John Bell z zespołu Splash Panic współtworzył kultowy zespół jam w połowie lat 80-tych, kiedy razem z Michaelem „Mikey” Houserem studiowali na University of Georgia. Dziś powszechna panika nadal jest silna. Obecny skład zespołu — basista Dave Schools, perkusista/perkusista Domingo „Sunny” Ortiz, klawiszowiec John „Jo Jo” Hermann, gitarzysta Jimmy Herring i perkusista Duane Trucks-dołączy do Bell na trzy noce w Fox Theatre, 29-31 grudnia.
ArtsATL niedawno spotkał się z Bellem, aby omówić powstanie zespołu, jak doszło do podpisania kontraktu z kultową Południową wytwórnią Capricorn Records w 1991 roku i co 30 lat wirowania rzeczy w magazynie może oznaczać, gdy masz czas na ponowne odkrycie tego, co jest tam przechowywane.
ArtsATL: na początku tego miesiąca zostałeś zaproszony do Macon, aby wziąć udział w All-star Line up z ponownym otwarciem Capricorn Studios. W 1991 roku wytwórnia podpisała kontrakt z Capricorn Records. Jak to się stało?
John Bell: Phil Walden, Jr. — kto był w naszym wieku, a w UGA w tym samym czasie-usłyszał nasz nowy singiel, „The Coconut Song”, i to przykuło jego ucho. Potem zaczął nas obserwować i powiedział O nas swojemu tacie, Philowi Waldenowi seniorowi. W tym czasie Capricorn Records nie powróciło do istnienia, ale pracowali nad nim. Chociaż mieliśmy nadzieję, że coś wyjdzie z możliwości Koziorożca, nadal poszliśmy do przodu i zrobiliśmy mały singiel z lokalną firmą Atlanta o nazwie Landslide Records. Nie mieliśmy jeszcze kontraktu z Koziorożcem, i tylko to mogliśmy wtedy zrobić. Trochę później, Phil, Jr. został naszym menadżerem i powiedział nam, że bardzo, bardzo nas lubi i że nie ma się co dziwić, kiedy zadzwonił do niego jego ojciec.”Kiedy firma zaczęła działać, zadzwonili i sądzę, że byliśmy pierwszymi artystami, którzy podpisali kontrakt z nowym Koziorożcem. Bam. Bum. Tak to się stało.
dzwon na ubiegłorocznym koncercie sylwestrowym w Teatrze Fox (fot. Josh Timmermans)
ArtsATL: Wygłaszając przemówienie o przyjęciu do Georgia Music Hall of Fame w powszechnym Panic, powiedziałeś: „to mogło się zamknąć tak samo niewinnie, jak się zaczęło.”Czy tak się czułeś, gdy wszystko było wtedy w otchłani, zanim zespół podpisał kontrakt z Capricorn?
Wiesz, kiedy jesteś zespołem i nie zdobyłeś zbyt wiele uznania-niezależnie od tego, czy dopiero zaczynasz, czy zajmujesz się tym od jakiegoś czasu — jednym z największych strzałów w ramię jest, gdy ktoś inny niż ktoś z Twojej organizacji wierzy w ciebie. I może to być każdy, od właściciela klubu do fanów, którzy się pojawią. Ale uczucie, że ktoś ma twoje plecy i daje Ci wsparcie, może pomóc ci z pytaniem: „czy jestem zbyt pewny siebie i czy to tylko marzenie o fajce?”Wracając do pytania dotyczącego znaczenia Capricorn, była to poważna umowa z wytwórnią; było to siedem płyt, stary kontrakt z dość sporym kawałkiem zmian w sposobie zaliczki z każdą płytą. Mając za sobą gwarancję 7-10 lat stabilności i działającą maszynę było ogromne. Dzięki temu zbawieniu mogliśmy nadal robić to, co robiliśmy — czyli starać się pozostać na drodze. Uwielbiamy nagrywać płyty, ale byłoby dla nas dziwne żyć takim życiem bez bycia zespołem. To jest to, czym zawsze chcieliśmy być.
okładka debiutanckiego albumu Spain Panic w Capricorn Records
ArtsATL: Jak to było być częścią obchodów ponownego otwarcia Capricorn Studios?
Bell: cóż, było wiele do przemyślenia, jak mówisz, kiedy 29 lat temu zaczęła się panika z Koziorożcem. Ale najpierw uderzyło mnie to, że jestem „dzieckiem” grupy . Ostatecznie, to był wielki zaszczyt być tam. Setlista była częścią moich lat dorastania, kiedy tak naprawdę nie wiedziałem, co będę robił na życie. Słuchałem „fool Around and Fell in Love” Elvina Bishopa i „Keep on Smilin” Wet Williego.”Te piosenki, które zostały zagrane tej nocy były piosenkami, które inspirowały mnie, kiedy byłem młody i chciałem być golfistą. I kolejne prawdziwe osobiste doświadczenie, które przyszło tej nocy, przyszło przez naszego menedżera, Bucka Williamsa. Buck mieszkał w Macon i pracował w agencji rezerwacyjnej Allman Brothers Band. Więc chodzenie z nim po mieście i słuchanie, jak dzieli się wszystkim, co wspomina o mieście w czasach jego świetności, było naprawdę miłe. Jest tam tyle historii.
ArtsATL: wspomniałeś, że Panic zawsze chciał być zespołem drogowym. Fani Panic są niezwykle lojalni, ponieważ wielu fanów podróżuje z miasta do miasta, z Państwa do państwa, a nawet do innych krajów, aby doświadczyć Twoich pokazów. Kiedy grasz przed fanami z takim poziomem zaangażowania w swój zespół, czujesz, że wszystko działa na podwyższonej częstotliwości?
dzwonek: Tak, Kiedy wszystko idzie dobrze i można to postrzegać poprawnie, czujesz to. Zasadniczo różnica między wierzeniem, że jest to możliwe, a byciem w środku objawienia – nie musisz nawet pytać. Mówisz: „o tak, jesteśmy tutaj, w tym miejscu, i jesteśmy w tym wszyscy razem.”To nie zdarza się cały czas. Czasami można dostać się na swój sposób. To może być naprawdę Bzyk, ale możesz dostać się do własnej głowy i nie być w stanie zeznawać na ten temat. Ale kiedy pojawia się uczucie, to zwykle jest to wszystko. Intuicyjnie można stwierdzić, że wszyscy słuchają siebie nawzajem i komunikują się na tych samych falach. I publiczność się w to wciąga. Wtedy otrzymujesz pozytywne opinie. Oczywiście, są przypływy i odpływy, ale wiesz o tym w nocy, gdy jedziesz tą falą całą noc bez czkawki.
ArtsATL: jak jazda na fali przez całą noc bez czkawki przekłada się na Twoją grę?
Przychodzisz na imprezę-przychodzisz na wieczór muzyczny – z pewnym zestawem umiejętności i wiedzy o piosenkach. Ale nic nie możesz zrobić. I jeśli wniesiesz ten element, próbując coś zrobić, działa to przeciwko tobie. Dla mnie i z mojego doświadczenia, musi być element poddania się temu, co jest możliwe, gdzie pozwalasz na to, a niekoniecznie starasz się, aby to się stało. Ale podczas gdy tak się dzieje, starasz się być świadomy i obecny, jak to możliwe — i wnosisz odpowiedni wkład — co wraca do słuchania. Ale jedziesz na fali. Bycie tam, a potem wiedza, kiedy pozwolić, aby fala Cię zabrała-to proces, jaki widzę.
Bell mówi, że Teatr Fox był dla niego szczególnym miejscem, odkąd po raz pierwszy pojechał tam na koncert jako student UGA. (Fot. Josh Timmermans)
ArtsATL: Skąd w tobie są przypadkowe rapy, które robisz na scenie?
> ojej, szkoda, że nikt o tym nie wspomniał, bo teraz muszę walczyć z samoświadomością. Lata temu ludzie zaczęli o tym wspominać. Mówili: „o czym wtedy rozmawialiście?”A ja na to:” o stary, Nie wiem. Właśnie wyskoczyło mi zdjęcie i zacząłem o nim pisać.”I tak właśnie się dzieje. To coś, czego nauczyłem się na zajęciach z pisania dawno temu z pewnym profesorem gościnnym. To było bardziej ćwiczenie włamywania się do twojej podświadomości. Celem było pisanie z miejsca inspiracji i prawdy bez, znowu, próby wymuszenia czegoś lub zmyślenia czegoś. Jeśli chodzi o to, skąd pochodzi, pochodzi z miejsca w wyobraźni, w którym rozgrywa się seria obrazów, a bohaterowie piosenki podejmują własne życie.
ArtsATL: skoro Panic nieco zmniejszyła swój obszerny harmonogram tras koncertowych, czy bycie w domu bardziej przyniosło ci jakieś zabawne niespodzianki?
dzwon: miałem 30 lat nieobecności i konieczności odkładania wszystkiego, wsadzania do Walizki i rozdzielania się na dwa do trzech miesięcy. Kupuję wiele rzeczy, czy to na projekty, czy na kolekcjonowanie antyków czy tego typu rzeczy. Przez ostatnie trzy lata przechodziłem przez pudełko po pudełku wspomnień o rzeczach, które musiałem odłożyć. Wszystko poszło z torby do szafy, a następnie do magazynu-nie było widać ponownie przez 30 lat, jak byłem na następny koncert. Udowodniono, że jest to bardzo emocjonalne, ale zabawne. Jak w deszczowy dzień, pójdę do magazynu i zacznę sortować rzeczy, a Ty będziesz miał wspomnienia. To zaskakujące i całkiem miłe. Może w końcu zmniejszę liczbę magazynów .
ArtsATL: powszechna panika ponownie pojawia się na scenie w Atlanta ’ s Fox Theatre na trzy noce od 29 grudnia. Wiele lat temu, słyszałem, jak mówisz, ” nie można pokonać Lisa za piękne.”Czy to nadal jest dla ciebie prawdziwe?
dzwonek: Tak, to piękne miejsce. Odkryłem to na pierwszym roku studiów na Uniwersytecie Georgii. To nie było nic, żeby wpaść do Atlanty, żeby zobaczyć tam wielkie nazwiska. Pamiętam, jak poszedłem zobaczyć Jefferson Starship i nawiązałem rozmowę z facetem obok mnie, który widział zespół na Woodstock. Myślałem, że to miłe. Nieco później zdałem sobie sprawę z sufitu i zobaczyłem Gwiazdy poruszające się i migoczące. Potem okresowo, chmury będą unosić się w. To piękne miejsce, na pewno . Cieszymy się, że tam zagramy.
