Published in 18th-19th-Century History, Features, Issue 1 (January / February 2016), Volume 24
op de 200e verjaardag van de geboorte—3 NOVEMBER 1815—van de jonge IRELANDER
door Anthony Russell
‘ ik kon voor de huisjes kleine kinderen zien die tegen een hek leunden toen de zon scheen want ze konden niet staan, hun ledematen vleseloos, hun lichaam halfnaakt, hun gezichten opgeblazen maar gerimpeld, en van een bleke, groenachtige tint … ik zag Trevelyans klauw in de vitale functies van die kinderen: zijn bureaucratie zou hen tot de dood trekken: in zijn laboratorium van de regering had hij voor hen het gif van de tyfus voorbereid.”
als reactie op dit schrijven, simmerde Ierland, boos en klaar voor rebellie. Bang voor Mitchel ‘ s macht, Londense Punch magazine benadrukte zijn internationale reputatie door hem uit te beelden als een Ierse aap uitdagend de grote Britse Leeuw. De tijden donderden tegen hem. Toen John Mitchel zijn eigen Republikeinse krant produceerde, the United Ier, was het uitverkocht. Om Mitchel het zwijgen op te leggen, om hem te beroven van zijn heldhaftige status en zijn mogelijke martelaarschap, keurde de Britse regering de 1848 Treason Felony Act goed, die verraad als een gewone misdaad wilde behandelen. Mitchel werd gearresteerd, berecht en vervoerd.Toen Mitchel uit het Land van Van Diemen ontsnapte, verwelkomden tienduizenden mensen hem in San Francisco. Ook toen hij in 1854 in New York aankwam waren er fakkeloptochten, met zowel stads-als staatsheren. Na de Amerikaanse Burgeroorlog boden de Fenians hem de leiding van die beweging aan, en toen hij het Ierse College in Parijs bezocht was dat onder applaus en een staande ovatie van zowel personeel als studenten. Hij stierf in 1875 als een Republikeins absentionistisch parlementslid, en elke grote krant in Ierland, Groot-Brittannië en de VS merkte zijn overlijden op. Katholieke geestelijken leidden zijn cortège naar het presbyteriaanse kerkhof. The Freeman ’s Journal merkte op:’ een opmerkelijke man is verwijderd uit het podium van de Ierse politiek … de dappere man worstelen met de stormen van het lot leefde lang genoeg voor troost, zo niet voor succes. De unionist Irish Times verklaarde dat John Mitchel in het graf neerdaalde zonder de schaduw van een vlek op de schone naam van zijn voorouders te brengen. Sommige overlijdensberichten waren kritisch, maar allen erkenden zijn moed en toewijding aan Ierland. John Mitchel in het leven, en daarna, werd beschouwd als een belangrijke nationale en internationale figuur, met een status vergelijkbaar met die van Wolfe Tone. Hij verwierp het sektarisme, probeerde de noordelijke Presbyterianen te betrekken bij de Herroepingsbeweging en accepteerde vrijelijk de bekeringen van zijn dochters tot het katholicisme. Toen de nieuwe, fragiele Ierse staat kritiekloos zijn heroïsche oorsprong accepteerde, werd John Mitchel persoonlijk en politiek vereerd. Tot in de jaren 60 werd zijn naam in bewondering uitgesproken in de straten van zijn geboortestad en in heel het nationalistische Ierland. Voetbalclubs werden naar hem genoemd. Zijn levenslange romance met Jenny Verner, die oorlog, tragedie en reizen over drie continenten betrof, is ongeëvenaard in leven of fictie.Bang voor Mitchel ‘ s macht benadrukte het Londense Punch magazine zijn internationale reputatie door hem uit te beelden als een Ierse aap die de grote Britse Leeuw uitdaagt. (Punch, 8 April 1848)
bang voor Mitchel ‘ s macht, benadrukte het Londense Punch magazine zijn internationale reputatie door hem uit te beelden als een Ierse aap
die de grote Britse Leeuw uitdaagt. (Punch, 8 April 1848)
De vergeten man van vandaag
maar zeer weinigen in Ierland hebben de tweehonderdste geboortedag van zijn geboorte erkend. In September 2015 stak de Nationale Herdenking van hongersnood voor het eerst de grens over. Het was een gebeurtenis van historische betekenis, gehouden in Newry, waar Mitchel werd grootgebracht en waar hij werd begraven. Het thema van de internationale hongersnood conferentie was ‘John Mitchel: de erfenis van de Grote Hongersnood’. De organisatoren van de conferentie moesten echter de sterke bezwaren van gemeenteraadsleden overwinnen die vonden dat Mitchel ‘ s naam niet aan het evenement moest worden gekoppeld. Mitchel, ooit beschouwd als een grote nationalistische en Republikeinse held, is voor sommigen een schande geworden, de vergeten man in dit decennium van herdenkingen.In maart 1965, ter herdenking van zowel de 150ste geboortedag van Mitchel als de naderende 50ste verjaardag van de Opstand van 1916, richtten de nationalistische burgers van Newry met trots een standbeeld van hem op. Maar zelfs toen Mitchel op een voetstuk werd geplaatst, ontmantelde Seán Lemass het ‘sombere paradijs’ van de Valera en hielp hij Mitchel ‘ s status als apostel van het Ierse republicanisme te eroderen. Vanaf het midden van de twintigste eeuw, met een groeiend economisch vertrouwen, lidmaatschap van de EEG, een vriendelijker en productievere relatie met Groot-Brittannië en een grotere mate van politieke stabiliteit in het noorden, John Mitchel leed onder een herziening van zijn eigen en de staat heroïsche verhaal. Een afgeknotte Republiek, minus zes graafschappen, die verandering omarmde en Investeringen verwelkomde, zelfs uit Groot-Brittannië, was geen Ierland waarmee Mitchel zich op zijn gemak had gesteld. Naarmate het vredesproces in Noord-Ierland vorderde en het Republikeinse Ierland een oplossing zocht voor Groot-Brittannië, raakte het nationalistische Ierland in toenemende mate verontrust door Mitchel ‘ s unieke fysieke-krachtoplossing en door zijn haat tegen Groot-Brittannië. Politiek en economisch, Mitchel ’s Ierse paterfamilias die” streefde naar niets anders dan arbeid in zijn eigen land … nooit verontrust zijn geest over de vooruitgang van de soort niet wetende in het minst wat die zin betekent ” werd steeds een irrelevantie. Mensen zagen niet langer tevredenheid in stagnatie.
verwierp de verlichting
John Mitchel was geen Wolfe Toon. Hij verwierp de verlichting. In een toespraak aan de Universiteit van Virginia in 1854 had hij beweerd dat er niet zoiets als vooruitgang en, anders dan het zoeken naar een humane behandeling voor de nederige, die zou kunnen omvatten geseling, zijn woeste politieke pen had weinig interesse in de rechten van de mens. Toch is het niet synchroon zijn met ‘vooruitgang’ niet voldoende verklaring voor zeer weinigen die de tweehonderdste geboortedag willen markeren.John Mitchel steunde niet alleen de slavernij, maar ook de heropening van de Afrikaanse slavenhandel. Hij maakte veel publieke uitspraken van zijn steun voor slavernij, maar in een privé-brief aan Mary Thompson van Ravensdale, buiten Dundalk, benaderde hij de vraag die het moderne Ierland puzzelt. Hoe kon de kampioen van de Ierse boer tijdens de Grote Hongersnood de slavernij voor de zwarte man steunen? Hij schreef:”Wees er volkomen van verzekerd, want ik ben er zeker van dat u (en de meerderheid van de beschaafde negentiende-eeuwse wereld) volkomen ongelijk hebt over de hele kwestie, en ik heb er absoluut gelijk in … en wanneer een van uw treiterende vrienden U vraagt (zoals u zegt dat ze doen) “wat vindt u van de emancipatie van Ierland nu? Wilt u een Ierse Republiek met een begeleiding van slavenplantages?”- antwoord gewoon heel eenvoudig—ja, heel veel. Dat zou ik tenminste antwoorden.”
van het begin tot het midden van de twintigste eeuw was zelfs dit niet voldoende reden voor het nationalistische Ierland om Mitchel af te wijzen. Arthur Griffith schreef in zijn voorwoord van 1914 aan Jail Journal:
‘ zelfs zijn opvattingen over negerslavernij zijn onterecht verontschuldigd, alsof er een excuus nodig was voor een Ierse nationalist die weigerde de neger zijn peer in right te houden … wanneer de Ierse natie uitleg of verontschuldiging voor John Mitchel nodig heeft, zal de Ierse natie haar lijkwade nodig hebben.Nu, in de 21e eeuw, met de zuidelijke vlag in ongenade neergelaten in de zuidelijke staten en met President Obama in het Witte Huis, sijpelt de donkere vlek van zijn vooroordeel laat door de erfenis van John Mitchel, waardoor zijn invloed op de geboorte en vroege ontwikkeling van de Ierse staat wordt verduisterd. De schijnbare tegenstrijdigheid, voor de moderne geest, van John Mitchel schrijven hartstochtelijk ter ondersteuning van zowel de Ierse boeren en slavernij is, misschien, te wijten aan Mitchel ‘ s bewondering voor het klassieke Griekenland en Rome en een samenleving van patriciërs, plebejers en slaven. Mitchel genoot aan boord van het schip en zeilde in ballingschap niet alleen het comfort van een beschaafde (patriciër) status, dronk de beste wijn van de kapitein, maar verachtte ook ‘de brutale obsceniteit en domme godslastering’ van zijn medegevangenen. Hij wilde niet ‘begraven worden in hun Onbevlekte gezelschap’. Voor John Mitchel was de maatschappij inert. De Boer was een boer die beter landbezit verdiende, maar hij zou een boer blijven. De slaaf verdiende een humane behandeling (waaronder de zweep), maar hij zou een slaaf blijven. Toen, toen de oorlog eindigde, het Confederate Congres in wanhoop voorstelde om slaven te bewapenen, was Mitchel ontzet:
‘ als het waar is dat de staat van slavernij deze mensen depressief houdt onder de voorwaarde dat ze hun natuur, hun intelligentie en hun vermogen om te genieten konden ontwikkelen, en wat we “vooruitgang” noemen, dan is elk uur van hun slavernij voor generaties een zwarte vlek op het blanke ras.Omdat Mitchel twee zonen had verloren die vochten voor de Confederatie, kon Mitchel niet accepteren dat de slaaf in staat was om te vechten in een gedisciplineerd leger. De slaaf was een slaaf omdat hij niet in staat was om vrij te zijn.Het standbeeld van John Mitchel werd opgericht in Newry in maart 1965 om zowel de 150ste verjaardag van zijn geboorte als de naderende 50ste verjaardag van de Opstand van 1916 te herdenken.Het standbeeld van John Mitchel werd opgericht in Newry in maart 1965 om zowel de 150ste verjaardag van zijn geboorte als de naderende 50ste verjaardag van de Opstand van 1916 te herdenken.
John Mitchel was een opmerkelijk man, maar ook een opmerkelijk gebrekkig man. Zijn opvattingen over slavernij betekenen dat hij de vergeten held van het Ierse nationalisme is. De 200ste verjaardag van zijn geboorte zal bijna onopgemerkt blijven, maar in zijn tijd was hij een nationale en internationale figuur, bewonderd door vriend en gevreesd door vijand. Zijn schrijven en acties werden becommentarieerd over drie continenten. Hij accepteerde stoïcijns zijn ballingschap en het lijden van zijn familie voor de zaak van Ierland. In 1848 was het Mitchel die verklaarde dat hij hoopte de driekleur te zien ‘als onze nationale vlag, over een bos van Ierse pieken’. In de negentiende eeuw, eerst met het jonge Ierland en daarna met de Feniërs, was hij een veel belangrijker figuur dan Jeremia O ‘ Donovan Rossa. Mitchel ‘ s wens dat de driekleur de nationale vlag van Ierland zou worden werd vervuld na 1916, maar het is een andere vlag—de Confederate battle flag, een vlag die twee van zijn zonen omhulde, een vlag die mensen verdeelde volgens ras—die zijn erfenis heeft gedefinieerd.Anthony Russell was mededirecteur van de International Famine Conference, ‘John Mitchel: the legacy of The Great Famine’.
verder lezen
W. Dillon, The life of John Mitchel, Vol. 1 (Londen, 1888).J. Mitchel, Jail Journal, or Five years in British prisons (New York, 1854).
R. O ‘ Connor, Jenny Mitchel, Young Irelander: a biography (Dublin, 1988).J. Quinn, John Mitchel (Dublin, 2008).
Lees verder: Jenny Mitchel-a remarkable life
