„prawdziwie niebiański był Leonardo da Vinci”, powiedział szesnastowieczny pisarz Giorgio Vasari. Ten werdykt obowiązuje od wieków. Nikt nigdy nie wątpił w geniusz Leonarda, a w naszych czasach jego sława jest większa niż kiedykolwiek. Prawdopodobnie powinniśmy mieć jakąś sympatię dla ekspertów tak usidlonych jego imieniem, sławą i magią, że głupio uznali oczywistą podróbkę za prawdziwą.
La Bella Principessa to profilowy Portret młodej kobiety w sukience z końca XV wieku z miedzianymi włosami spłaszczonymi po bokach i przerobionymi z tyłu w misternie związany kucyk. Jej skóra jest różowa, jej spojrzenie chłodne – lub znudzone. Martin Kemp, jeden z najbardziej znanych autorytetów Leonarda na świecie i emerytowany profesor historii sztuki w Oksfordzie, okrzyknął go na nowo odkrytym cudem w swojej książce La Bella Principessa: The Story of the New Masterpiece by Leonardo da Vinci z 2010 roku. Muzea i inni eksperci poparli twierdzenie Kempy.
co za cudowna rzecz: niedawno przypisany Portret mężczyzny, który namalował Mona Lisę – ale principessa może jednak nie być taka bella. Skazana fałszerz Sztuki Shaun Greenhalgh twierdzi, że sfałszował tego „Leonarda”, a modelką jest dziewczyna, którą znał w Bolton w 1975 roku.
nie mam pojęcia, czy Greenhalgh – uwięziony w 2007 roku za inne fałszerstwa sztuki – naprawdę stworzył ten brzydki pastisz. Ale jestem absolutnie pewien, że nie ma to nic wspólnego z Leonardem da Vinci.
to naprawdę żałosna opowieść, objawienie tego, jak najbardziej znany i słusznie szanowany artysta na świecie stał się centrum zawyżonego przemysłu, w którym wszystko, co może być zdalnie związane z nim, jest hypowane do szalonych stopni przesady lub pobożnego życzenia. Jest to również ostrzeżenie przed niebezpieczeństwami wynikającymi z analizy naukowej, która zastąpi stare, dobre ludzkie oko. Twierdzenie, że La Bella Principessa jest prawdziwym Leonardo opiera się na testowaniu jego papieru i materiałów-które najwyraźniej datują go na co najmniej 250 lat temu.
to 250 lat przed Greenhalgh-ale 250 lat po Leonardo.
mógłbym to kupić. Być może La Bella Principessa została stworzona jako fałszywy Leonardo około 1650 roku. Leonardo był już wtedy bardzo sławny, a jego prace cieszyły się ogromnym zainteresowaniem; to epoka, w której brytyjska rodzina królewska kupowała jego największe rysunki. Mieli też niewiele sposobów na uwierzytelnienie sztuki tak dawno temu. XVII-wieczny obraz meduzy w Uffizi był mylony z Leonardem do czasów współczesnych.
ilekroć i przez kogokolwiek został sfałszowany, La Bella Principessa nie jest Leonardo. Szczerze mówiąc, Nie wiem, jak ktoś, kto kocha jego sztukę, mógł popełnić ten błąd. W oku tej kobiety jest śmierć, chłód w sposobie, w jaki jest ona pozowana i narysowana, który nie przypomina energii ani witalności Leonarda da Vinci. Wygląda tak nieszczęśliwie, że może być na przerwie od pracy w supermarkecie w Boltonie w latach 70.
to złe wrażenie artysty na stylu Leonarda. Ta fryzura ze złożonym pasem jest ” Leonardesque – – uwielbiał ubierać kobiety w eleganckie ubrania, które podejrzewam, że sam zaprojektował. Ale jest zbyt niezdarny, zbyt prymitywny, aby być prawdziwą koncepcją Leonarda; w najlepszym razie może to być niezdarna Kopia zaginionego oryginału Leonarda.
prawdziwym prezentem jest całkowity brak dynamiki emocjonalnej między tą młodą kobietą a Leonardem da Vinci. Siedzi i czeka, jakby pozowała w fotobudce paszportowej. Nie ma chemii ani poczucia osobowości.
to właśnie te cechy sprawiają, że prawdziwe portrety Leonarda są tak ekscytujące i wnikliwe. Vasari twierdził, że sprawił, że Mona Lisa się uśmiechała, zapraszając muzyków i błaznów do zabawy. Bardziej prawdopodobne, myślę, że sam Leonardo dobrze dogadywał się z kobietami i są one w tajemnicy jego portretów. Bo to nie tylko Mona Lisa ma tak dynamiczną relację z widzami, drażniąc nas tym enigmatycznym uśmiechem. W swoim wczesnym portrecie Ginevry de’ Benci Leonardo niemal wypełnia panel smutną, refleksyjną, wielkooką twarzą. Jest wrażliwą duszą, która bezpośrednio angażuje widza w swoją poetycką zadumę.
mniej refleksyjna i bardziej seksowna jest Pani z gronostajem, głaszcząca raczej fallicznego zwierzaka, która delikatnie obraca się z pół uśmiechem, jakby witając swojego kochanka. Obraz ten wychodzi na jaw, sugerując erotyczne dramaty i emocjonalne zabawy. Portrety Leonarda są cudami teatralności, i to jeszcze przed rozważeniem jego niewiarygodnie wrażliwego rysunku, znakomitej kolorystyki i nieskończenie spostrzegawczego odwzorowania prawdziwych ludzkich ciał-z których La Bella Principessa nie ma.
najbardziej obciążającym porównaniem jest najbardziej powierzchownie podobne dzieło Leonarda, rysunek Isabelli d ’ Este, renesansowej kobiety i władcy Mantui, który znajduje się w Luwrze. To może być inspiracja dla tego, kto zrobił La Bella Principessa, ale przepaść jest tak ogromna między prawdziwym a fałszywym. Leonardo sprawia, że Isabella jest ciepła i namiętna, pełna energii i inteligencji – nawet niebarwiona, świeci. La Bella Principessa jest po prostu płaska, Martwa i nudna.
Leonardo da Vinci kochał kobiety i ciężko pracował, aby dać im portrety, na które zasługiwały. La Bella Principessa jest martwym podróbką, która nie ma żadnej jego wizji ani delikatności. Osobiście wygląda mi to na wiktoriańskie pukanie. Artyści mogli nawet oprzeć go na fotografii.
ona może nawet być Sally z kooperacji. ona nie jest Leonardo, to na pewno.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Udostępnij na Facebooku
- Udostępnij na Twitterze
- Udostępnij przez e-mail
- Udostępnij na LinkedIn
- Udostępnij na Pintereście
- Udostępnij na WhatsApp
- Udostępnij na Messenger
