ich imiona, dumne i dostojne, wyczarowują bardziej elegancki czas-Tremont House, Clarendon, Adams House, St.James, Burlington, Richmond House, Briggs, Grand Pacific. Były to grand hotele Chicago, które kiedyś służyły królom, prezydentom i elicie świata biznesu i rozrywki.
wśród ich udogodnień były bogate zaplecze rozrywkowe. Sherman House miał College Inn, ulubiony wodopój popularnego lidera zespołu Ishama Jonesa. Sala Błękitnej fontanny w hotelu LaSalle zaspokajała potrzeby zamożnych pisarzy. Wraz z wykwintną kuchnią, wystawny Pokój Silver Forest w hotelu Drake uraczył odwiedzających dygnitarzy przy muzyce Hala Kempa, Jacka Hiltona i Aleca Templetona. A Conrad Hilton (obecnie Chicago Hilton & Towers) miał swoją wielką salę balową, wzorowaną na pałacu w Wersalu we Francji.
chyba najwspanialszym z nich wszystkich był Palmer House. Zbudowany w 1871 roku przez Pottera Palmera, zginął w tym samym roku w wielkim pożarze Chicago. Przebudowany w 1873 roku jako pierwszy na świecie hotel ognioodporny, posiadał rotundę z 25-metrowym sufitem, egipski salon i meble importowane z Francji i Włoch. W 1926, kiedy został zastąpiony przez to, co jest teraz obecny Palmer House, całe 15. piętro, wraz z salon piękności, recepcja, biblioteka i pokój pisania, został zarezerwowany dla kobiet Gości, niezwykły–i bardzo reklamowany — ruch w czasie, gdy hotele zaspokajane głównie dla mężczyzn.
mniej więcej w tym samym czasie Hotel otworzył Empire Room jako formalną jadalnię, w której goście mogli delektować się wystawnymi posiłkami przy łagodnej muzyce zespołu Ralpha Ginsburga. Trzy lub cztery razy dziennie muzykę Ginsburga można było usłyszeć przez radio, „prosto z zielono-złotego Empire Room Of The Palmer House” na tle stonowanej rozmowy i stukot zastawy stołowej.
potem przyszła Prohibicja, A Empire Room stał się salonem z alkoholem
(oczywiście bootlegowany), bandstand i parkietem tanecznym. Po zakończeniu prohibicji, został ponownie otwarty w 1933 roku jako klub kolacyjny, w którym zespół tańców latynoskich Veloz i Yolanda występował trzy razy w nocy, siedem dni w tygodniu. Tłumy pań w szyfonowych sukniach i Panowie w kapeluszach, białych krawatach i ogonach przyszli cieszyć się pokazami i tańczyć przy dźwiękach big-bandu Jimmy 'ego Dorseya i Woody’ ego Hermana.
w Palmer House, podobnie jak w innych grand hotelach, gwiazdy były częstym widokiem. Florenz Ziegfeld, Lillian i Dorothy Gish, John Drew i Ethel Barrymore często przebywali w Blackstone, a Mary Pickford i Douglas Fairbanks SR. sprzedał obligacje z I wojny światowej na wiecu, który tam odbył. W 1914 roku Sherman House zorganizował przyjęcie na cześć pułkownika Williama „Buffalo Billa”
. Spektakularny bankiet, z udziałem Marka Twaina w roli mówcy oraz dziczyzny i dzikiego indyka w menu, odbył się dla Ulyssesa S. Granta w 1879 roku w Wielkiej jadalni Palmer House.
W Blackstone, gospodarzem prezydentów od Herberta C. Hoovera do Johna F. Kennedy ’ ego, Theodore Roosevelt i William Howard Taft raz rozstrzygnięte różnice, które powstały z Konwencji Republikańskiej 1912. Calvin Coolidge, w swój oszczędny sposób, często robił interesy w swoim holu, aby zaoszczędzić na kosztach prywatnych pokoi. W 1940 roku pojawiły się tam plany nominowania Franklina Roosevelta na trzecią kadencję.
termin „pokój wypełniony dymem” pochodzi z Blackstone-Suite 408-10, a dokładniej, gdzie grupa delegatów na konwencję republikańską w old Coliseum w 1920 r.targowała się przez całą noc, aby przełamać impas między dwoma nominowanymi na prezydenta, Gov. Frankiem Lowdenem z Illinois i Gen. Leonardem Woodem, który dowodził Rough Riders podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Kiedy pojawili się we wczesnych godzinach porannych z wybranym przez siebie imieniem, Sen Warren G. Harding z Ohio, było to, jak słusznie zauważyła prasa, z „pokoju wypełnionego dymem.”
wraz ze zmianą czasu, tak samo jak te grand Hotele, z których niektóre działają do dziś. Ale dzisiejsze wersje, nowoczesne, eleganckie i opływowe, jakoś brakuje elegancji tych wielkich pałaców z przeszłości.
