May, który jest również założycielem Organic Weapon Arts Chapbook Press, był zajęty mówieniem, czytaniem, przeprowadzaniem wywiadów i uczestnictwem w wydarzeniach literackich, takich jak niedawna konferencja AWP w Seattle. Nieuchronnie pojawia się problem kryzysu finansowego Detroit. „Dużo myślałem o tym, że poezja jest właściwie jedyną formą sztuki, w której praktykujący są regularnie proszeni o wyjaśnienie, czy i w jaki sposób ich sztuka rozwiąże problemy społeczne”, mówi Mall w wywiadzie dla Kenyon Review:
nigdy nie widziałem ani nie słyszałem wywiadu z Jackiem White ’ em, który pyta go, jak jego solówka gitarowa na „Ball and Biscuit” wyleczy raka i powstrzyma apokalipsę zombie. Kiedyś martwiłem się o uczciwość tego paradygmatu, ale zaczynam postrzegać go jako wyraz szacunku. To, że ludzie wciąż zastanawiają się, jak poezja zmieni świat, wydaje się zaczynać od domniemanego założenia, że może. Wierzę, że już tak jest, ale nie w sposób natychmiastowy, który wydaje się być wymagany przez niektórych, aby uzasadnić tworzenie literatury. Jest to jedno z wielu ludzkich przedsięwzięć, które razem wzięte pomagają naprawić nasze umysły w bardziej przemyślane urządzenia.
sztuka, czy to poezja, muzyka, rzeźba, lalkarstwo—całość inspiruje zmiany na poziomie osobistym, a nie globalnym. Jest to ważne, ponieważ jednostka jest całością. Tworzenie sztuki dowodzi, że ludzie są połączeni, idee są połączone, przeszłość i przyszłość są połączone tą chwilą. Tymczasem wyzysk biednych, ataki dronów, które zabijają setki dzieci, niewolnictwo, ludobójstwo, kradzieże ziemi—to wszystko zależy od przekonania dużych grup ludzi o dobrych intencjach, że „to nie my.”Dean Young powiedział kiedyś:” najwyższym osiągnięciem ludzkiej świadomości jest wyobraźnia, a najwyższym osiągnięciem wyobraźni jest empatia.”Poezja, podobnie jak każda inna sztuka, jest narzędziem nauczania i poszerzania empatii. Przemoc i niesprawiedliwość nie mogą znieść empatii.
możesz usłyszeć Jamaala May czytającego i świętującego premierę Hum w 5 Elements Gallery w Detroit 9 kwietnia oraz na Massachusetts Poetry Festival w Peabody Essex Museum o godzinie 10:30 4 maja (w Bartlett Gallery).
jeśli jesteś w Nowym Jorku w połowie kwietnia, możesz zobaczyć Jamaala na następujących imprezach:
projekt LouderARTS w barze 13, E. 13th Street o 7: 00 po południu 14 kwietnia
the Sidewalk Cafe, East Village o 19: 00 15 kwietnia
Sarah Lawrence College, 19: 00. 16 kwietnia
NYU ’ s Lillian Vernon Creative writers House, 5: 00 pm on April 18th
Chłopiec z gontami dachowymi
taśma klejąca do goleni i przedramion
gwintowanie drutu kolczastego przez pętle pant.
Chłopiec z agrafką-zapięty
Ręcznik kąpielowy peleryny
wkładający nóż do skarpety.
Chłopiec z kamieniami. Chłopiec
z metalowym rusztem na tarczę.
Chłopiec z opiekunem
demon i nieskazitelna skóra.
chłopiec w zamkniętej dzielnicy,
fabryka rozbitych fiolek,
zielone i brązowe szkło.
chłopiec o małym głosie
i krzywym piśmie kursywnym,
z wygiętymi gwoździami w torebce,
metalowy błysk zmiażdżony w kawałki,
z pół krawata na szyję
zawiązany wokół czoła
pchający szeroko drzwi przeciwpożarowe.
Chłopiec z chłopcem żyjącym
chłopiec w głowie chłopca
obserwuje Rzadki ruch
z okna magazynu
i notuje, gdzie
farba wiaduktu ukrywa rdzę,
gdzie cyjan pęka
w patchwork pock
i rozpadającą się chorobę,
a thief in the bridge ’ s body
nie widzi, ale wie
przyjdzie jutro
by połknąć swoją piosenkę.
Masticated Light
w poczekalni w Kresge Eye Center
moje palce śledzą zarys złożonych pieniędzy
i Wiem, że dwieście pięćdziesiąt dolarów tam
składa się z dwustu czterdziestu pięciu, których nie mogę wydać
, ale wydam na spokojny głos, który może wyjaśnić
, jak można mnie naprawić. Zamiast tego słowa legalnie ślepe
i nic nie da się zrobić, to spędzę
resztę tygodnia zamykając oko na świat,
obserwując, jak łatwo to się staje.
latarnie wyściełające spacer do domu
są najcieńszymi włóczniami, jakie kiedykolwiek widziałem, rząd koszy na śmieci
staje się odrzuconymi bębnami wojennymi, a zęby
w ustach nadjeżdżającej Ciężarówki
chcą mnie przebić. Część mnie
zawsze chce być połknięta.
ostatnią rzeczą, jaką powiedział mój lekarz, zanim straciłem
moje ubezpieczenie to wizyta u specjalisty od wzroku
o tym, jak światło walczy i wygina się
przez zdeformowaną rogówkę.
przed egzaminem nigdy nie zamknąłem prawego oka
i patrzyłem jak świat staje się topniejącą akwarelą
z lewej. Zanim lekarz wystrzelił światło
w drgającą rzecz, zanim zdałem sobie sprawę
, jak mało światła mogę sobie poradzić, nigdy
nie myślałem o chłopcu, który drapał się na mnie
widziałem odblaskową siatkę jego butów,
butelka z alkoholem rzucona w łuk
nawet zanim roztrzaskała się u moich stóp i jestem zażenowany
tym, jak ostre były moje oczy, jak zręczne było moje ciało,
moje kończyny zamykają dystans—jak łatwo
posiadałem jego twarz, jego strach i zwalczałem łzy—
wszystko to moje. Nie chcę pamiętać oczu
, które spojrzały przez ramię tuż przed
ciągnęłam go jak gazelę w trawę
to był odcinek żwiru i szkła
przed monopolowym. Jak łatwo to staje się tym.
na wiszącym moście zamykam złe oko
i to jak celowanie przez celownik;
nawet dobre oko jest tak dobre, jak cokolwiek szkło
może kształtować optometrysta. Oglądam zachody słońca
Szerokie i czarne,
pożera panoramę i każde odbicie.
z głowy mojej sylwetki wyrastają rogi
ciemność, ciemność, ciemność na tle mgły wody
i staram się zmrużyć tego potwora
na kształt mężczyzny.
schludny
ukryty przez zwis okrągłego pręta,
leży człowiek, który widział dno swojego kubka.
nikt nie jest ponad byciem niewidzialnym,
nawet ja, z koszulą ładnie wyciśniętą,
kolejny człowiek, który widział dno Tumblera.
każdy wir szkockiej uderza bliżej obręczy.
nawet moja koszula nie pozostanie schludna i dociskana,
krawat zaciskany i zabezpieczony. Czeka na rozwiązanie.
każdy łyk szkockiej drażni mnie bliżej obręczy
każdego dnia krople spływają z klifu moich rozstających się ust.
mój krawat zwinięty i zabezpieczony, czekam na rozplątanie,
czekam na rozplątanie się w sen-bolą mnie stawy i gadają.
dzień spada z klifu. Moje usta,
ślinię się na zadrapania i siniaki z buta i pięty.
to, co rozlewam, spływa na podłogę, mówiąc
o prostych strzałach w głowę.
jestem Cała roztrzepana i siniaki ledwo się zagoiły.
a swallow of whiskey won ’ t topion my questions.
kolejny strzał mnie nie wyrzuci z głowy.
dlaczego tak się ubieram?
połykać whiskey? Utonąć w pytaniach?
dlaczego broda tak przygotowana, tak schludna?
po co się tak starannie ubierać?
po co ciągnąć brzytwę przez cień
brody, przygotować, złożyć, starannie
związać pętlę bez początku lub końca, tylko
być kłopotem, przeciągnięty, cienki jak brzytwa Cień,
ukryty przez zwis okrągłego paska.
wracając po ciebie
dziś przypływ się rozciągnie. Zostaną zebrane strzykawki
i odłamki szkła.
muszle i kamienie, które nie są potrzebne
do rana pozostaną na plaży.
za miesiąc zapomnisz o tym dźwięku
potem zapamiętasz go na wybiegu, czekając
, aż uszy Ci pękną. W Pittsburghu
kadzi przelewają się i popalają odlewnika
, podczas gdy młody kucharz gdzieś smaży
ogień, ponieważ straciła nad nim kontrolę.
na podwórku chłopiec uczy się bumerangu
nie wraca do ciebie, tylko do Twojej lokalizacji;
jeśli powinieneś być gdzie indziej, kiedy wrócę
mogę się zgubić, kręcąc się z widoku, podczas gdy
wydech spieszy się z autobusu w Michigan
spiesząc bukiet pasażerów z lotniska
do nieodebranych. Ręka zdrapana na Czerwono.
zapinana na zamek torebka pełna kuracji. Uzależniony
, który nie może przestać czepiać się twarzy
, przez resztę podróży przewraca strupa między palcami
. Oglądasz go
głaszcząc krowę na naszyjniku, który nawleczyłem
w Oregonie. Para nastolatków zbyt przestraszona
, aby udać się do domu, zasnęła oglądając świt,
Pacyfik wychodzi na brzeg, aby odzyskać kraba pustelnika
znajdując tylko skorupę, nieruchomo, gdzie spoczywa.
Makrofobia: strach przed czekaniem
I love Too many women nie jest najlepszym wstępem
do rozmowy, która zakończy się
, gdy po raz pierwszy powiem ci, że cię kocham
. I to może nie być
najlepszy temat na pierwszą randkę. Wiem to,
ale wiem to tak samo
dwunastoletnia ja wiedziałam, że petarda
w mojej dłoni będzie tępym pęknięciem
zagubionym w trawie, jeśli puszczę ją za szybko –
pytam, czy jesteś taki jak ja.
za szybko odpuszczasz? Boisz się
bardziej mieć ręce pokryte popiołem
niż źle wyczuć czas?
to jest głupie, ale nie mogłem się doczekać
, aby powiedzieć Ci wszystko
o nieznajomej, która po wciśnięciu
mięty pieprzowej na moje zęby językiem,
powiedziała mi, że nigdy nie chciała opuścić
zasięgu słuchu mojego bełkotu.
to wiele znaczyło, że pochodzi od wędrowca
, który nigdy nie będzie musiał tego więcej słyszeć;
zarezerwowano mi samolot, który już wsiadł
, gdy głos wołający moje imię nad PA
przypomniał mi, że nie mogę sobie pozwolić na czekanie na późniejszy lot,
i od tego czasu zastanawiam się
jaki pas startowy wywoła moje wahanie,
zastanawiasz się, czy to zły moment
w końcu poprosić o taniec, który obiecałem
po tym, jak już stałeś się kręcącym ciałem
i nerwową ręką rozlewającą rum po
cudzych butach? Rozumiem, zachorowałeś
swojego życia stojąc jak naładowany pistolet –
codziennie ze mną kolejny hangfire. To czekanie
nie jest obce żadnemu z nas. Ten czekaj to przyjaciel
rozłupujący żaluzje, szukający swojego frazesa ojca.
jest to stopa dociskana do drzwi
zamkniętej szafy. Dziewczyna stoi na linii w deszczu
trzymając dwa bilety na koncert i to
jest tym, co nas gryzie, przestrzeń po
znakiem zapytania. Badanie krwi i tomografia.
jaki człowiek stoi przed plutonem egzekucyjnym
nie tęskniąc ostatecznie za raną wylotową.
to jest głupie, ale bałem się powiedzieć
bawiłem się telefonem przez obiad
, ponieważ byłem zafascynowany
, że za każdym razem, gdy próbowałem wpisać miłość,
Tęsknię za o i zamiast tego Uderzyłem i.
I live you to błąd, który popełniam tak często,
zastanawiam się, czy to nie jest
to, co naprawdę chciałem powiedzieć.
chcę powiedzieć, że jest cierpliwość w centrum
każdego fajerwerka słyszę bloom
z mojego balkonu, sygnalizując koniec
gry Tygrysów, ale ich nie widzę.
drugie piętro nie jest wystarczająco wysokie. Chmury
nad wyższymi budynkami migotają, odbijając
ich światło, więc dziś wieczorem zamierzam to obejrzeć.
zrób z tego wieczór. Kolacja
ze mną i miska ręcznie robionego guacamole
z miodowego Targu pszczelego, i tym razem
poczekam
, aby dowiedzieć się, czy jeden, tylko jeden,
może być wystarczająco wysoki, aby zobaczyć, jak eksploduje.
o Jamaalu May
Jamaal May urodził się w 1982 roku w Detroit w stanie Michigan, gdzie uczył poezji w szkołach publicznych i pracował jako niezależny inżynier dźwięku, współpracując z takimi artystami jak The Four Tops, The Last Poets I Dead Prez. Jego pierwsza książka, Hum, otrzymała w 2012 Beatrice Hawley Award od Alice James Books, American Library Association ’ s Notable Book Award i nominację do NAACP Image Award. Inne wyróżnienia to Spirit of Detroit Award, Indiana Review Poetry Prize 2013 oraz stypendia z Cave Canem, Frost Place, Bread Loaf writers Conference, Stadler Center for Poetry na Bucknell University i Kenyon College, gdzie zostaliśmy nazwani 2014-2016 Kenyon Review Fellow.
ostatnie wiersze można znaleźć w The Believer, The New Republic, Poetry, New England Review, Poetry Daily, Best American Poetry 2014 i antologii please Excuse This Poem: 100 New Poems for the Next Generation (Viking/Penguin, 2015). Najnowsza proza pojawia się w Internecie z magazynu Poets and Writers, a także Fundacji poezji. Z Detroit, Jamaal mentoruje młodych pisarzy, uczy w programie MFA Vermont College of Fine Arts i współprowadzi serię książek i filmów o organicznej broni z poetką Tarfią Faizullah.
więcej informacji o twórczości Jamaala Maya można znaleźć na jego stronie internetowej. Sprawdź jego prasę Chapbook na stronie Organic Weapon Arts. Możesz subskrybować filmy poetyckie Jamaala na jego kanale youtube
