Rhode Island zniosła niewolnictwo w 1774 roku. Następnie w Vermont (1777), Pensylwanii (1780), Massachusetts (1781), New Hampshire (1783), Connecticut (1784), Nowym Jorku (1799) i New Jersey (1804). Nowe stany Maine, Michigan, Wisconsin,Ohio, Indiana, Kansas, Oregon, Kalifornia i Illinois również nie miały niewolników. Import niewolników z innych krajów został zakazany w 1808 roku. Sprzedaż niewolników w południowych stanach trwała jednak nadal.
narastał konflikt między północnymi i południowymi Stanami o kwestię niewolnictwa. Północne stany przechodziły rewolucję przemysłową i desperacko potrzebowały więcej ludzi do pracy w swoich fabrykach. Przemysłowcy z północy wierzyli, że jeśli zostaną uwolnieni, niewolnicy opuszczą południe i zapewnią potrzebną im siłę roboczą. Północ chciała również ceł na importowane towary zagraniczne, aby chronić swoje nowe gałęzie przemysłu. Południe nadal było głównie rolnicze i kupowało wiele towarów z zagranicy, a zatem było przeciwne taryfom importowym.
zdecydowana większość europejskich imigrantów, którzy przybyli na początku XIX wieku, sprzeciwiała się niewolnictwu. W walkę o abolicję zaangażowali się liderzy organizacji emigracyjnych,takich jak Carl Schurz (Niemcy), Tufve Nilsson Hasselquist (Szwecja) i Hans Christian Heg (Norwegia).
Abraham Lincoln, północny przeciwnik niewolnictwa, został wybrany na prezydenta w 1861 roku. Zaznaczono, że bez poparcia przeważającej liczby imigrantów Lincoln przegrałby wybory. Po objęciu urzędu prezydenta przez Lincolna jedenastu południowych stanów (Alabama, Arkansas, Floryda, Georgia, Luizjana, Karolina Północna, Karolina Południowa, Tennessee, Teksas i Wirginia) zdecydowało się opuścić Unię i utworzyć własny odrębny rząd na południu.
spowodowało to wybuch amerykańskiej wojny secesyjnej. Europejscy imigranci w dużej liczbie przyłączyli się do armii Unii. Ponad 6000 Niemców w Nowym Jorku natychmiast odpowiedziało na wezwanie Lincolna na ochotników. Kolejne 4000 Niemców w Pensylwanii również dołączyło. Społeczność Francuska chętnie pokazywała swoje poparcie dla Unii. Gwardia Lafayette, całkowicie Francuska Kompania, była dowodzona przez pułkownika Regisa de Trobrianda. 55 ochotnicy Nowojorscy składali się głównie z Francuzów.
szacuje się, że w armii Unii służyło ponad 400 000 imigrantów. W jej skład wchodziło 216 000 Niemców i 170 000 żołnierzy irlandzkich. Było kilku ważnych niemieckich przywódców wojskowych, takich jak August Willich, Carl Schurz, Alexander Schimmelfennig, Peter Osterhaus, Franz Sigel i Max Weber. Jeden z irlandzkich imigrantów, Thomas Meagher, odniósł wiele sukcesów w wojnie. Inną ważną postacią militarną był Norweski żołnierz Hans Christian Heg, który był odpowiedzialny głównie za utworzenie piętnastego Pułku ochotników z Wisconsin (zwanego też Pułkiem skandynawskim).
Weekly sugerując, że Irlandczycy łączą się z południowymi niewolnikami i kapitalistami z Nowego Jorku, aby odmówić Afroamerykanom wolności.
około 4000 Szwedów walczyło w armii Unii. Hans Mattson miał udaną karierę jako pułkownik w armii Unii, a później został Sekretarzem Stanu w Minnesocie (1870-1872).
pod Chickamauga 63% skandynawskiego Pułku zostało zabitych, rannych lub wziętych do niewoli. Wśród nich był pułkownik Hans Christian Heg, najwyższy rangą oficer w Wisconsin, który zginął podczas wojny. Ciężkie straty poniósł również skandynawski pułk pod Pickett ’ s Mill (27 maja 1864).
Armia Konfederacka miała niewielu żołnierzy urodzonych za granicą. Tam główne wsparcie pochodziło od irlandzkich imigrantów, a około 40 000 dołączyło do sił walczących z armią Unii. Irlandczycy popierali raczej Partię Demokratyczną niż Partię Republikańską. Doprowadziło to do tego, że Irlandczycy wzięli udział w zamieszkach w Bostonie i Nowym Jorku latem 1863 roku.
Irlandczycy mieli niewielką sympatię do niewolników, ponieważ obawiali się, że jeśli dadzą im wolność, przeniosą się na północ i zagrozią pracy wykonywanej przez irlandzkich imigrantów. Jeden z czołowych irlandzko-amerykańskich polityków, John Mitchel, napisał w swojej gazecie „The Citizen” w 1856 roku: „byłby złym Irlandczykiem, który głosował za zasadami, które zagrażały obecnej wolności narodu białych ludzi, za mglistą, opuszczoną nadzieją podniesienia czarnych do poziomu, dla którego jest co najmniej problematyczne, czy Bóg i natura kiedykolwiek ich zamierzali.”
