Ezzard Charles; a Boxing Life
William Dettloff
Published by McFarland, 232 pages $35.00
www.mcfarlandpub.com
Recenzja Bobby ’ ego Franklina
Ezzard Charles nie był kimś, na kogo można by patrzeć i uważać za okrutną maszynę do walki. Bardziej przypominał członka zespołu jazzowego Duke ’ a Ellingtona. Był również bardzo łagodny i łagodny. Jako dziecko w Lawrenceville w stanie Georgia, a później w Cincinnati w stanie Ohio był przyjazny, ale cichy. Zawsze kochał boks i marzył o tym, by pewnego dnia zostać mistrzem świata.
w 1949 roku, po amatorskiej karierze i prawie dziesięciu latach walki zawodowej, spełnił swoje marzenie, pokonując Joe Walcotta z Jersey o tytuł, który stracił Joe Louis. Na nieszczęście dla Charlesa miał dwie rzeczy przeciwko niemu. Wchodził w cień ukochanego Louisa i nie posiadał ekscytującego i dramatycznego stylu brązowego bombowca. Publiczność po prostu go nie zabrała. To nie tak, że Charles nie zasłużył na szacunek. Walczył i pokonał wielu bojowników Black Murder ’ s Row. Odniósł dwa zwycięstwa nad bardzo wielkim Charleyem Burleyem, a także zwycięstwo decyzyjne i nokaut nad Archiem Moore ’ em.
chociaż Charles mógł wyglądać bardziej jak nauczyciel gry na fortepianie poza ringiem, gdy zadzwonił dzwonek, był brutalnym konkurentem. Kiedy czytałam znakomitą biografię Charlesa Williama Dettloffa, nie mogłam przestać myśleć, że Ezzard musi mieć w sobie wiele gniewu, który mógłby wyrazić tylko w pierścieniu nagród. Mógł też być nieobliczalny w swoich występach, czasami nie wyglądał na wystarczająco zmotywowanego, aby wygrać przekonująco. Charles byłby dojrzałym kandydatem do jakiejś psychoanalizy, a w rzeczywistości, przed jego rewanżu z Rocky Marciano prasa, w celu wzbudzenia zainteresowania walką miał psychiatrę odwiedzić obozy obu zawodników. Doktor opisał Charlesa jako „typ marzyciela … który traci spontaniczność w swoich snach” z powodu jego wielu „zahamowań”. Ciekawe spostrzeżenie, nawet jeśli to był tylko hype do sprzedaży biletów.
Mr. Dettloff przeprowadził wyczerpujące badania na temat życia i Kariery Bojowej Ezzarda Charlesa. Przenosi nas do tragicznej nocy w 1948 roku, kiedy Charles walczył z Samem Baroudi. Baroudi zostanie zabrany z ringu i umrze następnego dnia. Ezzard był zdruzgotany tą tragedią, ale zaledwie trzy miesiące później wrócił do tego samego ringu i znokautował bardzo groźnego Elmera „brutalnego” Raya. W 1948 stoczył jeszcze cztery walki, w tym zwycięstwo nad Jimmym Bivins.
Charles nadal wygrywał i często walczył, w końcu lądując w walce z Jersey Joe Walcottem o wolną koronę wagi ciężkiej. Pokonanie Walcotta mogło uczynić go mistrzem, ale nadal musiał żyć w cieniu Joe Louisa. Wielokrotnie bronił tytułu, a nawet pokonał swojego idola Louisa w brutalnej piętnastej rundzie, która powinna usunąć wszelkie wątpliwości co do jego prawowitości jako mistrza. Nie. Problem polegał na tym, że-jak zaznacza Dettloff-Ezzard Charles nie był Joe Louisem.
ten brak poparcia publicznego mógł mieć coś wspólnego z tym, że nie zawsze był motywowany. Innym powodem była jego tak częsta walka i przeciw tak trudnej konkurencji. Ezzard rzadko miał łatwego przeciwnika. W rzeczywistości, czytając tę biografię jesteśmy traktowani do historii wagi lekkiej i wagi ciężkiej divsions w latach 40. i 50. Pan Dettloff podaje krótkie, ale bardzo ciekawe biografie wielu przeciwników Charlesa; Archie Moore, Walcott, Bivins, Harold Johnson, Bob Satterfield I wielu innych. To wszystko sprawia, że książka jest bardzo interesująca.
Dettloff wprowadza nas również do wielu postaci, które zajmowały świat boksu w tej epoce. Jednym z najbardziej cytowanych był menedżer Charlesa (miał wielu) Jake Mintz. Mintz potrafił przekręcić język angielski w niesamowity sposób. Na przykład, opowiadając o operacji, musiał naprawić przepuklinę, powiedział: „myśleli, że mam tam kamienie golfowe, więc wzięli autograf mojego serca i powiedzieli: „jeden z Twoich ulsterów jest zużyty”. William Szekspir byłby zazdrosny.
są też inne ciekawostki związane z tym tematem. Okazuje się, że młody Charles podczas służby w wojsku walczył w trzech rundach z Joe Louisem. Ponadto, podczas treningu przed jego walką z Bobem Satterfieldem, The Charles people sprowadzili surowego młodego zawodnika wagi ciężkiej o imieniu Sonny Liston na partnera sparingowego. Liston nie poradził sobie w tym momencie w swojej karierze.
po tym, jak Charles stracił tytuł na rzecz Walcotta i rewanżu z Jersey Joe, wyglądało na to, że jego nadzieje na odzyskanie tytułu się skończyły. Rozpoczął walkę o kolejną szansę na tytuł, ale przegrał z Nino Valdezem i Haroldem Johnsonem. Charles był zmęczony i stary, ale powrócił do życia z wygranymi nad Satterfieldem i Coleyem Wallace ’ em. To wystarczyło, by zdobyć szansę na nowego i ekscytującego młodego mistrza Rocky ’ ego Marciano.
Dettloff pisze o tej walce szczegółowo. Omawia trening Charlesa i strategię walki, strategię, która na pierwszy rzut oka mogła brzmieć głupio, ale miała sens. Ezzard wszedł do walki z Marciano zmotywowany do zwycięstwa, ale zabrakło. Zdobył wyróżnienie jako jedyny człowiek, który wziął The Rock pełne 15 rund i zbliżył się niż jakikolwiek zawodnik do odebrania mu tytułu, choć decyzja była wyraźnie na korzyść Marciano.
Karol dostałby rewanż na podstawie tego występu i mimo, że poważnie obciął Rocky ’ emu nos, po prostu nic mu nie zostało. Mimo, że walczył dalej przez kolejne cztery lata, wszystko było z górki. Skończył spłukany, zajął się profesjonalnym wrestlingiem i walczył o Związanie końca z końcem. Ostatnie lata życia spędził cierpiąc na chorobę Lou Gehrigsa. Bardzo tragiczny koniec dla tak wielkiego wojownika.
William Dettloff napisał wspaniałą biografię wielkiego mistrza, na którą zasługuje Ezzard Charles. Fani boksu powinni poświęcić trochę czasu, aby przeczytać tę bardzo ciekawą książkę i dowiedzieć się o tym człowieku, który zasługuje na pamięć. Często mówi się, że Charles jest najbardziej niedocenianym ze wszystkich mistrzów wagi ciężkiej. Pan Dettloff świetnie się spisał, zmieniając tę historię.
