als lid van de progressieve stringband Hawktail samen met Brittany Haas en Paul Kowert van The Punch Brothers, vormt samenwerking de kern van het kunstenaarschap van Nashville area singer-songwriter Jordan Tice.Op zijn nieuwe solo-album Motivational Speakeasy–dat op 25 September verschijnt-werd het simpelweg gewoon Tice en zijn geliefde Collings gitaar gebruikt om de aanzienlijke evolutie van deze muzikant over te brengen als een van de belangrijkste movers van de moderne newgrass-beweging. Het doel van Motivational Speakeasy, geproduceerd door een goede vriend Kenneth Pattengale van The Milk Carton Kids, is om te dienen als een platform voor Tice ‘ s kenmerkende fingerpicking stijl. De focus van de opname was op het fnding van het hart van Tice ‘ s originele nummers en instrumentalen, en het tonen van zijn diepe verkenningen in de Amerikaanse fngerstyle gitaar, knikken naar leveranciers zoals Leo Kottke, John Fahey, Mississippi John Hurt, Norman Blake, en–in het geval van het album lead single “Tell Me Mama”–David Bromberg.”The playing and vibe was inspired by David Bromberg, who I’ ve had the opportunity to spend time with through opening shows for him in the last 2 years”, legt Tice uit aan de Amerikaanse Songwriter. “David doet een heleboel coole bewegende baslijn contrapunt met zijn melodieën toen fingerpicking en ik gebruikte dat in het arrangement van dit nummer. Ik had een gitaarmelodie rondslingeren en besloot wat lyrische mijmeringen over hoe aangetrokken tot iemand me verandert in een functioneel gecompromitteerd mens. Zeker een zelfspot die bij de melodie past. Ik vond het een uitnodigende en luchtige manier om onofficieel te beginnen.”
voor Tice was het primaire doel om zijn ambacht terug te brengen naar de wortels van strijkpictogrammen als John Hartford en Norman Blake in the purity of the sonic outcome of his interpretation of American music.”Artiesten als Hartford of Norman Blake kozen ervoor om verder te kijken dan de idiomatische elementen van de muziek,” legt Tice uit, “en aan te boren waar die dingen vandaan kwamen. Ze sloten zich aan bij de afstamming en persoonlijkheden achter de muziek. Ze leerden van letterlijke voorbeelden, maar ze werkten meer aan abstracties die ze in hun eigen werk opslorpen, en creëerden iets geheel nieuws.”Zowel Hartford als Blake waren altijd creatief hun eigen mensen, gebonden aan geen verwachtingen en doordrenkt met een soort existentiële oneerbiedigheid. Dit zijn voorbeelden waar Tice voor werkt, of zoals Hij zegt, het gaat over “experimenteren om manieren te vinden waarop je jezelf kunt uitdrukken op een manier die bij jezelf past.”
Dig wat je hoort? Klik op de link Pre-Order.
