biografia
John Vanderlyn urodził się 15 października 1775 roku w Kingston, w hrabstwie Ulster, w stanie Nowy Jork, jako syn malarza znaków i domu Nicholasa Vanderlyna i jego drugiej żony Sarah Tappan; jego dziadkiem był holenderski imigrant i limner Pieter Vanderlyn (ok. 1687-1778). Po ukończeniu edukacji w prestiżowej Kingston Academy wyjechał do Nowego Jorku i pracował w sklepie z artykułami artystycznymi i grawerstwem. Studiował sztukę w kolumbijskiej Akademii Malarstwa Alexandra i Archibalda Robinsona. Vanderlyn szybko przyciągnął uwagę Aarona Burra, który zapewnił mu wsparcie finansowe i patronat przez następne dwadzieścia lat. Burr zaaranżował mu krótkie studia u Gilberta Stuarta w Filadelfii, a następnie wysłał go do Paryża w 1796 roku. Vanderlyn zapisał się do Ecole des Beaux-Arts pod kierunkiem malarza historii i portrecisty Francois-Andre Vincenta. Kopiował dzieła dawnych mistrzów w Luwrze i poznał Roberta Fultona, który pobudził jego zainteresowanie malarstwem panoramicznym.
Vanderlyn powrócił do Stanów Zjednoczonych w 1800 roku, gdzie wykonał szkice wodospadów Niagara do serii rycin i uprawiał portrety w Nowym Jorku i Waszyngtonie. W 1803 powrócił do Paryża, aby zamówić odlewy antycznych posągów dla nowo założonej Amerykańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Podczas wizyty w Londynie poznał Washingtona Allstona, a później obaj artyści podróżowali razem po Europie. W 1804 roku Vanderlyn namalował swój pierwszy historyczny temat, śmierć Jane McCrea (Wadsworth Atheneum, Hartford, Connecticut), który został zamówiony przez Joela Barlowa jako ilustracja do jego epickiego poematu The Columbiad. W Rzymie namalował potężnego Kajusa Mariusa pośród ruin Kartaginy (1807, Muzeum Sztuk Pięknych w San Francisco), który został nagrodzony złotym medalem i podziwiany przez Napoleona na Salonie w 1808. Jego Ariadna Śpiąca na wyspie Naxos (1812, Pennsylvania Academy Of The Fine Arts) była pierwszym formalnym nagraniem amerykańskiego artysty.
artysta powrócił do Stanów Zjednoczonych w 1815 roku i wystawiał swoje prace w kilku dużych miastach, gdzie Ariadna zgorszyła niewyszukaną i pruderyjną amerykańską publiczność, która nie była przyzwyczajona do nagości w sztuce. Osiadł w Nowym Jorku i uzyskał zgodę władz na wzniesienie rotundy w parku Ratuszowym, gdzie planował wystawić dużą panoramę Wersalu. Przedsięwzięcie nie powiodło się, a artysta ogłosił bankructwo. Przez pozostałe lata życia poświęcał sporo czasu i energii na nieudane próby promowania swoich panoramicznych widoków i odzyskania kontroli nad rotundą. Po otrzymaniu prestiżowej Komisji do namalowania lądowania Kolumba dla Rotundy Kapitolu w Waszyngtonie w 1837 roku, udał się do Hawany w celu szkicowania odpowiedniej topografii i liści. Dwa lata później popłynął do Paryża, aby wykonać obraz, ale prace posuwały się powoli i krążyły pogłoski, że była to w dużej mierze praca asystentów. Gdy artysta przywiózł obraz z powrotem do ojczyzny, nie zwrócił na niego uwagi. Jego finanse wyczerpały się, Vanderlyn został zmuszony do malowania portretów, aby zarabiać na życie, a wiele z tych późnych prac jest bardzo niskiej jakości. Na krótko przed śmiercią bezskutecznie próbował przekonać Senat do utworzenia Narodowej Galerii i szkoły artystycznej. Zmarł 23 grudnia 1852 roku, w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat, rozgoryczony, pozbawiony środków do życia i samotny w Kingston.
Vanderlyn był zwolennikiem francuskiego stylu neoklasycznego dobrze po tym, jak wyczerpał swoją popularność. Postacie w jego najważniejszych tematach historycznych i narracyjnych wywodziły się z klasycznych posągów. W czasach, gdy większość jego współczesnych amerykańskich pociągał styl malarski związany z Londyńską Królewską Akademią, pracował w sposób bardzo wykończony, charakteryzujący się precyzyjnym rysunkiem i naciskiem na anatomię człowieka, co zostało ogłoszone w Ecole. Podobnie jak Allston i Morse, jego próby podniesienia wrażliwości estetycznej rodaków poprzez wystawienie ich na tradycje formalnej europejskiej sztuki akademickiej były skazane na niepowodzenie.
