opublikowany w 18th–19th – Century History, Features, Issue 1 (January/February 2016), Volume 24
w 200.rocznicę urodzin—3 listopada 1815—młodego Irlandczyka
Anthony ’ ego Russella
Currier i Ives obraz Johna Mitchela na wygnaniu, rozważający kopię własnej Republikańskiej gazety, The United Irishman. Po raz pierwszy opublikowany w lutym 1848 roku sprzedał się.
John Mitchel został doceniony przez Patricka Pearse 'a, który uznał go za” ostatnią z czterech Ewangelii Nowego Testamentu narodowości irlandzkiej, ostatnią i najjaśniejszą i najwspanialszą”. De Valera czcił Mitchela, a kiedy w 1943 roku wyobrażał sobie Irlandię jako „dom ludu, który cenił bogactwo mat-erial tylko jako podstawę właściwego życia, ludzi, którzy, zadowoleni z oszczędnego komfortu, poświęcili swój wolny czas rzeczom ducha”, on również zagłębiał się w więzienny dziennik dla swojej inspiracji.
rozpalony cierpieniem, którego był świadkiem podczas podróży do Galway, to Mitchel, bardziej niż jakikolwiek inny pisarz lub polityk, ukształtował nacjonalistyczne postrzeganie Wielkiego Głodu:
” widziałem przed domkami małe dzieci, opierające się o płot, gdy słońce świeciło, bo nie mogły stać, ich kończyny bez ciała, ich ciała półnagie, ich twarze wzdęte, ale pomarszczone, i bladego, zielonkawego odcienia … widziałem pazur Trevelyana w życiach tych dzieci: jego biurokracja pociągnęła je na śmierć: w swoim rządowym laboratorium przygotował dla nich truciznę na tyfus.”
odpowiadając na takie pismo, Irlandia pogrążyła się, rozgniewana i gotowa do buntu. Obawiając się potęgi Mitchela, londyński magazyn „Punch” podkreślił jego międzynarodową pozycję, przedstawiając go jako irlandzką małpę rzucającą wyzwanie wielkiemu brytyjskiemu Lwowi. Czas grzmiał przeciwko niemu. Kiedy John Mitchel wyprodukował własną Republikańską gazetę, The United Irishman, wyprzedał się. Aby uciszyć Mitchela, pozbawić go jego bohaterskiego statusu i możliwego męczeństwa, rząd brytyjski uchwalił ustawę o zdradzie z 1848 roku, która miała traktować zdradę jako pospolite przestępstwo. Mitchel został aresztowany, sądzony i przewieziony.
Fêted in San Francisco, New York and Paris
kiedy Mitchel uciekł z ziemi Van Diemena, dziesiątki tysięcy ludzi powitało go w San Francisco. Podobnie, gdy przybył do Nowego Jorku w 1854 roku, odbyły się procesje z pochodniami, z honorami zarówno miasta, jak i stanu. Po amerykańskiej wojnie secesyjnej Fenianie zaproponowali mu przywództwo w tym ruchu, a kiedy odwiedził Irish College w Paryżu, było to oklaski i owacje na stojąco zarówno od pracowników, jak i studentów. Zmarł w 1875 roku jako republikański abstynent, a wszystkie główne gazety w Irlandii, Wielkiej Brytanii i USA odnotowały jego śmierć. Duchowni katoliccy zaprowadzili jego cortège na cmentarz Prezbiteriański. Dziennik Freemana zauważył: „niezwykły człowiek został usunięty ze sceny irlandzkiej polityki … dzielny człowiek zmagający się z burzami losu żył wystarczająco długo, aby pocieszyć, jeśli nie dla sukcesu.”The unionist Irish Times” oświadczył, że John Mitchel „zstąpił do grobu, nie wnosząc cienia plamy na imię swoich przodków”. Niektóre nekrologi były krytyczne, ale wszystkie uznały jego odwagę i oddanie Irlandii. John Mitchel in life, and after, był uważany za główną postać narodową i międzynarodową, o statusie zbliżonym do Wolfe 'a Tone’ a. Odrzucał sekciarstwo, starał się zaangażować północnych prezbiterian w ruch reformacyjny i swobodnie akceptował nawrócenia swoich córek na katolicyzm. Kiedy nowe, kruche, Irlandzkie Państwo bezkrytycznie zaakceptowało swoje heroiczne pochodzenie, John Mitchel był czczony osobiście i politycznie. Do lat sześćdziesiątych XX wieku jego imię było wymawiane z podziwem na ulicach jego rodzinnego miasta i w całej nacjonalistycznej Irlandii. Jego imieniem nazwano kluby piłkarskie. Jego trwający całe życie romans z Jenny Verner, który wiązał się z wojną, tragedią i podróżami po trzech kontynentach, nie ma sobie równych w życiu ani w fikcji.
obawiając się władzy Mitchela, londyński magazyn Punch podkreślił jego międzynarodową pozycję, przedstawiając go jako irlandzką małpę
rzucającą wyzwanie wielkiemu Lwowi brytyjskiemu. (Poncz, 8 kwietnia 1848)
zapomniany człowiek dzisiaj
jednak niewielu w Irlandii uznało dwusetną rocznicę jego urodzin. We wrześniu 2015 roku Narodowe obchody głodu przekroczyły granicę po raz pierwszy. Było to wydarzenie o znaczeniu historycznym, odbywające się w Newry, gdzie Mitchel został wychowany i gdzie jest pochowany. Tematem międzynarodowej konferencji Głód był „John Mitchel: dziedzictwo Wielkiego Głodu”. Organizatorzy konferencji musieli jednak przezwyciężyć silne obiekcje ze strony lokalnych urzędników, którzy uważali, że nazwisko Mitchela nie powinno być kojarzone z wydarzeniem. Mitchel, kiedyś uważany za wielkiego bohatera nacjonalistycznego i republikańskiego, przez niektórych stał się wstydem, zapomnianym człowiekiem w tej dekadzie obchodów.
natomiast w marcu 1965 roku, aby uczcić zarówno 150.rocznicę urodzin Mitchela, jak i zbliżającą się 50. rocznicę powstania w 1916 roku, nacjonalistyczni obywatele Newry dumnie wznieśli jego pomnik. Mimo to, nawet gdy Mitchel był stawiany na piedestale, Seán Lemass demontował „ponury raj” de Valery i przyczynił się do erozji statusu Mitchela jako Apostoła irlandzkiego republikanizmu. Od połowy XX wieku, z rosnącym zaufaniem gospodarczym, członkostwem w EWG, bardziej serdecznymi i produktywnymi relacjami z Wielką Brytanią i większą miarą stabilności politycznej na północy, John Mitchel cierpiał na rewizję własnej i heroicznej narracji Państwa. Okrojona Republika, minus sześć hrabstw, przyjmująca zmiany i przyjmująca inwestycje, nawet z Wielkiej Brytanii, nie była Irlandią, z którą Mitchel czułby się komfortowo. W miarę postępu procesu pokojowego w Irlandii Północnej i gdy Republikańska Irlandia szukała zakwaterowania z Wielką Brytanią, nacjonalistyczna Irlandia stawała się coraz bardziej niespokojna przez pojedyncze rozwiązanie siły fizycznej Mitchela i jego nienawiść do Wielkiej Brytanii. Politycznie i ekonomicznie, Irlandzki paterfamilias Mitchela, który „nie dążył do niczego poza pracą na własnej ziemi … nigdy nie martwiąc się o postęp gatunku, nie wiedząc w najmniejszym stopniu, co to zdanie oznacza”, stał się nieistotny. Ludzie nie widzieli już zadowolenia w stagnacji.
odrzucał oświecenie
John Mitchel nie był tonem Wolfe ’ a. Odrzucił oświecenie. W przemówieniu na University of Virginia w 1854 roku twierdził, że nie ma czegoś takiego jak postęp i, poza szukaniem humanitarnego traktowania dla pokornych, co może obejmować chłostę, jego okrutne pióro polityczne nie interesowało się prawami człowieka. Jednak jego brak synchronizacji z „postępem” nie jest wystarczającym wyjaśnieniem dla niewielu, którzy chcą obchodzić dwusetną rocznicę jego urodzin.
John Mitchel popierał nie tylko niewolnictwo, ale także wznowienie afrykańskiego handlu niewolnikami. Wygłosił wiele publicznych oświadczeń o swoim poparciu dla niewolnictwa, ale w prywatnym liście do Mary Thompson z Ravensdale, poza Dundalk, podszedł do pytania, które nurtuje współczesną Irlandię. Jak mistrz irlandzkiego chłopa podczas Wielkiego Głodu mógł wspierać niewolnictwo dla czarnego człowieka? Napisał:
’bądź całkowicie pewny, jak ja, że ty (i większość cywilizowanego XIX-wiecznego świata) całkowicie mylisz się w całej kwestii, a ja całkowicie się w niej zgadzam … a kiedy któryś z Twoich wyśmiewających się przyjaciół zapyta cię (tak jak mówisz, że robią) „co myślisz o emancypacji Irlandii teraz? Chcesz irlandzką Republikę z towarzyszeniem plantacji niewolników?”- po prostu odpowiedz po prostu-tak, bardzo. Przynajmniej tak odpowiedziałbym.”
od początku do połowy XX wieku nawet to nie było wystarczającym powodem dla nacjonalistycznej Irlandii do odrzucenia Mitchela. Arthur Griffith, w swojej przedmowie do Jail Journal z 1914 roku, napisał:
’ nawet jego poglądy na temat niewolnictwa murzyńskiego były deprecatingly excused, as if justify were needed for an Irish nationalist decaying to hold the negro his peer in right … When the Irish Nation needs explanation or apology for John Mitchel The Irish Nation will need its shroud.”
teraz, w XXI wieku, gdy Konfederacka flaga bitewna została obniżona w hańbie w południowych stanach, a prezydent Obama w Białym Domu, ciemna plama jego uprzedzeń z opóźnieniem przenika spuściznę Johna Mitchela, zaciemniając jego wpływ na narodziny i wczesny rozwój państwa irlandzkiego. Pozorna sprzeczność, dla współczesnego umysłu, Johna Mitchela piszącego z pasją na rzecz zarówno irlandzkiego chłopstwa, jak i niewolnictwa, jest być może spowodowana podziwem Mitchela dla klasycznej Grecji i Rzymu oraz społeczeństwa patrycjuszy, plebejuszy i niewolników. Na pokładzie statku i na wygnaniu Mitchel nie tylko cieszył się komfortem szlacheckiego (patrycjusza) statusu, pijąc najlepsze wino kapitana, ale także gardził „brutalną obscenicznością i głupim bluźnierstwem” swoich współwięźniów. Nie chciał być „pogrzebany w ich towarzystwie”. Dla Johna Mitchela społeczeństwo było obojętne. Chłop był chłopem, który zasłużył na lepszą dzierżawę ziemi, ale pozostał chłopem. Niewolnik zasłużył na humanitarne traktowanie (które może obejmować rzęsy), ale pozostał niewolnikiem. Kiedy, po zakończeniu wojny, Kongres Konfederacji w desperacji zasugerował uzbrajanie niewolników, Mitchel był zbulwersowany:
’ jeśli prawdą jest, że stan niewolnictwa utrzymuje tych ludzi w depresji poniżej stanu, do którego mogliby rozwinąć swoją naturę, inteligencję i zdolność do przyjemności, i to, co nazywamy „postępem”, to każda godzina ich niewoli od pokoleń jest czarną plamą na białej rasie.”
biorąc pod uwagę, że stracił dwóch synów walczących na rzecz Konfederacji, Mitchel nie mógł zaakceptować, że niewolnik jest zdolny do walki w zdyscyplinowanej armii. Niewolnik był niewolnikiem, ponieważ nie był zdolny do bycia wolnym.
Pomnik Johna Mitchela wzniesiony w Newry w marcu 1965 roku dla upamiętnienia zarówno 150.rocznicy jego urodzin, jak i zbliżającej się 50. rocznicy powstania w 1916 roku.
John Mitchel był niezwykłym człowiekiem, ale także niezwykle wadliwym człowiekiem. Jego poglądy na temat niewolnictwa oznaczają, że jest zapomnianym bohaterem irlandzkiego nacjonalizmu. 200. rocznica jego urodzin będzie niemal nieoznakowana, ale w jego czasach był postacią narodową i międzynarodową, podziwianą przez przyjaciela i obawianą przez wroga. Jego twórczość i działania były komentowane na trzech kontynentach. Stoicko przyjął wygnanie i cierpienie rodziny dla sprawy Irlandii. W 1848 roku Mitchel oświadczył, że ma nadzieję zobaczyć trójkolor „jako nasz sztandar Narodowy, nad lasem irlandzkich szczupaków”. W XIX wieku, najpierw z młodą Irlandią, a następnie z Fenianami, był znacznie bardziej znaczącą postacią niż Jeremiah O ’ Donovan Rossa. Życzenie mitchela, aby trójkolorowy sztandar Irlandii został spełniony po 1916 roku, ale to inna flaga—Konfederacka flaga bojowa, która okrywała dwóch jego synów, flaga dzieląca ludzi według rasy—zdefiniowała jego dziedzictwo.
Anthony Russell był współprowadzącym Międzynarodowej Konferencji głodowej „John Mitchel: the legacy of the Great Famine”.
Czytaj dalej
W. Dillon, the life Of John Mitchel, Vol. 1 (Londyn, 1888).
J. Mitchel, Jail Journal, or Five years in British prisoners (New York, 1854).
R. O ’ Connor, Jenny Mitchel, Young Irelander: a biography (Dublin, 1988).
J. Quinn, John Mitchel (Dublin, 2008).
Czytaj więcej: Jenny Mitchel-niezwykłe życie
