lęki są nieodłączną częścią bycia dzieckiem: chowają się za kanapą podczas burzy z piorunami. Pewność, że w szafie jest coś — Potwór! Wykonując te niekończące się nocne gimnastyki-jeszcze pięć minut! Jeszcze jedna szklanka wody! – żeby nie iść spać sama.
kiedy te lęki powracają, jako rodzice nasz naturalny instynkt często łagodzi i pociesza. Pod łóżkiem nic nie ma, obiecuję! Ale, realistycznie, rodzice nie mogą — i nie powinni — zawsze być tam, aby pomóc dzieciom się uspokoić. Uczenie dziecka, jak radzić sobie ze swoimi lękami bez interwencji rodziców, pomoże mu zbudować pewność siebie i niezależność, której będzie potrzebował, aby czuć się bardziej kontrolowanym i mniej przestraszonym, zarówno teraz, jak i w miarę dorastania.
samoregulacja
więc jak pomóc dzieciom zacząć czuć się odważniej? Kluczem jest niewidzialna umiejętność zwana samoregulacją. Samoregulacja to przede wszystkim zdolność do zdrowego przetwarzania i zarządzania własnymi emocjami i zachowaniami. To jest to, co daje nam możliwość mówienia o sobie lub odczuwania rzeczy bez działania na nie. Większość dorosłych praktykuje samoregulację bez namysłu. Pomyśl o chwili strachu, zanim upewnisz się, że w ciemnym pokoju nie ma nic strasznego. Ale dla dzieci budowanie samoregulacji wymaga czasu, praktyki i przestrzeni do nauki — co oznacza, że rodzice czują się komfortowo, pozwalając dzieciom czuć się niekomfortowo, gdy coś wymyślą.
nie bój się lęków
„czasem strach jest normalną, zdrową częścią dorastania” – mówi Elianna Platt, pracownik socjalny w Child Mind Institute. I chociaż dzieci niestety czasami napotykają rzeczy, które są naprawdę przerażające, większość dziecięcych lęków w ogrodzie nie stanowi rzeczywistego zagrożenia — „potwór” w szafie to tylko stary płaszcz, który chciałeś przekazać-co oznacza, że stanowią idealną szansę dla dzieci do pracy nad swoimi umiejętnościami samoregulacji. Ale aby tak się stało, rodzice często muszą najpierw zająć się własnym lękiem.
„chcemy dać dzieciom szansę na przećwiczenie przechodzenia przez trudne sytuacje”, mówi Platt, „ale dla wielu rodziców łatwiej to powiedzieć niż zrobić.”Kiedy widzisz swoje dziecko w niebezpieczeństwie naturalną reakcją jest chęć poprawy, zwłaszcza jeśli poprawka wydaje się łatwa. Ale chociaż skakanie może pomóc Twojemu dziecku w tej chwili mniej się bać (i poczuć się lepiej), na dłuższą metę może utrudnić jej nauczenie się, jak się uspokoić. „Jeśli dzieci otrzymają wiadomość, że mama lub tata zawsze będą tam, aby zrobić pocieszenie, nie ma zbyt wiele motywacji ani okazji, aby nauczyć się, jak to zrobić samodzielnie”, zauważa Platt.
jak pomóc
oczywiście nie oznacza to wycofania całego wsparcia. „Nie mówimy o tym, żeby nagle umieścić dziecko w ciemnej sypialni i powiedzieć” Pa! Bądź dzielny! Do zobaczenia rano!”mówi dr Rachel Busman, psycholog kliniczny w Child Mind Institute. Jej celem jest delikatne poprowadzenie dzieci, dopóki nie będą gotowe do wzięcia wodzy. „Chcemy zapewnić rusztowania, które muszą stać na własną rękę.”
więc jaki jest najlepszy sposób, aby pomóc (nie pomagając zbytnio)?
Pomóż dziecku mówić o tym, co go przeraża. Dzieci mogą wiedzieć, czego się boją, ale nie zawsze mają słowa do wyjaśnienia. Zadawanie konkretnych pytań może pomóc. Na przykład, jeśli dziecko boi się psów, można powiedzieć: „co sprawia, że psy są przerażające?””Czy pies cię zaskoczył czy przewrócił?””Czy jest jakiś pies, którego się boisz?”Kiedy już lepiej zrozumiesz, czego boi się Twoje dziecko, będziesz miał jaśniejsze wyobrażenie o tym, jak pomóc jej przez to przejść.
niektóre powszechne lęki dziecięce to:
- samotność
- ciemność
- psy lub inne duże zwierzęta
- robaki
- wysokości
- robienie zdjęć lub pójście do lekarza
- nieznane lub głośne dźwięki
- wyimaginowane potwory — „coś” pod łóżkiem itp.
Zatwierdź, a następnie przejdź dalej. Gdy już wiesz, czym jest strach, daj znać swojemu dziecku, że bierzesz go i jego, na poważnie. „Kiedy dziecko mówi, że coś jest przerażające, istnieje całkiem spora szansa, że my jako dorośli nie myślimy, że to jest przerażające”, mówi dr Busman. „Ale zawsze chcemy zacząć od potwierdzenia ich uczuć.”Na przykład, zamiast „daj spokój, to nie było straszne!”lub” czego tu się bać?”spróbuj”, to brzmi strasznie!”albo” wiem ,że wiele dzieci się tym martwi.”
kiedy już zaoferujesz zapewnienie, ważne jest, aby szybko ruszyć naprzód, mówi dr Busman. „Nie chcemy rozwodzić się nad oferowaniem komfortu wokół przerażającej rzeczy, ponieważ nawet to może stać się wzmocnieniem i nabierać własnego życia.”Zamiast tego zacznij mówić o tym, jak będziesz pracować razem, aby pomóc mu poczuć się odważniejszym i dotrzeć do punktu, w którym jest w stanie sam poradzić sobie ze strachem.
zrób plan. Pracuj z dzieckiem, aby wyznaczyć rozsądne cele. Na przykład, jeśli zwykle potrzebuje, abyś siedział z nią w pokoju, dopóki nie zaśnie, możesz zgodzić się, że pod koniec tygodnia spróbuje wyłączyć światło i sama zaśnie. Gdy już ustalisz cel, porozmawiaj o krokach, które podejmiesz, aby go osiągnąć, i bądź cierpliwy.
na przykład plan może być:
- noc pierwsza: uzgodnij, że przeczytasz dwie książki, wyłączysz światła, włączysz lampkę nocną, a następnie usiądziesz z nią cicho (bez gadania i zabawy), aż zaśnie.
- noc druga: Przeczytaj jedną książkę, a następnie wyłącz światła i włącz lampkę nocną. Zostawisz zamknięte drzwi i będziesz na zewnątrz, ale nie w pokoju.
- noc trzecia: przeczytaj jedną książkę, a potem włącz lampkę nocną i zamknij drzwi.
- noc czwarta: przeczytajcie jedną książkę, potem zgasną światła i zamkną drzwi.
zachęcaj i bądź cierpliwy. Na koniec rodzice powinni pamiętać, że zmiana wymaga czasu, a strach jest bardzo silnym uczuciem. Pozostań konsekwentny i pochwal ciężką pracę swojego dziecka: „myślałem, że to naprawdę odważne, że zostałaś w swoim pokoju przez pół godziny. Zobaczmy, czy możemy jutro dłużej!”
daj dziecku znać, że myślisz, że może poradzić sobie ze swoimi lękami, nawet jeśli nie jest jeszcze taki pewien. „Mówienie takich rzeczy,” masz to!”albo:” jesteś taki dzielny!”może pomóc dziecku poczuć się pewniej”, mówi dr Busman. Dzieci, zwłaszcza młodsze, mogą potrzebować kilku prób, zanim coś się utrzyma, więc nie poddawaj się, jeśli Twoje dziecko nadal prosi o trzecią szklankę wody lub ukrywa się przed psami na ulicy, nawet po rozpoczęciu pracy nad budowaniem odwagi.
nie wszystkie lęki są takie same
pomaganie dzieciom w nauce radzenia sobie z lękami, z którymi mają do czynienia regularnie, jak strach przed ciemnością lub strach przed pójściem do lekarza, jest niezbędne, ale nie wszystkie lęki są sobie równe.
„lęki, które nie zakłócają życia dziecka, nie zawsze muszą się przezwyciężyć” – mówi dr Busman. Na przykład, jeśli dziecko nie lubi strasznych filmów, to w porządku. Może to być świadectwo jego umiejętności samoobrony, zauważa dr Busman. „Decydując,” nie lubię tego, nie będę oglądać”, Twoje dziecko staje w obronie swoich potrzeb i mówi: „to jest mój limit.””
z drugiej strony, jeśli lęki Twojego dziecka są uporczywe, zbyt intensywne lub zaczynają zakłócać jej codzienne życie, może nadszedł czas, aby szukać pomocy. Oznaki, że strach może być czymś więcej obejmują:
- obsesyjne zamartwianie się: Twoje dziecko przywiązuje się do przedmiotu swojego strachu, często o nim myśli lub mówi, a nawet gdy spust nie jest obecny. Na przykład, staje się strasznie niespokojny miesiące przed kolejną wizytą u dentysty.
- obawy, które ograniczają zdolność dziecka do cieszenia się życiem lub uczestniczenia w zajęciach. Na przykład, odmawiając pójścia na wycieczkę klasową do parku, ponieważ mogą tam być psy.
intensywne, specyficzne lęki, które powodują upośledzenie.
objawy silnego lęku, takie jak ataki paniki, kompulsywne lub uciążliwe zachowanie lub wycofanie się z aktywności, szkoły lub rodziny.
jeśli obawy Twojego dziecka wydają się być czymś poważniejszym, umów się na rozmowę z profesjonalistą, aby sprawdzić, czy potrzebna jest większa pomoc.
