Kangur

Kangury
suczka Eastern Grey Kangur with joey
klasyfikacja naukowa
Królestwo: Animalia Chordata Klasa: Mammalia podklasa: Marsupialia Zamów: Diprotodontia Suborder: Macropodiformes Family: Macropodidae Genus: Macropus w części
Gatunek
Macropus rufus Macropus giganteus Macropus fuliginosus Macropus antilopinus

kangur jest jednym z kilku dużych ssaków torbaczy z rodziny Macropodidae, która obejmuje wallabie, kangury drzewiaste, wallaroos, pademelons i quokkas, z co najmniej 69 gatunkami w sumie. Kangury są najbardziej znane ze swojej wielkiej mocy skoków ze względu na strukturę ich tylnych nóg. Pochodzą z Australii, Nowej Gwinei i sąsiednich wysp.

chociaż termin kangur jest używany w szerokim znaczeniu odnoszącym się do wszystkich członków rodziny makropodów, często jest zarezerwowany dla czterech największych makropodów, a mianowicie kangura czerwonego, kangura Antylopowego, Wschodniego kangura szarego i zachodniego kangura szarego z rodzaju Macropus. Mniejsze gatunki makropodów są zwykle określane jako wallabies, a nie kangury, podczas gdy niektóre pośrednie wielkości są nazywane wallaroos.

te unikalne stworzenia—które mogą mieć zaledwie 1 cm długości, czołgać się przez przedramiona do torebek matek, a następnie wyrosły na dwunożne, mając nadzieję, że dorosłe osobniki są większe od człowieka-są uważane zarówno za szkodniki, jak i zasoby. Ponieważ populacja kangurów wzrosła w liczbie, ponieważ ludzie zmodyfikowali krajobraz wypasu bydła i owiec, kangury osiągnęły poziom, który rolnicy uważają za szkodniki. Jako zasoby, kangury zapewniają nie tylko mięso i skórę, a także źródło medycznych i naukowych spostrzeżeń, ale także estetyczną radość dla ludzi.

Kangur to australijska ikona: jest opisywany na australijskim Herbie i na niektórych walutach i jest używany przez wiele Australijskich organizacji, takich jak Qantas.

przegląd

do czterech gatunków najczęściej kojarzonych z terminem kangur należą następujące:

• Kangur Czerwony (Macropus rufus) jest największym żyjącym torbaczem na świecie. Mniej liczebnie Kangury czerwone zajmują suche i półpustynne centrum kontynentu. Duży samiec może mieć dwa metry (sześć stóp, siedem cali) wzrostu i ważyć 90 kg (200 funtów).
• Kangur Wschodni Szary (Macropus giganteus) jest mniej znany niż czerwony (poza Australią), ale najczęściej spotykany, ponieważ jego zasięg obejmuje żyzną wschodnią część kontynentu.
• Zachodni Kangur Szary (Macropus fuliginosus) jest ponownie nieco mniejszy przy około 54 kg (119 funtów) dla dużego samca. Występuje w południowej części Australii Zachodniej, Australii Południowej w pobliżu wybrzeża i dorzecza rzeki Darling.

• Kangur Antylopowy (Macropus antilopinus) jest zasadniczo dalekowschodnim odpowiednikiem Wschodniego i zachodniego kangura szarego. Podobnie jak oni, jest to stworzenie trawiastych równin i lasów, i towarzyski.

ponadto w rodzinie Macropodidae jest ponad 60 mniejszych makropodów blisko spokrewnionych z tymi kangurami.

Prehistoryczne rodzaje kangurów

• Procoptodon, największy kangur liściożerny
• Sthenurus „silny ogon”
• Propleopus, mięsożerny kangur w okresie pliocenu i plejstocenu (np. kangur szczur olbrzymi)
• Simosthenurus, kangury zjadające liście

terminologia kangura

słowo kangur pochodzi od słowa gangurru, odnoszącego się do szarego kangura, z Guugu Yimidhirr, australijskiego języka Aborygenów. Nazwa została po raz pierwszy zapisana jako „Kangooroo” lub „Kanguru” 4 sierpnia 1770 roku przez Porucznika (późniejszego kapitana) Jamesa Cooka na brzegu rzeki Endeavor w miejscu współczesnego Cooktown, kiedy HM Bark Endeavor został wyrzucony na plażę przez prawie siedem tygodni, aby naprawić uszkodzenia odniesione na Wielkiej Rafie Koralowej.

Kangur wkrótce został przyjęty do standardowego angielskiego, gdzie zaczął oznaczać każdego członka rodziny Macropodidae.

samce kangurów nazywane są bucks, boomers, jacks lub old men; samice to does, flyers lub jills, a Młode to joeys. Rzeczownik zbiorowy dla kangurów to mob, troop, or court. Kangury są czasami potocznie określane jako roos.

opis

Kangury od dawna uważane są za dziwne zwierzęta. Pierwsi odkrywcy opisywali je jako stworzenia, które miały głowy jak jelenie (bez poroża), które stały wyprostowane jak ludzie, a które skakały jak żaby. W połączeniu z dwugłowym wyglądem matki kangura, doprowadziło to wielu z powrotem do odrzucenia ich jako opowieści podróżników przez dłuższy czas.

Kangury mają duże, mocne tylne nogi, duże stopy przystosowane do skakania, długi muskularny ogon dla równowagi i małą głowę. Podobnie jak wszystkie torbacze, kangury mają woreczek zwany torbaczem, w którym następuje pełny rozwój pourodzeniowy.

kangury są jedynymi dużymi zwierzętami, które używają Skakania jako środka lokomocji. Wygodna prędkość skakania dla kangurów jest około 20-25 km/h (13-16 mph), ale prędkości do 70 km / h (43 mph) można osiągnąć na krótkich dystansach. Ta szybka i energooszczędna metoda podróży pozwala im pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pożywienia i wody; nie jest uważana za adaptację związaną z niebezpieczeństwem drapieżników. (Patrz: adaptacje.)

średnia długość życia kangura wynosi około czterech do sześciu lat, a niektórzy żyją do około 23.

podobnie jak w przypadku wszystkich torbaczy, kangury młode rodzą się na bardzo wczesnym etapie rozwoju—po ciąży 31-36 dni. Na tym etapie tylko kończyny przednie są nieco rozwinięte, aby noworodek mógł wspiąć się do torebki i przymocować do strzyka. Dla porównania, embrion ludzki na podobnym etapie rozwoju miałby około siedmiu tygodni, a wcześniaki urodzone w wieku poniżej 23 tygodni zwykle nie są wystarczająco dojrzałe, aby przeżyć. Zwykle pozostają w torebce przez około dziewięć miesięcy (180-320 dni dla Zachodniego Szarogłówka), zanim zaczną opuszczać torebkę przez krótki okres czasu. Zwykle karmiony jest przez matkę do 18 miesięcy.

samica kangura jest zwykle w ciąży, z wyjątkiem dnia, w którym rodzi; ma jednak zdolność zamrażania rozwoju zarodka, dopóki poprzedni nie będzie w stanie opuścić torebki. Jest to znane jako diapauza, i pojawi się w czasach suszy i na obszarach o słabych źródłach żywności. Skład mleka produkowanego przez matkę zmienia się w zależności od potrzeb matki. Ponadto matka jest w stanie produkować dwa różne rodzaje mleka jednocześnie, dla noworodka i starszego, który nadal znajduje się w torebce.

w okresie suchym samce nie będą produkować nasienia, a samice poczują tylko wtedy, gdy będzie wystarczająco dużo deszczu, aby wyprodukować dużą ilość zielonej roślinności.

kangury i wallabie mają duże, elastyczne ścięgna w tylnych łapach. Magazynują energię sprężystego naprężenia w ścięgnach ich dużych tylnych nóg, dostarczając większość energii potrzebnej do każdego skoku przez wiosenne działanie ścięgien, a nie przez jakikolwiek wysiłek mięśniowy. Dotyczy to wszystkich gatunków zwierząt – które mają mięśnie połączone ze szkieletem za pomocą elastycznych elementów, takich jak ścięgna—ale efekt jest bardziej wyraźny u kangurów.

istnieje również związek między skakaniem a oddychaniem: gdy stopy opuszczają ziemię, powietrze jest wydalane z płuc; doprowadzenie stóp do przodu gotowych do lądowania uzupełnia płuca, zapewniając dodatkową wydajność energetyczną.

badania kangurów i wallabies wykazały, że poza minimalnym wydatkiem energii wymaganym do skakania, zwiększona prędkość wymaga bardzo mało dodatkowego wysiłku (znacznie mniej niż ten sam wzrost prędkości, powiedzmy, konia, psa lub człowieka). W przypadku kangurów kluczową zaletą Skakania nie jest szybkość ucieczki przed drapieżnikami—maksymalna prędkość kangura nie jest wyższa niż prędkości czworonoga o podobnej wielkości, a australijskie rodzime drapieżniki są w każdym razie mniej przerażające niż te z innych kontynentów. Raczej kluczową korzyścią jest ekonomia: na bezpłodnym kontynencie z bardzo zmiennymi wzorami pogodowymi zdolność kangura do podróżowania na duże odległości z umiarkowanie dużą prędkością w poszukiwaniu źródeł pożywienia jest kluczowa dla przetrwania.

projekt sekwencjonowania genomu kangura rozpoczął się w 2004 roku jako współpraca między Australią (głównie finansowana przez stan Wiktoria) i National Institutes of Health w USA. Genom torbacza, takiego jak kangur, jest bardzo interesujący dla naukowców studiujących genomikę porównawczą, ponieważ torbacze znajdują się na idealnym poziomie ewolucyjnej dywergencji od ludzi: myszy są zbyt blisko i nie wykształciły wielu różnych funkcji, podczas gdy ptaki są genetycznie zbyt odległe.

dieta

kangury są roślinożercami, żywią się trawą i korzeniami, żują cuda. Wiele gatunków jest nocnych (aktywnych w nocy) i crepuscular (aktywnych podczas zmierzchu), zwykle spędzają dni na biegu jałowym cicho i chłodne wieczory, noce i poranki poruszając się i żerując, zazwyczaj w watahach.

drapieżniki

Kangury mają niewiele naturalnych drapieżników. Tylak, uważany przez paleontologów za głównego naturalnego drapieżnika kangura, obecnie wyginął. Jednak wraz z przybyciem ludzi do Australii co najmniej 50 000 lat temu i wprowadzeniem dingo (Typ dzikiego psa w Australii) około 5000 lat temu, kangury musiały się przystosować. Bieliki klinowe i inne drapieżniki zwykle jedzą padlinę kangura. Goannas i niektóre inne mięsożerne Gady również stanowią zagrożenie dla mniejszych gatunków kangurów, gdy brakuje innych źródeł pożywienia.

wraz z pontonami i innymi psami, introdukowane gatunki, takie jak lisy i dzikie koty, również stanowią zagrożenie dla populacji kangurów. Kangury i wallabies są biegłymi pływakami i często uciekają do dróg wodnych, jeśli mają taką opcję. Duży kangur może użyć swoich przednich piór, aby utrzymać drapieżnika pod wodą, aby go utopić. Inną taktyką obronną opisywaną przez świadków jest złapanie drapieżnika za pomocą przednich łap i wypatroszenie go tylnymi nogami.

życie towarzyskie i zaloty

tłum może mieć dziesięć lub więcej mężczyzn i kobiet. W mafii dominuje samiec (zwany bumerem), którego tożsamość jest ustalana na podstawie względnych rozmiarów i wieku samców w mafii (największy i najsilniejszy staje się bumerem). Boomer ma tymczasowy wyłączny dostęp do samic w tłumie do krycia. Boomer może znaleźć się błąkając się i wychodząc z mafii-obserwując samice i zastraszając rywalizujących samców.

zachowanie zalotów u większości gatunków wiąże się z męskim aktem „sprawdzania” kloaki samicy (Komory moczowej). Samce są często odrzucane przez samice, jeśli są małe w stosunku do innych samców. Często, gdy samica jest sprawdzana, oddaje mocz. Samiec kangur będzie wąchać mocz wiele razy, aż jest zadowolony, a następnie przystąpić do realizacji cyklu godowego. Badania reprodukcji kangura stwierdzić, że ten rytuał jest typowy tak, że kangur może sprawdzić, czy kobieta kangur jest otwarty na niego.

podniecony seksualnie mężczyzna podąża za reagującą samicą. Łukowaty ogon wskazuje, że jeden lub oba kangury są gotowe do kojarzenia. Drapanie ogona, forma gry wstępnej, może wystąpić między partnerami. Samiec kangura może czasami znaleźć dając samicy kangura z powrotem pocierać przed kryciem.

relacje z ludźmi

przed osiedleniem się w Europie kangur był bardzo ważny dla australijskich Aborygenów ze względu na swoje mięso, skórę, kości i ścięgna. Ponadto istniały ważne opowieści o snach (mity australijskich Aborygenów) i ceremonie z udziałem kangura. Aherrenge to obecne miejsce kangurów na Terytorium Północnym. W grze W Marn Grook zagrali kurnajowie używając piłki wykonanej z moszny kangura.

w przeciwieństwie do wielu mniejszych makropodów, kangury radziły sobie dobrze od osadnictwa Europejskiego. Europejscy osadnicy wycinali lasy, aby stworzyć rozległe tereny trawiaste dla wypasu owiec i bydła, dodali punkty nawadniania na suchych obszarach i znacznie zmniejszyli liczbę pontonów, z których wszystkie były korzystnymi zmianami dla kangurów.

Kangury z natury są nieśmiałe i odchodzą na emeryturę. w normalnych warunkach nie stanowią zagrożenia dla ludzi. Męskie kangury często ” box ” między sobą, albo żartobliwie, dla dominacji, lub w konkurencji dla kolegów. Zręczność ich przednich pił jest wykorzystywana zarówno w uderzeniach, jak i zmaganiach z wrogiem, ale prawdziwe niebezpieczeństwo tkwi w poważnym kopnięciu tylną nogą. Zaostrzone paznokcie mogą wypatroszyć przeciwnika.

niewiele jest zapisów o kangurach atakujących ludzi bez prowokacji. Jednak kilka takich niesprowokowanych ataków w 2004 roku wywołało obawy przed chorobą podobną do wścieklizny, prawdopodobnie dotykającą torbaczy. Jedyny wiarygodnie udokumentowany przypadek śmierci od ataku kangura miał miejsce w Nowej Południowej Walii w 1936 roku. Myśliwy został zabity, gdy próbował uratować swoje dwa psy z gorącej walki. Inne sugerowane przyczyny niekonsekwentne i niebezpieczne zachowanie kangura obejmują ekstremalne pragnienie i głód.

w 2004 roku Eastern Grey uratował życie rolnikowi. Imię Lulu, otrzymała Nagrodę RSPCA National Animal Valor Award 19 maja tego roku.

konflikt z pojazdami

zderzenie z pojazdem jest w stanie zabić kangura. Wiadomo, że przed samochodami skaczą kangury oślepione reflektorami lub przestraszone hałasem silnika. Ponieważ kangury w połowie wiązania mogą osiągać prędkość około 50 km / h (31 mph) i są stosunkowo ciężkie, siła uderzenia może być silna. Małe pojazdy mogą zostać zniszczone, podczas gdy większe mogą zostać uszkodzone przez silnik. Ryzyko uszkodzenia pasażerów pojazdu jest znacznie zwiększone, jeśli miejscem uderzenia jest szyba przednia. W rezultacie, „kangur crossing” znaki są powszechne w Australii.

pojazdy, które często są odizolowane od dróg, gdzie pomoc drogowa może być rzadka, są często wyposażone w” paski roo”, aby zminimalizować szkody spowodowane kolizją. Zamontowane urządzenia, zaprojektowane do odstraszania dzikich zwierząt z drogi za pomocą ultradźwięków i innych metod, zostały opracowane i wprowadzone na rynek.

jeśli kobieta jest ofiarą kolizji, grupy zajmujące się dobrostanem zwierząt proszą o sprawdzenie jej torebki pod kątem wszystkich ocalałych. w takim przypadku można ją przewieźć do schroniska dla zwierząt lub do lekarza weterynarii w celu rehabilitacji. Podobnie, gdy dorosły kangur jest ranny w kolizji, Weterynarz, RSPCA, lub national Parks and Wildlife Service mogą być konsultowane w celu uzyskania instrukcji dotyczących właściwej opieki. W Nowej Południowej Walii rehabilitację kangurów prowadzą wolontariusze z NSW Wildlife Information and Rescue Service (WIRES).

podnoszenie rąk

od czasu do czasu osoby same podejmują się zadania wychowania odzyskanego Joeya. Zasada jest taka, że jeśli joey jest już pokryty futrem w momencie wypadku (w przeciwieństwie do tego, że nadal jest w stadium embrionalnym), ma duże szanse na prawidłowe dorastanie.

mleko wolne od laktozy jest wymagane, aby zapobiec rozwojowi ślepoty u zwierzęcia. Łatwo wskakują do torby z tkaniny, gdy jest ona opuszczona przed nimi w przybliżeniu do wysokości, na której byłaby torebka matki. Instynkt Joeya polega na „przytulaniu się”, tym samym ujmując się swoim opiekunom. Ale po ręcznym wychowaniu joey ’ a, zwykle nie może być wypuszczony na wolność i oczekuje się, że natychmiast się zapewni. Zwykle rezerwaty przyrody są skłonne adoptować kangury, które nie są już praktyczne do wychowywania i urosły zbyt duże, aby je pomieścić.

Notki

• Dawson, T. J. 1995. Kangury: Biologia największych torbaczy. Ithica, NY: Cornell University Press. Drugi druk: 1998. ISBN 0801482623.
• 1996. Tree Kangaroos: A Curious Natural History. Melbourne: Reed Books. ISBN 0730104923
• Underhill D. 1993. Niebezpieczne stworzenia Australii. Sydney, New South Wales: Reader ’ s Digest. ISBN 0864380186
• Weldon, K. 1985. Kangur. Sydney, Australia: Weldons Pty. Ltd. ISBN 0949708224