nierówność Zawodowa w Korei Południowej jest nietypowo wysoka wśród krajów rozwiniętych. Ten rodzaj nierówności można zauważyć w statystykach dotyczących luki płacowej Korei Południowej, wskaźników zatrudnienia, segregacji zawodowej i urlopu rodzicielskiego.
w swoim artykule z 2001 roku Monk-Turner i Turner donoszą, że „wszyscy inni równi, mężczyźni zarabiają od 33,6% do 46,9% więcej niż kobiety o porównywalnych umiejętnościach.”W 2017 r. OECD umieściła Koreę na ostatniej pozycji ze wszystkich krajów OECD pod względem różnic w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn, która nie uległa poprawie od czasu opublikowania tego rankingu przez OECD w 2000 r. Różnica w wynagrodzeniu kobiet i mężczyzn w Korei wynosi 34,6%, podczas gdy średnia OECD wynosi 13,1%. Od 2000 r.różnica ta zwiększyła się o 7%, choć tempo jej wzrostu jest wolniejsze niż w innych krajach OECD. Koreańska różnica w wynagrodzeniu kobiet i mężczyzn została nazwana „najgorszą… wśród krajów uprzemysłowionych.”Korea po raz ósmy z rzędu znalazła się również na najniższym miejscu w rankingu glass-ceiling index opublikowanym przez The Economist w 2020 roku. Wskaźnik szklanego sufitu został określony przez wyniki kraju na podstawie dziewięciu wskaźników, takich jak luka płacowa, udział siły roboczej, reprezentacja w wyższych zawodach, płatny urlop macierzyński itp.
Zatrudnienieedytuj
kobiety mają tendencję do zajmowania nisko płatnych, nieregularnych miejsc pracy i rzadziej awansują na wyższe stanowiska kierownicze w miejscu pracy; jednak możliwości zatrudnienia kobiet w Korei Południowej stale rosną w ciągu ostatnich kilku dekad. Przed wojną koreańską wskaźnik zatrudnienia kobiet wynosił mniej niż 30%. W 2018 r.OECD odnotowała wskaźnik zatrudnienia kobiet na poziomie około 56,1%, czyli poniżej średniej (59,3%) dla wszystkich krajów OECD. Wskaźnik zatrudnienia mężczyzn wynosi 75,9%, co jest nieco wyższe niż średnia OECD (74,7%).
w swojej pracy z 2013 roku Patterson i Walcutt stwierdzili, że nierówność płci w miejscu pracy wynika z „braku egzekwowania prawa, słabego systemu kar, milczącej akceptacji status quo przez kobiety, organizacyjnych problemów kulturowych wynikających z tradycyjnego koreańskiego nastawienia, które pozwala na dyskryminację ze względu na płeć i ogólnego braku wiedzy na temat regulacji EO przez wiele firm.”
poza społecznymi i rodzinnymi oczekiwaniami kobiet, które mają być głównymi opiekunami, raport OECD wyjaśnia, że ” kobiety mają tendencję do wycofywania się z siły roboczej po urodzeniu dzieci, częściowo z powodu niedoboru wysokiej jakości instytucji wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi.”W latach 70. i 80. kobiety opuściły siły roboczej na bardzo wczesnym etapie tworzenia rodziny.”Obecnie opuszczają oni zatrudnienie później, zwykle tuż przed ciążą lub w jej trakcie. May zauważa, że ten trend może wynikać z rosnącej niezależności finansowej kobiet.
według Światowego Forum Ekonomicznego, Korea Południowa znajduje się na 124 miejscu na 149 krajów na świecie pod względem udziału gospodarczego i szans dla kobiet. Kobiety często mają do czynienia z pytaniami dotyczącymi ich statusu małżeńskiego lub tego, czy planują mieć dzieci podczas ubiegania się o pracę, a nawet są proszone o sugestie, że praca w dziedzinach „zdominowanych przez mężczyzn” nie jest dla nich odpowiednia.
w ¶ ród krajów OECD Korea Po3udniowa prowadzi z najwiêksz ± luk ± w wynagrodzeniach na poziomie 35%, podczas gdy ¶ rednia luka w wynagrodzeniach OECD wynosi 13.8 procent, a szklany sufit kraju obejmuje zarówno Zarząd korporacyjny, jak i funkcje kierownicze.
segregacja zawodowaEdytuj
pomimo rosnącego wskaźnika zatrudnienia kobiet, siła robocza w Korei jest nadal silnie segregowana ze względu na płeć, naznaczoną zatrudnieniem w pełnym wymiarze godzin i różnicami w przemyśle. W 2017 r. kobiety w Korei stanowiły 39,5% populacji zatrudnionej w pełnym wymiarze godzin, w przeciwieństwie do 62,7% udziału płci w zatrudnieniu w niepełnym wymiarze godzin. Stosunkowo wysoki wskaźnik zatrudnienia kobiet w niepełnym wymiarze godzin można częściowo przypisać tradycyjnym konfucjańskim ideałom ról płciowych w Korei, w których oczekuje się, że kobiety przejmą odpowiedzialność za obowiązki rodzinne i opiekę nad dziećmi. Zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin pozwala na pogodzenie życia zawodowego i rodzinnego, zwłaszcza w przypadku kobiet, jak wyjaśniono w analizie perspektyw zatrudnienia OECD z 2002 r.
oprócz różnic w wskaźnikach zatrudnienia w pełnym i niepełnym wymiarze godzin, nierówność płci w Korei przejawia się również poprzez segregację przemysłową. W artykule z 1994 roku Monk-Turner i Turner zauważyli, że” Rolnictwo i produkcja pochłonęły 66,3% wszystkich kobiet pracujących”, a ” kolejne 29% wszystkich kobiet pracuje jako pracownicy biurowi, sprzedawcy lub usługowi.”W 2017 r., zgodnie ze statystykami Międzynarodowej Organizacji Pracy, Zatrudnienie w sektorze rolnym zmniejszyło się do około 5% zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet; 82,1% kobiet pracowniczych koncentrowało się w sektorze usług, z 11,5% w produkcji i 1,4% w budownictwie, w przeciwieństwie do mężczyzn z 61,9% w usługach, 20,8% w produkcji i 11,2% w budownictwie. W ciągu dwóch dekad, poza krajową tendencją odejścia od rolnictwa zarówno mężczyzn, jak i kobiet w poszczególnych sektorach, w niektórych gałęziach przemysłu liczba pracujących kobiet pozostaje silnie skupiona, podczas gdy ten sam schemat nie ma zastosowania w przypadku mężczyzn. Ponadto w 2018 r. OECD Economic Survey For Korea zaobserwowano, że w sferze przedsiębiorczości ” kobiety-przedsiębiorcy koncentrują się w podstawowych sektorach utrzymania, takich jak zdrowie i opieka społeczna, zakwaterowanie i restauracje, inne usługi osobiste i usługi edukacyjne, co częściowo odzwierciedla ich bardziej ograniczony dostęp do finansowania i ich wykształcenie.”
urlop Rodzicielskiedytuj
chociaż Korea Południowa oferuje 12 tygodni urlopu macierzyńskiego i najdłuższy płatny urlop ojcowski wśród wszystkich krajów OECD w 53 tygodniach, korzystanie z urlopu jest wysoce niepopularne i nieoficjalnie zniechęcane w koreańskich firmach, co zmusza kobiety do opuszczenia miejsca pracy po urodzeniu dziecka. W rezultacie pracujący rodzice-zwłaszcza matki – otrzymują stosunkowo niewielkie wsparcie na wychowanie dzieci. Publiczne finansowanie urlopów rodzicielskich, jak również rozwój programów opieki nad dziećmi powoli zyskują na znaczeniu w Korei Południowej, gdzie opieka nad dziećmi i jej sektor gospodarczy były głównie prywatne.
