chociaż dominujący paradygmat badań epidemiologicznych nadal koncentruje się wąsko na jednostce i indywidualnych czynnikach ryzyka, rośnie liczba prac, które wymagają ponownego przemyślenia obecnych modeli epidemiologicznych. W niniejszym artykule zilustrujemy potrzebę bardziej kompleksowego podejścia epidemiologicznego w celu zrozumienia ryzyka cukrzycy, badając żywe doświadczenia cukrzycy i określając znaczenie ryzyka wśród Aborygenów mieszkających w Melbourne w Australii. Etnograficzne badania terenowe były prowadzone w ramach społeczności Aborygenów Melbourne w stanie Wiktoria przez okres 22 miesięcy (1994-1996). Aborygeni z Melbourne widzą cukrzycę insulinozależną (NIDDM) jako wynik życia z równowagi, życia utraconych lub zerwanych połączeń z ziemią i krewnymi oraz życia z niewielką kontrolą nad przeszłością, teraźniejszością lub przyszłością. Świecki model dotyczący cukrzycy, który pochodzi z narracji Aborygenów z Melbourne, składa się z trzech poziomów powiązania ważnych w określaniu podatności jednostki nie tylko na cukrzycę, ale na wszystkie choroby – (1) Rodzina, (2) społeczność i (3) społeczeństwo. Taka struktura systemów interaktywnych na kolejnych poziomach od jednostki do populacji wpisuje się w ramy paradygmatu ekologicznego. Siła etnografii zastosowanej w epidemiologii polega na tym, że ma ona zdolność odkrywania nieznanych wcześniej składników systemu na kilku różnych poziomach i budowania modeli wyjaśniających, w jaki sposób te składniki współdziałają. Ramy te, opracowane przy użyciu podejścia etno-epidemiologicznego, mają zastosowanie w innych rdzennych populacjach, które zostały pozbawione swojej ziemi, swojej przeszłości i swojej przyszłości. Istnieje ogromny potencjał, aby zastosować to podejście do głównych wyzwań związanych ze zdrowiem publicznym, wynikających z gwałtownych globalnych zmian społeczno-kulturowych i środowiskowych, które mają negatywny wpływ na zdrowie ludności.
