Johannes van Montecorvino

gelieve te helpen ondersteunen de missie van de nieuwe Advent en krijg de volledige inhoud van deze website als een instant download. Inclusief de Katholieke encyclopedie, kerkvaders, Summa, Bijbel en meer-allemaal voor slechts $ 19.99…

een Franciscaan en stichter van de katholieke missie in China, b. in Montecorvino in Zuid-Italië, in 1246; d. in Peking, in 1328. Als lid van een religieuze orde die zich in die tijd voornamelijk bezighield met de bekering van ongelovigen, en die door de Heilige Stoel werd opgedragen het christendom vooral te prediken aan de Aziatische hordes die vervolgens het Westen bedreigden, wijdde hij zich aan de oostelijke missies, in de eerste plaats die van Perzië. In 1286 zond Argun, de khan of heerser van dit Koninkrijk, een verzoek aan de paus via de Nestoriaanse bisschop, Bar Sauma, om katholieke missionarissen te sturen naar het Hof van de grote Chinese keizer, Kúblaí Khan (1260-94), die goed was voor het christendom. Rond die tijd kwam Jan van Montecorvino naar Rome met hetzelfde veelbelovende nieuws, en Nicolaas IV vertrouwde hem de belangrijke missie toe naar verder China, waar rond deze tijd Marco Polo, de gevierde reiziger, nog bleef hangen. Hij begon zijn reis in 1289, voorzien van brieven aan de Khan Argun, aan de grote keizer Kublai Khan, aan Kaidu, Prins van de Tataren, aan de koning van Armenië en aan de Patriarch van de Jacobieten. Zijn metgezellen waren de dominicaan Nicolaas van Pistoia en de koopman Peter van Lucalongo. Vanuit Perzië ging hij over zee naar India, in 1291, waar hij dertien maanden predikte en ongeveer honderd personen doopte. Hier stierf ook zijn metgezel, Nicholas. Hij reisde over zee vanuit Meliapur en bereikte China in 1294, maar ontdekte dat Kúblaí Khan net was overleden en Timurleng (1294-1307) de troon had bestegen. Hoewel deze het christendom niet omarmt, werpt hij geen obstakels op de weg van de ijverige missionaris, die, ondanks de tegenstand van de Nestorianen die zich daar reeds vestigden, spoedig het vertrouwen van De heerser wint. In 1299 bouwde hij een kerk in Peking en in 1305 een tweede tegenover het keizerlijk paleis, samen met werkplaatsen en woningen voor tweehonderd personen. Geleidelijk kocht hij van heidense ouders ongeveer honderdvijftig jongens, van zeven tot elf jaar oud, onderrichtte hen in het Latijn en Grieks, schreef psalmen en hymnen voor hen en trainde hen om de mis te dienen en te zingen in het koor. Tegelijkertijd maakte hij zich vertrouwd met de moedertaal, predikte erin en vertaalde Het Nieuwe Testament en de Psalmen in het Chinees. Onder de zesduizend bekeerlingen van Jan van Montecorvino was een Nestoriaanse koning genaamd George, van het ras van de priester John, een vazal van de grote khan, genoemd door Marco Polo. Nadat hij elf jaar alleen had gewerkt, werd een Duitse medewerker, Arnold van Keulen, naar hem gestuurd (1304). In 1307 zond Clement V, zeer tevreden met het succes van de missionaris, zeven Franciscanen die de opdracht kregen om Johannes van Montecorvino aartsbisschop van Peking en hoofd aartsbisschop (summus archiepiscopus) van al die landen in te wijden; zij zouden zelf zijn suffragan bisschoppen worden. Slechts drie van deze gezanten kwamen veilig aan: Gerardus, Peregrinus en Andreas van Perugia. Ze wijdden Johannes in 1308 en volgden elkaar op in de zetel van Zaiton, opgericht door Montecorvino. In 1312 arriveerden er nog drie Franciscanen uit Rome als suffragans. Johannes van Montecorvino verliet dit leven (1328), geëerd als een heilige door Christenen en heidenen.