een collage van Jackson Browne’ s talrijke albumhoezen.Jackson Browne ‘ s concert afgelopen dinsdag in het State Theatre in Minneapolis toonde aan dat hij in prima stem is en ver weg van leeg te lopen. Het concert bood fans een gouden kans om de beste voorbeelden te horen van Browne ‘ s meer dan 45 jaar songwriting. Het publiek besteedde veel aandacht aan Browne ‘ s bedachtzame teksten en ritmische circle-of-Fifth melodieën als hij herhaalde zijn opvattingen over racisme, milieu degradatie, en frustraties in de zoektocht naar waarheid, rechtvaardigheid, en ware liefde. Jackson Browne heeft zijn optredens altijd zeer serieus genomen. In eerdere concerten vermaande hij vaak de leden van het publiek over concertgewoonte etiquette met instructies om te stoppen met schreeuwen songtitels, zitten, en aandacht te besteden. Tijdens dit concert, hij was milder en met name koos ervoor om niet te reageren op een lid van het publiek die herhaaldelijk onderbroken met de zin “F— Trump”. Browne ‘ s meer ingetogen reactie op de politiek van vandaag staat in contrast met de tijd dat hij conceptalbums opnam om te protesteren tegen het beleid van de toenmalige President Ronald Reagan. Dit wil niet zeggen dat hij zwijgt over politieke zaken; zijn vertolking van Warren Zevon ‘ S “Advocaten, wapens en geld” was duidelijk een commentaar op de huidige politieke situatie in de hoofdstad van onze natie. Browne ‘ s liedselectie was ook een duidelijke steun voor de rechten van immigranten. Op het podium stelde Hij ons voor als achtergrondzangers Alethea Mills en Chavonne Stewart. Hij vertelde hoe hij Mills en Stewart ontmoette toen ze deel uitmaakten van een zanggroep van Mexicaans-Amerikaanse en Mexicaanse immigrantenstudenten in San Francisco – een groep die covers van enkele van Jackson ‘ s liedjes opnam. Hij omarmde hun crossculturele perspectief toen hij hen het laatste couplet liet toevoegen van Jackson ‘ s lied “Lives in the Balance”, Een lied over de staat van de Amerikaanse Droom in 1986. Het nummer lijkt vandaag net zo (zo niet meer) relevant. Jackson ‘ s steun voor progressieve immigratie kwesties, waaronder het lot van DACA ontvangers, bleek ook uit zijn uitvoering van het lied “The Dreamers”. Browne schreef dit lied in samenwerking met Eugene Rodriguez, een vriend van Linda Ronstadt en de directeur van Los Cenzontles, een culturele organisatie in Californië gewijd aan het opleiden van Mexicaans-Amerikaanse studenten over hun muziek erfgoed. Browne ‘ s band bestond uit Bob Glaub op bas, Mauricia Lewark op drums, Shane Fontayne op gitaar, Jeff Young op keyboards en de befaamde muzikant Greg Leisz op lap steel en pedal steel gitaren. Voor dit concert speelde Leisz’ vrouw Mai, een bekende Europese pop-en rockartiest op zich, gitaar in etherische stijl voor een uitgebreid intermezzo.
het podium was een opvallende lichtomgeving. Multi-gekleurde LED ‘ s en een multi-textured reflecterende achtergrond creëerde schachten van licht en golven van kleur die overeenkwamen met de stemming en beweging van de muziek. Soms werd de band achter Browne gesilhouetteerd, maar met “Doctor My Eyes” en andere bekende Browne-nummers werd elk bandlid even benadrukt. Vocalen, muzikaliteit, dichterlijkheid en visuele kunsten kwamen het meest effectief samen in de Browne’ uitvoeringen van “These Days” en “In the Shape of a Heart”. Een 16-jarige Browne schreef “These Days” en zijn vertolking van het nummer vorige week was een ontroerende dramatische soliloquy reflecterend op een muzikale carrière van bijna vijftig jaar. “In The Shape of a Heart” werd uitgevoerd met ongelooflijke podiumpresentatie en muzikale scherpzinnigheid. Met zijn kenmerkende ritmische frasering symboliseerde Browne kort en bondig het einde van een romance door het lot van een robijnketting te beschrijven: “Dropped it into the wall/I let it go and heard it fall”. Gedurende het hele concert sprak Browne met het publiek en noemde hij zijn werk met Crosby, Stills en Nash, zijn relatie met Linda Ronstadt en songbijdragen van The Eagles. Deze scherts benadrukte Brown ‘ s belangrijke rol in de geschiedenis van de rock, wat leidde tot zijn toelating tot de Rock And Roll Hall of Fame in 2004. Het publiek werd terecht wild toen het de eerste noten van “The Pretender” uit Browne ‘ s piano hoorde rijzen. Ooit was het lied een volkslied van desillusie, maar afgelopen dinsdag kreeg het de positieve sfeer van een hymne voor de verlossing van Amerika. Tegen het einde keerde Browne terug naar zijn “Miss Manners” -soort van publieksmanimatie toen hij zijn concert onderbrak om een verbale woordenwisseling tussen een publiekslid en een beveiligings persoon in de buurt van het podium te verspreiden. Browne herinnerde het beveiligingspersoneel eraan dat het zitprotocol aan het einde van een concert wordt losgemaakt, en nodigde vervolgens zowel het publiek als de theaterbeveiliging uit om te gaan zitten en te genieten van zijn volgende nummer.
- over
- Laatste berichten
- evaluatie: Shocking Modern Mashup In The Bacchae (Guthrie Theater / SITI Company) – 14 maart 2020
- recensie: Religion, Rigidity, and Rebellion in The Convert (Frank Theatre) – 25 februari 2020
- recensie: Another Look at Jesus Christ Superstar (Orpheum Theatre/HTT) – januari 26, 2020
