jedną z największych przyjemności w życiu Joego Rago było spędzenie całej nocy z braćmi Phi Delta Alpha, a następnie udanie się do Lou na poranne śniadanie. To była tradycja, którą zaczął jako student i kontynuował jako ałun, aż do ostatniej wizyty w kultowej restauracji w Hanowerze kilka miesięcy temu.
Joe był w mieście na weekend reunion. Jego kelnerką tego dnia była Becky Schneider, kobieta, która służyła mu tak często przez lata, że oboje zostali przyjaciółmi. Zamówił regularne śniadanie z dwóch jaj na łatwe z wytrawnym tostem pszennym, oblewając jedzenie gorącym sosem, przyprawą, którą zastosował tak obficie do tłustego talerza śniadaniowego, jak do fantazyjnego obiadu z owoców morza. Zanim odszedł, wziął Becky za rękę i złożył jej obietnicę. Powiedział, że zrobi wszystko, co w jego mocy, by pomóc jej opublikować wspomnienia, nad którymi pracowała.
szesnaście lat wcześniej Joe przyjechał do Hanoweru jako student pierwszego roku. Jego przyjaciele drażnią go czule, że wygląda jak „mała żyrafa” i ” niezasłonięte łóżko.”Był laureatem Nagrody Pulitzera członkiem Rady Redakcyjnej „The Wall Street Journal”.
W następnym miesiącu Joe zmarł nagle i niespodziewanie. Przyczyną była rzadka choroba zapalna zwana sarkoidozą, która jest śmiertelna tylko w 5 procentach przypadków i często nie jest diagnozowana. Nikt, nawet Joe, nie wiedział, że ma chorobę. Kiedy 20 lipca nie pojawił się w pracy i był nieosiągalny przez telefon i e-mail, policja została wysłana do jego mieszkania na Manhattanie, gdzie znaleziono jego ciało. Miał 34 lata.
w kilka dni po jego śmierci, stało się jasne, jak wiele żyć Joe dotknął poza Becky. Speaker Izby Reprezentantów USA Paul Ryan powiedział: „Joe Rago był genialnym talentem. Za wcześnie. Będzie nam go bardzo brakowało.”Yuval Levin, pisząc online w National Review, pochwalił geniusz Joe, dodając:” ale był najbardziej niezwykły ze względu na swoją przyzwoitość. Joe był całkowicie bezpretensjonalny i instynktownie troskliwy.”Roger Kimball, redaktor New Criterion, pochwalił „Allegro spirit” Joego.”
Joe nigdy nie mówił o swoich relacjach z czołowymi postaciami amerykańskiej polityki i listów. Nigdy nie mówił o swoim Pulitzerze. Bagatelizując własny talent, często powtarzał, że „złapał przełom” w dziennikarstwie—stwierdzenie, które ujawnia jego charakterystyczną skromność.
to prawda, że szczęście odgrywa rolę w rozwoju każdego ludzkiego życia, ale Joe był również nadnaturalnie utalentowanym pisarzem, który od najmłodszych lat wyróżniał się prawie wszystkim, co robił. „Myślę, że nawet nie rozumiałem, jak genialny był”, mówi Paul Gigot ’ 77, szef Joe i mentor w Dzienniku. Mało kto to zrobił. Joe był wielowymiarowy, ale dzielił różne części swojego życia. Jego rodzina i dzieciństwo,kariera w czasopiśmie, ciągłe zaangażowanie w dwie instytucje Dartmouth, które głęboko go ukształtowały, Phi Delt i Dartmouth Review-trzymał każdą z tych sfer swojego życia odizolowane od siebie.
ale kiedy te mury schodzą, aby ujawnić pełnego człowieka, Joe wyłania się jako ten, który zawierał tłumy. Był sardonicznym pisarzem, ale także troskliwym artystą. Był intensywnym polimatem, ale i zabawnym chłopcem z Bractwa. Był nostalgiczny za przeszłością i wszystkimi rzeczami „starej szkoły”, ale także znalazł radość w świecie, jaki był. Jego życie było krótkie, ale żył więcej w mniej niż cztery dekady niż większość ludzi w ciągu dziewięciu. Jednym z jego ulubionych słów-często pojawiających się na marginaliach jego książek—było „zabawne.”Jego motto:” jaki jest sens, jeśli nie idziesz na całość?”
Dartmouth zmienił Joe. To dało mu wolność, jak mówią jego rodzina i przyjaciele, aby wejść w jego własny sposób.
Joey, znany jako dziecko, urodził się w 1983 roku w Ann Arbor w stanie Michigan, gdzie jego ojciec, Paul, kończył doktorat z zasobów naturalnych na Uniwersytecie Michigan. Praca Paula jako statystyka rybołówstwa szybko zabrała rodzinę do Winchester w stanie Wirginia, gdzie Joey spędził wczesne dzieciństwo. Ale to była kolejna Przeprowadzka rodziny do Falmouth w stanie Massachusetts, małego miasteczka na południowym krańcu Cape Cod, którą Joe nazwał później ” jednym z głównych wpływów w moim życiu.”Miał 10 lat. „Flinty charakter Cape Cod,” napisał w swoim eseju college ’ u,”ukształtował mój osobisty rozwój i ewolucję „—w szczególności jego ” etyka zdrowego rozsądku i ciężkiej pracy, jego wymagania dotyczące życia w niezależności i jasności, a jego estetyka prostoty i harmonii.”Joe lubił mówić, z nutą psot w głosie, że przeprowadzka do Falmouth uratowała go ze szponów Południowego wychowania.”Był w sercu Nowej Anglii, podążając śladami swojego pradziadka, Arthura Vose, który pochodził z Milton w stanie Massachusetts i napisał książkę zatytułowaną Góry Białe: Bohaterowie i wioski. W Falmouth, w wieku 10 lat, Joey poprosił rodziców, aby zaczęli nazywać go ” Joe.”
w Falmouth, ojciec Joe pracował w National Oceanic and Atmospheric Administration ’ s Northeast Fisheries Science Center, podczas gdy jego matka, Nancy, opiekowała się Joe i młodszym rodzeństwem Adamem i Grace. To było sielankowe dzieciństwo. Chodzili do kościoła w każdą niedzielę i mieszkali w pobliżu oceanu. Joe dzielił swój czas między szkołę, harcerskie wypady i dokuczanie Grace przezwiskami takimi jak ” The Face.”To nie było złośliwe”, mówi. „Był kochający i wspierający.”
Jego rodzina pamięta go zawsze z książką w ręku, stroniąc jeden po drugim w zawrotnym tempie, od czasu do czasu podnosząc głowę, aby wnieść dowcipny tekst lub żart do rodzinnej rozmowy. Jako małe dziecko uwielbiał Książki Berenstain Bears. W miarę dorastania była to seria Redwall autorstwa Briana Jacques ’ a. W siódmej klasie przeczytał wszystkie powieści Johna Grishama. „Jako dzieci mieliśmy czasopisma naukowe zwane Zoobooks”, mówi brat Joe, Adam. „Czytałem jeden. Joe przeczytał je wszystkie i skatalogował w swoim pokoju. W szkole średniej zainteresował się Theodorem Rooseveltem. Ale nie przeczytał tylko jednej książki, przeczytał każdą książkę, jaką mógł znaleźć.”
najważniejsze, aby zrozumieć o Joe, jego rodzina i przyjaciele mówią, że był intensywny.
Paul i Nancy wiedzieli, że Joe jest utalentowany, ale na początku nie uważali go za wyjątkowo utalentowane dziecko. Tak, zaczęli mu czytać, zanim skończył 1 rok i bawili się z nim twórczo – kiedy Paul podróżował do pracy, wysyłał młodym Joey ’ emu pocztówki z drogi opisujące przygody wyimaginowanej rodziny ręczników hotelowych—ale nigdy nie naciskali na niego, aby osiągał i doskonalił. Jednak z perspektywy czasu jego talenty pojawiły się wcześnie. Kiedy miał 3 lata, miał obsesję na punkcie dinozaurów, a w wieku 4 lat nauczył się nazw i cech każdego typu—wczesna oznaka jego zdolności do wchłaniania ogromnych ilości informacji. Gdy miał 10 lat, jego rodzice zdali sobie sprawę, że był z natury utalentowanym artystą po tym, jak namalował eteryczną akwarelę wybrzeża Cape Cod dla Nancy jako prezent na Dzień Matki. W szkole średniej jego akwarele zdobywały nagrody państwowe. Podobnie jak jego niezależne badania naukowe na temat wpływu grawitacji na kiełkowanie.
Liceum było również, gdy Joe zaczął pokazywać flarę dla języka, który stałby się jego podpisem zawodowym osiągnięciem. Kiedy jego pierwsza nauczycielka angielskiego, Joanne Holcomb, kazała uczniom grać sceny z Romea i Julii w klasie, Joe zawsze chciał zagrać rolę Mercutio. Bystry mistrz gry słownej był jedną z jego ulubionych postaci literackich, a Joe zagrał tę rolę z rozmachem przed kolegami z klasy—poncho, drewnianym mieczem i wszystkim: „Consort? Uczyniłeś nas minstrelami?”Uwielbiał robić ćwiczenia analogii z klasą. Gdy miał 16 lat zapytał Holcomba, czy uważa, że to prawda, za George ’ a Orwella, że ci, którzy kontrolują język, kontrolują myślenie.
podobnie jak Orwell, który stał się jednym z jego głównych wpływów, Joe nie bał się kwestionować otrzymanej (ciąg dalszy na stronie 108) mądrości. Jako redaktor gazety Falmouth High School, The Intelligencer, napisał satyrę na swój ostatni rok, w której skrytykował wzrost standaryzowanych testów. Utwór, zatytułowany „Mouse Control Assault System” —orwellowski riff na nazwę testu stanowego, Massachusetts Comprehensive Assessment System-był o myszach, które zostały wyeliminowane, jeśli były zbyt słabe. Joe oparł się idei, że stan może określić czyjąś wartość na podstawie wyniku.
Joe wyraźnie rozkoszował się pisaniem polemicznych artykułów dla platform publicznych. Ale w swoich bardziej prywatnych pismach wykazywał wrażliwość niezwykłą dla nastolatka. Na pierwszym roku nauki języka angielskiego uczniowie musieli pisać listy do kogoś, kogo nie znali. Pod koniec lat 90. większość studentów pisała do takich osób jak Michael Jordan czy zespół Nickelback. Joe napisał list do księcia Williama i księcia Harry ’ ego o strasznym smutku, jaki muszą odczuwać po nagłej śmierci swojej matki, księżnej Diany. Powiedział, że zrozumiał ich cierpienie, ponieważ tak bardzo kochał swoją mamę.
fragmenty jego eseju o Cape Cod odbijają się echem lirycznej poezji innego syna Nowej Anglii, Roberta Lowella. Przylądek, Joe napisał, ” to miejsce, gdzie szmer szkockich sosen i gleba rozwija chorał łączący mieszkańców ze wszystkimi rzeczami przeszłymi i teraźniejszymi. To tam grzmiący ocean komunikuje możliwości i optymizm. To tam samotne, kruszające się kamienne mury, oznaczające wyblakłą hierarchię, rozciągają się w niewidoczny dla oka Las. W izolacji przekazuje się cechy czci i czci dla wspólnoty i ciągłości. Przylądek zakorzenił mieszkańców w przeszłości, opowiadając się za szacunkiem dla historii i podziwem dla naturalnego piękna.”
kiedy nadszedł czas, aby ubiegać się o studia, Joe postawił na Yale. Pod wieloma względami, Yale pasuje do rachunku. Była to szkoła dla intelektualistów i alma mater Williama F. Buckleya Jr., który później stał się jednym z ulubionych pisarzy Joe. Joe był na liście oczekujących w Yale, choć, i to było rozczarowanie na pewien czas. Wyruszył więc do Hanoweru—a kiedy dotarł do kampusu, Joe zakochał się w Dartmouthu, tak jak zrobił to z Falmouthem. „Nie wyobrażam sobie być nigdzie indziej” – napisał w „Dartmouth Review” na ostatnim roku. Dartmouth, napisał, był ” najwspanialszą szkołą na ziemi.”
dla Joe, podobnie jak dla wielu ludzi, studia były okazją do wynalazków i ponownego odkrycia. Kiedyś na kampusie przeczytał esej H. H. Horne, XIX-wieczny profesor języka angielskiego z Dartmouth, który nazwał człowieka z Dartmouth „żywą wątrobą życia”, „wszechstronnym, prostym i zdolnym”, ” praktycznym, silnym i wydajnym.”Dla takiego człowieka, studia są na pierwszym miejscu, częściowe interesy jakiegokolwiek rodzaju są na drugim miejscu.”Joe nasączył. Dążył do ideału Horne ’ a i pod wieloma względami stał się archetypowym człowiekiem z Dartmouth. Dartmouth zmienił Joe. To dało mu wolność, jak mówią jego rodzina i przyjaciele, aby wejść w jego własny sposób.
po pierwsze przestał malować. Przerwa była nagła i absolutna. Pochował tę część siebie tak głęboko, że niektórzy z jego najbliższych przyjaciół i kolegów byli zszokowani odkryciem, dopiero po jego śmierci, że był w ogóle artystą, nie mówiąc już o utalentowanym. Próbował też swoich sił w crew po tym, jak trener zwerbował go do drużyny. Wysoki, ale niezręczny, Joe nie był naturalnym sportowcem – mimo to z całego serca zaangażował się w tę nową działalność na pierwszym roku, wracając do domu z porannych treningów z zakrwawionymi i pęcherzowymi rękami. Kolejna transformacja miała charakter akademicki. Przybył do Dartmouth z zamiarem studiowania matematyki i nauk ścisłych, ale zdecydował się na studia historyczne, najprawdopodobniej po ukończeniu kursu z profesorem Jere Daniell ’ 55 W sprawie Rewolucji Amerykańskiej. Joe był cichy w klasie, ale Daniell wciąż pamięta artykuł Joe o Falmouth podczas wojny rewolucyjnej – jako jeden z najlepszych, jakie widział w swoim wieloletnim nauczaniu.
Joe nie interesował się tylko historią, był nią zauroczony . Kiedy większość studentów karmiła kaca lub grała w piwnego ponga-a Joe bez wątpienia miał sprawiedliwy udział w obu-Joe był antykiem w pobliskim Quechee, Vermont, dla artefaktów w Dartmouth. Nie tylko napisał pracę magisterską o XIX-wiecznych Intelektualistach bostońskich, ale poświęcił całe swoje młodsze lato badaniom w bostońskiej Bibliotece Publicznej. Ciągle też robił zdjęcia, zawsze mając przy sobie aparat fotograficzny-a po tym, jak stał się przestarzały, cyfrowy. „Nigdy nie opuścił Phi Delt, „mówi bliski przyjaciel Rob Freiman ’05,” nie robiąc zdjęcia wielkiemu wiązowi za jego drzwiami. Mógł zrobić flipbook.”Po śmierci Joe, jego rodzina znalazła w mieszkaniu Joe ponad 200 książek historycznych o Dartmouth i New Hampshire, słoik Masona pełen ponczu służył mu i jego braciom Phi Delt w ich ostatniej nocy jako studenci w 2005 roku i segregatory trzymające zabytkowe pocztówki z tych antykwariatów w Quechee.
nie powinno więc dziwić, że w tym samym roku Joe uczęszczał na zajęcia Daniella, związał się z dwiema instytucjami zdefiniowanymi przez ich oddanie historii i tradycji: Phi Delt, którego absolwentami są były dyrektor generalny General Electric Jeff Immelt ’78 i współtwórca Game of Thrones David Benioff ’92, oraz Dartmouth Review, gdzie Laura Ingraham ’85 i Dinesh D 'Souza’ 83 zaczynali.
gdy jego zaangażowanie w Phi Delt pogłębiło się, Joe zaczął szczególnie doceniać międzypokoleniową jakość Bractwa. Po ukończeniu studiów, Joe przyjeżdżał do Hanoweru każdej jesieni na rush weekend, który podwoił się jako zjazd wielu absolwentów Bractwa. Prawie nigdy nie opuszczał ślubu brata czy wieczoru kawalerskiego. Pewnego razu, po tym, jak jego lot był can-celed z powodu burzy, Joe jechał całą noc do Chicago z Nowego Jorku, aby wziąć udział w ślubie Johna Paro ’05. Na ślub innego przyjaciela, Andrew Kallmanna z 2005 roku, czekał lata, zanim podarował parze prezent. Kilka tygodni przed śmiercią Joe przedstawił Kallmannowi oprawioną w ramę 100-letnią pocztówkę z hotelu, w którym odbył się ślub.
Joe znalazł swój twórczy dom w recenzji. Niezależna gazeta konserwatywna służyła jako Joe ’ s school of journalism. Rzucił się w to, pracując całą noc kilka nocy z rzędu, wiele razy sam, słuchając jednej piosenki na powtarzanie, pisząc i przepisując, edytując, robiąc layout—znajdując sztukę-krótko mówiąc, składając każdy numer. Zanim dołączyłem do recenzji jako pisarz pierwszoroczniaków—zaledwie kilka miesięcy po ukończeniu studiów Joe w 2005 roku-był już legendą w szeregach gazety. Ówczesny przewodniczący Komisji Recenzenckiej, James Panero ’98, twierdzi, że jako redaktor, Joe” wykazywał literackie i krytyczne dary, które były sui generis i w pełni ukształtowane.”
jako redaktor Joe odsunął się od opiniowania foteli i polityki narodowej. Zamiast tego, naprawdę relacjonował problemy z Dartmouth. W 2005 r. opublikował expose kontrowersyjnej inicjatywy Studenckiej (SLI), projektu zainicjowanego przez prezydenta Jamesa Wrighta w 1999 r., aby zakończyć Greckie życie „takie, jakie znamy”, jak donosił wówczas Dartmouth. Joe nabył setki poufnych dokumentów od Komitetu powierniczego ds. SLI z tajnego źródła i opublikował niektóre z bardziej obciążających pozycji na stronach recenzji.
to, co motywowało redakcyjną wizję Joe, to nie gniew czy frustracja wobec tych, z którymi się nie zgadzał, ale jego miłość do Dartmouth i jego tradycji. Dzisiejszy Dartmouth, myślał, był wspaniały – ale był też bladym cieniem tego, co kiedyś. W artykule z 2005 roku zatytułowanym „Threnody for Old School Dartmouth” Joe skarżył się, że „New School Dartmouth” jest jak ” CV młyna przemysłowego po CV o wystarczającym rodowodzie i znakomitości, aby zdobyć pracę.”Old School Dartmouth” odrzuciło ten rodzaj abstynenckiego, pozbawionego ryzyka życia.”Obejmował intensywność rytualnych bójek i nadmiernego picia. Świętował horning profesorów i pęd zieleni.
„łatwo jest odrzucić Old School Dartmouth jako kulturę złego zachowania, wulgarności i rozpusty”, napisał Joe, „że kultura, która głośno dominowała w Dartmouth przez dziesięciolecia, miała receptę na tworzenie kreatywnych, żądnych przygód, duchowych towarzyszy.”Fellows, Joe argumentował, takich jak Robert Frost, class of 1896-fellows who went all out.
artykuł przyniósł również Joe w kontakcie z emerytowanym profesorem Jeffreyem Hartem ’51, byłym autorem przemówień Reagana i Nixona, redaktorem National Review i angielskim działem gadfly, który pomógł uruchomić recenzję w 1980 roku z jego salonu. Hart szybko stał się ważnym mentorem Joe. Podczas lunchu u Murphy 'ego Hart dał Joe’ owi wykształcenie w filozofii politycznej. Ale najważniejszą lekcją, której nauczył Joe, jest to, że w życiu jest coś więcej niż polityka. Hart był konserwatywny, ale nie był ideologiem. Bardziej pasjonował się literaturą i tenisem niż polityką publiczną. Podczas ostatnich wyborów prezydenckich, gdy przyjaźnie były rozdarte z powodu polityki, Joe lubił cytować artykuł Harta, który ukazał się na tych stronach w 1976 roku, zatytułowany „The Ivory Foxhole”: „istnienie, dzięki Bogu, zawiera znacznie więcej niż opinie.”
bagatelizując swój talent, Joe często powtarzał, że „złapał przerwę” w dziennikarstwie—stwierdzenie, które ujawnia jego charakterystyczną skromność.
Gdy Joe przygotowywał się do matury, Hart wysłał list motywacyjny Joego i klipy do swojego byłego studenta, Gigota, redaktora redakcyjnego czasopisma. Hart dodał do pakietu swoją własną rekomendację, która zasadniczo mówiła: „musisz zatrudnić tego faceta.”Gigot przeczytał Artykuły Joe i od razu został uderzony jakością jego pisania i jego” dopracowanym umysłem.”Zatrudnił Joe jako stażystę zaraz po ukończeniu studiów w 2005 roku, a jesienią tego samego roku na pełny etat. „To była najlepsza decyzja, jaką podjąłem od 16 lat w tej roli”, mówi Gigot.
Joe zaczynał jako asystent redaktora na stronie editorial features, gdzie redagował artykuły opiniotwórcze i pisał sporadyczne artykuły. Niektóre jego wczesne utwory, takie jak profile Toma Wolfe ’ a i Buckleya, poruszały tematy, o których pisał Joe do recenzji. Tytuł profilu Buckleya brzmiał po prostu ” Old School.”Inne utwory były bardziej polemiczne, takie jak jego słynne zdjęcie blogerów z 2006 roku jako fałszywych dziennikarzy, „the Blog Mob”, co przyniosło mu poważne nienawistne maile od wspomnianych blogerów. Następnie, w 2007 roku, Gigot przeniósł go do redakcji, gdzie w ciągu następnej dekady Joe napisał łącznie 1353 niepodpisane utwory „Review & Outlook”.
pewnego dnia Gigot podszedł do biurka Joego i zapytał go, czy chciałby objąć opiekę zdrowotną. Nie pomijając bitu, Joe powiedział: „jasne.”W 2011 roku, w wieku 28 lat, zdobył Nagrodę Pulitzera w kategorii redakcyjnej za, zgodnie ze słowami Komitetu Pulitzera,” jego dobrze spreparowane, przeciwstawne redakcjom artykuły kwestionujące reformę opieki zdrowotnej zalecaną przez prezydenta Obamę.”
wkrótce po tym, jak Gigot przydzielił Joe the healthcare beat, czasopismo zaczęło otrzymywać prenumeraty publikacji naukowych, takich jak Health Affairs. Książki techniczne i prace badawcze zaczęły piętrzyć się na jego biurku. Zapoznał się ze źródłami z każdego zakątka terenu-z politykami Kapitolu, kierownikami ubezpieczeń, naukowcami. Był jedną z niewielu osób, które przeczytały i zrozumiały ustawę behemoth Affordable Care Act.
kiedy Gigot poprosił Joe o relację z wyborów prezydenckich w 2016 roku, było tak samo: Joe przeczytał każdą książkę, którą mógł znaleźć, o Donaldzie Trumpie lub związaną z nim-w tym „The Bitch Switch” Omarosy, byłej gwiazdy praktyk, która służy w Białym Domu. W swojej pracy, „Donald Trump, Poznaj swoich klientów”, Joe zrobił to, co opisał jako „powolne, bleary-eyed scutwork” czytania 26,000 recenzji Online produktów Trump („pamiętajcie, dzieci”, napisał, „to jest to, co się dzieje, jeśli idziesz do dziennikarstwa”). Kiedy dowiedział się o istnieniu gry planszowej Trump, wyśledził jedną i zmusił stażystów dziennika do grania w nią. Nie wiadomo, czy Joe kiedykolwiek spał.
tak pracował Joe. Był nieskończenie ciekawy i zachwycony nauką. Kiedy jego rodzina i przyjaciele wyczyścili jego małe mieszkanie na Manhattanie, znaleźli około 1300 książek wrzuconych do niego od podłogi do sufitu. Było ponad 30 książek o Lub o F. Scotcie Fitzgeraldzie, co najmniej 15 książek o czasopiśmie i około 17 autorstwa krytyka literackiego Josepha Epsteina. Joe 's Dartmouth books included the Letters of Eleazar Wheelock’ s Indians, the proceedings of the 1971 Dartmouth „Conference on Computers in the Undergraduate Curricula,” the coming-of-age tale Ten Years to Manhood by Clarke Church ’49 and a pamphlet by Noah Riner ’06 pt. „Rollins Chapel Chancel Windows: a History.”Ukazały się również książki o Chrisie Farleyu i Davidzie Lettermanie, w tym „Home Cookin’ With Dave 's Mom” autorstwa mamy Lettermana, Dorothy. Wszystkie te książki opatrzone były podpisem Joego, miejscem, w którym je nabył i datą, kiedy je przeczytał.
Joe też znalazł czas, by pobłażać swojej psotnej stronie w Dzienniku. W 2011 roku, około czasu Oscara, członkowie redakcji Gazety przygotowali listę swoich ulubionych filmów. Współpracownicy Joe uhonorowali takie filmy jak Ben-Hur i Patton. Joe 's submission-film dla dzieci kangur Jack, który opisał jako” alegorię obsesyjnego pościgu przez australijskie pustkowia nieuchwytnego torbacza z fortuną ukrytą w torebce. Możesz to nazwać Moby Dick myślącego człowieka.”Wiosną 2016 dowiedział się, że linie szalików Ivanki Trump były wycofywane, ponieważ były łatwopalne. Chusty zostały wykonane w Chinach, fakt, że Joe uznał za zabawne, i uczynił podstawę redakcji o nazwie ” Lekcja handlu w chustach Trumpa.”Udało mu się wyśledzić jedną z chust i ubrał ją na spotkanie redakcyjne, pytając Gigota, pół serio, czy mogliby podpalić ją na planie raportu redakcyjnego czasopisma, aby sprawdzić, czy rzeczywiście się spali.
Rago pozostawił po sobie setki kart z indeksami, na których zapisywał cele i inne myśli, w tym fragmenty powieści.
Joe zawsze mowil, ze chce zostac w Dzienniku tak dlugo, jak go Gazeta bedzie miala. Co by było dalej? Według Gigota, Joe miał otrzymać własną kolumnę tygodniową, w której omawiał sprawy krajowe u boku takich publicystów jak Peggy Noonan i William McGurn. Ostatecznie Gigot mówi, że Joe mógł ” być redaktorem tej strony na pewno.”
Joe miał też inne cele, które miał nadzieję osiągnąć wraz z pracą dla gazety. Szczególnie chciał napisać książkę-i rzeczywiście tak było. Mniej więcej w czasie, gdy zdobył Pulitzera, napisał szczegółowy Tom dotyczący opieki zdrowotnej. Ale kiedy pokazał go wydawcom, chcieli przekształcić go w polemikę o tym, jak Obamacare zrujnowało Amerykę-coś „kapiącego krwią” – powiedział Joe przyjacielowi. Joe tego nie chciał, więc odrzucił ofertę książkową, mimo że jednym z jego celów było wydanie książki przed trzydziestką.
wśród jego wielu idiosynkrazji było robienie notatek na 3-na-5-calowych kartach indeksowych. Po jego śmierci rodzice i koledzy znaleźli setki w jego mieszkaniu i przy biurku w Dzienniku. Na niektórych z nich zapisał cele: „Pisz około stu artykułów rocznie-PG”, stwierdzenie przypisywane Gigotowi. Na innych, pamiętna Rada: „nie trać własnego głosu, gdy piszesz pod własnym hasłem-TV”, cytat z jego dawnego szefa, Tunku Varadarajan. Na innych, mądrość dawnych mistrzów: „produkować ponownie-produkować; produkować lepiej niż kiedykolwiek, i wszystko będzie dobrze—Henry James.”Ale wiele z tych kart indeksowych zawierało krótkie opisy scen, krótkie szkice postaci, fragmenty dialogów-fragmenty, jak się wydaje, powieści. Na jednym z nich napisał: „postać jak Nick Carraway, Charles Ryder, który jest przewodnikiem dla czytelnika” – nawiązując odpowiednio do postaci z powieści Wielki Gatsby i Brideshead Revisited.
to tragiczne, że Joe nigdy nie miał okazji napisać książki. Nie ma nic, co by kochał bardziej niż dodanie własnego niewielkiego wkładu do historycznego rekordu-a konkretnie do Dartmouth. pomijając książkę medyczną, prawdziwą tęsknotą Joe było napisanie dzieła historii obejmującej ostatnie 100 lat College ’ u. Ale nawet jeśli jego słowa nie są zachowane w oprawie-w każdym razie jeszcze nie-pozostawił po sobie wiele. Oczywiście była jego praca w Dzienniku, która dotarła do milionów ludzi i wpłynęła na przebieg polityki narodowej. Ale był też jego charakter. Joe był wszystkim, czego wielu ludzi sukcesu nie jest-skromny, hojny i miły. Nie cierpiał głupców chętnie, ale miał łaskę. Od najmłodszych lat jego wielkie serce dotknęło wielu ludzi, którzy przeszli jego drogę, a to może okazać się jego najpotężniejszym dziedzictwem.
przeczytaj wybór tekstów Rago udostępniony przez Wall Street Journal po jego śmierci w lipcu.
Emily Esfahani Smith jest redaktorką w Hoover Institution i autorką The Power of Meaning: Finding Fulfillment in a World Obsessed of Happiness.
ilustracja Dzięki uprzejmości The Wall Street Journal
