KLN: uw gedichten zijn beschreven als “grotesk”. Wat vind jij daarvan?
Kim Hyesoon: Ik heb mijn werk vaak ‘grotesk’ horen noemen. Ik ben het er niet per se mee eens. Neem een microscoop op het gezicht van een mooie vrouw en zeg me dat het niet grotesk is. Poëzie is zo ‘ n breed genre, het omvat zoveel manieren van kijken. Inzoomen, uitzoomen, iets omdraaien, binnenstebuiten; het zou vreemder zijn als het niet grotesk was. Of neem bijvoorbeeld romantische liefde. Films en fictie zullen je laten geloven dat het allemaal mooi is, maar van dichtbij is niets grotesk dan liefde.Ik schrijf deze realiteit zoals ze is, maar mensen noemen dat grotesk. Persoonlijk vind ik de zogenaamde realistische poëzie veel vreemder, alsof ze alleen naar buiten, naar het alledaagse, een spiegel ophielden. Ik volg de sporen van wat ik zie en mensen noemen het wat ze willen. Als je poëzie wilt definiëren, moet je op een gedicht-voor-gedicht basis werken. Dat geldt ook voor mijn gedichten. Je zou elk van deze woorden kunnen toepassen op mijn gedichten: grotesk, Vrolijk, heksachtig, maagdelijk – dus als ik gevraagd zou worden om mijn poëzie te definiëren, zou ik zeggen dat het een ruimte is die mijn genre onthult. Als uitvinder van het genre van mezelf ben ik voortdurend in ontwikkeling binnen dat genre. Dat denk ik ook. Je kunt geen enkel antwoord verwachten op zo ‘ n vraag. Ik heb vijfhonderd, misschien wel duizend verschillende antwoorden op die vraag die Ik zal variëren afhankelijk van het weer die dag of de interviewer.
KLN: Wat vindt u van de Engelse vertaling van de autobiografie van de dood?
Kim: Ik heb goede vertalers dus ik maak me geen zorgen over dat aspect. Mijn vertalers zoeken en vinden wat mijn gedichten poëzie maakt. Vertaling is een dienst die wordt uitgevoerd voor de taal waarin u vertaalt, in plaats van een dienst voor de Koreaanse taal, in dit geval. Als je een buitenlandse dichter in het Koreaans zou vertalen, zou dat een dienst zijn voor de Koreaanse taal, niet voor die dichter. Dus de vertaler moet dat in gedachten hebben, dat ze de horizon van hun werktaal verbreden. Men hoopt dat vertalers van poëzie dit doen vanuit een diepe aantrekkingskracht op het bronmateriaal. Ik kon niet vragen om betere vertalers in dat aspect, dus ik heb geen klachten daar, Ik voel me diep vereerd. Mijn vertaler in het Engels, de dichter Don mee Choi, heeft zoveel met me gewerkt dat ik het gevoel heb dat ze alles over me weet. Als we elkaar ontmoeten voel ik me eigenlijk een beetje bang voor haar, alsof ze achter de regels kan lezen van alles wat ik zeg. Dat is een beetje een eng gevoel.
KLN: vertel ons hoe je de autobiografie van de dood schreef.
Kim: de school waar ik les geef is vlakbij de Sewol Ferry Disaster school. Dus toen het ongeluk gebeurde ging ik naar het schoolterrein of ging ik mijn respect betuigen bij het heiligdom op weg naar mijn werk. Heel wat van mijn studenten waren daar ook vrijwilliger. Ik zou in de metro zijn op weg naar mijn werk en de aankondiging zou zeggen, degenen die het heiligdom willen bezoeken moeten de afslag nemen en deze bus nemen. En dan stapten een aantal mensen uit en namen de bus. Alleen in Korea zou je zo ‘ n bericht horen in de metro, dacht ik.
dat deed me denken aan de dood van mensen die ik kende van de mensen die stierven tijdens de jaren van dictatuur en ik schreef een gedicht voor elk van hen, elke dood gloeiend als een vuurvlieg in mijn hart. Je zou het mijn eigen 49-daagse ritueel voor de doden kunnen noemen. Dus schreef ik negenenveertig gedichten die de autobiografie van de dood werden. Alle doden die ik ken staan in dat boek. Daarna ging ik naar de zuidkust waar de Sewol veerboot naar beneden ging en ik keek naar die wateren en dacht: hier is de zee vol inkt, en mijn pen dat kan net zo goed de poot van een insect zijn. Hoe lang zou het duren voor ik mijn pen erin doop en al die inkt weg schrijf?
KLN: u zei ooit: “een vrouw zijn is geen epistemologische zaak, maar een ontologische.’Wat bedoelde je daarmee?
dit citaat komt uit een boek dat ik in 2002 publiceerde, om te schrijven als een vrouw: minnaar, patiënt, dichter en jij. Dit was jaren voordat #metoo zo ‘ n grote beweging werd in Korea. Ik dacht aan wat het betekent voor een vrouw om te schrijven. Ik dacht, een vrouw kan geen poëzie schrijven zoals Joseon wit porselein, vanuit een plaats van pure verlichting. Dat is een luxe die alleen aan mannelijke dichters wordt geboden. Met andere woorden, het traditionele lyrische gedicht was niet voor ons. Dat was de kiem van dat boek. Laten we zeggen dat je alle lagen van een normaal persoon, van de mensheid, van het moderne leven verwijdert: daar staat de vrouwelijke dichter, en daar begint ze poëzie te schrijven. Het is pas na het vallen van alle privileges die we hebben afgesproken in de normale samenleving dat vrouwelijke dichters kunnen schrijven. Dat is de plaats van vrouwelijke dichters en van vrouwelijke poëzie.
KLN: kunt u uitleggen wat u bedoelt met het verdwijnen van poëzie die u noemt in “Thus Spoke No (Poessay)”?
Kim: “Weg zijn de dichters, het achterlaten van mythische figuren en geruchten van poëzie.
weg zijn de gedichten, met popliedjes, werkliedjes, spreuken, essays, roddels en de meest eenvoudige metafoor achter zich.
weg zijn de gedichten, waardoor dichtbundels en tijdschriften achterblijven.
weg zijn de gedichten, met achterlating van de alledaagse ramblings van het dagelijks leven en zelfhulp titels.
weg zijn de gedichten, die romantische, sentimentele, pastorale Muziek achterlaten.
weg zijn de gedichten, met achterlating van poëzie onderwijs, poëzie instellingen, oude dichters.
weg zijn de gedichten, en laten achter wat dichters zeggen als ze geen poëzie schrijven.
weg zijn de gedichten, waardoor fluisteringen van dichters en hun armoede achterblijven.
weg zijn de gedichten, die moeten worden herhaald en gerecycled, herhaald en gerecycled.
weg zijn de gedichten, waardoor een oceaan van aanstellerij en sentimentalisme achterblijft.
weg zijn de gedichten, die het effect van de poëzie, het gebruik van de poëzie, de middelen van de poëzie achterlatend.
weg zijn de gedichten, de projecten van dichters achterlatend.
ik schrijf gedichten. Ik schrijf in de leegte achtergelaten.”
dat komt uit mijn boek Thus Spoke No (Poessay). Het lijkt me dat er steeds minder gedichten zijn, zoals er tegenwoordig minder kinderen in Korea geboren worden. Niet omdat er minder mensen zijn die gedichten produceren, maar omdat er een bepaalde dimensie is geopend door poëzie die niet bestaat in de wereld van alledag, die onzichtbaar is door de ogen van alledag. Het is een diepere, bredere soort wereld en ik heb het gevoel dat er steeds minder mensen in staat zijn om die wereld te waarderen en toe te voegen. Ik vraag me af of we daardoor niet zijn geworden wat we zijn, want mensen waarderen niet langer dat wereld en poëzie niets meer is geworden dan een genre. Dit gedicht/essay (poessay) werd ingegeven door die gedachten.
KLN: wat zijn uw zorgen bij het schrijven in een taal die de werkelijkheid nabootst?
Kim: het komt neer op semiotiek. Als je naar de Koreaanse taal kijkt, als je woorden of beelden met betrekking tot vrouwen neemt en een semiotische analyse ervan doet, zou je getroffen worden door hoeveel van onze taal gebruikt wordt om vrouwen te degraderen. En dat gebruiken we gewoon zonder vragen te stellen. De discriminatie zit diep in de taal, dus ik kan het niet helpen, maar heb bedenkingen over mijn moedertaal. Ik schrijf geen enkele zin op zonder mezelf af te vragen, is er een taal voor mij om op te tekenen, te imiteren? Tot op zekere hoogte is het dus onvermijdelijk dat ik op de proppen kom met wat jullie een bizarre of gedeconstrueerde taal noemen. Met de discriminatie die ten grondslag ligt aan de taal, is het logisch dat beelden die in die taal worden gemaakt fundamenteel oneerlijk zijn. Dat is waar de verantwoordelijkheid van de voortplanting van belang is. Om die oneerlijkheid te protesteren, dat is wat er achter de bizarre taal zit die ik gebruik.
KLN: wat zijn uw plannen voor de toekomst?
Kim: ik schrijf altijd iets. Alle dichters zijn Soevereinen van hun eigen land, even indrukwekkende figuren over hun rijk. Dichters worden op die manier volledig geabsorbeerd in hun werelden. En hetzelfde geldt voor iedereen, het land van de dichter is het meest gelijke dat je zult vinden. Voor de nabije toekomst, Autobiography of Death is gepubliceerd in de VS en Frankrijk, dus ik ga op tournee begin volgend jaar (2019).
