in onze kerk hebben we nagedacht over de zeven tekenen van Jezus in het evangelie van Johannes. We zijn nu aan het tekenen nummer drie, de genezing van de kreupele man bij de vijver van Bethesda in Jeruzalem (zie Johannes 5:1-20). Ik kreeg de taak om het teken te introduceren door te onderwijzen, wat achtergrond te verschaffen, een overzicht te geven of verslag uit te brengen van de belangrijkste kenmerken van de passage, enzovoort. Volgende boodschappen zullen dan reflecteren op het teken vanuit verschillende perspectieven, zoals de betekenis of het gebruik met betrekking tot gebed, discipelschap, relaties, of missie.
toen ik me voorbereidde op de boodschap werd ik geconfronteerd met het feit dat ik de passage niet echt ‘begreep’; het leek me vreemd. Natuurlijk heb ik het vele malen gelezen in het verleden, en zelfs gepredikt, denk ik. Maar nu we het erover hebben, vond ik het storend, ongewoon, uitdagend.
en zo deden velen in de Congregatie. We hadden een korte Q&sessie na de boodschap, en het volk stelde vragen over mijn interpretatie van de passage. Een persoon vond zichzelf rokend terwijl ik predikte omdat het duidelijk was dat ik verkeerd was! Het was een geweldige tijd van discussie en voortdurende bezinning. Ik hou ervan dat de Schrift nog steeds vers tot ons kan spreken, en dat wij als kerk ons begrip kunnen bespreken en bespreken, en tot een dieper begrip kunnen komen van wat God tot ons zegt door Zijn Woord. Ik word herinnerd aan een gezegde dat wordt toegeschreven aan John Robinson, een van de Pelgrim-voorgangers, dat luidt: “God heeft nog meer licht en waarheid om voor ons uit Zijn Woord te breken.”
And something else happened while I was preaching this message: unexpected humorhumor. Ik had niet gepland op sommige van de dingen die ik zei; het gebeurde gewoon. En in de dynamiek tussen prediker en gemeente werd iets wakker en werden we samen gedragen.
hier is een dunne lijn te zien. Ik denk dat als ik had geprobeerd om grappig te zijn het plat zou zijn gevallen. Dat was niet mijn bedoeling. Ik vind humor niet erg en kan het zelfs vaak waarderen. Niettemin zou de bedoeling van de prediker nooit moeten zijn om de aandacht op zichzelf te vestigen, maar om Jezus Christus te verkondigen.
anderzijds was ik blij dat de boodschap zo ging. Ik denk dat het hielp om het verhaal tot leven te brengen, om het dieper in het geheugen te verankeren, om iets te benadrukken dat onbekend is voor degenen die het allemaal al eerder hebben gehoord.Prediken is hard werken, een nooit eindigende uitdaging, en mijn hoop is altijd om de boodschap die ik hoor in de passage die ik studeer getrouw over te brengen. Dat mensen het als Gods Woord ontvangen is niet iets in de macht van een prediker, maar iets waarvoor we alleen maar kunnen bidden. Maar het is leuk, het is de moeite waard, als we voelen dat de geest zijn woord weer spreekt, hier en nu in onze tijd en plaats.
als u geïnteresseerd bent, kunt u het bericht hier beluisteren.
