l-Deprenylu, selektywnego inhibitora monoaminooksydazy typu B (MAO-B), zyskała szeroką akceptację jako użyteczna forma uzupełniającego leku terapeutycznego w leczeniu choroby Parkinsona. Niniejszy przegląd podsumowuje farmakologię molekularną L-deprenylu i postępy w naszym zrozumieniu jego możliwego sposobu działania w chorobie Parkinsona. L-Deprenyl należy do klasy aktywowanych enzymem nieodwracalnych inhibitorów określanych również jako inhibitory samobójcze, ponieważ związek działa jako substrat dla enzymu docelowego, którego działanie na związek powoduje nieodwracalne zahamowanie. L-Deprenyl przede wszystkim tworzy niekowalentny kompleks z MAO jako początkowym, odwracalnym krokiem. Późniejsza interakcja L-deprenylu z MAO prowadzi do redukcji związanego enzymem dinukleotydu flawinowo-adeninowego (FAD) i równoczesnego utleniania inhibitora. Ten utleniony inhibitor reaguje następnie z FAD w pozycji N-5 w sposób kowalencyjny. Obserwowana in vitro selektywność L-deprenylu dla MAO-B może być spowodowana różnicami w powinowactwie dwóch podtypów MAO dla odwracalnej interakcji z L-deprenylem, różnicami w szybkości reakcji w obrębie niekowalencyjnych kompleksów w celu utworzenia nieodwracalnie hamowanego adduktu lub kombinacją obu tych czynników. Jednakże, jeśli selektywne hamowanie ma być utrzymywane in vivo, prawidłowe schematy dawkowania są niezwykle ważne, ponieważ wszystkie selektywne inhibitory MAO opisane do tej pory nie wykazują selektywności w dużych dawkach. U zwierząt doświadczalnych L-deprenyl chroni przed szkodliwym działaniem kilku neurotoksyn, w tym środków dopaminergicznych 1-metylo-4-fenylo-1,2,3,6-tetrahydropirydyny (MPTP) i 6-hydroksydopaminy (6-OHDA) oraz neurotoksyny noradrenergicznej N-(2-chloroetylo)-N-etylo-2-bromobenzyloaminy (DSP-4). Oprócz hamowania MAO-B, które przede wszystkim wyjaśnia zapobieganie neurotoksycznemu działaniu MPTP poprzez zapobieganie jego metabolizmowi, l-deprenyl wydaje się wykazywać inne mechanizmy działania, które są niezależne od jego działania na MAO-B.
