JONATHAN MANN kan het best worden gekenmerkt door 3 woorden: visie, audacity en charisma. Mann zou zijn 60ste verjaardag naderen als hij niet-samen met zijn vrouw, Mary Lou Clements-Mann—was geweest onder de slachtoffers van een vliegtuigongeluk op 2 September 1998. Jonathan werd geboren in Boston, Mass, studeerde af aan Harvard College, studeerde aan het Institut d ‘ études Politiques in Parijs in 1967 en 1968, en behaalde zijn MD aan de Washington University School Of Medicine, St Louis, Mo, in 1974. In 1975 ging hij werken bij de Centers for Disease Control and Prevention als epidemiological intelligence officer en werd aangesteld bij de New Mexico Health and Social Services Department als epidemioloog.In 1977 was Mann de epidemioloog van de staat New Mexico, chief medical officer en adjunct-directeur van de afdeling gezondheidsdiensten. In 1984, hij was het managen van een staf van meer dan 400 en had 58 artikelen gepubliceerd, ontving 6 belangrijke professionele awards, en verdiende een MPH van de Harvard School of Public Health. Aangetrokken door de uitdagingen van de nieuw ontdekte AIDS-epidemie, verhuisde Mann zijn familie naar Zaïre (vandaag de Democratische Republiek Congo), waar een nieuw AIDS-onderzoeksprogramma op het punt stond te beginnen. Mann bracht daar twee intense jaren door en hielp bij het verzamelen van een deel van de eerste epidemiologische, klinische en biomedische bewijzen over HIV en AIDS in een Afrikaanse context. In 1986, de familie Mann-Jonathan; zijn eerste vrouw, Marie-Paule; hun dochters, Naomi en Lydia; en hun zoon, Aaron, verhuisde naar Genève, waar de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) na enkele jaren van aarzeling een bescheiden AIDSPROGRAMMA had opgezet.
Mann kreeg een klein hokje toegewezen in het enorme hoofdkwartier van de WHO. Binnen enkele maanden had hij het voortouw genomen bij de ontwikkeling van de eerste wereldwijde strategie voor HIV/AIDS, interesse gewekt in geïndustrialiseerde en ontwikkelingslanden en beloften van financiering gekregen van potentiële donoren. In januari 1987 was het Global Program on AIDS geboren. Mann erkende dat HIV-infectiecijfers nauw verbonden waren met ongelijkheid, onrecht, Discriminatie en het falen van de volksgezondheid om de diepe wortels van kwetsbaarheid wereldwijd te erkennen. De globale strategie van het programma was ongekend in de internationale volksgezondheid in die zin dat het specifiek mensenrechtenprincipes bevatte. Tegen 1990 had het Global Program on AIDS een aantal echt revolutionaire beleidsmaatregelen bevorderd en niet—traditionele partners—sekswerkers, mannen die seks hadden met mannen en drugsgebruikers-ingeschakeld om samen te werken met overheidsfunctionarissen en WHO-medewerkers in de strijd tegen HIV/AIDS. Eind 1989 hadden 160 landen over de hele wereld HIV/AIDS-programma ‘ s.
Mann sprak met overtuigende kracht en had een vermogen om empathie over te dragen die zelden in volksgezondheidsfora werd gezien. Zijn welsprekendheid en charisma maakte het mogelijk voor hem om controversiële sociale, culturele en politieke kwesties over te brengen op manieren die zijn publiek kon begrijpen en accepteren. Hij werd wereldleider op het gebied van Volksgezondheid en een enorme mediapersoonlijkheid. Sommige WHO-leiders, die mann zagen als “te groot” voor de organisatie, namen actie om zijn vleugels te knippen. De organisatie verlaagde Mann ‘ s publieke profiel, legde administratieve beperkingen op aan het wereldwijde AIDS—programma, en—het belangrijkste-verminderde het mensenrechtenaspect van de wereldwijde AIDS-strategie van de WHO, die ongemak had veroorzaakt bij een paar invloedrijke lidstaten. Mann vond dat hij geen andere keuze had dan ontslag te nemen bij de WHO in maart 1990.Mann verhuisde vervolgens naar de Harvard School of Public Health als hoogleraar en directeur van het International AIDS Center van het Harvard AIDS Institute. Daar,een van zijn vroege projecten was om een nieuwe visie op de HIV/AIDS pandemie te presenteren in een boek getiteld AIDS in the World, 1 waarin werd uitgelegd hoe kwetsbaarheid voor HIV was verweven met het gebrek aan realisatie van de mensenrechten. Vier jaar later lieten hij en zijn medewerkers zien hoe de lessen uit de pandemie een dieper begrip van de relatie tussen gezondheid en samenleving mogelijk maakten.Als oprichter van het Francois-Xavier Bagnoud Center for Health and Human Rights in Harvard legde Mann de basis voor de ontwikkeling van een conceptueel kader voor gezondheid en mensenrechten. Mann en collega ‘ s beschreven dit kader in het eerste nummer van het tijdschrift dat hij oprichtte, Health and Human Rights.3 Hij verliet Harvard in 1998 te worden decaan van de nieuw opgerichte school of public health aan de Allegheny University of Health Sciences, Philadelphia, Pa. Echter, de school werd gesloten om financiële redenen, en Mann en zijn tweede vrouw, Mary Lou—een gerenommeerde wetenschapper op het gebied van vaccin onderzoek—besloten om wat tijd te besteden aan het werken in een ontwikkelingsland. Ze waren onderweg om dit te bespreken op het hoofdkwartier van de WHO toen ze aan boord gingen van de noodlottige vlucht van New York naar Genève. Jonathan Mann projecteerde een visie op de moderne volksgezondheid—een visie die nieuwe generaties gezondheids-en mensenrechtenactivisten blijft inspireren.
