Stichting en peakEdit
in 1908 vond de arbeider Zacharias Lewala een diamant tijdens het werken in dit gebied en toonde deze aan zijn supervisor, de Duitse spoorweginspecteur August Stauch. Omdat het gebied rijk was aan diamanten, begonnen Duitse mijnwerkers zich te vestigen, en kort na het Duitse Rijk verklaarde een groot gebied als een “Sperrgebiet”, en begon het diamantveld te exploiteren.Gedreven door de enorme rijkdom van de eerste diamantmijnbouw, bouwden de bewoners het dorp in de architectonische stijl van een Duitse stad, met voorzieningen en instellingen, waaronder een ziekenhuis, balzaal, elektriciteitscentrale, school, kegelsteeg, theater en sporthal, casino, ijsfabriek en het eerste röntgenstation op het zuidelijk halfrond, evenals de eerste tram in Afrika. Het had een spoorverbinding met Lüderitz.
DeclineEdit
de stad begon te dalen tijdens de Tweede Wereldoorlog toen het diamantveld langzaam begon uit te putten. Aan het begin van de jaren vijftig was het gebied sterk achteruitgegaan. Tientallen jaren eerder werd de ondergang van de stad bespoedigd door de ontdekking in 1928 van de rijkste diamanthoudende afzettingen ooit gekend, op de strandterrassen 270 km ten zuiden van Kolmanskop, in de buurt van de Oranjerivier. Veel inwoners van de stad sloten zich aan bij de rush naar het zuiden en lieten hun huizen en bezittingen achter. De nieuwe diamantvondst vereiste slechts het verkennen van de stranden in plaats van moeilijker mijnbouw. De stad werd uiteindelijk verlaten in 1956. De geologische krachten van de woestijn betekenen dat toeristen nu lopen door huizen tot aan hun knieën in het zand. Kolmanskop is populair bij fotografen vanwege de omgeving van het woestijnzand dat deze eens bloeiende stad terugwint, en het dorre klimaat dat de traditionele Edwardiaanse architectuur in het gebied behoudt. Vanwege de locatie binnen het verboden gebied (Sperrgebiet) van de Namibwoestijn, hebben toeristen een vergunning nodig om de stad binnen te komen.
