Normandische verovering
tegen de 11e eeuw huurden het vasteland van Zuid-Lombard en Byzantijnse machten Normandische huurlingen in, die afstammelingen waren van Fransen en Vikingen; het waren de Noormannen onder Roger I die Sicilië veroverden en het wegnamen van de Arabische moslims. Nadat hij Apulië en Calabrië had ingenomen, bezette Roger Messina met een leger van 700 ridders. In 1068 versloegen Roger I van Sicilië en zijn mannen de moslims bij Misilmeri, maar de meest cruciale slag was het beleg van Palermo, wat ertoe leidde dat Sicilië volledig onder Normandische controle was in 1091.
Norman kingdomEdit
het Normandische Koninkrijk werd op Eerste Kerstdag 1130 gecreëerd door Roger II van Sicilië, met toestemming van paus Innocentius II. Roger II verenigde de landerijen die hij van zijn vader, Roger I van Sicilië, had geërfd. Deze gebieden omvatten de Maltese archipel, die werd veroverd op de Arabieren van de emiraten van Sicilië; het Hertogdom Apulië en het graafschap Sicilië, die toebehoorde aan zijn neef Willem II, hertog van Apulië, tot Willem II ‘ s dood in 1127; en de andere Normandische vazallen. Roger sprak zijn steun uit voor de tegenpaus Anacletus II, die hem op Eerste Kerstdag 1130 tot koning van Sicilië troonde.In 1136 overtuigde de rivaal van Anacletus, Paus Innocentius II, Lotharius III, keizer van het Heilige Roomse Rijk om het koninkrijk Sicilië aan te vallen met de hulp van de Byzantijnse keizer Johannes II Comnenus. Twee grote legers, één onder leiding van Lotharius, de andere onder leiding van Hertog Hendrik de trotse van Beieren, vielen Sicilië binnen. Aan de rivier de Tronto gaf Willem van Loritello zich over aan Lotharius en opende de poorten van Termoli voor hem. Dit werd gevolgd door graaf Hugo II van Molise. De twee legers werden verenigd bij Bari, vanwaar ze in 1137 hun veldtocht voortzetten. Roger bood aan Apulië als leengoed aan het rijk te geven, wat Lotharius weigerde nadat hij onder druk stond van Innocentius. In dezelfde periode kwam het leger van Lotharius in opstand.Lotharius, die hoopte op de volledige verovering van Sicilië, gaf Capua en Apulië van het koninkrijk Sicilië aan Roger ‘ s vijanden. Onschuldige protesteerde, beweren dat Apulië viel onder pauselijke claims. Lotharius keerde naar het noorden, maar stierf tijdens het oversteken van de Alpen op 4 December 1137. Op het Tweede Concilie van Lateranen in April 1139, excommuniceerde Innocentius Roger Voor het handhaven van een schismatische houding. Op 22 maart 1139, in Galluccio, viel Roger III, hertog van Apulië, de pauselijke troepen in een hinderlaag met duizend ridders en veroverde de paus. Op 25 maart 1139 werd Innocentius gedwongen het koningschap en de bezittingen van Roger te erkennen met het Verdrag van Mignano.Roger bracht het grootste deel van het decennium door, beginnend met zijn kroning en eindigend met de Assisen van Ariano, waarbij hij een reeks wetten uitvaardigde waarmee Roger de regering wilde centraliseren. Hij afwees ook verschillende invasies en onderdrukte opstanden door zijn eerste vazallen: Grimoald van Bari, Robert II van Capua, Ranulf van Alife, Sergius VII van Napels en anderen.Het was via zijn admiraal George van Antiochië dat Roger vervolgens de kust van Ifriqiya veroverde van de Zirid ‘ s, met de onofficiële titel “Koning van Afrika” en de fundering van het Normandische Koninkrijk van Afrika. Tegelijkertijd viel Roger ‘ s vloot ook het Byzantijnse Rijk aan, waardoor Sicilië bijna een eeuw lang een belangrijke maritieme macht in de Middellandse Zee was.Roger ‘ s zoon en opvolger was Willem I van Sicilië, bekend als “Willem de slechte”, hoewel zijn bijnaam vooral kwam door zijn gebrek aan populariteit bij de kroniekschrijvers, die de Baron-opstanden steunden die Willem onderdrukte. In het midden van de jaren 1150 verloor Willem het grootste deel van zijn Afrikaanse bezittingen aan een reeks opstanden van lokale Noord-Afrikaanse heren. Daarna, in 1160, werd het laatste Normandische Afrikaanse bolwerk van Mahdia ingenomen door Almohads. Zijn bewind eindigde in vrede in 1166. Zijn oudste zoon Roger was gedood in eerdere opstanden, en zijn zoon, Willem II, was minderjarig. Tot het einde van het regentschap van de jongen door Zijn Moeder Margaretha van Navarra in 1172 bracht de onrust in het Koninkrijk de regerende familie bijna ten val. Het bewind van Willem II wordt herinnerd als twee decennia van bijna voortdurende vrede en welvaart. Voor dit meer dan wat dan ook, krijgt hij de bijnaam “De Goede”. Maar hij had geen probleem, welke gebeurtenis markeerde een successiecrisis: zijn tante Constance, de enige troonopvolger als dochter van Roger II, werd lange tijd opgesloten in een klooster als Non, met haar huwelijk buiten beschouwing gelaten als gevolg van een voorspelling dat “haar huwelijk Sicilië zou vernietigen” tot 1184 toen ze werd verloofd met Hendrik de oudste zoon van Frederik I, Heilig Roomse keizer en de toekomstige Hendrik VI, Heilig Roomse keizer. Willem benoemde Constance en Hendrik tot erfgenamen van de troon en liet de Edelen de eed zweren, maar de ambtenaren wilden niet geregeerd worden door een Duitser, dus de dood van Willem in 1189 leidde tot het verval van het Koninkrijk.Met de steun van de officials nam Tancred van Lecce de troon over. Hij had te kampen met de opstand van zijn verre neef Roger van Andria, een voormalige mededinger die Hendrik en Constance steunde, maar in 1190 terechtgesteld werd, en de invasie van koning Hendrik van Duitsland en keizer van het Heilige Roomse Rijk sinds 1191 namens zijn vrouw in hetzelfde jaar. Hendrik moest zich terugtrekken nadat zijn aanval mislukte, waarbij keizerin Constance gevangen werd genomen en alleen werd vrijgelaten onder druk van de paus. Tancred stierf in 1194, en Constance en Hendrik de overhand en het koninkrijk viel in 1194 aan het huis Hohenstaufen. Willem III van Sicilië, de jonge zoon van Tancred, werd afgezet en Hendrik en Constance werden tot koning en koningin gekroond. Via Constance werd het bloed van Hauteville doorgegeven aan keizer Frederik II van het Heilige Roomse Rijk.
Hohenstaufen kingdomEdit
De toetreding van Frederick in 1197, een kind die zou dan ook de Heilige Roomse Keizer Frederik II in 1220, grote gevolgen voor de directe toekomst van Sicilië. De jonge leeftijd van de koning veroorzaakte een ernstig machtsvacuüm. Zijn oom Filips van Zwaben stelde Markward von Anweiler, markgraaf van Ancona, aan als regent in 1198. Ondertussen had paus Innocentius III het pauselijke gezag in Sicilië hersteld, maar erkende Frederiks rechten. De paus zou de pauselijke macht gestaag zien afnemen in het volgende decennium en was onzeker over welke kant hij op vele kruispunten moest steunen.
de greep van de Hohenstaufen op de macht was echter niet veilig. Wouter III van Brienne was getrouwd met de dochter van Tancred van Sicilië. Ze was zuster en erfgename van de afgezette koning Willem III van Sicilië. In 1201 besloot Willem het koninkrijk op te eisen. In 1202 werd een leger onder leiding van de kanselier Walter Van Palearia en Dipold van Vohburg verslagen door Walter III van Brienne. Markward werd gedood en Frederik viel onder de controle van Willem van Capparone, een bondgenoot van de Pisanen. Dipold zette de oorlog tegen Walter op het vasteland voort tot de dood van de eiser in 1205. Dipold worstelde uiteindelijk Frederik uit Capparone in 1206 en gaf hem over aan de voogdij van de kanselier, Walter van Palearia. Walter en Dipold kregen toen ruzie en de laatste veroverde het Koninklijk Paleis, waar hij in 1207 werd belegerd en gevangengenomen door Walter. Na een decennium waren de oorlogen over het regentschap en de troon zelf gestopt.De hervorming van de wetten begon met de Assisen van Ariano in 1140 door Roger II. Frederik vervolgde de Reformatie met de Assisen van Capua (1220) en de afkondiging van de Constituties van Melfi (1231, ook bekend als Liber Augustalis), een verzameling wetten voor zijn rijk die opmerkelijk was voor zijn tijd. De Constituties van Melfi werden gecreëerd om een gecentraliseerde staat te vestigen. Burgers mochten bijvoorbeeld geen wapens of pantser dragen in het openbaar, tenzij ze onder koninklijk bevel stonden. Als gevolg daarvan werden de opstanden verminderd. De grondwetten maakten van het koninkrijk Sicilië een absolute monarchie, de eerste gecentraliseerde staat in Europa die uit het feodalisme voortkwam; het heeft ook een precedent geschapen voor het primaat van het geschreven recht. Met relatief kleine wijzigingen bleef de Liber Augustalis de basis van de Siciliaanse wet tot 1819. Tijdens deze periode bouwde hij ook het Castel del Monte, en in 1224 stichtte hij de Universiteit van Napels, nu Università Federico II genoemd. het bleef eeuwenlang het enige athenaeum van Zuid-Italië.Na de dood van Frederik werd het koninkrijk geregeerd door Hendrik VII van Duitsland en Koenraad IV van Duitsland. De volgende wettige erfgenaam was Koenraad II, die in die periode te jong was om te regeren. Manfred van Sicilië, de buitenechtelijke zoon van Frederik, nam de macht en regeerde het Koninkrijk voor vijftien jaar, terwijl andere Hohenstaufen erfgenamen regeerden over verschillende gebieden in Duitsland. Na lange oorlogen tegen de Pauselijke Staten wist het Koninkrijk zijn bezittingen te verdedigen, maar het pausdom verklaarde het Koninkrijk afgescheurd vanwege de ontrouw van de Hohenstaufen. Onder dit voorwendsel kwam hij tot een overeenkomst met Lodewijk IX, koning van Frankrijk. Lodewijk ‘ s broer, Karel van Anjou, zou koning van Sicilië worden. In ruil daarvoor erkende Karel het opperheerschap van de paus in het Koninkrijk, betaalde een deel van de pauselijke schuld en stemde hij ermee in jaarlijks hulde te brengen aan de Pauselijke Staten. De Hohenstaufen-Heerschappij op Sicilië eindigde na de invasie van Angevin in 1266 en de dood van Conradin, de laatste mannelijke erfgenaam van Hohenstaufen, in 1268.
Angevin Siciliedit
in 1266 leidde het conflict tussen het huis Hohenstaufen en het pausdom tot de verovering van Sicilië door Karel I van Anjou. Met de usurpatie van de Siciliaanse troon vanuit Conradin door Manfred van Sicilië in 1258, was de relatie tussen het pausdom en de Hohenstaufen opnieuw veranderd. In plaats van de jongen Conradin, veilig afgezonderd over de Alpen, stond het pausdom nu tegenover een bekwame militaire leider die de Ghibellijnse zaak sterk had gesteund in de slag bij Montaperti in 1260. Na het mislukken van de onderhandelingen met Manfred in 1262 nam paus Urbanus IV opnieuw het plan op om de Hohenstaufen uit het koninkrijk te verdrijven en bood hij de kroon opnieuw aan Karel van Anjou aan. Met Pauselijke en Guelph-steun daalde Karel naar Italië en versloeg Manfred in de slag bij Benevento in 1266 en in 1268 Conradin in de slag bij Taglicozzo.Verzet tegen de Franse overheid en belastingen, gecombineerd met het aanzetten tot rebellie door agenten van de kroon van Aragón en het Byzantijnse Rijk, leidde tot de succesvolle opstand van de Siciliaanse Vespers, gevolgd door de uitnodiging en interventie van koning Peter III van Aragón in 1282. De oorlog van de Siciliaanse Vespers duurde tot de Vrede van Caltabellotta in 1302, waarbij het oude koninkrijk Sicilië in tweeën werd verdeeld. Het eiland Sicilië, genoemd het “Koninkrijk van Sicilië voorbij de vuurtoren” of het Koninkrijk Trinacrië, ging naar Frederik III van het huis van Aragon, die het regeerde. De gebieden van het schiereiland (de Mezzogiorno), gelijktijdig het koninkrijk Sicilië genoemd, maar door moderne wetenschap het koninkrijk Napels genoemd, ging naar Karel II van het huis Anjou, die het ook had geregeerd. De vrede was dus een formele erkenning van een ongemakkelijke status quo. De verdeling in het koninkrijk werd permanent in 1372, met het Verdrag van Villeneuve. Hoewel de koning van Spanje in staat was om beide kronen in de 16e eeuw te grijpen, bleven de besturen van de twee helften van het koninkrijk Sicilië gescheiden tot 1816, toen ze werden herenigd in het Koninkrijk van twee Siciliën.
het insulaire koninkrijk Sicilië onder de kroon van Aragon en Spanjedit
Malta under The KnightsEdit
in 1530, in een poging om Rome te beschermen tegen Ottomaanse invasie van het zuiden, Karel V, Heilige Roomse keizer, als Karel I van Spanje, gaf de eilanden Malta en Gozo aan de Ridders Hospitaalridders in eeuwigdurend leengoed, in ruil voor een jaarlijkse vergoeding van twee Maltese Valken, die zij op de dag van alle zielen naar de onderkoning van Sicilië zouden sturen. De Maltese eilanden maakten sinds 1091 deel uit van het Graafschap en later van het koninkrijk Sicilië. De feodale relatie tussen Malta en het koninkrijk Sicilië werd voortgezet tijdens de heerschappij van de ridders, tot de Franse bezetting van Malta in 1798.Malta was de jure deel van het koninkrijk Sicilië van 1798 tot 1814. Na de Maltese opstand tegen de Fransen stond Malta Onder Britse bescherming tot het in 1813 een Britse kroonkolonie werd. Dit werd officieel erkend door het Verdrag van Parijs van 1814, dat het einde betekende van Malta ‘ s 700-jarige relatie met Sicilië.Na de Spaanse Successieoorlog (Savoye en Habsburgse overheersing)bewerken
van 1713 tot 1720 werd het koninkrijk Sicilië kort geregeerd door het Huis Savoye, dat het had ontvangen door de bepalingen van het Verdrag van Utrecht, dat een einde maakte aan de Spaanse Successieoorlog. Het koninkrijk was een beloning voor de Savoyards, die aldus werden verheven tot Koninklijke rang. De nieuwe koning, Victor Amadeus II, reisde naar Sicilië in 1713 en bleef een jaar voordat hij terugkeerde naar zijn hoofdstad Turijn, waar zijn zoon de Prins van Piemonte als regent optrad. In Spanje waren de resultaten van de oorlog niet echt geaccepteerd, en de oorlog van de viervoudige alliantie was het resultaat. Sicilië werd in 1718 door Spanje bezet. Toen duidelijk werd dat Savoye niet de kracht had om zo ‘ n afgelegen land als Sicilië te verdedigen, trad Oostenrijk in en ruilde zijn koninkrijk Sardinië voor Sicilië. Victor Amadeus protesteerde tegen deze ruil, Sicilië was een rijk land met meer dan een miljoen inwoners en Sardinië een arm land van een paar honderdduizend, maar hij was niet in staat om zijn “bondgenoten”te weerstaan. Spanje werd uiteindelijk verslagen in 1720 en het Verdrag van Den Haag bekrachtigde de overgang. Sicilië behoorde tot de Oostenrijkse Habsburgers, die al over Napels heersten. Victor Amadeus van zijn kant bleef drie jaar protesteren, en pas in 1723 besloot hij de ruil te erkennen en af te zien van het gebruik van de Siciliaanse koninklijke titel en de bijbehorende titels (zoals koning van Cyprus en Jeruzalem).
de twee koninkrijken onder het Huis Bourbon van Spanjedit
in 1734 werd Napels heroverd door Filips V van Spanje, een Bourbon, die zijn jongere zoon, Hertog Karel van Parma, installeerde als koning Karel VII van Napels. Naast zijn Napolitaanse bezittingen werd hij ook koning van Sicilië met de naam Karel V van Sicilië nadat Oostenrijk Sicilië en haar pretenties aan Napels opgaf in ruil voor het Hertogdom Parma en het Groothertogdom Toscane. Deze verandering van handen opende een periode van economische bloei en sociale en politieke hervormingen, met veel publieke projecten en culturele initiatieven die direct door de koning zijn gestart of geïnspireerd. Hij bleef koning van Sicilië tot zijn toetreding tot de Spaanse troon in 1759, de verdragen met Oostenrijk verbood een unie van de Italiaanse domeinen met de kroon van Spanje.
Karel trad af ten gunste van Ferdinand, zijn derde zoon, die de troon besteeg met de namen Ferdinand IV van Napels en III van Sicilië. Ferdinand groeide op tussen plezier en vrije tijd, terwijl de echte macht veilig werd gehouden door Bernardo Tanucci, de voorzitter van de regency council. Tijdens deze periode kwam het grootste deel van het reformatieproces dat door Karel werd geïnitieerd tot stilstand, waarbij de koning meestal afwezig of ongeïnteresseerd was in staatszaken en het politieke roer werd bestuurd door Koningin Maria Carolina en premiers Tanucci (tot 1777) en John Acton. Deze laatste slaagde erin Napels en Sicilië te ontwarren van de invloed van Spanje en Oostenrijk en hen dichter bij Groot-Brittannië te plaatsen, toen vertegenwoordigd door ambassadeur William Hamilton. Dit is de periode van de grote Tour, en Sicilië met zijn vele natuurlijke en historische attracties wordt bezocht door een score van intellectuelen uit Heel Europa die aan de ene kant brengen naar het eiland de winden van de verlichting, en aan de andere kant zal de roem van zijn schoonheid in het continent te verspreiden.In 1799 veroverde Napoleon Napels en dwong koning Ferdinand en het Hof naar Sicilië te vluchten onder de bescherming van de Britse vloot onder leiding van Horatio Nelson. Terwijl Napels werd gevormd in de Parthenopeïsche Republiek met Franse steun en later weer een Koninkrijk onder Franse bescherming en invloed, Sicilië werd de Britse basis van de operatie in de Middellandse Zee in de lange strijd tegen Napoleon. Onder Britse leiding, in het bijzonder van Lord William Bentinck, die commandant was van de Britse troepen op Sicilië, probeerde Sicilië zijn constitutionele apparaat te moderniseren, waardoor de koning werd gedwongen een Grondwet te ratificeren die over het Britse systeem was gegoten. Het eiland was onder Britse bezetting van 1806-14. Het belangrijkste kenmerk van het nieuwe systeem was dat er een parlement met twee kamers werd gevormd (in plaats van het bestaande Parlement met drie kamers). De vorming van het parlement bracht het einde van het feodalisme in het Koninkrijk.Na de nederlaag van Napoleon in 1815, herriep Ferdinand alle hervormingen en wiste zelfs het koninkrijk Sicilië van de kaart (na een geschiedenis van 800 jaar) door het creëren van het gloednieuwe Koninkrijk van de twee Siciliën met Napels als hoofdstad in 1816. De mensen van Sicilië rebelleerden tegen deze schending van de eeuwenoude statuten (die elke koning, inclusief Ferdinand, had gezworen te respecteren) maar werden verslagen door de Napolitaanse en Oostenrijkse troepen in 1820. In 1848-49 vond een andere Siciliaanse onafhankelijkheidsrevolutie plaats, die werd neergezet door de nieuwe koning Ferdinand II van de twee Siciliën, die de bijnaam Re Bomba kreeg na zijn 5-daagse bombardement op Messina. De toenemende vijandigheid van de volkeren en de elite van Sicilië ten opzichte van Napels en de Bourbon-dynastie creëerde een zeer onstabiel evenwicht, alleen onder controle gehouden door een steeds onderdrukkende politiestaat, politieke executies en ballingen.
eenwording met het Koninkrijk Italië
op 4 April 1860 brak de laatste opstand uit tegen het Bourbonregime. Giuseppe Garibaldi, gefinancierd en geleid door de Piëmontese Premier Cavour, hielp de opstand met zijn troepen en lanceerde de zogenaamde expeditie van de duizend. Hij arriveerde in Marsala op 11 mei 1860 met ca. 1000 Roodhemden. Garibaldi kondigde aan dat hij in naam van Koning Victor Emanuel II van Sardinië de dictatuur over Sicilië op zich nam. Op 15 mei vochten de Roodhemden de Slag bij Calatafimi uit en binnen enkele weken werd Palermo bevrijd van de troepen van generaal Lanza, die zelfs superieur in aantal waren en zich op onverklaarbare wijze terugtrokken. Frans II van de twee Siciliën probeerde de controle over het Koninkrijk terug te krijgen. Op 25 juni 1860 herstelde hij de grondwet van het Koninkrijk, nam de Italiaanse driekleur aan als nationale vlag en beloofde hij speciale instellingen voor het Koninkrijk.Op 21 oktober 1860 werd een referendum gehouden over de hereniging met Italië. De uitslag van het referendum was 432.053 (99%) vóór en slechts 667 tegen de eenwording. Met drie afzonderlijke legers die nog steeds binnen het Koninkrijk vochten, was dit resultaat verre van een nauwkeurige weergave van de publieke opinie. Substantiële inconsistenties evenals het ontbreken van geheime stemming bemoeilijken de interpretatie van het referendum, dat Dennis Mack Smith beschrijft als zijnde “duidelijk vervalst”. De meeste Sicilianen zagen de eenwording als de aanvaarding van het Huis Savoye, waartoe Victor Emmanuel II, de eerste koning van Italië behoorde.
