ten post jest częścią Outward, Slate ’ s home dla relacji o życiu, myśli i kulturze osób LGBTQ. Czytaj więcej tutaj.
Roger Severino, dyrektor Departamentu Zdrowia I Human Service ’ s Office of Civil Rights i pozorny architekt trans-wymazującego projektu notatki ujawnionego w niedzielę przez New York Times, nazwał kiedyś ochronę czasów Obamy, że chciałby odwrócić wynik „radykalnej ideologii gender.”W tym zdaniu osadzona jest idea-zgubna-że osoby transpłciowe są ćwiczeniem intelektualnym, argumentem z teorii queer stworzonej w ciele. Mówiąc wprost, że bycie trans jest wyborem estetycznym. Myślę, że więcej ludzi niż Severino, nawet tych wspierających LGBTQ, wierzy w to, a przynajmniej zastanawia się nad tym.
w świetle tego, jak moje prawo do istnienia jest atakowane, czuję potrzebę powiedzenia: nigdy nie chciałem być transseksualistą.
dysforia płciowa—kliniczne określenie cierpienia, jakie odczuwa osoba transpłciowa, gdy zmuszona jest przedstawić ją jako niewłaściwą płeć—była kalekim, bolesnym faktem w moim życiu przez 26 lat. Mając piersi i biodra czułem się jak obrzydliwy śluz pokrywający moje ciało i nigdy nie mogłem go zdjąć. Kiedy spojrzałem w lustro, dziewczyna, którą widziałem, wyglądała na nieznajomą. Miałam zaburzenia odżywiania, miałam depresję, ledwo wyszłam z domu. Gdyby był jakiś sposób, żebym mógł to przeboleć bez przejścia, zrobiłbym to. Proszę, uwierz mi. Nawet nie lubię lekarzy! Boję się operacji! Nie zdecydowałam się być transseksualistką.
przemiana jest jedynym znanym skutecznym leczeniem dysforii płciowej. Z pomocą lekarza, po miesiącach terapii potwierdzającej płeć, zacząłem zastrzyki z testosteronu, ponieważ miałem nadzieję rozpoznać własną twarz jako naprawdę mnie i chodzić po świecie bez ciągłego poczucia, że moje ciało porusza się źle. Celowo odłożyłem pojawienie się jako trans, dopóki nie byłem pewien, że testosteron działa, na wypadek, gdybym się dowiedział, że się myliłem. Ale kiedy wreszcie zacząłem rozpoznawać osobę, którą widziałem w lustrze, po tym, jak przestałem mieć dokuczliwe uczucie, że nie jestem prawdziwy (poważny stan psychologiczny zwany depersonalizacją) lub że świat wokół mnie był bezbarwny i dwuwymiarowy, było to nieuniknione. Musiałem wyjść jako Transseksualista, ponieważ byłem transseksualistą, a nie dlatego, że chciałem nim być.
ludzie wokół mnie, nawet ci, którzy na początku byli sceptyczni, zauważyli, że jestem bardziej obecny, bardziej zaangażowany, mniej niespokojny i świadomy siebie. Ale jest duży minus. Aby leczyć Mój stan zdrowia, musiałem zaakceptować siebie jako członka jednej z najbardziej wyśmianych, znienawidzonych, przerażonych i niezrozumianych grup w Ameryce. Nie prosiłbym o to. Jestem tak znienawidzony, że rząd USA wydaje się zmierzać do ponownego zdefiniowania seksu, aby ułatwić dyskryminację mnie. Tak się boję, że niektórzy ludzie chcą uniemożliwić mi Korzystanie z publicznej toalety.
nie prosiłem o nic z tego, a gdybym mógł tego uniknąć, to bym to zrobił. Gdybym mógł być cisgender—czy jako mężczyzna, czy jako cisgender kobieta—byłbym.
w latach 90.pamiętam powszechną formę perswazyjnego eseju, w którym gej—najczęściej gej—z bólem serca tłumaczył, że nie zdecydował się być gejem, nigdy, przenigdy w swoim życiu nie wybrał bycia gejem, a następnie błagał mainstream America, aby nie prześladował go za coś, nad czym nie miał kontroli. Ten rodzaj eseju słusznie wypadł z łask w społeczności LGBTQ. Podważa naszą dumę wyjaśniając, w bolesnych szczegółach, jak desperacko wielu z nas kiedyś pragnęło nie być tym, kim jesteśmy. Podważa to naszą wolność, ponieważ nie ma dobrego powodu, by zabraniać ludziom wyboru płci, nawet jeśli płeć była wyborem. I podważa naszą godność błaganie o resztki tolerancji, wykonywanie tego rytuału mówienia, że lepiej być prostym i cisowatym, że po prostu nie możemy pomóc naszym różnicom.
nie lubię pisać eseju w tym staromodnym trybie, ale piszę ten, ponieważ myślę, że trzeba go przeczytać. Z każdym żartem o wyglądzie osób transpłciowych, z każdą złośliwą uwagą o kimś identyfikującym się jako helikopter lub zwierzę, z każdą sugestią, że Demokraci porzucają prawa transseksualistów na rzecz mitycznych, białych umiarkowanych klas robotniczych, i z każdym pseudonaukowym artykułem, który próbuje ponownie otworzyć pytanie, czy Trans tożsamości są legalne, stało się jasne: Cisgender Amerykanie po prostu tego nie rozumieją. Nie rozumiesz, jak kalekie jest doświadczanie dysforii płciowej. Myślisz, że bycie transseksualistą polega na noszeniu różnych ubrań lub preferowaniu różnych zaimków. Nie jest.
Nie wiem, jaka jest biologiczna podstawa tożsamości transseksualnej, ale wiem, że musi być, bo przez ponad ćwierć wieku starałem się nie być trans i nic nie działało. Moja dysforia płciowa nie minęła z latami terapii mówionej przez kilku różnych terapeutów. Żaden z dziesiątek środków antydepresyjnych i stabilizatorów nastroju, które otrzymałem, nie pomógł mi. Próba jogi i innych form aktywności fizycznej, aby czuć się bardziej obecna we własnej skórze, odwróciła się—czułam się bardziej uwięziona i bardziej dysforyczna niż kiedykolwiek. Przejście—tylko przejście-dało mi życie, którego pragnąłem, nie dlatego, że jestem teraz mężczyzną, ale dlatego, że żyjąc takim, jakim zawsze byłem, w końcu mogę być normalną, zdrową osobą.
starałem się być cis i udawałem cis przez 26 lat, ale to nie sprawiło, że byłem mniej transseksualny. To jednak sprawiło, że byłem nieszczęśliwy, bezrobotny i podatny na depresję i myśli samobójcze. Nigdy nie wybrałbym trans, ale w końcu musiałem zaakceptować prawdę, tak jak ty. Przejście jest jedynym znanym skutecznym leczeniem dysforii płciowej. Trans są prawdziwi. Chociaż niektórzy z nas mogą chcieć, żebyśmy nie byli trans lub że dysforia płciowa nie była w ogóle chorobą, to nie jest to rzeczywistość. Jesteśmy tutaj i nie możemy zostać wymazani.
