vloeiendheid bij kinderen, de meest voorkomende vorm van stotteren, is een neurologische handicap als gevolg van een onderliggende hersenafwijking die disfluent spraak veroorzaakt. Stotteren kan leiden tot significante secundaire effecten, met inbegrip van negatieve zelf-perceptie en negatieve perceptie door anderen, angst, en af en toe depressie. Bij 5% tot 10% van de kleuters is sprake van een vloeiend gevoel in de kindertijd. Vroege identificatie van stotteren is belangrijk zodat de therapie kan beginnen terwijl compenserende veranderingen aan de hersenen nog kunnen voorkomen en om de kansen van de patiënt te minimaliseren die sociale bezorgdheid, verminderde sociale vaardigheden, maladaptive compenserend gedrag, en negatieve attitudes ten opzichte van communicatie ontwikkelen. Stotteren kan echter persistent zijn, zelfs met vroege interventie, en treft ongeveer 1% van de volwassenen. Bij patiënten met aanhoudende stotteren richt logopedie zich op het ontwikkelen van effectieve compenserende technieken en het elimineren van ineffectief secundair gedrag. De rol van huisartsen omvat het vergemakkelijken van vroege identificatie van kinderen die stotteren, het regelen van de juiste logopedie, en het verstrekken van ondersteuning en therapie voor patiënten die psychosociale effecten van stotteren. Tot slot kunnen artsen als pleitbezorgers dienen door de instelling van de kliniek comfortabeler te maken voor mensen die stotteren en door leraren, coaches, werkgevers en anderen in het leven van de patiënt op te leiden over de etiologie van stotteren en de specifieke uitdagingen waarmee patiënten worden geconfronteerd.
