Injo z Joseon

Injo z Joseon
Hangul Hanja poprawiona romanizacja McCune-Reischauer
imię i nazwisko
Hangul Hanja poprawiona romanizacja I McCune-Reischauer I Chong

Injo z Joseon (1595-1649, R. 1623-1649) – szesnasty król koreańskiej dynastii Joseon. Był wnukiem Seonjo (four; four, czternastego króla). Król Injo został umieszczony na tronie w wyniku zamachu stanu w 1623 roku, w wyniku konfliktu między różnymi frakcjami politycznymi, które dążyły do zdominowania rządu Joseon. Chociaż injo był nominalnie królem, prawie cała władza znajdowała się w rękach frakcji „westernów”.

Injo był królem zarówno podczas pierwszego, jak i drugiego najazdu mandżurskiego w 1624 roku, niezadowolony generał, Yi Gwal, poprowadził bunt przeciwko królowi Injo i tymczasowo objął tron. Rebelia została stłumiona i Yi Gwal został zabity, ale syn wspólnika uciekł do Mandżuru i przekonał Nurhaci do ataku na Joseon. Mandżurowie wkrótce się wycofali, jednak następca Nurhaci, Hong Taiji, najechał Sam Joseon w 1636 roku. Mandżurowie uniknęli granicznej twierdzy, udali się prosto do stolicy, Hanseong i popędzili Króla Injonga do twierdzy w Namhansanseong. Po oblężeniu trwającym 45 dni zapasy żywności wyczerpały się, a król Injo poddał się dynastii Qing. Joseon został wasalem Państwa Qing, a król wysłał swoich dwóch najstarszych synów do Chin jako zakładników politycznych.

Narodziny i tło

Król Injo urodził się w 1595 roku jako syn Jeonwonguna (księcia Jeongwon), którego ojcem był panujący monarcha Król Seonjo. W 1607 otrzymał tytuł księcia Neungyang (綾陽君) i żył jako zwykły członek rodziny królewskiej, nie popierany przez żadną z frakcji politycznych, które dominowały w tym czasie w Polityce koreańskiej.

w 1608 roku król Seonjo zachorował i zmarł, a jego syn Gwanghaegun (fifteenth; fifteenth; piętnasty król) zastąpił go na tronie. W tym czasie rząd był podzielony na różne sporne frakcje polityczne. Frakcja liberalnych Easternerów (東人) zdominowała po wojnie siedmioletniej, w której większość Easternerów aktywnie walczyła przeciwko Japończykom. Podczas ostatnich dni panowania króla Seonjo, mieszkańcy Wschodu podzielili się na dwie frakcje; frakcja północy (北人) chciała radykalnych reform, podczas gdy frakcja Południowców (南人) popierała umiarkowane reformy. W chwili śmierci Seonjo Północnicy, którzy przejęli kontrolę nad rządem w tym czasie, zostali podzieleni na lewicowych wielkich Północników (大北) i mniej radykalnych mniejszych Północników (大). Gdy Gwanghaegun odziedziczył tron, Greater Northerners, którzy wspierali go jako dziedzica korony, stali się główną frakcją polityczną na dworze królewskim. Konserwatywna frakcja Zachodu (西人) pozostała bezsilną frakcją, ale wielu jej członków nadal szukało okazji do powrotu do polityki jako frakcja rządząca.

Injobanjeong (zamach stanu w 1623)

chociaż Gwanghaegun był wybitnym administratorem i wielkim dyplomatą, w dużej mierze nie był wspierany przez wielu polityków, uczonych i arystokratów, ponieważ nie był pierworodnym synem poprzedniego króla, a jego matka była konkubiną. Wielcy Północnicy próbowali stłumić tę opozycję, tłumiąc mniejszych Północników i zabijając imhaeguna, najstarszego syna Seonjo, i Yeongchangdaeguna, syna jego królowej (Królowa Inmok). To nie był plan Gwanghaeguna, aby utrzymać swój tron; w rzeczywistości próbował wprowadzić mniejsze frakcje do rządu, ale został zablokowany przez większych Północników, takich jak Jeong In-hong i Yi Yicheom. Działania te sprawiły, że Gwanghaegun stał się jeszcze bardziej niepopularny wśród zamożnych arystokratów, którzy ostatecznie zaczęli spiskować przeciwko królowi.

w 1623 roku ultrakonserwatywni ludzie Zachodu Kim Ja-Jeom, Kim Ryu, Yi Gwi i Yi Gwal ( 이괄 李适) przeprowadzili zamach stanu i zdetronizowali gwanghaeguna, który został wysłany na wygnanie na wyspę Jeju ( 이). Jeong In-hong i Yi Yicheom zostali zabici i nagle Zachodni ludzie zastąpili większych Północników jako frakcję rządzącą. Mieszkańcy Zachodu sprowadzili Injo do pałacu i koronowali go na nowego króla Injo. Chociaż injo był nominalnie królem, nie miał żadnej władzy; prawie cała władza była w posiadaniu ludzi Zachodu, którzy zdetronizowali Gwanghaeguna.

Rebelia Yi Gwal

prawie każdy główny przywódca zamachu stanu został wezwany na dwór, podczas gdy Yi Gwal (이괄; 李适) został wysłany na front północny jako dowódca wojskowy Pjongjangu, aby bronić Joseon przed rozwijającym się mandżurem. W 1624, sądząc, że był traktowany niesprawiedliwie i otrzymał zbyt małą nagrodę za rolę w zamachu stanu, Yi Gwal zbuntował się przeciwko Injo i poprowadził 12 000 żołnierzy, w tym stu Japończyków (którzy uciekli do Joseon podczas wojny siedmioletniej) do stolicy, Hanseong (Seul). W bitwie pod Jeotan Yi Gwal pokonał regularną armię pod dowództwem generała Jang Mana i otoczył Hanseonga. Injo uciekł do Gongju (Hans; 公州市), A hanseong wpadł w ręce rebeliantów.

11 lutego 1624 roku Yi Gwal objął tron księcia Heungana jako nowy król; jednak generał Jang Man wkrótce powrócił z innym pułkiem i pokonał siły Yi Gwala. Wkrótce armia koreańska odbiła stolicę, a Yi Gwal został zamordowany przez swojego ochroniarza, kończąc rebelię. Chociaż Injo był w stanie utrzymać swój tron, bunt pokazał, jak władza królewska została osłabiona i udowodnił dominację arystokratów, którzy zyskali jeszcze większą władzę poprzez walkę z rebelią. Gospodarka, która dopiero co rozpoczęła nieznaczne ożywienie dzięki odbudowie Gwanghaegun, została ponownie zrujnowana, A Korea pozostała biedna przez kilka stuleci później.

Gang Hong-rip (강홍립; 姜弘立)

gang Hong-rip, koreański głównodowodzący w okresie dynastii Joseon, został wysłany w 1619 roku przez króla gwanghaeguna, aby wspomóc siły Ming, który wielokrotnie prosił o wsparcie przeciwko mandżurowi. Wojska Ming zostały rozgromione w bitwie pod Sarhū, a armia koreańska pod dowództwem Liu Tinga straciła dwie trzecie swoich wojsk pod Fuca i poddała się Nurhaci, przywódcy Mandżurów. Oficjalne Koreańskie zapiski mówią, że Gwanghaegun nakazał zdradę Nurhaci, ale jest to podejrzewane przez późniejszych historyków jako zniesławienie przez frakcję Zachodu, która obaliła króla. W 1620 r.prawie wszyscy koreańscy jeńcy zostali uwolnieni przez Mandżurów, z wyjątkiem gangu Hong-rip, który dobrze władał językiem Mandżuskim.

sfrustrowany niezadowalającą nagrodą za przewrót, który obalił Gwanghaeguna, Yi Gwal (李适) zbuntował się przeciwko królowi Injo w 1624 roku, kiedy bunt Yi Gwala przeciwko królowi Injo został stłumiony, jego wspólnik Han Myeongnyeong (韓明璉) również został zabity. Syn Han Myeongnyeonga, Han Yun (韓潤), uciekł do mandżuru, gdzie przekazał Gang Hong-ripowi fałszywy raport, że cała jego rodzina została stracona przez rząd Joseon. Aby zemścić się za ich śmierć, Gang Hong-rip nakłonił Mandżurów do pokonania dynastii Joseon. W 1627 poprowadził armię Mandżuską dowodzoną przez Amina do Hanseong i jako delegat Mandżuski negocjował rozejm z Joseon. Tam odkrył, że został oszukany, a jego rodzina nie została zabita i doznał złamanego serca. Został uznany za zdrajcę i pozbawiony rangi urzędniczej. Gang Hong-rip został zrehabilitowany po jego śmierci.

Wojna z Mandżurem

Gwanghaegun, który był mądrym dyplomatą, prowadził politykę neutralności zarówno wobec rozwijającego się Mandżuru, jak i chińskiej dynastii Ming, tradycyjnego sojusznika Joseon. Jednak po upadku Gwanghaegun, konserwatywni ludzie Zachodu podjęli twardą politykę wobec Mandżurów, honorując ich sojusz z dynastią Ming. Mandżurowie, którzy w większości byli przyjaźni z Joseonem, zaczęli uważać go za wroga. Przyjacielskie stosunki między Mandżurem a Koreą zakończyły się, gdy Han Yun, który brał udział w rebelii Yi Gwala, uciekł do Mandżurii i wraz z gangiem Hong-rip nakłonił przywódcę Mandżuru Nurhaciego do ataku na Joseon.

w 1627 roku 30 000 Mandżuskiej kawalerii pod dowództwem Ah Min i byłego generała Gang Hong-rip (강홍립; 姜弘立) najechało Joseon, wzywając do przywrócenia gwanghaegun i egzekucji czołowych ludzi Zachodu, w tym kim ja-jeom. Generał Jang Man ponownie walczył przeciwko Mandżurowi, ale nie był w stanie odeprzeć inwazji. Po raz kolejny injo uciekł do Ganghwado (강화도; 江華島). Mandżurowie, którzy nie mieli prawdziwego powodu do ataku na Koreę, postanowili wrócić i przygotować się do wojny z chińską dynastią Ming. Późniejsze Jin (後金), Państwo założone w Mandżurii w 1616 roku przez nurhaci, później przemianowane na Qing, i Joseon zostały ogłoszone narodami braterskimi, a Mandżurowie wycofali się z Korei. Wojna nazywa się Jeongmyo-Horan

pomimo pokoju większość ludzi Zachodu utrzymywała twardą politykę wobec Mandżurów. Nurhaci, którzy ogólnie mieli dobrą opinię o Joseonie, nie najechali ponownie. Jednak kiedy Nurhaci zmarł i został zastąpiony przez Hong Taiji, Mandżurowie ponownie zaczęli szukać pretekstu do wojny z Joseon. Kiedy Ming generał Mao Wenrong uciekł do Korei z Mandżuru wraz ze swoją jednostką wojskową, Król Injo udzielił im schronienia, co spowodowało ponowną inwazję Mandżurów na Koreę.

w 1636 roku Hong Taiji oficjalnie nazwał swoje państwo dynastią Qing i sam najechał Joseon. Mandżurowie uniknęli bitwy z generałem im Gyeong Eop (임경업; 林慶業), znanym dowódcą armii, który strzegł granicznej twierdzy. 20-tysięczna kawaleria Manchu udała się prosto do Hanseong, zanim Injo zdołał uciec do Ganghwado, poprowadziła go do Namhansanseong (남한한; 南漢山城) i przecięła wszystkie linie zaopatrzeniowe. Injo, któremu kończyły się zapasy żywności, w końcu poddał się dynastii Qing i zgodził się na Traktat Samjeondo, zgodnie z którym injo kłaniał się cesarzowi Qing dziewięć razy jako jego sługa i wysyłał swoich pierwszych i drugich synów, następcę tronu Sohyeon i księcia Hyojonga, do Chin jako zakładników. Joseon stał się wasalem królestwa Qing, które w 1644 roku podbiło Ming. Wojna nazywa się Byeongja-Horan.

śmierć następcy tronu

w 1644 roku, po podboju Chin przez Qing, obaj książęta powrócili do Korei. Pierwszy syn Injo, następca tronu Sohyeon, przyniósł ze sobą wiele nowych produktów ze świata zachodniego, w tym chrześcijaństwo, i wezwał Injo do reformy i modernizacji Joseon. Konserwatywny Injo nie chciał przyjąć jego rady; nagle następca tronu został znaleziony martwy w pokoju króla, poważnie krwawiąc z głowy. Wielu ludzi, w tym żona Sohyeon, próbowało dowiedzieć się, co stało się z księciem, ale Injo nakazał szybki pogrzeb. Później oskarżył żonę Sohyeon o zdradę i ją zabił. Zgodnie z tradycją, Injo zabił Sohyeona ciężkim kamieniem atramentowym, który przywiózł ze sobą z Chin. Książę Bongrim, który również powrócił z Chin, został mianowany nowym następcą tronu, a później został królem Hyojong (seventeenth, siedemnasty król Joseon).

w 1628 roku Holender o imieniu Weltevree został rozbity w Korei i wprowadził do Korei kulturę europejską.

dziedzictwo

dziś Injo jest powszechnie uważany za słabego, niezdecydowanego i niestabilnego władcę. Podczas jego panowania doszło do buntu Yi Gwal, toczono dwie wojny z Mandżurczykami, a gospodarka została zdewastowana. Injo jest często porównywany do swojego poprzednika, Gwanghaeguna, który dokonał wielu rzeczy i został zdetronizowany, podczas gdy Injo nie osiągnął prawie żadnych osiągnięć podczas swojego panowania i nadal otrzymał imię świątyni. Wiele osób uważa go za wzór dla polityków, których nie należy naśladować, a także obwinia się go za to, że nie troszczy się o swoje królestwo. Jednak zreformował wojsko i rozszerzył obronę narodu, aby przygotować się do wojny, ponieważ naród miał kilka konfliktów zbrojnych od 1592 do 1636. Zmarł w 1649 roku.

Namhansanseong

Namhansanseong (dosłownie „Góra Południowej Han”) to park na wysokości 480 m n. p. m.na Namhansan („Góra Południowej Han”), bezpośrednio na południowy wschód od Seulu. Znajduje się w nim fortyfikacje, które pochodzą z XVII wieku, oraz szereg świątyń. Tradycja łączy miejsce Namhansanseong z Onjo, założycielem Baekje. W 672 roku na zachodnim skraju namhansan zbudowano fortecę o nazwie Chujangseong (書長城), aby chronić Sillę przed chińskimi Tang. Później twierdza została przemianowana na Iljangseong (日長城). Królowie Goryeo utrzymywali twierdzę w remoncie jako placówkę obronną dla Gwangju, pobliskiej stolicy prowincji.

Większość twierdzy, która stoi do dziś, pochodzi z okresu Joseon. Budowę planowano od 1624 roku, kiedy Mandżurowie zagrażali Chinom Ming. W 1636 roku najechali Mandżurowie, a król Injo uciekł ze swoim dworem i 13 800 żołnierzami do Namhansanseong. Tutaj były one dobrze bronione, a król cieszył się ochroną ochroniarza składającego się z 3000 walczących mnichów. W tym czasie Henggung, rezydencja króla, była sanktuarium, które symbolizowało ducha narodu. Podczas wojny mandżurskiej w 227 pomieszczeniach przechowywano około 14 000 worków na zboże. Z dziewięciu świątyń w Namhan-Sanseong, osiem zostało zbudowanych, gdy twierdza została odnowiona w drugim roku panowania króla Injo, aby wzmocnić twierdzę i przygotować się do ewentualnej walki. W świątyniach mnisi buddyjscy szkolili wojowników i organizowali zawody sztuk walki, a także wybierali i kształcili wybitnych wojowników do służby w trudnych czasach.

mury Twierdzy są wystarczająco silne, aby wytrzymać bombardowania. Zostały zbudowane przy użyciu technik architektonicznych z połowy dynastii Joseon, przecinając skały i układając w wielowarstwowych warstwach miriady małych kamieni. Większość twierdz Namhan-Sanseong została zbudowana za panowania króla Injo. Świątynia Chonggyedang pochodzi z tego samego okresu i została zbudowana na cześć Yi Hoe, który został niesłusznie stracony za swoją rolę w budowie południowej części Namhansanseong. Yi spędził długi czas na budowie silnego wschodniego muru, a niektórzy ludzie zostali nawet uwięzieni z powodu powolnej budowy. Yi został ostatecznie stracony za to, ale jego prawdziwe intencje zostały później uznane i pochwalone przez króla Injo.

Mandżurowie nie byli w stanie zdobyć twierdzy szturmem, ale po 45 dniach oblężenia zapasy żywności w środku wyczerpały się, a król został zmuszony do poddania się, wydając swoich synów jako zakładników i przenosząc lojalność Joseon z dynastii Ming. Do niewoli wzięto również ponad 500 000 kobiet i dziewcząt, z których większość nigdy nie wróciła. Pomnik Samjeondo (三田渡碑) został wzniesiony na południowej trasie z Seulu do namhansanseong, aby uczcić to wydarzenie.

po wycofaniu się Mandżurów, Namhanseong pozostał nietknięty aż do panowania Sukchonga, który powiększył go i dodał Pongamseong na północno-wschodnim rogu obszaru twierdzy w 1686 roku. Kolejny aneks, Hanbongseong, został zbudowany wzdłuż grzbietu na wschód od twierdzy w 1693 roku. Więcej prac wykonano za panowania Yeongjo (1724-76). Parapety z szarej cegły pochodzą z 1778 roku, za panowania Cheongjo. Nieużywana Twierdza powoli rozpadała się aż do 1954 roku, kiedy to została wyznaczona jako park narodowy i wykonano wiele prac remontowych. Obszar twierdzy kiedyś mieściło dziewięć świątyń, a także różne stanowiska dowodzenia i wieże obserwacyjne. Do dziś zachowały się pojedyncze stanowisko dowodzenia, Seojangdae (西將台) i jedna Świątynia, changgyeongsa. Istnieją inne nowsze świątynie na drodze do południowej bramy i murów twierdzy. Odnowiono bramy Północne, Południowe i wschodnie.

Seojangdae to miejsce, w którym injo przebywał podczas oblężenia Mandżuru w 1636 roku. Druga kondygnacja budynku została dobudowana w 1751 roku, wtedy pawilon otrzymał inną nazwę, Mumangnu (無忘樓), co oznacza „niezapomniana Wieża.”Nazwa ta najwyraźniej odnosi się do niezapomnianego wstydu poddania się Mandżurowi.

terapia spaloną igłą

od 1633 (jedenasty rok jego panowania) do 5 maja 1649, tuż przed śmiercią, Król Injo był często leczony spalonymi igłami przez Yi Hyeongika, akupunkturę, który został mianowany lekarzem w Królewskim szpitalu. Terapia wypaloną igłą jest połączoną formą akupunktury i moxibustion. W epoce Joseon powszechne było przekonanie, że choroby mogą być spowodowane magią homeopatyczną, a wierzono, że nieuleczalna choroba króla jest wynikiem magii wykonywanej przez kogoś w Pałacu. Król Injo podejrzewał królową matkę Inmok i jej córkę, księżniczkę Jeongmyeong. Jednak uzasadnieniem zamachu stanu, który osadził Króla Injo na tronie, było niemoralne zachowanie wobec Królowej Matki Inmok przez króla Gwanghaeguna, jej pasierba przez jedną z konkubin jej męża. Po jego zainstalowaniu Król Injo posłuchał Królowej Matki i zwrócił na nią uwagę, a jej córkę księżniczkę Jeongmyeong traktował z szacunkiem, maksymalizując moralne uzasadnienie zamachu stanu i umacniając swoją królewską władzę. Podejrzewał jednak, że obie kobiety mogą być zaangażowane w ciągłe Bunty i zdrady, które zagrażały jego pozycji na tronie, i że mogą życzyć mu zachorowania i śmierci.

prawdziwą przyczyną choroby Króla Injo był prawdopodobnie stres i udręka psychiczna spowodowana udziałem w nadmiernych obrzędach pogrzebu Królowej Matki Inmok i ciągłym uciskiem ze strony dynastii Qing po haniebnej i upokarzającej klęsce Joseon. Leczenie spalonymi igłami mogło mieć zarówno wpływ psychologiczny, jak i fizyczny na króla. Niezwykły postęp akupunktury i moxibustion podczas panowania króla Injo był znaczący rozwój w historii nauk medycznych w okresie dynastii Joseon.

Seungjeongwon Ilgi

Seungjeongwon, Królewski Sekretariat dynastii Joseon, był odpowiedzialny za prowadzenie Seungjeongwon Ilgi, dzienników Królewskiego Sekretariatu, szczegółowego zapisu codziennych wydarzeń i oficjalnych harmonogramów dworu, od panowania pierwszego króla dynastii Joseon, Taejo, przez panowanie jego 27 i ostatniego, Sunjonga. Zachowały się tylko 3243 pamiętniki, zawierające szczegółowe informacje o 288 latach panowania dynastii Joseon, od 12 marca 1623 roku, pierwszego roku panowania króla Injo, do 29 sierpnia 1910 roku, czwartego roku panowania dwudziestego siódmego Króla Sunjonga.

Seungjeongwon Ilgi zawiera dużą ilość autentycznych informacji historycznych na temat wydarzeń i tajemnic państwowych dynastii Joseon i służył jako główne źródło dla roczników dynastii Joseon. Został oznaczony jako skarb narodowy nr 303 w kwietniu 1999 roku i wpisany do rejestru pamięci Świata we wrześniu 2001 roku.

Seungjeongwon Ilgi daje żywy obraz pracy Seungjeongwon, Centralnego Urzędu administracyjnego na dworze królewskim, zajmującego się prostymi sprawami rutynowymi, a także ważnymi wydarzeniami narodowymi. W przedmowie do miesięcznika wymienia on nominacje króla, w tym gyeongyeon, dyskusje z uczonymi na temat konfucjańskich i innych chińskich klasyków, spotkania z dworskimi funkcjonariuszami, szczegóły aktów administracyjnych i sprawy w wewnętrznym pałacu królowej. Imiona sekretarzy królewskich i uczonych w Piśmie są odnotowywane w każdym dziennym wpisie. Pod tą listą znajdują się rekordy frekwencji dla dziennych zastępców urzędników.

pełna pośmiertne imię

• 인조개천조운정기선덕헌문열무명숙순효대왕
• 仁祖開天肇運正紀宣德憲文烈武明肅純孝大王

zobacz też

• historia Korei
• lista władców Korei

Uwagi

• Kang, Jae-eun i Suzanne Lee. 2006. Kraj uczonych: dwa tysiące lat koreańskiego konfucjanizmu. Paramus, NJ: Homa & Sekey Books. ISBN 1931907307
• Lee, Gil-sang. 2006. Odkrywanie koreańskiej historii poprzez światowe dziedzictwo. Seongnam-si: Akademia studiów koreańskich. ISBN 9788971055519
• Pratt, Keith L. 2006. Everlasting flower: a history of Korea. Londyn: Reaktion. ISBN 186189273x
• Yi, Ki-baek. 1984. Nowa historia Korei. Cambridge, Mass: Published for the Harvard-Yenching Institute by Harvard University Press. ISBN 0674615751

poprzedzony: Gwanghaegun

cesarz Korei (Dynastia Joseon) 1623-1649

zastąpiony przez: Hyojong

Królowie Joseon i Imperium koreańskiego

Joseon: cesarz Taejo | Król Jeongjong | Król Taejong | Król Sejong Wielki | Król Munjong | Król Danjong
Król Sejo | Król Yejong | Król Seongjong | Yeonsangun | Król Jungjong | Król Injong | Król Myeongjong
Król Seonjo | Gwanghaegun | Król Injo | Król Hyojong | Król Hyeonjong | Król Sukjong
Król Gyeongjong | Król Yeongjo | Król Jeongjo | Król Sunjo | Król Heonjong | Król Cheoljong

Imperium Koreańskie: Cesarz Gojong / Emperor Sunjong