dit bericht maakt deel uit van Outward, Slate ‘ s thuis voor de dekking van LGBTQ leven, denken en cultuur. Lees hier meer. Roger Severino, directeur van het Department of Health and Human Service ‘ s Office of Civil Rights en de ogenschijnlijke architect van de trans-erasing draft memo onthuld door de New York Times op zondag, ooit genoemd de Obama-tijdperk protections hij zou graag het resultaat van “radicale gender ideologie keren.”Ingebed in deze zin is een idee—een verderfelijke—dat transgenders zijn een intellectuele oefening, een argument van queer theorie vlees gemaakt. Om het bot te zeggen, dat trans worden een esthetische keuze is. Verontrustend, ik denk dat meer mensen dan Severino, zelfs LGBTQ-ondersteunende degenen, dit geloven, of op zijn minst een soort van vragen over.
in het licht daarvan, omdat mijn bestaansrecht wordt aangetast, voel ik de behoefte om te zeggen: Ik heb nooit transgender willen zijn.
genderdysforie—de klinische term voor de nood die een trans—persoon voelt wanneer hij zich gedwongen voelt om zich als het verkeerde geslacht voor te doen-was 26 jaar lang een verlammend, pijnlijk feit in mijn leven. Het hebben van borsten en heupen voelde alsof een vies slijm mijn lichaam bedekte en ik kon het er nooit af krijgen. Toen ik in de spiegel keek, leek het meisje dat ik zag een vreemde. Ik ontwikkelde een eetstoornis, ik was depressief, ik verliet nauwelijks het huis. Als er een manier was om er overheen te komen zonder over te stappen, dan had ik dat gedaan. Alsjeblieft, geloof me. Ik hou niet eens van dokters! Ik ben bang voor een operatie. Ik koos er niet voor om transgender te zijn.
transitie is de enige bekende effectieve behandeling voor genderdysforie. Met de hulp van een arts, na maanden van geslacht bevestigende therapie, begon ik testosteron injecties omdat ik hoopte om mijn eigen gezicht te herkennen als echt mij en om door de wereld te lopen zonder een constant gevoel dat mijn lichaam verkeerd bewoog. Ik stelde opzettelijk uit als trans tot nadat ik zeker was dat testosteron werkte, voor het geval ik erachter kwam dat ik het mis had. Maar toen ik eindelijk de persoon begon te herkennen die ik in de spiegel zag, nadat ik geen zeurend gevoel meer had dat ik niet echt was (een ernstige psychologische aandoening genaamd depersonalisatie) of dat de wereld om me heen kleurloos en tweedimensionaal was, was dat onvermijdelijk. Ik moest eruit komen als transgender omdat ik transgender was, niet omdat ik dat wilde zijn.
mensen om me heen, zelfs degenen die aanvankelijk sceptisch waren, hebben gemerkt dat ik meer aanwezig ben, meer betrokken, minder angstig en zelfbewust. Maar er is een groot nadeel. Om mijn medische aandoening te behandelen, moest ik mezelf accepteren als lid van een van de meest bespotte, gehate, gevreesde en onbegrepen groepen in Amerika. Daar heb ik niet om gevraagd. Ik ben zo gehaat dat de Amerikaanse regering lijkt te bewegen om seks opnieuw te definiëren om het makkelijker te maken om mij te discrimineren. Ik ben zo bang dat sommige mensen het onmogelijk willen maken voor mij om een openbaar toilet te gebruiken.
ik heb hier niet om gevraagd, en als ik het had kunnen vermijden dan had ik dat gedaan. Als ik cisgender kon zijn, als man of als cisgender—vrouw, zou ik dat zijn. In de jaren negentig herinner ik me een veel voorkomende vorm van overtuigend essay waarin een homoseksuele persoon—meestal een homoseksuele man—hartverscheurend zou uitleggen dat hij niet koos om homo te zijn, nooit, nooit in zijn leven zou hebben gekozen om homo te zijn, dan smeken mainstream Amerika hem niet te vervolgen voor iets waar hij geen controle over had. Dat soort essay is terecht uit de gratie geraakt in de LGBTQ-gemeenschap. Het ondermijnt onze trots om in pijnlijk detail uit te leggen hoe wanhopig velen van ons ooit wilden zijn wie we zijn. Het ondermijnt onze vrijheid, omdat er geen goede reden is om mensen te verbieden een geslacht te kiezen, zelfs als geslacht een keuze was. En, het ondermijnt onze waardigheid om te moeten smeken om restjes tolerantie, om dit ritueel uit te voeren van te zeggen dat het beter is om hetero en cisgender te zijn, dat we onze verschillen gewoon niet kunnen helpen.
ik vind het niet leuk om een essay op deze ouderwetse manier te schrijven, maar ik schrijf dit omdat ik denk dat je het moet lezen. Met elke grap over de verschijningen van transgenders, met elke hatelijke opmerking over iemand die zich identificeert als een helikopter of een dier, met elke suggestie dat Democraten transgenderrechten opgeven omwille van mythische blanke arbeidersklasse gematigden, en met elk pseudowetenschappelijk artikel dat probeert de vraag of trans-identiteiten legitiem zijn opnieuw te openen, is het duidelijk gemaakt: Cisgender Amerikanen snappen het gewoon niet. Je begrijpt niet hoe verlammend het is om genderdysforie te ervaren. Je denkt dat transgender zijn gaat over het dragen van andere kleding of het prefereren van verschillende voornaamwoorden. Dat is het niet.
ik weet niet wat de biologische basis voor transgenderidentiteit is, maar ik weet dat er een moet zijn, omdat ik meer dan een kwart eeuw heb geprobeerd om geen transgender te zijn, en niets werkte. Mijn genderdysforie ging niet weg met jaren gesprekstherapie, van verschillende therapeuten. Geen van de tientallen anti-depressiva en stemmingsstabilisatoren die ik kreeg hielp ook. Het proberen van yoga en andere vormen van fysieke activiteit om zich meer aanwezig in mijn eigen huid te voelen mislukte—ik voelde me meer gevangen, en meer dysfore dan ooit. Transitie – alleen transitie-heeft me het leven gegeven dat ik wilde, niet omdat ik nu een man ben, maar omdat ik, levend als de man die ik altijd was, eindelijk in staat ben om een normaal, gezond persoon te zijn.
ik probeerde cis te zijn en deed alsof ik cis was voor 26 jaar, maar het maakte me niet minder transgender. Het maakte me echter ellendig, niet inzetbaar en vatbaar voor depressie en zelfmoordgedachten. Ik zou nooit gekozen hebben om trans te zijn, maar uiteindelijk moest ik de waarheid accepteren, en jij ook. Transitie is de enige bekende effectieve behandeling voor genderdysforie. Transgenders zijn echt. Hoe graag sommigen van ons zouden willen dat we niet trans waren of dat genderdysforie helemaal geen aandoening was, dat is geen realiteit. We zijn hier en we kunnen niet uitgewist worden.
