen country radio hits van, acht van de 10 nummers werden gecoverd door andere mensen, zoals George Strait, Andy Barnett, Lucinda Williams en anderen.”

Atlantische Oceaan

‘vrij dicht bij de waarheid’ – 1994

“ik deed deze plaat in Los Angeles met mijn vriend Dusty Wakeman producing. Wat moet ik erover zeggen? Dusty stelde het idee voor om samen een plaat te maken en een aantal van de jongens te gebruiken waarmee ik toen live speelde. Hij kreeg een deal op Atlantic Records door de interesse van ene John Carollan.”

Atlantische Oceaan

‘elke seconde telt’ – 1995

“ik wilde snel een vervolg plaat maken, en dit werd opgenomen in Pioneertown in Californië, een paar deuren verderop van Pappy & Harriet’ s, een plek waar ik nog steeds speel. Pioneertown is een oude westerse filmset. Ik ging al enkele jaren naar de woestijn om te schrijven, en Dusty Wakeman bracht het idee naar voren van het geluidstage in Pioneertown. We brachten een mobiele opname-eenheid naar het; veel van die nummers werden geschreven in de woestijn.”

Rounder

‘Kaki ‘ S’ – 1996

“dit was een plaat waar ik aan gewerkt had tijdens de opname van Pretty Close to the Truth en elke seconde telt. Op dat moment voelde ik me alsof het mijn rauwste plaat was. Ik wist dat ik er geen country radio airplay van zou krijgen. Ik had veel demo ‘ s gedaan in Moondog Studios, die eigendom was van Gary Tallant. Hij speelde bas op veel van mijn spullen. Tim Coates was daar co-producerend en engineerend, en ik was daar ook veel aan het schrijven en opnemen. Kaki ‘ s groeiden uit honderden nummers die ik in die studio deed in die jaren. Ik had ook vier verschillende pedal steel gitaarpartijen op die plaat: Al Perkins, Bucky Baxter, Tommy Spurlock en Dan Dugmore. Pedal steel is een van mijn favoriete instrumenten. Ik wilde een country band gebruiken, maar ik wilde die instrumenten gebruiken om de envelop te duwen om geen echte country plaat te zijn.”

BNA

“Whisper’ – 1998

“RCA bood me vriendelijk een deal aan, en ik dacht dat dat mijn laatste kans was om ooit iets op de country radio te krijgen. Als kunstenaar, als dat ooit zou gebeuren, voelde dit alsof het het zou kunnen zijn. Het was een gok. Ik wilde echt een klassieker, country album maken. Ik vroeg ze of ik twee albums mocht maken, en ze stemden ermee in. Ik produceerde die plaat samen met Blake Chancey, die een geweldige producer is en op dat moment veel succes had. Het was geweldig om met een aantal muzikanten te werken waar ik tot dan toe nog niet mee had gewerkt. Ik had Ralph Stanley ontmoet tijdens een TV-show genaamd Ricky Skaggs Live In The Ryman, en dus stelde ik Ralph voor dat ik een lied voor hem zou schrijven en dat hij en zijn band, de Clinch Mountain Boys, het zouden opnemen om mijn album af te sluiten. Hij ging akkoord.”

Rebel

‘I feel Like Singing Today’ – 1999

“dat eerste nummer dat ik te maken had met Ralph op Whisper, groeide uit tot I Feel Like Singing today omdat hij zo open stond voor een heel album. Dit was een mijlpaal voor mij, want het was mijn eerste bluegrass release en ik had de ambitie om bluegrass records te doen sinds ik een tiener was. Het was echt zinvol voor mij om met Ralph te gaan werken. Ook, enorm belangrijk voor mij, was dat ik begon te schrijven met Robert Hunter, en onze eerste twee nummers werden geschreven voor I Feel Like Singing Today. Ik had contact met hem gezocht via een vriend die het had opgezet. Dat Ralph ermee instemde om een plaat te maken en dat Robert bereid was om met mij te schrijven, was boven alles wat ik me had kunnen voorstellen. Ik wilde wat oudere liedjes doen en de rest schrijven, en dat is wat er gebeurde.”

RCA

‘verder door het geheel heen’ – 1999

“verder werd het allemaal gedaan, net als Persimmons, in Moondog Studios. Dit was het tweede album dat ik met RCA maakte. Ik bleef maar denken dat ik hiervoor een dubbelalbum zou maken. Daar streefde ik naar. Toen ik het maakte, de platenmaatschappij bleef aanbieden en wilde dat ik een duet plaat te doen met andere mensen zoals George Strait en Patty Loveless. Ik wou dat ik dat had gedaan, maar ik was zo bezig met het proces om verder te gaan, ik kon het gewoon niet doen. Ik wilde er niet aan ontsnappen. Ik heb een geweldige kans afgewezen, maar ik was nogal koppig denk ik! Oh, en een cool bucket list ding voor mij was dat ik David Grisman kreeg om mandoline te spelen op een lied.”

Dualtone

“de andere sessies’ – 2001

“dit waren nummers die ik had opgenomen in de Moondog Studios; ik was net zoveel nummers aan het verzamelen. De andere sessies waren vrij gericht op het land. Dit werd gecoproduceerd door Tim Coates. Ik kreeg een semi-regelmatig team van spelers en een specifiek geluid gedurende deze tijd. Die plaat bevatte meer co-schrijft met Harlan Howard en Frank Dycus en Clay Baker. Baker was een Texaanse singer-songwriter die erg aardig voor me was en we deden veel shows samen.”

Westside Records

‘Point of No Return: the Unreleased 1989 Album’ – 2001

“dit kwam nooit officieel uit. Het werd in licentie gegeven aan een indie bedrijf in Engeland voor ongeveer vijf jaar. Het zou eigenlijk mijn eerste country album zijn geweest, en het zou op Epic Records komen. Ik woonde toen in Los Angeles en Pete Anderson produceerde het. Ik had vele jaren op een platencontract gewacht, en ik was dolblij dat Pete het zou produceren. Ik was zo ‘ n grote fan van hem. Dat was een grote mijlpaal van mij om met hem te gaan werken. Het was een zeer door Bakersfield beïnvloede plaat.”

Dualtone

de kolibries’ – 2002

“ik wilde een dual release doen op dezelfde dag. The Hummingbirds was eigenlijk opgenomen voor de andere sessies en was klaar om te gaan, maar om een of andere reden besloten we deze plaat op te slaan. Het was een landrecord, maar vrij eclectisch. Dat was monumentaal voor mij, Want Ik wilde altijd al opnemen met Tony Rice, een van mijn favoriete gitaristen. Hij speelde op verschillende nummers. Sam Bush en Stuart Duncan speelden ook op de plaat en ik had nog nooit met hen opgenomen.”

Dualtone

‘Lost in the Lonesome Pines’ – 2002

“dit kwam uit op dezelfde dag als de kolibries. Ralph vroeg me, tijdens shows, of we nog een plaat gingen doen. We hadden een Grammy nominatie gekregen voor de eerste, en ik was blij dat hij het vroeg. Dus we deden een follow-up. We namen dit op in Big Stone Gap In Virginia, dicht bij Ralph ‘ s huis. Ik wilde opnemen in dat gebied, zodat hij in zijn eigen bed kon blijven, omdat hij zoveel onderweg was. Voor mij, wat schrijven betreft, wilde ik ook echt de sfeer opsnuiven waar Ralph woonde. Oh, en deze plaat leverde ons de Grammy op!”

Dualtone

‘Wait’ Til Spring’ – 2003

“Donna the Buffalo was een band die ik had ontmoet op het Newport Folk Festival toen ik in de late jaren’ 90 in Lucinda Williams’band zat. Op MerleFest en op Suwannee SpringFest, begon ik bij hen te zitten en daarna liedjes te schrijven voor ons om samen te doen, met de hoop dat we een plaat zouden maken. Ze nodigden me uit voor hun Finger Lakes Grassroots Festival in New York. De nummers op deze plaat ontwikkelden zich over ons heen om ze voor het grootste deel live te spelen. Tot op de dag van vandaag mag ik nog steeds meerdere optredens per jaar doen met Donna the Buffalo, en ik hoop ooit nog een album met hen te doen.”

Dualtone

“op weg naar de heuvels’ – 2004

“Robert Hunter kwam naar Nashville voor ongeveer drie maanden, en als ik niet op de weg was ging ik langs en zag hem. We kwamen met ongeveer één, twee of drie liedjes per vergadering, en we schreven ongeveer 33 liedjes. Headed for the Hills bevatte 13 van die nummers. Het is eigenlijk een akoestisch album met wat pedal steel van Bucky Baxter, en dan staat Donna the Buffalo op het laatste nummer. Ik liet Emmylou Harris harmony zingen en Gillian Welch en David Rawlings en Allison Moorer en Buddy Miller en Tim O ‘ Brien en Darrell Scott … ze speelden en zongen er allemaal op, en Tim Coates co-produceerde dat met mij. Het was spannend om een heel album van dingen die ik schreef met Robert te doen.”

Yep Roc Records

‘Bluegrass’ – 2006

“dit was nog een release op dezelfde dag. Ik heb Yep Roc overgehaald om twee platen uit te brengen op dezelfde dag. Bluegrass was een soort van mijn eerste solo-release als bluegrass artiest. Ik heb het opgenomen bij Bil Vorndick. Randy Kohrs, die voor mij dobro speelde en mijn bandleider was, produceerde het ook. Deze studio was vroeger een club waar enkele van de landgrootheden zoals Johnny Cash zouden spelen, en Bil maakte er een studio van en bouwde er een huis bovenop. Het was geweldig om daar op te nemen, met een stel jongens die door de jaren heen live bluegrass met mij hadden gespeeld.”

Yep Roc Records

‘ Country Super Hits Vol. 1’ – 2006

“op dezelfde dag als Bluegrass, bracht ik deze uit. Country Super Hits Vol. 1 is geschreven met Odie Blackmon. We waren zo op dreef dat we besloten om een opname van onze spullen te maken. We schreven alles samen, behalve een lied dat ik deed met Shawn Camp en een lied dat ik schreef met Leslie Satcher, en Odie co-produceerde het. Dat is een vrij recht vooruit Land record. De titel is een tongue-in-cheek ding; ik hoopte dat ik een aantal country artiesten kon krijgen om een aantal van de nummers op te nemen, maar dat gebeurde niet tot dit jaar eigenlijk. George Strait nam het nummer Two More Wishes op en bracht het uit.””

Yep Roc Records

‘The Bluegrass Diaries’ – 2007

“dit was een plaat die ik maakte in Randy Kohrs’ thuisstudio. Randy speelde met me bij bluegrass optredens. Bil Vorndick had het toen druk, dus we konden zijn studio niet gebruiken. Randy produceerde het en dus besloot ik om hem als producer de leiding te geven. Hij deed het geweldig en we kregen een Grammy voor deze.”

Yep Roc Records

‘Honey Songs’ – 2008

“ik wilde een plaat maken met zoveel mogelijk muzikanten die op Graham Parson’ s platen speelden als ik kon, dus kreeg ik Al Perkins en James Burton en Glen D. Hardin en Ronnie Tutt. Ik schreef die plaat met die jongens als mijn muze; de nummers werden specifiek met hen in gedachten geschreven. Ik kon horen wat ze gingen spelen terwijl ik het schreef. Ik sloot de plaat af met een co-write met Leslie Satcher, en ik kreeg Emmylou ook op dat album.”

Sky Crunch Records

‘ Could We Get Any Closer?’- 2009

“dit is een bluegrass plaat die ik maakte met Randy Kohrs. Ik kreeg een soort van ‘sound’ door met Randy te werken, dus veel van de nummers die ik schreef, schreef ik specifiek met dat geluid in gedachten. Het kreeg een Grammy nominatie.”

dertig tijgers

‘Patchwork River’ – 2010

“ik ging op bezoek bij Robert Hunter in Californië, en we gingen weer persoonlijk schrijven. Dat record is voortgekomen uit dat bezoek. Ik maakte een paar trips daar en herinner me op oudejaarsavond, we werkten aan een lied dat eindigde op die plaat genaamd ” Tall Eyes.”Het was rond 12:30 en Robert’ s vrouw en dochter kwamen binnen en zeiden Gelukkig Nieuwjaar. Dat was een van mijn favoriete Oudejaarsaves aller tijden, om te kunnen schrijven met Robert Hunter.”

Sugar Hill

‘reden en rijm’ – 2011

“Ik was op tournee geweest met Elvis Costello in een band genaamd The Sugar Canes, het was een akoestische band. We deden een plaat genaamd Secret, Profane & Sugarcane en toerde daar een tijdje mee. Toen deden we nog een plaat genaamd National Ransom, dat was een geweldige ervaring om met Elvis Costello te mogen zingen. Ik ben zo ‘ n grote fan. Ik was net terug van een Europese tournee met Elvis en ik voelde me gedreven om een bluegrass-plaat te maken en te schrijven met Robert Hunter. Ik begon hem melodieën te sturen via e-mail en ongeveer een uur later stuurde hij een tekst terug. We schreven een aantal van de nummers, over de waarde van een album, op die manier. Ik ging naar binnen met Randy Kohrs en we waren erg blij met hoe dat allemaal samen kwam.”

Kompas

‘Carolina Moonrise’ – 2012

“ik ging naar Robert’ s 70ste verjaardag en hij zei dat we een vervolg moeten schrijven op die plaat. Ik zei dat ik wegging, maar ik besloot nog een paar dagen te blijven. Voor ongeveer anderhalve dag, schreven we behoorlijk intens. We gingen terug naar binnen, en ik was zo opgetogen dat hij een vervolg wilde doen en dat hij zo blij was met de eerste. Dat deden we ook met Randy Kohrs.”

New West Records

‘Buddy and Jim’ – 2012

“Buddy en ik ontmoetten elkaar in 1980 toen we beiden country bands hadden in New York City. Hij verliet New York en stopte een tijdje met muziek. Toen ik het Point Of No Return album maakte, waar Pete Anderson gitaar op speelde, hoorde ik van Buddy dat hij zich klaarmaakte om naar Los Angeles te verhuizen. Hij vroeg me of ik iemand kende die een gitarist nodig had voor optredens. Ik had Buddy met tegenzin en schaapachtig gitaar laten spelen, ook al was hij erg overkwalificeerd voor die baan. Ik was blij om hem zeven jaar lang zoveel mogelijk te hebben, voordat hij vertrok zoals hij deed. Hij is vertrokken. Ongeveer zeven jaar geleden benaderde Buddy me over een radioshow samen op SiriusXM, en dus nadat we dat een paar maanden hadden gedaan … we hadden lang gesproken over het doen van een duet record, we konden gewoon nooit onze schema ‘ s te coördineren. Dus ik greep de kans toen we met die show begonnen. We gingen zijn studio in, waar we de radioshow opnamen, en we deden het.”

Sky Crunch Records

‘Old Time Angels’ – 2013

“ik wilde opnemen bij Randy Kohrs thuis, en terug te gaan naar deze ouderwetse manier van opnemen met slechts een paar microfoons voor de hele band. Ik had nog nooit zo opgenomen. Het was een geweldige ervaring. Die nummers waren allemaal gloednieuw; het titelnummer was er een die ik samen met Dan Smith schreef nadat we beiden besloten dat we niet van murder ballads hielden en dus zei hij dat we een revenge song moesten schrijven. Dat was erg leuk om die plaat te maken. We moesten een heleboel takes doen op elk nummer om ze goed te krijgen, maar het was een genot.”

Sky Crunch Records

‘Black Roses’ – 2013

“Ik was nog een paar keer naar Robert Hunter gegaan en we schreven intensief voor twee of drie dagen spurts. De meeste van deze nummers kwamen uit die tijd samen. Ik had wat studiotijd geboekt met Luther en Cody Dickinson van de North Mississippi Allstars. Ik wist niet zeker wat het materiaal zou worden, schreef ik terwijl we verder gingen. Maar de avond voordat we in de studio kwamen, schreef ik een paar liedjes met Luther en Cody, twee Robert Hunter liedjes waar ik aan gewerkt had. En toen stuurde Robert me nog een paar liedjes terwijl we aan het opnemen waren. We hebben dit opgenomen in Zebra Ranch, Jim Dickinson ‘ s studio.”

Sky Crunch Records

‘Blue Moon Junction’ – 2013

veel van deze nummers kwamen ook uit die sessies met Robert Hunter. Ik bracht dit eigenlijk op dezelfde dag in November uit met Black Roses, het was weer zo ‘ n dual release.

Sky Crunch Records

‘ I ‘m a Song’ – 2014

“er was een jonge man die een documentaire over mij maakte, Jeremy Dylan, die nu mijn manager is geworden. Ik wilde wat studiobeelden hebben, omdat ik die niet echt had, en dus dacht ik dat het geweldig zou zijn om James Burton en Al Perkins en Dennis Crouch en Chad Cromwell en John Jarvis binnen te krijgen. We gingen naar RCA Studio A, waar ik graag opnam. We kwamen samen en Leslie Richter ontwierp het album; dat was de eerste keer dat ik met haar mocht werken. We legden ongeveer negen nummers neer en Jeremy kreeg wat beelden van dat alles. Een van die nummers was de eerste co-write die ik deed met John Oates. En dan had ik ook nog twee Robert Hunter co-schrijft op dat album. We Namen die op en toen kwam het rond de tijd om alles af te ronden met de plaat, dus ging ik naar House of Blues Recording Studios en maakte een ander nummer. “I’ M A Song ” kwam tot me tijdens die periode, en het voelde alsof het samenvatte mijn hele ‘ding’ in away. Patty Loveless zong op een lied en Lee Ann Womack ook, en ik heb een lied opgenomen dat ik met Elvis Costello schreef toen ik een paar jaar eerder met hem toerde. Dat zijn veel gelukkige herinneringen en mijlpalen.”

Sky Crunch Records

‘Soul Searching’ – 2015

“tijdens de Black Roses opname, had ik een paar dingen die ik zelf schreef die soul songs waren. Ik kwam Luther Dickinson tegen in een park op een ochtend, hij was net verhuisd naar Nashville, en ik had wat studiotijd geboekt bij Studio A. Zoals ik gewend ben, was ik niet volledig voorbereid op die studiotijd, en dus vroeg ik Luther of hij mocht spelen … en als zijn broer, Cody, kon spelen. Ik had een paar dingen geschreven waarvan ik niet zeker was waar ze heen zouden gaan, dus we legden een hoop dingen neer. Na Black Roses zei Luther dat we dat soulgedoe moesten afmaken. Ik schreef het meeste in de controlekamer van Royal Studios in Memphis. Alvin Youngblood Hart speelde gitaar, wat gewoon een traktatie was. Ik heb een grote plaats in mijn hart voor soul muziek, al sinds ik een kind was. Ik schreef veel van deze nummers rond de spelers op het album en rond Royal Studios en rond de Memphis sound van de jaren ’60 en ’70. Ik had twee cd’ s en, zoals ik ook gewoon ben, ik heb gewoon het gevoel dat ik moet blijven dingen uit te brengen, dus heb ik een dubbele plaat uitgebracht. Niemand kon me ompraten, dus dat is wat ik deed.”

Sky Crunch Records

‘dit verandert alles’ – 2016

“ik ging naar Austin, Texas, om wat live dates te doen met een band onder leiding van mijn vriend Tom Lewis op drums en Tommy Detamore op steel. Tom en Tommy speelden met me in de vroege jaren 2000 … toen ik daar aankwam hadden we een warming-up optreden in de Continental Club. Die dag kwam ik erachter dat het optreden van de volgende dag zou worden geannuleerd vanwege overstromingen, dus we hadden een vrije dag. Tom en Tommy hadden al jaren met me gepraat over samen een plaat maken in Texas, en dus dacht ik, Oké! De speelsters waren beschikbaar omdat we allemaal samen zouden spelen, dus gingen we anderhalve dag naar Arlyn Studios en sneden het meeste af. Het was geweldig om in Austin te kunnen opnemen. Verschillende nummers werden mede geschreven door Texaanse songwriters, zoals Terry McBride, Frank Dycus, Hayes Carll en Bruce Robison. En ik heb Floyd Domino gevraagd om piano te spelen; Ik zat in zijn band in New York City. Hij had de Floyd Domino Band en ik zat daar een tijdje in, dus het betekende veel voor mij om hem op deze plaat te laten spelen.”

Eigennamen

‘London Southern’ – 2017

“dit was een paar jaar eerder in Engeland opgenomen tijdens een paar verschillende reizen. Ik gebruikte Nick Lowe ‘ s band en zijn co-producers, en dus had het een duidelijk geluid. De studio had ook een echte stijl. Ik wist niet wat die plaat zou worden. Toen ik in het Verenigd Koninkrijk landde, had ik maar één nummer, een co-write met Odie Blackmon. Ik had veel optredens gepland, maar ik denk dat we uiteindelijk eerst zes nummers opnamen, en toen kwam ik terug en schreef een paar samen met John Oates en kwam met wat meer dingen en ging terug naar daar.”

Yep Roc Records

‘de tijd vliegt’ – 2018

“ik had een hoop opnames gemaakt in Blackbird Studios in Nashville. Mijn bassist, Jay Weaver, droeg zoveel bij aan de sessies, dat ik hem vroeg om mee te produceren. Ik gebruikte mijn road band op een aantal dingen en toen waren ze niet beschikbaar voor een aantal van de dagen, dus ik heb Chris Scruggs en Kenny Vaughn om uit te komen op gitaar, en we beëindigden de plaat in House of Blues studios in Nashville. Toen begon ik te werken met Lillie Mae en haar broer, Frank Rische. Ik was door hen weggeblazen en erg tevreden met hun klank en harmonieën.”

Yep Roc Records

‘Jim Lauderdale and Roland White’ – 2018

“rond de tijd dat London Southern op het punt stond naar buiten te komen, zat Roland White bij mij in Station Inn en toen hij zich klaarmaakte om het podium te verlaten, vertelde hij me dat zijn vrouw een tape vond onderaan een doos met onze namen erop. Toen ik in Nashville woonde in 1979, kwam ik voor vijf maanden met het doel om rond te hangen met George Jones en Roland White. Ik heb dat niet met George kunnen doen, maar Roland was erg vriendelijk en aardig voor me. Ik zat vaak bij hem, en na ongeveer vier maanden realiseerde ik me dat ik niet in staat zou zijn om het in Nashville te doen als kunstenaar of schrijver, dus was ik van plan om naar New York te verhuizen. Voordat ik vertrok, zei Roland dat we samen een plaat moesten maken. Dus we namen op in Earl Scruggs’ kelder waar zijn zoon een studio had. We hebben vastgelegd wat dit record zou zijn geweest. We maakten het af en toen verhuisde ik naar New York en stuurde ik cassettes naar grote bluegrass labels, en ze reageerden allemaal dat ze het album leuk vonden, maar omdat ik een onbekende was, namen ze het niet op. Dat ontmoedigde me echt, want ik voelde me alsof het mijn doorbraak moment was. Ik dacht dat het deuren zou openen voor mij in de muziekwereld, maar dat deed het niet. Enkele jaren later, toen ik mijn eerste grote deal kreeg, realiseerden Roland en ik ons dat we allebei de master tapes uit het oog waren verloren, dus ik was nooit in staat om het uit te brengen. Ik was daar echt verdrietig over, maar toen vond zijn vrouw er een aantal mixen van, dus vroeg ik Yep Rock of ze geïnteresseerd waren, en dat waren ze. Dit zou mijn eerste album zijn geweest. Dus we zetten deze uit op dezelfde dag als de tijd vliegt. Het was leuk om een nieuwe plaat uit te brengen en wat mijn eerste plaat zou zijn geweest, wat mijn 31ste plaat bleek te zijn.”

Yep Roc Records

‘From Another World’ – 2019

“dit is nummer 32 voor mij. Dit kwam uit mijn werk dat ik had gedaan met de jongens op tijd vliegt, en doorgaan met dat geluid met veel van dezelfde spelers. Het titelnummer is samen geschreven met Mondo Saenz, die ook “Time Flies” schreef. Odie Blackmon en een nieuwe artiest, Sara Douga, schrijven ook mee op deze plaat. Ik weet dat dit beschreven is als een tegengif tegen de woede “daarbuiten”, maar ik denk dat dit echt een van die, hopelijk, verzachtende middelen is die we nodig hebben. Muziek kan mensen bij elkaar brengen, en ik hoop dat dit album dat doet.”

na zijn carrière te hebben nagedacht, geeft Lauderdale toe dat er nog enkele items op zijn bucket list staan.

“er zijn zoveel mensen met wie ik nog wil werken,” bekent hij. “Van Morrison, Nick Cave, Loretta Lynn, Norah Jones en Keith Richards. Ik wil graag samenwerken met Dylan. Ik wil nog wat zingen met Del McCoury. Eric Clapton, ik heb altijd al met hem willen opnemen.”Helaas zijn zoveel van de bluegrass en country grootheden waarmee ik heb willen werken, overleden”, voegt Lauderdale toe. “Maar veel van de kunstenaars rond vandaag, zoals Brandi Carlile, de Avett Brothers, Jason Isbell, Amanda Shires, Margo Price … dat zijn mensen met wie ik nog niet heb kunnen opnemen, maar ik zou het graag doen.”