een van Joe Rago ’s grootste geneugten in het leven was de hele nacht wakker blijven met zijn Phi Delta Alpha broers en dan op weg naar Lou’ s voor een vroeg ontbijt. Het was een traditie die hij begon als student en bleef als aluin tot zijn laatste bezoek aan het iconische restaurant Hannover een paar maanden geleden.
Joe was in de stad voor het Reünie weekend. Zijn serveerster die dag was Becky Schneider, een vrouw die hem zo vaak had gediend door de jaren heen dat ze vrienden waren geworden. Hij bestelde zijn regelmatige ontbijt van twee eieren over gemakkelijk met droge tarwe toast, dousing zijn voedsel met hete saus, een kruiderij hij toegepast zo royaal op een vettige ontbijtbord als op een chique diner van zeevruchten. Voordat hij vertrok, nam hij Becky ‘ s hand en deed haar een belofte. Hij zei dat hij alles zou doen om haar te helpen de memoires te publiceren waar ze aan werkte.Zestien jaar eerder was Joe naar Hannover gekomen als eerstejaars student. Zijn vrienden plaagden hem liefdevol omdat hij eruit zag als een “baby giraffe” en een “niet-opgemaakt bed.”Nu, hij was een Pulitzer prijs-winnende lid van de redactie van de Wall Street Journal.
de volgende maand overleed Joe plotseling en onverwacht. De oorzaak was een zeldzame ontstekingsziekte genaamd sarcoïdose, die fataal is in slechts 5 procent van de gevallen en vaak gaat niet gediagnosticeerd. Niemand, zelfs Joe niet, wist dat hij de ziekte had. Toen hij niet op zijn werk verscheen op 20 juli en onbereikbaar was per telefoon en e-mail, werd de politie naar zijn appartement in Manhattan gestuurd, waar ze zijn lichaam vonden. Hij was 34.In de dagen na zijn dood werd het duidelijk hoeveel levens Joe raakte voorbij Becky ‘s. voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden Paul Ryan zei:” Joe Rago was een briljant talent. Veel te snel weg. Hij zal enorm gemist worden.”Yuval Levin, online te schrijven op National Review, prees Joe’ s Genie, toe te voegen: “maar hij was meest buitengewoon voor zijn fatsoen. Joe was uiterst pretentieloos en instinctief Attent. Roger Kimball, redacteur van The New Criterion, prees Joe ‘ s allegro spirit.”
Joe sprak nooit over zijn relaties met leidende figuren in de Amerikaanse politiek en brieven. Hij sprak nooit over zijn Pulitzer. Zijn eigen talent bagatelliseren, zei hij vaak dat hij” een doorbraak had ” in de journalistiek-een statement dat zijn karakteristieke bescheidenheid onthult.Het is waar dat geluk een rol speelt in de ontvouwing van elk menselijk leven, maar Joe was ook een preternatuurlijk begaafd schrijver die al op jonge leeftijd uitblonk in bijna alles wat hij deed. “Ik denk niet dat ik zelfs begreep hoe briljant hij was,” zegt Paul Gigot ’77, Joe’ s baas en mentor bij The Journal. Weinig mensen deden dat. Joe was veelzijdig, maar hij verdeelde de verschillende delen van zijn leven. Zijn familie en jeugd, zijn carrière bij The Journal, zijn voortdurende betrokkenheid bij twee Dartmouth instellingen die hem diep gevormd, Phi Delt en de Dartmouth Review—hij hield elk van deze sferen van zijn leven ommuurd van elkaar.
maar wanneer die muren naar beneden komen om de volledige man te onthullen, komt Joe tevoorschijn als iemand die menigten bevatte. Hij was een sardonisch schrijver, maar ook een attente kunstenaar. Hij was een intense polymath, maar ook een speelse Corps jongen. Hij was nostalgisch voor het verleden en alle dingen “Old School,” maar vond ook vreugde in de wereld zoals het was. Zijn leven was kort, maar hij leefde meer in minder dan vier decennia dan de meeste mensen doen over de spanwijdte van negen. Een van zijn favoriete woorden—verschijnen vaak in de marginalia van zijn boeken—was “hilarisch.”Zijn motto:” Wat heeft het voor zin als je er niet helemaal voor gaat?”
Dartmouth veranderde Joe. Het gaf hem de Vrijheid, zeggen zijn familie en vrienden, om op een nieuwe manier tot zichzelf te komen.= = Biografie = = Joey werd geboren in 1983 in Ann Arbor, Michigan, waar zijn vader, Paul, een doctoraat in natuurlijke hulpbronnen behaalde aan de Universiteit van Michigan. Paul ‘ s werk als een visserij statisticus al snel nam het gezin naar Winchester, Virginia, waar Joey bracht zijn vroege jeugd. Maar het was de volgende verhuizing van de familie naar Falmouth, Massachusetts, een klein stadje aan de zuidpunt van Cape Cod, dat Joe later zou noemen “een van de belangrijkste invloeden in mijn leven.”Hij was 10 jaar oud. “Het keiharde karakter van Cape Cod, schreef hij in zijn college essay, “heeft mijn persoonlijke groei en evolutie vormgegeven—- in het bijzonder de “ethiek van gezond verstand en hard werken, de eisen voor een leven van onafhankelijkheid en duidelijkheid, en de esthetiek van eenvoud en harmonie. Joe zei graag, met een vleugje kattenkwaad in zijn stem, dat verhuizen naar Falmouth hem redde uit de klauwen van een zuidelijke opvoeding.”Hij was een New Englander in hart en nieren, in de voetsporen van zijn overgrootvader, Arthur Vose, die uit Milton, Massachusetts, en schreef een boek genaamd The White Mountains: Helden en gehuchten. Het was ook in Falmouth, op de leeftijd van 10, dat Joey vroeg zijn ouders om te beginnen met het noemen van hem ” Joe.In Falmouth werkte Joe ‘ s vader bij het Northeast Fisheries Science Center van de National Oceanic and Atmospheric Administration, terwijl zijn moeder, Nancy, voor Joe en Adam en Grace zorgde. Het was een idyllische jeugd. Ze gingen elke zondag naar de kerk en woonden in de buurt van de oceaan. Joe verdeelde zijn tijd tussen school, padvinders Uitjes en het plagen van Grace met bijnamen zoals “The Face.”Het was niet gemeen,” zegt ze. “Hij was liefdevol en ondersteunend.”
bovenal, Joe read. Zijn familie herinnert hem altijd met een boek in de hand, paging door de ene na de andere in een razend tempo, af en toe het opheffen van zijn hoofd om een aantal geestige lijn of grap bij te dragen aan het familiegesprek. Als klein kind hield hij van de Berenstain Beren boeken. Naarmate hij ouder werd, was het de Redwall-serie van Brian Jacques. In de zevende klas las hij alle romans van John Grisham. “Als kinderen hadden we deze wetenschappelijke tijdschriften genaamd Zoobooks, “zegt Joe’ s broer, Adam. “Ik heb er een gelezen. Joe las ze allemaal en catalogiseerde ze in zijn kamer. Op de middelbare school ging hij echt voor Theodore Roosevelt. Maar hij las niet één boek, hij las elk boek dat hij kon vinden.”
het belangrijkste om te begrijpen over Joe, zeggen zijn familie en vrienden, is dat hij intens was.
Paul en Nancy wisten dat Joe getalenteerd was, maar ze dachten eerst niet dat hij een uitzonderlijk begaafd kind was. Ja, ze begonnen hem voor te lezen voordat hij 1 werd en speelde creatief met hem—toen Paul reisde voor het werk, stuurde hij jonge Joey ansichtkaarten van de weg waarin de avonturen van een denkbeeldige familie van hotel handdoeken—maar ze hebben hem nooit onder druk gezet om te bereiken en uit te blinken. Achteraf gezien kwamen zijn talenten echter al vroeg naar voren. Toen hij 3 was raakte hij geobsedeerd door dinosaurussen en door 4 had geleerd van de namen en kenmerken van elk type—een vroege indicatie van zijn vermogen om enorme hoeveelheden informatie te absorberen. Toen hij 10 zijn ouders besefte dat hij was een aangeboren talent kunstenaar nadat hij schilderde een etherische Aquarel van de Cape Cod kustlijn voor Nancy als een Moederdag geschenk. Op de middelbare school wonnen zijn aquarellen statewide awards. Zo ook zijn onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van zwaartekracht op kieming.De middelbare school was ook toen Joe een flair voor taal begon te vertonen die zijn professionele prestatie zou worden. Toen zijn eerstejaars leraar Engels, Joanne Holcomb, had de studenten act uit een aantal scènes uit Romeo en Julia in de klas, Joe altijd wilde de rol van Mercutio spelen. De snelle meester van woordspel was een van zijn favoriete literaire personages, en Joe speelde de rol met flourish in de voorkant van zijn klasgenoten-poncho, houten zwaard en alle: “Consort? Wat, maak je ons minstrelen?”Hij hield ervan analogie oefeningen te doen met de klas. Toen hij 16 was vroeg hij Holcomb of ze dacht dat het waar was, per George Orwell, dat degenen die de taal controleren, denken.Net als Orwell, die een van zijn belangrijkste invloeden werd, was Joe niet bang om de ontvangen wijsheid uit te dagen. Als redacteur van de Falmouth High School krant, De Intelligencer, schreef hij een stuk satire zijn laatste jaar dat de opkomst van gestandaardiseerde testen bekritiseerde. Het stuk, getiteld “Mouse Control Assault System” —een Orwelliaanse riff op de naam van de state test, Massachusetts Comprehensive Assessment System-ging over muizen die werden geëlimineerd als ze te zwak waren. Joe verzette zich tegen het idee dat de staat iemands waarde kon bepalen op basis van een score.
Joe hield duidelijk van polemische artikelen voor publieke platforms. Maar in zijn meer privé-geschriften, toonde hij een gevoeligheid ongewoon voor een tiener. Voor een Engels klas zijn eerste jaar op de middelbare school, de studenten moesten brieven schrijven aan iemand die ze niet kenden. Dit was de late jaren 1990, en de meeste studenten schreven naar mensen zoals Michael Jordan of de band Nickelback. Joe schreef een brief aan Prins William en Prins Harry over het vreselijke verdriet dat ze moeten voelen na de plotselinge dood van hun moeder, prinses Diana. Hij begreep hun lijden, zei hij, omdat hij ook zoveel van zijn moeder hield.
en delen van zijn college essay over Cape Cod echo de lyrische poëzie van een andere zoon van New England, Robert Lowell. The Cape, schreef Joe, ” is where the Scotch pines murmur and the soil unfurls a chorale lining residents to all things past and present. Het is waar de donderende Oceaan mogelijkheden en optimisme communiceert. Het is waar eenzame, afbrokkelende stenen muren, die wijzen op een vervaagde hiërarchie, strekken zich uit in de bossen verborgen voor het zicht. In het isolement worden de kwaliteiten van eerbied en verering voor gemeenschap en continuïteit overgebracht. De Kaap heeft beworteld bewoners naar het verleden, pleiten voor respect voor de geschiedenis en een bewondering voor natuurlijke schoonheid.”
toen het tijd was om zich aan te melden voor colleges, richtte Joe zijn zinnen op Yale. In veel opzichten, Yale past de rekening. Het was een school voor intellectuelen en de alma mater van William F. Buckley Jr., die later een van Joe ‘ s favoriete schrijvers zou worden. Joe stond op de wachtlijst bij Yale, hoewel, en dat was een teleurstelling voor een tijd. Dus hij vertrok naar Hannover—en toen hij op de campus kwam, werd Joe verliefd op Dartmouth zoals hij deed met Falmouth. “Ik kan me niet voorstellen ergens anders,” schreef hij in de Dartmouth Review zijn laatste jaar. Dartmouth, schreef hij, was ” de grootste school op het gezicht van de aarde.”
voor Joe, zoals voor veel mensen, was de universiteit een kans voor uitvinding en heruitvinding. Eenmaal op de campus las hij een essay van H. H. Horne, een late 19e-eeuwse Dartmouth professor of English, dat mythologiseerde de Dartmouth man als “de krachtige lever van het leven, “” veelzijdig, eenvoudig, en capabel,” “praktisch, krachtig, en efficiënt. Voor zo ‘ n man komt het College op de eerste plaats, gedeeltelijke belangen van welke aard dan ook.”Joe heeft het opgezogen. Hij streefde naar Horne ‘ s ideaal en werd in veel opzichten de archetypische Dartmouth man. Dartmouth veranderde Joe. Het gaf hem de Vrijheid, zeggen zijn familie en vrienden, om op een nieuwe manier tot zichzelf te komen.
ten eerste stopte hij met schilderen. De pauze was plotseling en absoluut. Hij begroef dat deel van zichzelf zo diep dat sommige van zijn beste vrienden en collega ‘ s geschokt waren te ontdekken, pas na zijn dood, dat hij een kunstenaar was geweest, laat staan een begaafde. Hij probeerde ook zijn hand op de bemanning nadat een coach hem gerekruteerd voor het team. Lang maar onhandig, Joe was niet een natuurlijke atleet-maar hij toch toegewijd zich van harte aan deze nieuwe activiteit zijn eerste jaar, thuiskomen van de vroege ochtend praktijken met bloedige en blaren handen. Een andere transformatie was academisch. Hij kwam aan in Dartmouth van plan om wiskunde en wetenschap te studeren, maar besloot om major in de geschiedenis, waarschijnlijk na het nemen van een cursus zijn tweedejaars val met professor Jere Daniell ’55 op de Amerikaanse Revolutie. Joe was rustig in de klas, maar Daniell herinnert zich Joe ‘ s scriptie—over Falmouth tijdens de Revolutionaire Oorlog—nog steeds als een van de beste die hij had gezien in zijn vele decennia van onderwijs.Joe was niet alleen geïnteresseerd in geschiedenis, hij was er verliefd op. Toen de meeste studenten werden verpleging katers of het spelen van bier pong-en Joe ongetwijfeld deed zijn eerlijk deel van beide—Joe was antiquing in het nabijgelegen Quechee, Vermont, voor Dartmouth artefacten. Hij schreef niet alleen een afstudeerscriptie over 19e-eeuwse Boston intellectuelen … maar wijdde zijn hele zomer aan onderzoek in de Openbare Bibliotheek van Boston. Hij nam ook voortdurend foto ‘ s, altijd met een verwijderingscamera bij zich—en, nadat die verouderd was, een digitale. “Hij heeft Phi Delt nooit verlaten, “zegt goede vriend Rob Freiman ’05,” zonder een foto te nemen van de grote iep buiten de deur. Hij had een flipbook kunnen maken.”Na Joe stierf, zijn familie gevonden in Joe’ S appartement meer dan 200 geschiedenisboeken over Dartmouth en New Hampshire, een Mason pot vol punch geserveerd aan hem en zijn Phi delt broers op hun laatste nacht als studenten in 2005 en binders met vintage ansichtkaarten van die Quechee antiekwinkels.Het is dan ook niet verwonderlijk dat in hetzelfde jaar dat Joe Daniell ‘ s klas volgde, hij betrokken raakte bij twee instellingen die werden bepaald door hun toewijding aan geschiedenis en traditie: Phi Delt, wiens alumni onder andere voormalig General Electric CEO Jeff Immelt ’78 en Game of Thrones co-creator David Benioff ’92, en de Dartmouth Review, waar Laura Ingraham ’85 en Dinesh D ‘Souza’ 83 hun start kregen.
naarmate zijn betrokkenheid bij Phi Delt verdiepte, begon Joe vooral de intergenerationele kwaliteit van de brotherhood te waarderen. Nadat hij afstudeerde, kwam Joe naar Hannover elke herfst voor rush weekend, die verdubbelde als een reünie voor de vele alumni van de broederschap. Hij miste bijna nooit een broers bruiloft of vrijgezellenfeest. Op een keer, nadat zijn vlucht door een storm was gesloopt, Reed Joe de hele nacht naar Chicago vanuit New York om de bruiloft van John Paro ’05 bij te wonen. Voor de bruiloft van een andere vriend, Andrew Kallmann ’05, wachtte hij jaren voordat hij het stel een cadeau gaf. Een paar weken voor zijn dood overhandigde Joe Kallmann een ingelijste 100 jaar oude ansichtkaart van het hotel waar de bruiloft plaatsvond.
Joe vond zijn creatieve thuis bij de Review. De onafhankelijke conservatieve krant diende als Joe ‘ s School of journalism. Hij wierp zich in het, werken de hele nacht lang meerdere nachten op een Rij, vele malen alleen, luisteren naar een enkel nummer op herhalen, schrijven en herschrijven, bewerken, lay—out doen, het vinden van kunst-kortom, het samenstellen van elk nummer. Tegen de tijd dat ik lid werd van de recensie als een eerstejaars personeel schrijver—slechts een paar maanden nadat Joe was afgestudeerd in 2005—hij was al een legende binnen de gelederen van de krant. De toenmalige voorzitter van de Raad van Toezicht, James Panero ‘ 98, zegt dat Joe als redacteur “literaire en kritische gaven tentoonstelde die sui generis en volledig gevormd waren.”
als redacteur stuurde Joe weg van opinievorming en nationale politiek. In plaats daarvan deed hij echte rapportage over Dartmouth problemen. In 2005 publiceerde hij een onthulling van het controversiële Student Life Initiative (SLI), het project dat President James Wright in 1999 lanceerde om het Griekse leven te beëindigen “zoals we het kennen”, zoals de Dartmouth destijds meldde. Joe had honderden vertrouwelijke documenten van het trustee comité op SLI uit een geheime bron verkregen en enkele van de meer belastende items op de pagina ‘ s van de Review gepubliceerd.Wat Joe ‘ s Redactionele visie motiveerde was niet woede of frustratie tegenover degenen met wie hij het niet eens was, maar zijn liefde voor Dartmouth en zijn tradities. De Dartmouth van vandaag, dacht hij, was prachtig—maar het was ook een bleke schaduw van wat het ooit was. In een artikel uit 2005, getiteld “Threnody for Old School Dartmouth”, klaagde Joe dat “New School Dartmouth” was als ” een industriële molen CV na cv van voldoende afstamming en Illustraties om een baan te krijgen.”Old School Dartmouth” verwierp dit soort van onthouding, risico-minder leven.”Het omarmde de intensiteit van geritualiseerde vechtpartijen en overmatig drinken. Het vierde de horning van professoren en het haasten van de groene.”Hoe gemakkelijk het ook is om de oude School Dartmouth af te doen als een cultuur van wangedrag, vulgariteit en losbandigheid, “schreef Joe,” die cultuur, die luid overheerste in Dartmouth voor decennia, had een recept voor het produceren van creatieve, avontuurlijke, spirituele fellows.”Fellows, Joe betoogde, zoals Robert Frost, klasse van 1896-fellows die ging all out.De krant bracht Joe ook in contact met emeritus professor Jeffrey Hart ’51, De voormalige Reagan en Nixon speechwriter, National Review editor en de Engelse afdeling gadfly die de Review in de jaren 1980 hielp lanceren vanuit zijn woonkamer. Hart werd al snel een belangrijke mentor voor Joe. Tijdens lunches bij Murphy ‘ s, Hart gaf Joe een opleiding in politieke filosofie. Maar de belangrijkste les die hij Joe leerde is dat er veel meer in het leven is dan politiek. Hart was conservatief, maar geen ideoloog. Hij was meer gepassioneerd over literatuur en tennis dan openbare orde. Tijdens de afgelopen presidentsverkiezingen, als vriendschappen werden verscheurd over de politiek, Joe vond het leuk citeren van een artikel van harte dat verscheen in deze pagina ‘ s in 1976 genaamd “The Ivory Foxhole”: “Existence, thank God, includes much more than opinions.”
het bagatelliseren van zijn eigen talent, Joe vaak zei dat hij “gevangen een doorbraak” krijgen in de journalistiek—een statement dat zijn karakteristieke bescheidenheid onthult.
Hart speelde ook een instrumentale rol in Joe ‘ s carrière bij The Journal. Toen Joe klaar was om af te studeren, stuurde Hart Joe ’s sollicitatiebrief en clips naar zijn voormalige student, Gigot, redacteur van de redactionele pagina’ s van het tijdschrift. Hart voegde zijn eigen aanbeveling toe aan de bundel, die in wezen zei: “Je moet deze man inhuren.”Gigot Las door Joe’ s artikelen en werd onmiddellijk getroffen door de kwaliteit van zijn schrijven en zijn “genuanceerde geest.”Hij huurde Joe als een stagiair onmiddellijk na zijn afstuderen in 2005 en vervolgens fulltime dat najaar. “Het was de beste beslissing die ik heb genomen in mijn 16 jaar in deze rol,” Gigot zegt.
Joe begon als assistent-redacteur op de pagina editorial features, waar hij opiniestukken redigeerde en af en toe een artikel schreef. Sommige van zijn vroege stukken, zoals profielen van Tom Wolfe en Buckley, raakte over thema ‘ s Joe schreef voor de Review. De titel van het Buckley-profiel was simpelweg ” Old School.”Andere stukken waren meer polemisch, zoals zijn beruchte 2006 takedown van bloggers als nep-journalisten,” de Blog Mob, ” die leverde hem een aantal ernstige haat mail van genoemde bloggers. In 2007 verplaatste Gigot hem naar de redactionele pagina, waar Joe in het volgende decennium in totaal 1.353 unsigned “Review & Outlook” stukken zou schrijven.Op een dag kwam Gigot langs bij Joe ‘ s bureau en vroeg hem of hij de gezondheidszorg wilde dekken. Zonder een beat over te slaan, zei Joe, “Tuurlijk.”In 2011, op de leeftijd van 28, hij won de Pulitzer Prize in redactionele schrijven voor, in de woorden van de Pulitzer Comité, “zijn goed ontworpen, tegen-de-grain editorials uitdagend de gezondheidszorg hervorming bepleit door President Obama.”
kort nadat Gigot Joe de healthcare beat had toegewezen, kreeg het tijdschrift abonnementen op academische publicaties zoals Health Affairs. Technische boeken en onderzoekspapers stapelden zich op op zijn bureau. Hij leerde bronnen kennen uit alle hoeken van het veld … Capitol Hill polis wonks, verzekeraars, academici. Hij was een van de weinige mensen die de behemoth Affordable Care Act las en begreep.
toen Gigot Joe vroeg om de presidentsverkiezingen van 2016 te verslaan, was het hetzelfde: Joe Las elk boek dat hij kon vinden van, over of gerelateerd aan Donald Trump—met inbegrip van de teef Switch door Omarosa, de voormalige leerling ster die dient in het Witte Huis. Voor zijn stuk, “Donald Trump, Meet Your Customers,” Joe deed wat hij beschreef als de “langzame, bleary-eyed scutwork” van het lezen van 26.000 online reviews van Trump producten (“herinner, kinderen,” schreef hij, “dit is wat er gebeurt als je in de journalistiek gaat”). Toen hij hoorde van het bestaan van een Trump bordspel, hij spoorde er een op en liet de stagiaires van het tijdschrift het spelen. Het is onduidelijk of Joe ooit sliep.
zo werkte Joe. Hij was eindeloos nieuwsgierig en blij met leren. Toen z ’n familie en vrienden z’ n flat in Manhattan leeghalen … vonden ze zo ‘ n 1300 boeken. Er waren meer dan 30 boeken over of over F. Scott Fitzgerald, minstens 15 boeken over het tijdschrift en zo ‘ n 17 boeken van literair criticus Joseph Epstein. Joe ’s Dartmouth boeken omvatten the Letters of Eleazar Wheelock’ s Indians, the proceedings of the 1971 Dartmouth ” Conference on Computers in the Undergraduate Curricula, “the coming-of-age tale Ten Years to Manhood van Clarke Church ’49 en een pamflet van Noah Riner ’06 getiteld” Rollins Chapel Chancel Windows: A History. Er waren ook boeken over Chris Farley en David Letterman, waaronder Home Cookin’ With Dave ‘S Mom door Letterman’ s mom, Dorothy. Deze boeken waren allemaal geannoteerd met Joe ‘ s handtekening, de locatie waar hij ze kocht en de datum waarop hij ze Las.
Joe vond ook tijd om zijn ondeugende kant te verwennen bij The Journal. In 2011, rond Oscar time, stelden de redactieleden van de krant een lijst samen van hun favoriete films. Joe ’s collega’ s eerden films als Ben-Hur en Patton. Joe ’s submission: the children’ s film Kangaroo Jack, die hij beschreef als ” een allegorie over de obsessieve achtervolging, via de Australische Outback, van een ongrijpbaar buideldier met een fortuin verborgen in zijn buidel. Je zou het de Moby Dick van de denkende man kunnen noemen.”In het voorjaar van 2016 ontdekte hij dat lijnen van Ivanka Trump Sjaals werden teruggeroepen omdat ze brandbaar waren. De sjaals werden gemaakt in China, een feit dat Joe hilarisch vond, en maakte de basis van een redactioneel genaamd “A Trade Lesson in Trump Sjaals.”Hij slaagde erin om een van de sjaals op te sporen en droeg het naar een redactionele vergadering, waarbij hij Gigot, half serieus, vroeg of ze het in brand konden steken op de set van het Redactieverslag van het tijdschrift om te zien of het daadwerkelijk zou branden.
Rago liet honderden indexkaarten achter waarop hij doelen en andere gedachten had opgeschreven, inclusief wat de fragmenten van een roman kunnen zijn.
Joe zei altijd dat hij in het tijdschrift wilde blijven zolang de krant hem wilde hebben. Wat zou het volgende voor hem zijn geweest? Volgens Gigot, stond Joe op het punt zijn eigen wekelijkse column te ontvangen, waarin hij nationale kwesties zou behandelen naast columnisten als Peggy Noonan en William McGurn. Uiteindelijk, Gigot zegt, Joe had kunnen zijn ” editor van deze pagina zeker.”
Joe had ook andere doelen die hij hoopte te bereiken naast zijn werk voor de krant. Vooral hij wilde een boek schrijven—en dat deed hij. Rond de tijd dat hij de Pulitzer won, schreef hij een gedetailleerd beleidsdeel over gezondheidszorg. Maar toen hij het aan uitgevers liet zien, wilden ze het transformeren in een polemiek over hoe Obamacare Amerika ruïneerde—iets “druipend van bloed”, vertelde Joe een vriend. Joe wilde dat niet, dus hij wees de boekdeals af, hoewel een van zijn doelen was om een boek te publiceren voordat hij 30 werd.
onder zijn vele eigenaardigheden was het maken van aantekeningen op 3-bij-5-inch indexkaarten. Na zijn dood vonden zijn ouders en collega ‘ s Honderden in zijn appartement en aan zijn bureau in het Dagboek. Op sommige van hen noteerde hij doelen: “schrijf ongeveer honderd editorials per jaar-PG—” een verklaring toegeschreven aan Gigot. Op anderen, gedenkwaardig advies: “verlies je eigen stem niet als je schrijft onder je eigen naamregel-TV,” een citaat van zijn oude baas, Tunku Varadarajan. Op anderen, wijsheid van oude meesters: “produceren opnieuw-produceren; produceer beter dan ooit, en alles komt goed—Henry James.”Maar veel van die indexkaarten bevatten korte beschrijvingen van scènes, korte karakterschetsen, stukjes dialoog—de fragmenten, zo lijkt het, van een roman. Op een schreef hij: “Character like Nick Carraway, a Charles Ryder who is a guide for the reader”—verwijzend naar personages uit de romans The Great Gatsby en Brideshead Revisited, respectievelijk.Het is tragisch dat Joe nooit de kans heeft gehad om een boek te schrijven. Er is niets wat hij zou hebben gehouden meer dan het toevoegen van zijn eigen kleine bijdrage aan de historische record—en in het bijzonder, aan Dartmouth ‘s. the healthcare boek terzijde, Joe’ s echte verlangen was om een werk van de geschiedenis te schrijven die de laatste 100 jaar van het College. Maar zelfs als zijn woorden niet in binding bewaard blijven—nog niet, in ieder geval-liet hij veel achter. Natuurlijk was er zijn werk bij The Journal, dat miljoenen mensen bereikte en de loop van de nationale politiek beïnvloedde. Maar er was ook zijn karakter. Joe was alles wat veel succesvolle mensen niet zijn-nederig, genereus en vriendelijk. Hij leed niet graag onder dwazen, maar hij had genade. Van jongs af aan raakte zijn groothartigheid veel mensen die zijn pad kruisten, en dat kan zijn krachtigste nalatenschap blijken te zijn.
lees een selectie van Rago ‘ s geschriften, gedeeld door de Wall Street Journal na zijn dood in Juli.Emily Esfahani Smith is redacteur bij het Hoover Institution en de auteur van The Power of Meaning: Finding Fulfillment in a World Obsessed by Happiness.
illustratie met dank aan The Wall Street Journal
