Julius von Sachs, (geboren okt. 2, 1832, Breslau, Ger. – overleden 29 mei 1897, Würzburg, Ger.), Duitse botanicus wiens experimentele studie van voeding, tropisme, en transpiratie van water de kennis van plantenfysiologie, en de oorzaak van Experimentele Biologie in het algemeen, in de tweede helft van de 19e eeuw sterk verbeterd.Sachs werd assistent van de fysioloog Jan Evangelista Purkinje aan de Universiteit van Praag, waar hij in 1856 promoveerde. In 1859 werd hij assistent fysiologie aan de Landbouwacademie van Tharandt in Saksen. Twee jaar later werd hij directeur van de Landbouwacademie in Poppelsdorf bij Bonn. In 1867 aanvaardde hij de leerstoel plantkunde aan de Universiteit van Freiburg-im-Breisgau. Het jaar daarop werd hij hoogleraar plantkunde aan de Universiteit van Würzburg, waar hij de rest van zijn leven bleef.Sachs had een groot belang bij het verplaatsen van water in planten. In zijn boek over plantenfysiologie, Handbuch der Experimental Physiologie der Pflanzen (1865), besprak hij hoe wortelharen water uit de grond verwijderen en aan andere wortelcellen leveren. In 1874 kondigde hij het eerste deel van zijn imbibitietheorie aan, waarin hij stelde dat ingeslibd (geabsorbeerd) water zich in buizen in de wanden van de planten beweegt zonder de medewerking van levende cellen en niet binnen de celholtes. In 1865 bewees Sachs dat chlorofyl over het algemeen niet verspreid was in alle weefsels van een plant, maar in plaats daarvan beperkt was tot speciale lichamen in de cel, later chloroplasten genoemd. In 1862 en 1864 bewees hij dat het zetmeel dat aanwezig is in de chloroplasten het gevolg is van de absorptie van kooldioxide, en hij stelde vast dat zetmeel het eerste zichtbare product is van fotosynthese.Sachs bestudeerde ook de vorming van groeiringen in bomen, het belang van weefselspanning bij het bevorderen van orgaangroei en de invloed van licht en zwaartekracht bij het bepalen van de groeiringen en symmetrie van planten. Voor deze studie vond hij de clinostat uit, die de effecten meet van externe factoren als licht en zwaartekracht op de beweging van groeiende planten.
Julius von Sachs
krijg een Britannica Premium abonnement en krijg toegang tot exclusieve content. Veel van Sachs ‘ eigen onderzoeken zijn te vinden in Lehrbuch der Botanik (1868; “leerboek van de plantkunde”), dat ook een samenvatting is van de botanische kennis van de periode. Zijn Geschichte der Botanik vom 16. Jahrhundert bis 1860 (1875; geschiedenis van de plantkunde 1530-1860) blijft een onmisbare gids voor de geschiedenis van de plantkunde en de eerste stadia in de opkomst van plantenfysiologie als een afzonderlijke discipline. Sachs was ook van invloed bij het vaststellen van het belang van experimenten als middel om biologische kennis op te doen.
