John Maus on changing your approach

Screen Memories begint met “The Combine”, een donkerder nummer zonder zang dat twee minuten duurt. Was dit de eerste muziek van jou in zes jaar?

ik dacht dat het apocalyptisch was. En het heeft min of meer zo gevoeld sinds de verkiezingen, dus ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld dat het album toen niet uitkwam en deze stroom van apocalyptische energie in de lucht bereed. Ik was bang dat deze nieuwe plaat niet licht genoeg was. Genadeloze Censors en liefde is echt hadden beide dit soort lichtheid. Dit heeft ook te maken met het verschil in mijn leeftijd. Ik hou van het filosofische idee dat het enige dat het kwaad zou kunnen verontschuldigen zou zijn dat het kwaad in de tijd is als het einde van de tijd. Maar ja, er is het gevoel dat het ontbreekt aan lichtheid. Het album heeft bij wijze van spreken geen teentappers.

je hebt eerder gesproken over hoe muziek een indicatie is van het huidige klimaat, zelfs politiek.

het is altijd zo. Maar je moet voorzichtig zijn in termen van muziek die expliciet politiek is. Muziek zal een politiek effect hebben, maar mijn manier is alleen in de mate dat het de kwestie van de muziek nastreeft. Ik heb het gevoel dat als Green Day Een lied heeft als “I hate the President,” of wat dan ook, het niet per se de Joan Baez manier van doen is. Terwijl de muziek van kloppende Kristle zelf de wond op de samenleving is, alleen het geluid ervan.

Muziek heeft in veel opzichten betrekking op de tijd. Deze Europese intellectuelen, in de tijd voor de onze, bekritiseerden met gestage hartslag en ritme, en hun muziek ontwikkelde zich niet echt in motifische fragmenten, maar herhaalde gewoon hetzelfde. Sla vooruit, en dit alles is analoog aan de lopende band en Motown, die zeer bewust gemodelleerd was. Hoewel dat allemaal waar zou kunnen zijn, gaat geen van die kritieken adequaat in op wat misschien bevestigd zou kunnen worden in deze nieuwe muziek, die draait om het gebruik van al deze overtollige apparatuur die we hebben. Al deze apparatuur werd ontwikkeld voor het heden; de radar, de kwart inch patch kabels, enz. Dus het is alsof we deze wapens van de status quo gebruiken tegen de status quo, idealiter, toch? Dat is het algemene idee.

en is uw weddenschap dat synthesizers de beste manier zijn om dat te doen?

Ja. Maar je moet voorzichtig zijn, want theoretisch kunnen we elke mogelijkheid van toonkleur die er is met de synthesizer controleren op een manier die het nooit eerder is geweest, en dit is uniek voor onze situatie. Voorheen was het geluid fysica: de resonerende holte, of de trillende snaar, maar dit kan worden gemanipuleerd tot op het niveau van het elektron nu. Net zoals ons lichaam kan worden gemanipuleerd voorbij deze moleculaire drempel, denk ik zeker dat als we wilden praten over verschillende tijdperken, we snel een naderen die in zekere zin moleculair is, waar macht kan werken over drempels die het zich eerder niet eens had kunnen voorstellen.

In het verleden noemde u hoe de perceptie van de tijd van een individu versnelt naarmate u ouder wordt. Heeft het verschil van zes jaar tussen meedogenloze Censors en Schermherinneringen daar iets mee te maken?

dat is een heel goed punt, want hoewel genadeloze Censors zes jaar geleden uitkwam, is het alsof het 10 minuten geleden uitkwam. Hoewel het misschien komt omdat ik letterlijk in deze hut in niemandsland was, elke dag drie jaar lang. Ik was ook klaar met school, dus het voelde niet zo lang. Er staan nummers op het album waar ik voor het eerst met nieuwe apparaten speel. Ik heb me daar echt in verdiept in de hoop een soort geluid te vinden dat geschikt leek voor het huidige moment, maar het is alsof je niet kunt ontsnappen aan het feit dat het zich opent en dat is het moment dat je najaagt, of het niet.

de volgende beweging is nog niet gekomen. Ik zal de eerste zijn om toe te geven hoe onwetend ik ben over wat er gaande is in de muziek. Op de een of andere manier lijken de vettige producenten in Amerika die Top 40 maken altijd deze Engelse huiskinderen in handen te krijgen en ze in de denktank te brengen, en ze te stoppen om achter hun eigen demonen aan te gaan. Dan zeg ik: “shit, ik ben oud.”Deze kinderen zijn waarschijnlijk opgegroeid met GarageBand. Tot mijn 24ste stonden er nog 8 tracks op de cassette recorder, dus ik denk dat ik een beetje meer onschuldig ben als ik 500 tracks tegelijk open kan hebben. Onlangs opende ik computer sessies voor een aantal van mijn oudere nummers, om ze te laten zien aan mijn live band. Ik herinner me alleen dat ik toen huilde, want als ik teveel digitale plug-ins tegelijk open had, zou mijn waardeloze computer crashen.

dus het hele punt is, Ik ben op zoek naar 8-tracks, en ik ben als, “het leven was zo veel beter.”Het is niet dat de nieuwe muziek is veel beter voor het hebben van 500 tracks en voor het nemen van twee weken om te mixen. Waarom? Ik denk dat het de noodzaak is om jezelf onder druk te zetten. Het is de enige manier. Alle kunstenaars die ik bewonder, deden dit soort dingen. Dat is een van de dingen die me altijd in de war bracht over rock and roll. Het lijkt zo onlosmakelijk verbonden met het jong zijn, terwijl bij beeldende kunst of de muziek in deze oudere situaties, ze lijken te verouderen als wijn. Vooral “de late periode” zo en zo – “de late” Beethoven, enz. – waar het idee is: “Ik volgde de regels, Ik bleef ze volgen en vond de tegenstrijdigheden erin en nu ben ik gewoon in de ruimte.”Maar dit gebeurt via de regels, niet zomaar uit het niets.

positieve feedback is het idee, net als de ruis en de kanalen. In onze situatie zijn er singulariteiten, om het mooie woord te gebruiken. Een besturingssysteem is ontworpen om het hele systeem te stabiliseren met behulp van al deze mooie wiskunde door het volgen van deze verstoringen. Als het systeem zelf hysterisch van streek is, wat gaat het daaraan doen? Niets, het gaat gewoon ontploffen. Dat is het soort losse benadering van hoe ik deze oudere manier van uitdrukken van creativiteit begrijp als de subjectieve uitdrukking van het objectieve ding.

u maakte uw eigen synthesizers voor deze meest recente plaat. Zoals u al eerder zei, Dit biedt de mogelijkheid om te bellen in precies de tonen die u nodig hebt.

Ja, maar uiteindelijk, tenzij je echt weet waar je naar moet luisteren, had het net zo goed een digitale plugin kunnen zijn, want ze zijn zo dicht in geluid bij de oude synths, en ik probeer het te mobiliseren voor dit idioom. In ruis, klassieke, of elektronische instellingen, pitched tonen waren het laatste waar ze mee te maken hadden. Ze gebruiken al die inharmonische golven.

plotseling heb ik een enorm respect voor deze patch ontwerpers. Ik weet niet hoeveel of hoe weinig de muziek die we vandaag beluisteren de presets die al de Soft Sync gebruikten, stopt, maar als ik een referentiepunt ben, al deze Jean-Michel Blanchet types zijn echt enorm belangrijke figuren in termen van de manier waarop muziek vandaag klinkt. Onvermijdelijk, ik was met behulp van die patches als referentie, kijken naar de instellingen op de Soft Sync en proberen om het in te bellen op mijn modulaire omdat, afgezien van alleen het draaien van het vierkant weg door een low pass filter, ik wist niet hoe het klinkt cool helemaal.

Maybe I ‘m just a curmudgeon, but it’ s like, “Come on, you’ re not The Ramones, you ‘re not Stockhausen, you’ re just playing with Ableton Live.”Maar de arbeidsfactor ervan is interessant. Waarom zou dat het anders maken? Maar dat doet het echt. Het punt dat ik maak is, deze mensen met behulp van vintage apparatuur moest weken doorbrengen met tape en alles gewoon om twee minuten muziek te maken, en hoewel de geluiden zijn precies hetzelfde als voor de mensen die nu met behulp van plugins, het klinkt beter. Ik kan echt niet zeggen of het is gewoon omdat ik nu weet van de betrokken arbeid of omdat de Arbeid was er echt. Met deze oudere muziek, Weet je dat er weken werden besteed om de geluiden op gang te krijgen. Ik heb het gevoel dat je het kunt horen, het maakt echt uit, het maakt een verschil.

u speelt voor het eerst met een live band. Eerder heb je gezegd dat de opnames geen live band zijn.

en dat is jammer voor mij, want een band heeft iedereen. Een band bestaat uit Nick Mason, Roger Waters en David Gilmour. Het heeft de Paulus en Johannes en alles lijkt alsof het zo veel makkelijker zou zijn als ego ‘ s uit de weg konden gaan. Iedereen brengt zijn eigen genie in de vergelijking, maar als het maar één klootzak is die daar zit …

dacht ik erover om echte reverb in een kerk vast te leggen. Uiteindelijk bouwde ik gewoon een plaat reverb omdat ik niet het lef had om naar de pastoor te gaan en te zeggen: “Hey man, kan ik mijn liedje “Oma plaste in haar broek” hardop spelen door de luidsprekers naast de tabernakel?”Dus wat ik wil zeggen is, Ik denk dat de volgende stap voor mij is om het allemaal op te schrijven, het allemaal eruit te halen, en dan op te nemen in de echte leefruimte met artiesten. Ik was van plan dat te doen, maar de tijd raakt op. De volgende keer is het misschien cool.

in de live situatie was ik een beetje ambivalent over het spelen met een band, omdat ik het gevoel had dat er mensen zouden zijn die het als een laffe zet zouden zien, omdat het in bepaalde situaties zo veel moeilijker was om naakt in mijn eentje op te treden. Maar via dit laatste album ben ik nu geïnteresseerd in het live spelen met akoestische krachten. Met een band die de nummers doorloopt, is het de enige manier om de mobilisatie van die dimensies te benaderen. Als je alleen maar stereo beheerst dingen die door een PA komen, dat is alles wat je zult hebben, maar als je drums en een basversterker hebt, zijn het blokken, ze zijn echt.

vooral in een live situatie is dat een van de plaatsen waar dat stomme analoog versus digitaal debat echt zinvoller is. Ik realiseerde me in een koptelefoon dat het veel minder verschil maakt of je dynamics processor digitaal of buitenboordmotor is, maar als je live bent, komt het discrete geluid van de nullen en enen op een of andere manier naar de vloer op een manier die het niet doet in een koptelefoon, omdat het continue oneindige continuüm van spanning misschien kan worden gevoeld.

eerder heb je gesproken over hoe op het podium je kans is om te verschijnen. Je hebt ook verwezen naar het podium als het hebben van “slechte politiek.”Is dat Voor jou veranderd door met een band te spelen?

ik denk dat de band vooral te maken heeft met het sonische element. In die zin heeft het niets te maken met de weddenschap die ik oorspronkelijk maakte. Ik werd aangevallen na een recent optreden door een heel ver Europees links, met een, ” wat doe je spelen in het MoMA in Brooklyn? Je zou dingen kunnen veranderen!”een soort lezing. Een deel van mij nam het ter harte, maar mijn enige verdediging was, en misschien is het niet zo effectief als het ooit was, het is niet een, “alles is geweldig, laten we naar de club gaan, pornografie, obsceniteit, laten we plezier hebben, laten we een leuke tijd hebben, laten we een iPhone kopen,” situatie. Eerder was de live show om deze man zonder kungfu te zien, die zichzelf letterlijk een hernia gaf. Dat deel was niet bedoeld om lelijk te zijn, het was bedoeld om subliem te zijn. Nu, meer en meer, begin ik er over te denken in termen van misschien de exorcisme-istiek.In termen van dat, denk ik aan het verplaatsen van de focus van het lichaam naar de stem, en op de een of andere manier te houden met deze echtheid. De linkse ideeën waren niet erg goed. Wat moet ik dan doen, het schertsen? Stop tussen nummers als, ” Hey guys, Ik wil praten over de markt nu. Ik wil het nu hebben over structurele ongelijkheid.”Het is net Bono of zoiets. Dat gaat het niet doen. Wat ik doe doet al meer dan dat, nietwaar?

u woont in een klein stadje in Minnesota, en een van uw eerste shows in jaren was deze uitverkochte show in Williamsburg. Dat moet nogal een verandering zijn.

Part of me was like, ” Will anybody care anymore?”Ik zou echt liever voorkomen dat ooit wordt geciteerd als dit te zeggen, maar met het voorbehoud dat ik misschien niet weet iets wat er gaande is, maar een deel van me denkt dat niemand de volgende stap heeft gemaakt. De jongen die daar buiten is, die me meer dan wat dan ook haat, is degene die het gaat doen, en dan zal hij me een keer persoonlijk ontmoeten en hij zal zeggen, “Oh, hij is niet zo’ n slechte kerel, ook al haatte ik hem toen ik 22 was.”

I ‘m saying nobody has, at least in our little hurricane in a theekopje, do something that says it’ s time for me to go fishing. Misschien heb ik het mis, maar waar is het? Zelfs als ik niet voor mezelf spreek, zie ik dat mijn vrienden veel imitators hebben en de imitators zijn meer luisteraarvriendelijk, en minder lelijk. Dat wil niet zeggen dat ze niet perfect aardige mensen met de beste bedoelingen, maar het is gewoon een meer gebruiksvriendelijke versie van hetzelfde idee.