kymograf (z greckiego κῦμα, pęcznienie lub fala + γραφή, pisanie; zwany także kymographion) jest urządzeniem, które rysuje graficzną reprezentację pozycji przestrzennej w czasie, w której oś przestrzenna reprezentuje czas. Zasadniczo składa się z obrotowego bębna owiniętego kartką papieru, na którym rysik porusza się tam iz powrotem, rejestrując postrzegane zmiany zjawisk, takich jak ruch lub nacisk.
D007734
kymograf był początkowo urządzeniem mechanicznym i hydraulicznym, wynalezionym przez niemieckiego fizjologa Carla Ludwiga w 1840 roku i znalazł swoje pierwsze zastosowanie jako środek do monitorowania ciśnienia krwi. Ciśnienie krwi było przenoszone przez hydraulikę i dźwignie, aby przesunąć rysik, który porysował biały ślad na papier pokryty sadzą na obracającym się bębnie. Czas jest reprezentowany przez prędkość obrotową bębna i był rejestrowany przez dalszy rysik napędzany zegarem lub strojem. Kymograf niemal natychmiast stał się centralnym instrumentem w edukacji fizjologicznej i fizjologicznej. W XIX i XX wieku naukowcy i technicy opracowali wiele ulepszeń urządzenia, a także liczne nowe komponenty sensoryczne do pomiaru szerokiego zakresu zjawisk fizjologicznych, takich jak oddychanie, ruch mięśni, mowa. Nowe systemy wykrywania i rejestracji obejmowały metody elektryczne i elektroniczne oraz wykreślone w atramencie.
Kymografy były również używane poza naukami medycznymi do pomiaru ciśnienia atmosferycznego, drgań widełek, funkcjonowania silników parowych, zwyczajów zwierząt i ruchu cząsteczek w komórkach.
