w narracji Jonathana Edwardsa opowiada o swojej duchowej podróży. Na początku Edwards był dzieckiem, w którym uważał, że religia jest normą i w większości wszyscy byli jej częścią. Modlił się, chodził do kościoła i uczył się Pisma Świętego. Edwards wyjaśnia: „przez wiele miesięcy byłem bardzo dotknięty sprawami religii i zbawieniem mojej duszy; i obfitował w obowiązki ” (Edwards 1). Właśnie wtedy, kiedy wyraźnie po raz pierwszy zetknął się z religią, był zdumiony i zrobił wszystko, co w jego mocy, aby postąpić właściwie, zgodnie z tym, czego nauczano w Zgromadzeniu jego ojca. Starzejąc się znacznie, oddala się od swoich przekonań i według niego był w czasach „niegodziwości”, w których nieustannie grzeszył. Edwards stwierdza: „ale w miarę upływu czasu moje przekonania i uczucia zanikły; I całkowicie straciłem wszystkie te uczucia i rozkosze i przerwałem sekretną modlitwę, przynajmniej jeśli chodzi o ciągłe jej wykonywanie; i wrócił jak pies do swoich wymiocin „(Edwards 1). Wypowiedź Edwardsa jest bardzo szczera i surowa i porównuje ją do „psa powracającego do wymiocin”, mówiąc w zasadzie, że wraca do „ciemnego chorego miejsca”. Jest oczywiste, że przechodził wzloty i upadki, a w całym tekście widać, że jest w stałym stanie świadomości ze względu na swoje zachowania. Po pewnym czasie Edwards czyta tekst w Piśmie Świętym, który zmienia jego życie, słowa te można znaleźć w I Tim. i: 17. Edwards wyraża nowe emocje i czuje się znacznie inaczej niż wiele lat temu, święty tekst naprawdę go zmienił. Edward stwierdza: „często czułem żałobę i lament w moim sercu, że nie zwróciłem się wcześniej do Boga, że mogłem mieć więcej czasu, aby wzrastać w łasce” (Edwards 7). Edwards ponosi winę za to, że nie znalazł Jahwe wcześniej i podchodzi do Boga w zupełnie inny sposób. On zawsze szuka poprawy jako osoba i szuka aprobaty u Boga Wszechmogącego. W jego osobistej narracji widać, jak poprawia się jego więź z Bogiem. Nie ma wątpliwości co do wiary Jonathana Edwardsa.
