National Academy of Sciences-lid Kerry Emanuel van MIT schreef enkele persoonlijke gedachten in het weekend van 25-26 juli om zijn opvattingen over kernenergie, hernieuwbare energie en risico over te brengen.Inleiding door Redacteur Bud Ward
Emanuel was gemotiveerd om te reageren op Michael Shellenberger ‘ s promotiestukken voor zijn nieuwe boek, en door reacties daarop en op het boek zelf. Emanuel schreef een “dust jacket blurb” en onderschrijft het boek, “Apocalypse Never.”
sinds de release heeft het Shellenberger boek positieve recensies en publiciteit gekregen, waarvan sommige met Shellenberger, van groepen die zich al lang verzetten tegen inspanningen om klimaatverandering aan te pakken, zoals het Heartland Institute, de “Watts Up with That” website en enkele conservatieve verkooppunten. Een online column Shellenberger had geplaatst op een Forbes website werd verwijderd door de uitgever, blijkbaar over zorgen was het zelf felicitatie.Emanuel zegt dat hij “geen spijt heeft van de goedkeuring, “en hij schrijft het Shellenberger boek voor omdat het volgens hem” twee essentiële punten maakt: milieu-extremisme schaadt de oorzaak van klimaatactie “en oppositie tegen kernenergie” op de lange termijn waarschijnlijk schadelijker is geweest dan klimaatontkenning.”If I thought a dust jacket blurb implied an endorsement of every single thing in a book, I would never write them at all,” schreef Emanuel in a email. Hij zei dat hij geen probleem heeft met het uitdagen van de motieven van groepen (in tegenstelling tot individuen) door een auteur. Emanuel sprak Shellenberger ‘ s Ad hominem-kritiek op sommige klimaatwetenschappers, activisten en journalisten niet aan als “verloren zielen op zoek naar valse goden – individuen in de greep van een religie zonder het te weten.Emanuel heeft lange tijd zijn eigen scepsis geuit dat wind en zonne-energie alleen fossiele brandstoffen volledig kunnen vervangen, en hij zei dat hij het eens is met Shellenberger’ s afwijzing van activisten ‘ “onverstandige, milieuschadelijke en financieel onwerkbare oproep voor 100% hernieuwbare energie.”Maar Emanuel is het ook niet eens met wat hij zegt dat Shellenberger’ s omarming van 100% kernenergie is.”
Emanuel zei dat hij wenst ” dat het boek niet zijn eigen excessen en schadelijke bagage bij zich had.”En hij merkt in zijn essay, hieronder, dat wat hij noemt “climate change denier groups” hebben “toegeëigend” het Shellenberger boek om hun mening te ondersteunen dat ” er is geen ernstig risico, een stelling die heeft geen basis in feite.”(Sommigen hebben natuurlijk het gevoel dat Emanuel ‘ s eigen schijnbare imprimatur op de boekomslag zich leent voor de “toe-eigening” waar hij spijt van heeft.)
“It’ s too bad that our cause is becoming polarized like everything else today,” klaagt Emanuel. “We hebben kalme, rationele oplossingen nodig.”
wat Emanuel zijn “half essay/half book review” noemt volgt volledig.Apocalypse Maybe
by Kerry Emanuel, Massachusetts Institute of Technology
elke dag heeft ieder van ons te maken met een verscheidenheid aan risico ‘ s, van het beslissen of en wanneer een drukke snelweg over te steken tot hoeveel verzekering te kopen voor een huis of auto. Bij analyse bestaat elk van deze beslissingen uit drie componenten: een beoordeling van de waarschijnlijkheid dat er iets slechts gebeurt (bijv. overlopen) , de kosten van dat slechte ding (ernstig gewond of gedood), en de kosten van het vermijden of verminderen van het risico (het missen van de bus door te wachten tot het veilig is om de weg over te steken). De houding ten opzichte van risico varieert van roekeloosheid tot extreme, obsessieve voorzichtigheid, maar de meesten van ons zijn rationeel over risico, meestal.
we moeten ook risico ‘ s aanpakken als leden van gemeenschappen. Maatschappelijke organisaties, bedrijven en politieke entiteiten (steden, Staten en naties) hebben allemaal te maken met risico ‘ s en daarmee omgaan met het bereik van risico aversie onder haar leden. Een actueel voorbeeld is onze strijd tegen COVID-19, waarbij het risico op ernstige ziekte en overlijden wordt afgewogen tegen de economische en sociale kosten van het verminderen van het risico. In onze tijd, wat een rationele discussie over hoe het beste om te gaan met het risico zou kunnen zijn overstemd door extremisten, zoals degenen die weigeren om maskers te dragen, wiens stemmen worden versterkt door sociale media.Op de loer ligt de klimaatverandering, de ruim 6.000 Pond grote gorilla met een mondiaal risico. Het is een monster van een risico probleem, omdat het traag, wereldwijd, heeft grote onzekerheid, en zou veel kosten om te voorkomen. Het is niet verwonderlijk dat het een krachtig debat op gang heeft gebracht dat, zoals in veel gevallen, wordt gedomineerd door luidruchtige extremisten. Aan de ene kant hebben we apocalyptische verklaringen dat de wereld over twaalf jaar zal vergaan als er niets wordt gedaan, aan de hand van de verklaringen van lakeien van de fossiele-brandstofindustrie, voor wie biljoenen dollars op het spel staan, dat er niets is om je zorgen over te maken. De kalme, beredeneerde stemmen van wetenschappers worden terzijde geschoven in de ruwe poging tot Twitter-bijval, Facebook-roem, en, natuurlijk, de almachtige dollar.De meest recente intocht in de strijd is Michael Shellenberger, wiens boek “Apocalypse Never” is een take-down van de doemsdag menigte, beschuldigen zowel haar pessimisme en zijn omhelzing van onrealistische oplossingen. Ik schreef een blurb voor de stofomslag van het boek, waarin ik milieuactivisten bekritiseerde voor hun omarming van onwerkbare en schadelijke oplossingen voor het milieu, zoals 100% hernieuwbare energie en hun verzet tegen kernenergie, die andere landen snel hebben opgevoerd en daardoor sterk de koolstofuitstoot hebben verminderd.Het is onvermijdelijk dat Shellenberger ‘ s kritiek op doemse extremisten door climate denier-groepen is toegeëigend om hun stelling dat er geen ernstig risico is, te ondersteunen, een stelling die in feite niet gegrond is. Helaas is deze inspanning geholpen door promotiestukken van Shellenberger zelf die al dan niet opzettelijk tot gevolg hebben gehad dat reële klimaatrisico ‘ s sterk worden afgezwakt. Shellenberger doet een aantal uitspraken die de lezer doen geloven dat er helemaal geen risico is. Zo beweert hij dat “klimaatverandering natuurrampen niet verergert”. Het dodental per hoofd van de bevolking als gevolg van natuurrampen daalt al 100 jaar, als gevolg van grote verbeteringen op het gebied van waarschuwing, evacuaties, medische zorg na een ramp en andere vooruitgang. Het meeste wat we kunnen zeggen over klimaatrampen is dat ze deze trend (nog) niet hebben omgebogen. Shellenberger ‘ s nonsequitur is een beetje als zeggen dat de Boeing 737 MAX maakte vliegen niet gevaarlijker, gezien de lange termijn daling van de luchtvaart doden per passagier-mijl. In feite laten theorie, modellen en waarnemingen van weersomstandigheden zoals overstromingen, hittegolven en orkanen weinig twijfel dat klimaatverandering extreme weersomstandigheden gevaarlijker maakt.
het is belangrijk voor ons allemaal om te proberen uit de strijd te stappen, hoe verleidelijk en zelfs verslavend het ook moge zijn voor onze tribale impulsen, en een koude, harde blik te werpen op het risico van klimaatverandering. Wij klimaatwetenschappers doen ons best, maar er blijft grote onzekerheid bestaan over de schattingen van de klimaatverandering in deze eeuw. Aan de lage kant moeten we ons grotendeels kunnen aanpassen aan de verandering. Aan de hoge kant, nemen we risico ‘ s die existentieel kunnen blijken voor de beschaving. Een rationele samenleving kijkt naar het hele spectrum van risico ‘ s en neemt verstandige beslissingen die zoveel mogelijk van het risico af te wenden zonder onaanvaardbare kosten te veroorzaken. Net als bij de beslissing om een drukke snelweg over te steken, moeten we bereid zijn om veel geld uit te geven om een fatale afloop te voorkomen, zelfs als dat relatief weinig kans heeft.
gelukkig kan een groot deel van ons klimaatrisico worden afgewend door technische innovatie. Hoewel 100% hernieuwbare energie op dit moment niet wenselijk of financieel haalbaar is, is het zeer zinvol om wind-en zonne-energie te combineren met betrouwbaardere energiebronnen, zoals waterkracht, kernenergie en gas, met koolstofvastlegging. En niet alleen voor het voorkomen van klimaatrisico ‘ s, maar voor het verminderen van het duizelingwekkende dodental van luchtvervuiling als gevolg van de verbranding van kolen en olie en voor het verstrekken van goedkope, overvloedige energie voor het opheffen van vele samenlevingen uit schrijnende armoede.
maar de vrije markten sturen deze technische innovatie niet snel genoeg om de ergste klimaatrisico ‘ s te voorkomen. Zoals we in het verleden vaak en productief hebben gedaan, moeten we innovatie versnellen door onderzoek en ontwikkeling te financieren en de schadelijke neveneffecten van de dominante industrie (fossiele brandstoffen in dit geval) te belasten. Op deze manier kunnen we hopen Rusland en China in te halen, die met elkaar concurreren om de mondiale energiemarkt van $7 biljoen te veroveren door hernieuwbare energietechnologie en kernenergie te produceren en te exporteren.Als we alleen maar onze tribale ruzies opzij kunnen zetten, rationeel naar klimaatverandering kunnen kijken en gebruik kunnen maken van nieuwe technologieën voor het opwekken van energie, kunnen we veel klimaatrisico ‘ s voorkomen en tegelijkertijd het leven beter maken voor onszelf en voor de honderden miljoenen mensen die momenteel geen toegang hebben tot elektriciteit. Waar wachten we op?
