Description
Location and General Description
położona pomiędzy pasmami górskimi Tian Shan i Ałtaj w północno-zachodnich Chinach, Kotlina Junggar jest pod wieloma względami podobna do większego Kotliny Tarim, która leży na południu pasma Tian Shan. W przeciwieństwie do Tarim, Junggar otwiera się na północny zachód przez szereg dużych luk w otaczających pasmach. Ponieważ jest w ten sposób wystawiony na wpływy klimatyczne Syberii, Kotlina Junngarska ma zimniejsze temperatury i więcej opadów niż Kotliny zamknięte na południu. Średnia roczna suma opadów w środkowej części Kotliny waha się od 80 do 100 mm, na peryferiach od 100 do 250 mm.
w kotlinie tej znajduje się pustynia Gurbantunggut, druga co do wielkości w Chinach. Ze względu na duży odpływ z okolicznych gór, dorzecze obsługuje również kilka jezior, z których największym jest Jezioro Saissan w Kazachstanie. Ponieważ północne zbocza Tian Shan otrzymują więcej opadów niż inne pasma górskie w tej części Chin, równiny na południowym skraju Kotliny Junggar są dobrze przystosowane do nawadniania rolnictwa.
roślinność na pustyni składa się z cienkiego zarośla Anabasis brevifolia, podczas gdy obszary peryferyjne wspierają lasy karłowate zdominowane przez krzak saxaul (Haloxylon ammodendron) i gymnosperm Ephedra przewalskii. Ponieważ pustynia Gurbantunggut jest wystarczająco wilgotna, aby utrzymać pewną roślinność, Piaski zostały ustabilizowane w większości miejsc. Pustynia ta składa się tylko z około 5% wydm ruchomych, w porównaniu z Taklimakanem Kotliny Tarim, gdzie 85% obszaru stanowią wydmy ruchome. Biologicznie bogate łąki, bagna i społeczności łęgowe pierwotnie występowały u podnóża gór, ale prawie wszystkie te miejsca zostały przekształcone w nawadniane rolnictwo w ostatnich stuleciach. Proces ten przyspieszył w ostatnich dziesięcioleciach, ponieważ chiński rząd chętnie przenosi ludzi do takich miejsc z zatłoczonej wschodniej części kraju.
oazy we wschodniej części Kotliny Junggarskiej wspierają topolę (Populus diversifolia), drzewo tworzące las liściasty, w miejscach, gdzie roztopiony śnieg z gór podnosi zwierciadło wody blisko powierzchni. Nitraria roborovsky, N. sibirica, Achnatherum splendens, tamaryszka (Tamarix sibirimosissima) i wierzba (Salix ledebouriana) również kwitną na obszarach oazowych. Karagena i inne krzaczaste rośliny strączkowe zapewniają dobrą jakość przeglądania dzikich i domowych zwierząt kopytnych. Na wydmach piaszczystych dominuje Nitraria sphaerocarpa.
Kotlina Junggarska jest jednym z ostatnich miejsc, gdzie znany był koń Przewalski („Equus przewalskii”), który przetrwał na wolności. Kilka wieków temu dwa podgatunki występowały od wschodniej Mongolii aż po Europę Środkową, zasiedlając siedliska lasów i równin. Z czasem koń został marginalizowany na siedliska stepowe i półpustynne. Obecnie gatunek ten prawdopodobnie wyginął na wolności. Chociaż populacje w niewoli obejmują 500 osobników, ponieważ pochodzą one od pierwotnej populacji w niewoli składającej się tylko z 12 zwierząt, utrata różnorodności genetycznej i chów wsobny jest poważnym problemem. Kotlina Junggarska jest jednym z miejsc, w których koń Przewalskiego mógłby zostać w przyszłości ponownie wprowadzony, z odpowiednimi środkami ochrony jego siedlisk. Obecnie trwają liczne międzynarodowe starania o reintrodukcję tego gatunku do jego historycznej ojczyzny w Azji Środkowej.
północno-wschodnia część Kotliny Junggarskiej leży w Mongolii i obejmuje Dzungariańską część Parku Narodowego Great Gobi, Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery. Dzungarian, który jest w dużej mierze stepem pustynnym, stanowi ważne siedlisko dla największych na świecie stad dzikich osłów (Equus hemionus), a także stad Gazeli wolejowej (Gazella subgutturosa). Dzungarian był również ostatnim schronieniem konia Przewalskiego, ostatniego prawdziwie dzikiego konia na świecie. Niektóre z ostatnich dzikich wielbłądów Baktryjskich (Camelus ferus) przetrwały w Parku Narodowym Great Gobi, który rozciąga się zarówno na Kotlinę Junggar, jak i Płaskowyż Alashan, przyległy ekoregion na wschód. Ta część Kotliny Junggarskiej zapewnia doskonałe siedlisko dla dzikich wielbłądów, ponieważ jest wystarczająco wilgotna, aby wspierać niektóre zarośla roślinne.
ten ekoregion zawiera pojedynczego endemicznego ssaka, dżirda Chenga (Meriones chengi). Myszoskoczek Chenga jest myszoskoczkiem klasyfikowanym przez IUCN jako krytycznie zagrożony. Istnieje również kilka gatunków małych, gryzoniopodobnych ssaków zwanych jerboas (rodzina Zapodidae), które zamieszkują Kotlinę Junggarską. Jerbaki stanowią niewielką rodzinę ssaków, które są przystosowane do zakopywania i Skakania w siedliskach piaszczystych. Ich tylne nogi są pięciokrotnie dłuższe od ich przednich kończyn i mają długie, elastyczne ogony. Kilka gatunków jest endemicznych dla pustyń Azji Środkowej i potrafią skakać nawet do 3 m.
inne gatunki o szczególnym znaczeniu to gekon talerzowy (Teratoscincus przewalskii) pięknie ubarwiony, nocny jaszczur endemiczny dla Azji Środkowej i inne gady, takie jak Gekon Gobi (Cyrtapodion elongatus) i Boa piaskowy (Eryx tataricus).
obecny stan
prawie wszystkie pierwotne siedliska łąk, bagien i łęgowisk w Kotlinie Junggara zostały przekształcone w nawadniane Rolnictwo. W regionie odnotowano ostatnio znaczny wzrost liczby ludności spowodowany migracją i translokacją ze wschodniej części Chin.
rodzaje i nasilenie zagrożeń
poszukiwanie i wydobycie ropy naftowej jest potencjalnie szkodliwe dla tego ekoregionu, chyba że towarzyszy temu ostrożne łagodzenie.
w bardziej dziewiczym regionie Mongolii Dzungarian zagrożenia obejmują niekontrolowane użytkowanie pojazdów silnikowych i nadmierną konsumpcję oraz zanieczyszczenie ograniczonych zasobów naturalnych wody przez ludzi i zwierzęta domowe. W niektórych rejonach zagrożeniem jest także nadżeranie.
depresja międzyzwrotnikowa znajduje się pomiędzy górami Ałtaj i Tianshan i rozciąga się na Mongolskie Gobi. Góry wokół dorzecza rzeki Emin tworzą z grubsza zachodnią granicę. Na mapie roślinności Cvmcc (1979) uwzględniono stepy pustynne (41, 47) oraz pustynie krzewiaste i żwirowe (51 a, b,c,d,52, 56, 58, 60b). Jest to porównywalne z podjednostką Biogeograficzną basenu Junggara w stepie pontyjskim według Mackinnon et al. (1996). Mongolska część ekoregionu obejmuje wyodrębniony fragment pustyni w południowo-zachodnim narożniku kraju (Mongolia Ministerstwo przyrody i środowiska 1996). Odpowiada to Dzungarian Gobi w Barthel (1983) i Haase (1983).
Barthel,H. 1983. Die regionale und jahreszeitliche Differenzierung des Klamas in der Mongolischen Volksrepublik. Gartenbau 25: 85-86, Berlin.
Sieć Weterynaryjna Koni. Retrieved (2000) z: http://www.equinevetnet.com/library/bookpages/pzhlbvd.html
Haase, G. 1983. Beitrage Zur Bodengeographie der Mongolischen Volksrepublik. Studia geogr. 34: 231-367, Brno.
Laidler, L. I K. Laidler. 1996. Chiny są zagrożone dziką przyrodą. Blandford, Londyn.
1999. Encyklopedia ssaków. Barnes and Noble Books.
MacKinnon, J. 1996. Dzikie Chiny. The MIT Press, Cambridge MA.
Man, J. 1997. Tropimy pustynię. Yale University Press, New Haven, CT
Mongolia Ministry for Nature and Environment, United Nations Development Programme (UNDP)/Global Environment Facility (GEF), and World Wide Fund for Nature (WWF). 1996. Dzikie dziedzictwo Mongolii. Avery Press, Boulder, Colorado.
Organizacja Narodów Zjednoczonych w Mongolii. Retrieved (2000) z: http://www.un-mongolia.mn/wildher/greatgobi.htm
przygotowane przez: Chris Carpenter
zrecenzowane przez: in process
