toen hij een Amerikaanse krijgsgevangene was in Nazi—Duitsland, overleefde Kurt Vonnegut het bombardement op Dresden in 1945 door zich te verstoppen in de vleeskast van een slachthuis-een schrijnende ervaring die het plot van zijn meesterlijke roman Slaughterhouse-Five uit 1969 nauw informeerde. Tijdens zijn leven, Vonnegut uitgebreid commentaar op deze oorlogstijd episode, het catalogiseren van de vernietiging van “mogelijk de mooiste stad van de wereld” en het beschrijven van de begrafenis taken ondernomen door hem en zijn collega krijgsgevangenen: het meest significant, het ophalen van 130.000 lijken gevangen onder de grond, een taak die de schrijver, in typisch botte wijze, later noemde “een vreselijk uitgebreide paaseieren jacht.”
maar tot nu toe rapporteerde Lauren Christensen voor de New York Times dat een schat aan foto ‘ s, krantenknipsels en correspondentie die Vonnegut en zijn familie tussen 1944 en 1945 samenstelden ongezien was gebleven voor het publiek, zorgvuldig verborgen in de bewaring van de zus en zijn vader van de auteur.Het 84 pagina ’s tellende deel, dat Voor $187.500 verkocht werd in Christie’ s Fine Printed Books & Manuscripts veiling eerder deze maand, bevat 22 brieven van Vonnegut aan zijn familie, foto ‘ s die de jonge soldaat maakte van de verwoeste stad Dresden en een telegram van januari 1945 waarin staat dat “Private First Class Kurt Vonnegut Jr als vermist is opgegeven in Actie.”
volgens Christie ‘s, weerspiegelen de noten Vonnegut’ s “trademark satire and dry humor” onder zelfs de meest nijpende omstandigheden. In een brief van 3 januari 1945, geschreven ongeveer twee weken na zijn gevangenneming, biedt hij een grove understatement: “het is een helluva vakantie seizoen voor ons allemaal.”En, in een boodschap geschreven twee dagen na zijn bevrijding, verklaart hij:” het is een bron van grote vreugde te kunnen aankondigen dat u binnenkort een prachtig relikwie van de Tweede Wereldoorlog zult ontvangen waarmee u uw haard kunt versieren—namelijk, mij in een uitstekende staat van bewaring.”
andere brieven onderstrepen trauma ‘ s die de auteur niet kon verdragen om te maskeren met luchtige grappen. Zoals hij in een briefje van 21 mei zegt: “deze brief begon als een grote grap. … er is niets Grappig in het zien van vrienden verhongeren of in het dragen van lichaam na lichaam uit ontoereikende lucht-raid schuilplaatsen om massa kerosine begrafenis brandstapels-en dat is wat ik heb gedaan de afgelopen zes maanden.”
Justin L. Mack of the Indianapolis Star legt uit dat Vonnegut, een Indianapolis inwoner, in januari 1943 in dienst trad bij het Amerikaanse leger, toen hij werd ingeschreven als een scheikunde major aan Cornell University. Na korte tijd aan het Carnegie Institute of Technology en de University of Tennessee (waar hij Werktuigbouwkunde ging studeren) werd hij naar Europa gestuurd met de 106th Infantry Division. Kort na aankomst werd hij gevangen genomen door de nazi ‘ s, die hun laatste grote offensief van de oorlog in de Slag om de Ardennen aan het opzetten waren, en naar Dresden gestuurd samen met andere krijgsgevangenen.Suzanne Raga schrijft voor Mental Floss en merkt op dat Vonnegut zijn dagen lang in een moutsiroopfabriek doorbracht. ‘S nachts sliep hij in het ondergrondse slachthuis dat uiteindelijk zijn leven redde.
slechts één van de brieven in het nieuw gepubliceerde plakboek was eerder gepubliceerd. De retrospectieve missive van 29 mei 1945, geschreven vanuit een repatriëringskamp in Le Havre, Frankrijk, beschrijft de “sadistische en fanatieke bewakers” die verantwoordelijk zijn voor het bewaken van de gevangenen tijdens hun verblijf in Dresden. Als enige Amerikaan met enige kennis van het Duits, werd Vonnegut de feitelijke leider van de groep, een positie die hij verloor nadat hij de bewakers vertelde “wat ik met hen zou gaan doen toen de Russen kwamen.Rond Valentijnsdag 1945 lanceerden de Amerikanen een ongekende brandbommen tegen Dresden, waarbij tussen de 35.000 en 135.000 mensen omkwamen.”In Vonnegut’ s Slaughterhouse-Five ontsnapt een slecht geschikte soldaat aan de dood en beschrijft uiteindelijk de nasleep van de scène als een verlaten landschap ” zoals de maan.Na zijn vrijlating in 1945 keerde Vonnegut terug naar Indianapolis. Hij debuteerde zijn eerste roman, Player Piano, in 1952,maar het was zijn zesde roman, Slaughterhouse-Five, dat maakte hem een begrip. De belangrijkste verwaandheid van de roman—dat protagonist Billy Pilgrim is geworden “unstuck in time,” waardoor hem te zweven door het geheel van zijn verleden—maakt een somber punt: als Jonathan Creasy van de Los Angeles Review Of Books lays out, het is dat “bloedbaden zoals Dresden gebeurde; ze zijn altijd gebeurd en ze zullen altijd gebeuren.”
Vonnegut zelf verklaarde ooit dat de bomaanslagen in Dresden zo betekenisloos waren dat hij misschien de enige persoon was die er iets uit had gekregen. “Hoe dan ook, ik kreeg twee of drie dollar voor elke persoon gedood,” zei hij ooit. “Ik doe zaken.”
Grotere filosofische vragen opgeworpen door Vonnegut ‘ s werk opzij, the wartime scrapbook biedt een glimp in de ontluikende geest van de auteur. Veel van de kenmerken in zijn latere geschriften zijn duidelijk in ontluikende vorm, maar andere kwaliteiten zijn geheel uniek, waardoor het volume een unieke plaats in Vonnegut lore.
het valt nog te bezien of de nieuwe eigenaar van het plakboek de letters en de verschillende ephemera volledig zal publiceren, maar als dat niet het geval is, kunnen fans op zijn minst putten uit de fragmenten van Christie ‘ s.
zoals de auteur beroemde conclusie, “en zo gaat het.”
