typisch gewas van kennisclaims van studenten.
ik weet dat Pluto geen planeet is.
ik weet dat spechten hout pikken.Ik weet dat New York en Washington DC in de zomer vochtig zijn.
ik weet dat het geheugen van ooggetuigen onbetrouwbaar is.
ik weet dat ik afgelopen zaterdag een halve marathon heb gelopen.
ik weet dat ik leef.
ik ken de eerste regel van Canto I uit Dante ‘ s The Divine Comedy in zijn oorspronkelijke taal.
ik weet dat vuur mij zal verbranden.
ik weet dat 2 + 2 = 4 altijd.
ik ken Tae Kwon Do.
ik weet dat de menselijke natuur niet te veel zal veranderen.
ik weet dat de aarde rond is.
ik weet dat ik uit cellen Ben samengesteld.
ik weet dat ik zou willen dat ik dit jaar meer tijd had om te lezen.
ik weet dat ik echt honger heb.
ik weet dat de lucht blauw is.
ik weet dat ik een persoon ben en mijn naam is Ella
en hier is mijn eigen aanbod—een mantra die binnenkort zeer bekend zal worden voor mijn TOK-studenten:
ik weet dat ” de kaart is niet het grondgebied.”
het is de bedoeling om de ideeën van de leerlingen nauwkeurig vast te leggen en al hun namen op tijd te publiceren voor de vervolgcursus. Er worden verschillende TOK-punten naar voren gebracht. Deze praktijk is egalitair in die zin dat iedereen de kwaliteit van hun ideeën gehonoreerd en het is slechts een goede wetenschap om de juiste krediet te geven. De toevoeging van een favoriete kennisclaim door de leraar roept de voortdurende leraar/student partnerschap inherent aan de Tok quest.
een steeds terugkerende factor bij het nemen van ideeën uit de hele TOK-klasse is dat wij, als discursieve sociale micro-gemeenschap, in zijn geheel bekeken, de neiging hebben om veel beter te worstelen met complexe ideeën dan enig individu, zelfs studenten die worden gezien als academische leiders in meer traditionele klassen. Dit is de kracht van sociaal gedeelde cognitie―van elkaar leren.
