zmarł 9 września 2019 w wieku 91 lat.
Bowman
Jim Greengrass często rozdawał autografy z notatką dla swoich fanów: „wiele szczęśliwych inningów. Były zawodnik Cincinnati Reds i Philadelphia Phillies, którego kariera w big league trwała od 1952 do 1956 roku, swój finał rozegrał 9 września 2019 roku. Miał 91 lat.
Greengrass, mieszkaniec Nowego Jorku, podpisał kontrakt z New York Yankees w 1944 roku w wieku 16 lat. Zbyt młody, aby zaciągnąć, Greengrass wypełnił pustkę mniejszych graczy ligi, które zostały wyrzucone przez wujka Sama na II Wojnę Światową. Yankees umieścił go na ich nastoletnich obciążonych Klasy-D zespołu w Wellsville, Nowy Jork.
„miałem 16 lat, kiedy podpisałem kontrakt z Yankees”, powiedział Greengrass ze swojego domu w Chatsworth w stanie Georgia podczas wywiadu z 2009 roku. „Byłem najmłodszym graczem, gdziekolwiek byłem, ale jednym z największych facetów w drużynie.”
po zaledwie roku życia w lidze pod jego pasem, Greengrass pobił .349 w Wellsville w 1945. Gdy był gotowy zrobić kolejny krok w kierunku gry na Yankee Stadium, rząd Stanów Zjednoczonych wydał mu zmianę planów.
„spędziłem prawie dwa lata w służbie w 1946 i 1947 roku” „Przygotowywali nas do wyjazdu jako zastępców ludzi, którzy tam byli przez jakiś czas. W ostatniej chwili odwołali to, bo przywieźli 82. samolot z powrotem do domu. Wysłali mnie z Camp Kilmer do Richmond.”
gdy Greengrass został oszczędzony ze służby bojowej, otworzyły mu się drzwi do powrotu do swojej pierwszej miłości, baseballu. Miał szczęście zachować swoje umiejętności, ponieważ wielu jego kolegów weteranów gry w piłkę straciło kontakt z zagranicą.
„Poszliśmy do krajowych playoffów w Wichita, Kansas, gdy byliśmy w służbie. Wysłano mnie do Fort McPherson w Georgii. Dowódca bazy zapytał, czy zabiorę drużynę do Columbus na turniej. … Powiedziałem: „jasne. Powiedział: „Kiedy wrócisz, przygotuję Twoje dokumenty, żebyś mógł wrócić do domu. Nie miałem zamiaru się z tym kłócić. Miałem szczęście.; Nadal mogłem biegać, rzucać piłkę mocno i mieć dobry refleks.”
Greengrass powrócił w szczytowej formie z gry w wojsku. W 1949 roku był w ich drużynie Triple-A w Newark, na tyle blisko, by powąchać świeżo ściętą trawę na Yankee Stadium. Tak jak myślał, że w pierwszej lidze są w końcu w zasięgu uderzenia, jego kariera zrobiła gwałtowny zwrot, gdy kierownictwo wysłało go do Muskegon w stanie Michigan w 1950 roku.
„Jankesi chcieli ze mnie zrobić miotacza” „Byłem dobrym miotaczem 2-3 inning. Mogłem rzucać mocno, ale to było o to. Nie można rzucić piłkę obok big league lub nawet Triple-A hitters konsekwentnie.”
podczas gdy Greengrass rzucał mocno, Jankesi nie mogli odmówić trafienia kijem. Uderzył .336 i379 w dwóch sezonach w Muskegon, co czyni go cennym chipem handlowym w ich systemie. Po zaimponowaniu skautom z Beaumontem w 1952 roku, Yankees wysłali go do Cincinnati Reds w zamian za doświadczonego miotacza Ewella Blackwella. Przypadkowe spotkanie z Caseyem Stengelem po latach w końcu dało mu prawdziwą historię rozwoju handlu.
„Mój syn i ja weszliśmy do klubu, a Casey siedział w szatni. Powiedział: „Hej Jimmy, chcę z Tobą porozmawiać. Nie miałam pojęcia, że wie, kim jestem i jak się nazywam. Nigdy wcześniej z nim nie rozmawiałem. Chcę ci coś powiedzieć, Chcę ci powiedzieć, dlaczego cię wymieniłem. Mieliśmy sześciu świetnych outfielderów. Po prostu nie widziałem rozbijania sprawdzonych outfielderów, aby zgadnąć na Ciebie. Chcieliśmy zawodnika z Cincinnati, A był nim Ewell Blackwell. Wiedziałem, że Blackwell może wygrać cztery mecze na koniec sezonu. To był plan Casey.”
pomimo braku szansy na grę w World Series, handel utorował mu drogę do pierwszej ligi. The Reds umieścili go w swoim składzie na ostatni miesiąc sezonu 1952 i skorzystał z okazji obiema rękami.
„wszedłem z hukiem i ruszyłem” „W 17 meczach Uderzyłem .300, miał pięć home runów i ponad 20 RBI.”
jego czas z The Reds był pod czujnym okiem Hall of Famera Rogersa Hornsby ’ ego. Mimo że rządy Hornsby ’ ego w latach 50.były pełne konfliktów i konfliktów, Greengrass chwalił legendarnego drugiego basemana za zmianę swojej gry.
„Był ważnym czynnikiem od pierwszego dnia. Roger woził mnie po tarasie w Crosley Field sto razy dziennie. Powiedział, że nauczysz się grać tylko w ten sposób.
Lubił facetów, którzy się wygłupiali. Nigdy nie krytykował facetów za popełnianie błędów. … Jedyną rzeczą, której nie rozumiał, były postawy miotaczy. Rzucali co cztery dni. Uważał, że powinni być w stanie rzucać codziennie.”
Greengrass cenił swoje pięć sezonów w majors z czerwonymi i Phillies. Podczas gdy jego kij mówił głośno z 69 runami do domu w karierze, była to gra defensywna, którą rozegrał najwięcej pięćdziesiąt lat później.
„Pamiętasz Hanka Sauera?”zapytał. „W tamtych czasach nazywaliśmy go Abe Lincoln. Przyjechali grać do Cincinnati. Trafił pociskiem rakietowym w lewe pole. Zdjąłem tę piłkę ze ściany i wystrzeliłem do Johnny 'ego Temple’ a w drugiej bazie, co mógłbym zrobić z zawiązanymi oczami.
” Świątynia czekała na niego. Sauer truchtał tam jak, ” chłopcze, mam to podwójne.”John powiedział:” Hej, zobacz, co mam Hank. Pokazał mu piłkę i miał atak. Hank powiedział, że wyciągnął piłkę z kieszeni. Pokłócił się z sędzią, gdy pokazał mu piłkę. To po prostu rozerwało Starego Hanka; nie mógł uwierzyć, że to się stało.”
Greengrass rozegrał 16 profesjonalnych sezonów, dopóki nie zakończył kariery w 1961 roku. Podczas swojej kariery po baseballu dzielił swój czas między pracę w Lockheed i biurze szeryfa hrabstwa Cobb, osiągając stopień porucznika podczas swojej kadencji.
na emeryturze bardzo lubił kontaktować się z fanami baseballu, którzy wysyłali mu maile. Czuł, że to kolejny zaszczyt, który przyszedł z bycia częścią tak wybranej grupy baseballistów.
„Nie mogę uwierzyć, że ktoś mnie pamięta; grałem ponad 50 lat temu. Podpisuję je wszystkie. To był zaszczyt grać w pierwszej lidze. Jeśli ci się udało, byłeś na szczycie swojego zawodu. W kraju było 45 lig klasy D. Na szczycie byli piłkarze.”
Obserwuj mnie na Twitterze.
