Don ‘ t be a God-fearing man,”Valdez waarschuwt Lucius,” be a Valdez-fearing man.”
dus waar is God — waar is goed-in het strafrechtsysteem? De vragen niet zozeer zweven over “Jezus sprong de’ A ’trein” als rukken op het met stormkracht. Er is niets abstracts over hen: de Heer Guirgis zegt dat het stuk begon in zijn eigen poging om een vriend te redden van de Unification Church. Misschien is het om te voorkomen dat het drama in stukken vliegt, dat hij het procedurele kader zo stevig vastklemt rond de debatten van de gevangenen. Hun scènes worden afgewisseld met scènes waarin Angel ‘ s advocaat, Mary Jane Hanrahan, zijn perverse verzet moet doorbreken om hem voor te bereiden op de rechtbank.
zolang deze interviews de furieuze socratische toon van het stuk behouden, versterken ze het idee dat het maken van goede keuzes in een kwade wereld bijna de menselijke vaardigheden te boven gaat. Maar in een reeks monologen die zich verder van de actie terugtrekken, verdrijven Hanrahan ‘ s reflecties op de zaak, en op haar eigen investering erin, de spanning. Deze kleine fout in het schrijven wordt nog verergerd door een paar lastige regiekeuzes, waaronder een “Law & Order”-achtig Chung-chung geluidseffect tussen de scènes. Dit leidt u te verwachten Jerry Orbach, of een nette ontkenning die meneer Guirgis is niet van plan om te voorzien.
maar Mark Brokaw ‘ s enscenering op een eenvoudige set van Riccardo Hernandez, gevoelig belicht door Scott Zielinski, is anders gelijk en schoon, alsof hij geen vingerafdrukken wil achterlaten. Hij heeft zich terecht gericht op het vormen van de cast in een overtreffende trap ensemble ondanks een reeks tegenslagen: zowel de Heer Carvajal en de Heer Gathegi, die uitstekend zijn, waren late vervangers. Dat is verbazingwekkend, want hun rollen zijn moordenaars in meer dan één opzicht. De anderen — Stephanie DiMaggio als Hanrahan, Erick Betancourt als Charlie en vooral Ricardo Chavira als de angstaanjagende Valdez-ondersteunen hen, en het spel zweepzaag argumenten, handig.
