Kashrut

traditionele opstelling van symbolische voedsel op een Pascha Seder plaat.

Kashrut (Hebreeuws: ישרות Voor “fit” of “proper”) verwijst naar Joodse dieetwetten die in overeenstemming zijn met Halacha (Joodse wet). In de volksmond bekend als koosjer (wat “geschikt” voor consumptie betekent), zijn Joodse dieetwetten afgeleid van de Thora ‘ s boeken Leviticus en Deuteronomium, en worden verder toegelicht in de mondelinge wet (de Misjna en de Talmoed), en gecodificeerd door latere rabbijnse autoriteiten. De Thora geeft niet expliciet de reden voor de meeste kashrut wetten, maar vele rechtvaardigingen zijn aangeboden in latere reflectie met inbegrip van filosofische, ritualistische, praktische en hygiënische redenen. Bijvoorbeeld, Er is gezegd dat Kashrut dient als een dagelijkse oefening in zelfdiscipline en zelfbeheersing, het versterken van het vermogen van de beoefenaar om rituele zuiverheid en heiligheid te cultiveren. Bovendien beschouwen Joden de noodzaak om onnodig lijden van het dier te voorkomen als een herinnering aan de gelovige dat het hebben van de kracht van leven en dood een serieuze verantwoordelijkheid is.Naast het Jodendom bevatten veel andere religies specifieke dieetvoorschriften om hun volgelingen aan te moedigen zichzelf te zuiveren, “onrein” voedsel te vermijden en een eigen identiteit te bevorderen. Sommigen hebben ook gesuggereerd dat de wetenschap veel van de intuïties in Kashrut ondersteunt, zij het niet in alle specifieke koosjere wetten.De religie van de Islam heeft een verwant maar verschillend systeem van dieetwetten, genaamd halal, en beide systemen hebben een vergelijkbare vorm van rituele slachting (sjechita in het jodendom en Ḏabīḥah in de Islam). Veel religies volgen voedingsrichtlijnen om zuiverheid, discipline en symbolische herinnering aan te moedigen in de praktijk van hun gemeenschap.

grondgedachte

er blijft een discussie bestaan tussen verschillende theorieën over de doeleinden en betekenis van de wetten met betrekking tot kashrut. Historisch gezien zijn de Joodse kashrut wetten tegen sommige van de rituelen van de oudheid, zoals het eten van slechts één poot van een levend dier, zodat mensen niet te maken zouden hebben met het eten van het hele dier in een keer (Babylonische Talmoed Sanhedrin 56b); deze wet is zelfs van toepassing op niet-Joden en is onderdeel van de Noahide wetten. Sommige autoriteiten hebben geoordeeld dat onnodig lijden van het dier anders koosjer vlees treife kan maken. Voedsel dat niet in overeenstemming is met de Joodse wet wordt treif genoemd (Jiddisch :רריייף of //treyf,// afgeleid van het Hebreeuws :רראיה trēfáh). In technische zin betekent treif “gescheurd” en verwijst het naar vlees dat afkomstig is van een dier met een gebrek dat het ongeschikt maakt voor de slacht. Een dier dat stierf door andere middelen dan rituele slachting (of door een mislukte slachting) wordt een neveila genoemd wat letterlijk “een onrein ding” betekent.”

traditionele Joodse filosofie verdeelt de 613 mitzvot in mishpatim (wetten die rationeel verklaard kunnen worden) en chukim (wetten die niet rationeel verklaard kunnen worden). Die gecategoriseerd als chukim omvatten wetten als de Rode vaars (Nummers 19). Er zijn drie fundamentele standpunten met betrekking tot deze wetten:

1. deze wetten werden gewijd voor de bescherming en gezondheid van Gods volk in een tijd waarin de fundamentele hygiëne nog niet werd begrepen. Carrion was bijvoorbeeld tegen de Joodse wet; moderne sanitaire regels sluiten ook aas uit, die afkomstig kunnen zijn van zieke dieren of toxines van ontbinding bevatten. Schelpdieren, ook verboden door de Joodse wet, kunnen giftig zijn, tenzij geoogst en opgeslagen in bekende omstandigheden. Op hygiëne gebaseerde verklaringen kunnen niet worden gevonden om elke wet te ondersteunen.
2. deze wetten hebben een reden die niet door mensen kan worden begrepen omdat de uiteindelijke verklaring voor mitzvot het menselijk intellect te boven gaat; en
3. deze wetten hebben geen andere betekenis dan gehoorzaamheid. Hieraan gerelateerd is het idee dat de dieetwetten werden gegeven als een demonstratie van Gods gezag en dat de mens moet gehoorzamen zonder te vragen om een reden. Echter, deze laatste opvatting is verworpen door de meeste klassieke en moderne Joodse autoriteiten, waaronder Maimonides die stelt dat een Jood is toegestaan om redenen te zoeken voor de wetten van de Thora.

conservatief Jodendom volgt een aantal clementies, waaronder:

1. Toelaatbaar kasheren met minder dan kokend water onder bepaalde omstandigheden (waardoor een vaatwasser kan worden gebruikt voor vlees-en zuivelgerechten, maar niet tegelijkertijd, op voorwaarde dat de vaatwasser geen deeltjes van het voedsel absorbeert)
2. classificeert verschillende chemische additieven afgeleid van niet-koosjere vleesproducten als niet-voedsel en toegestaan (bijvoorbeeld het gebruik van stremsel uit de magen van koeien in kaas en paardenhoef gelatine in levensmiddelen).

hoewel het Reconstructionistisch Jodendom en sommige perspectieven binnen het Reform Jodendom individuen aanmoedigen om sommige of alle aspecten van de kashrut-regels te volgen die door de meer traditionele branches worden vereist, vereisen deze branches hun naleving niet en behouden zij hun eigen sets van vereiste regels niet.

kashrut-wetten

een van de koosjere vereisten is het hebben van gespleten hoeven zoals geiten (linksboven), varkens (linksonder) en koeien (rechtsonder). Varkens, ondanks hun gespleten hoeven, blijven niet-koosjer omdat ze niet het andere koosjere teken, cud-kauwen. Paarden (rechtsboven) zijn geheel ongecloven.

de belangrijkste Joodse wetten van kashrut wetten zijn als volgt:

1. vlees en melk (of derivaten) kunnen niet worden gemengd in die zin dat vlees en zuivelproducten niet bij dezelfde maaltijd worden geserveerd, geserveerd of gekookt in hetzelfde gebruiksvoorwerp, of samen worden opgeslagen. Oplettende Joden hebben aparte sets van gerechten, en soms verschillende keukens, voor vlees en melk, en wachten ergens tussen een en zes uur na het eten van vlees voor het consumeren van melkproducten. Zoogdieren en vogels moeten op een specifieke manier worden geslacht: het slachten gebeurt door een getrainde persoon (een shochet) met behulp van een speciale slachtmethode, shechita (Deuteronomium 12:21). Shechita slaughter snijdt onder andere de halsslagader, halsslagader, slokdarm en luchtpijp in één continue snijbeweging met een ongesneden, scherp mes, waardoor onnodige pijn voor het dier wordt vermeden. Het niet voldoen aan een van deze criteria maakt het vlees van het dier ongeschikt. Het lichaam moet na het slachten worden gecontroleerd om te bevestigen dat het dier geen medische aandoening of gebrek had waardoor het binnen een jaar vanzelf zou zijn gestorven, waardoor het vlees ongeschikt zou zijn.
2. er moet zoveel mogelijk bloed worden verwijderd (Leviticus 17:10) door het kashering proces; dit gebeurt meestal door het weken en zouten van het vlees, maar organen die rijk zijn aan bloed (de lever) worden gegrild over een open vlam. Het verbod op het eten van de vruchten van een boom gedurende de eerste drie jaar betekent ook een vermogen tot zelfdiscipline en zelfverloochening, evenals een lange periode van waardering voor de milddadigheid van God, voordat je jezelf verliest in het genot ervan. Evenzo dient de eis om de oogst tienden te geven, afgezien van het aspect van sociale rechtvaardigheid, als een herinnering dat deze materiële rijkdom niet louter het resultaat is van eigen inspanningen, maar een geschenk van God vertegenwoordigt; en als zodanig betekent het delen van de gave met de medemens geen werkelijk verlies voor iemand, zelfs niet voor zichzelf.Het Pascha heeft speciale dieetvoorschriften, waarvan de belangrijkste het verbod is op het eten van gezuurd brood of daarvan afgeleide producten (chametz, Exodus 12:15). Gebruiksvoorwerpen die worden gebruikt bij het bereiden en serveren van chametz zijn ook verboden op Pascha, tenzij ze zijn gereinigd (kashering). Oplettende Joden hebben vaak aparte sets vlees en zuivel gebruiksvoorwerpen alleen voor Pascha gebruik.
3. bepaalde voedingsmiddelen moeten geheel of gedeeltelijk door Joden zijn bereid, waaronder wijn, bepaalde gekookte voedingsmiddelen (bishul akum), kaas (gvinat akum) en volgens sommigen ook boter (chem ‘ at akum)
4. alleen vlees van zoogdieren dat zowel op hun kop kauwen als gespleten hoeven hebben, is koosjer (toegestaan om te eten). Dieren met de ene eigenschap maar niet de andere (de kameel, de hyrax en de Haas omdat ze geen gespleten hoeven hebben, en het varken omdat het niet herkauwt) zijn specifiek uitgesloten (Leviticus 11:3-8).
5. vogels moeten aan bepaalde criteria voldoen; roofvogels zijn niet koosjer. Er moet een gevestigde traditie zijn dat een vogel koosjer is of vergelijkbaar met een vogel voordat hij kan worden geconsumeerd. De Turkije, bijvoorbeeld is inheems in de nieuwe wereld en zou daarom niet worden gevonden onder de traditie. Echter, het is vergelijkbaar met een bekende vogel, de “Gevogelte van India” en is daarom aanvaardbaar.
6. vis moet vinnen en schubben hebben om koosjer te zijn (Leviticus 11:9-12). Schelpdieren en niet-viswaterfauna zijn niet koosjer.
7. insecten zijn niet koosjer, met uitzondering van bepaalde soorten koosjere sprinkhanen (niet herkend in bijna alle gemeenschappen).
8. volgens velen: bepaalde zuivelproducten (Hebreeuws: ישראל chalav Yisrael “melk van Israël”)
9. volgens sommigen: brood (onder bepaalde omstandigheden) (Pat Yisrael)
10. Bijbelse regels houden toezicht op het gebruik van landbouwproducten: voor producten geteeld in het Land van Israël een aangepaste versie van de Bijbelse tienden moeten worden toegepast, met inbegrip van Terumat HaMaaser, Maaser Rishon, Maaser Sheni, en Maaser Ani (untithed produceren heet tevel); de vrucht van de eerste drie jaren van een boom groei of herbeplanting zijn verboden voor het eten of voor enig ander gebruik als orlah ; producten geteeld in het Land van Israël in het zevende jaar is Shviis, tenzij zorgvuldig beheerd wordt verboden als een schending van de Shmita] (Sabbatical).

toepassing in het dagelijks leven

de omcirkelde U geeft aan dat dit product koosjer is gecertificeerd.

in de winkel gekocht voedsel kan worden geïdentificeerd als koosjer door de aanwezigheid van een hechsher (meervoud hechsherim), een grafisch symbool dat aangeeft dat het voedsel is gecertificeerd als koosjer door een rabbijnse Autoriteit. (Dit kan een individuele rabbijn zijn, maar is vaker een rabbijnse organisatie. Een van de meest voorkomende symbolen in de Verenigde Staten is de “OU,” een U binnen een cirkel, die staat voor de Unie van Orthodoxe gemeenten (of “Orthodoxe Unie”). Veel rabbijnen en organisaties hebben echter hun eigen keurmerk en de andere symbolen zijn te talrijk om op te noemen.

veel kashrut-certificatiesymbolen gaan vergezeld van extra letters of woorden om de categorie van het levensmiddel aan te geven. In algemeen gebruik is ” D “voor zuivel,” M “voor vlees of gevogelte,” Pareve “voor voedsel dat noch vlees noch zuivel,” vis “voor voedsel dat dergelijke, en” P ” Voor pareve (niet te verwarren met Pareve). Merk op dat veel voedingsmiddelen voldoen aan de Amerikaanse FDA-standaard voor “Non-Dairy”, terwijl ze niet voldoen aan de Joodse standaard voor “Pareve” en zijn gelabeld met de “D” naast het koosjer symbool.

een enkele K wordt soms gebruikt als symbool voor koosjer, maar omdat een letter niet van een handelsmerk kan worden voorzien (de methode waarmee andere symbolen worden beschermd tegen misbruik) in veel landen, geeft het alleen aan dat het bedrijf dat het voedsel produceert, beweert dat het koosjer is.

de hechsheirim van bepaalde autoriteiten wordt door bepaalde andere autoriteiten soms als ongeldig beschouwd.

voordat er certificeringsinstanties waren, zouden koosjere consumenten de lijst van ingrediënten lezen om te bepalen of een product aanvaardbaar was om te eten. Tegenwoordig wordt dit echter onvoldoende geacht, omdat veel zaken niet in deze lijst zijn opgenomen, zoals smeermiddelen voor de pan en stoffen die vrijkomen (die van reuzel kunnen worden afgeleid), aroma ‘ s (“natuurlijke aroma ‘s” die eerder van niet-koosjere stoffen worden afgeleid dan andere), enz. Het lezen van het etiket kan echter duidelijk identificeren unkosher ingrediënten.

producenten van voedingsmiddelen en levensmiddelenadditieven kunnen contact opnemen met Joodse autoriteiten om hun producten koosjer te laten certificeren: een commissie bezoekt hun installaties om productiemethoden en-inhoud te inspecteren en geeft een certificaat af als alles in orde is. In veel gevallen is constant toezicht vereist.

om verschillende redenen, zoals veranderingen in de fabricageprocédés, kunnen producten die koosjer waren, ophouden te bestaan; Zo kan bijvoorbeeld een koosjere smeerolie worden vervangen door een olie die talg bevat. Dergelijke veranderingen worden vaak gecoördineerd met de superviserende rabbijn of organisatie om ervoor te zorgen dat nieuwe verpakkingen, die geen hechsher of kashrut suggereren, worden gebruikt voor de nieuwe formulering. Maar in sommige gevallen kunnen bestaande voorraden van voorgedrukte etiketten met de hechsher blijven worden gebruikt op het nu niet-koosjer product; om dergelijke redenen is er een actieve “wijnstok,” onder de Joodse gemeenschap, evenals kranten en tijdschriften, die identificeren welke producten zijn nu twijfelachtig, evenals producten die koosjer zijn geworden, maar waarvan de etiketten hebben nog de hechsher dragen.

interpretaties

Orthodox jodendom en conservatief Jodendom stellen dat Joden de wetten van kashrut moeten volgen als een kwestie van religieuze verplichting. Reform Jodendom en Reconstructionistisch jodendom zijn van mening dat deze wetten niet langer bindend zijn. Historisch, Reform Jodendom actief tegen kashrut als een archaïsme remmen van de integratie van Joden in de algemene samenleving. Meer recentelijk zijn sommige delen van de Hervormingsgemeenschap begonnen met het verkennen van de mogelijkheid van een meer traditionele aanpak. Deze traditie-leunende factie is het eens met de mainstream hervorming dat de regels betreffende kashrut niet verplicht zijn, maar geloven dat Joden moeten overwegen om koosjer te houden omdat het een waardevolle manier is voor mensen om heiligheid in hun leven te brengen. Zo worden Joden aangemoedigd om te overwegen sommige of alle regels van kashrut op vrijwillige basis aan te nemen. De Reconstructionistische beweging pleit ervoor dat haar leden een aantal regels van kashrut accepteren, maar doet dit op een niet-bindende manier; hun standpunt ten aanzien van kashrut is hetzelfde als de traditie-leunende vleugel van de hervorming.

veel Joden die niet aan de volledige eisen van kashrut voldoen, behouden niettemin een deel van de wetten; bijvoorbeeld het onthouden van varkensvlees of schelpdieren. Veel Joden zullen ook voorkomen dat het drinken van melk met een vlees schotel. Op dezelfde manier houden velen een mate van kashrut thuis, terwijl ze geen problemen hebben met eten in een niet-koosjer restaurant, of zullen clementies volgen bij het uit eten dat ze thuis niet zouden volgen.Volgens Gordon J. Wenham is het doel van kashrut om Joden als een apart volk te houden. De wetten van kashrut hadden als gevolg dat socialisatie en interhuwelijken met niet-Joden werden voorkomen, waardoor de Joodse gemeenschap haar identiteit kon behouden. Wenham schrijft dat ” besnijdenis een privé-aangelegenheid was, maar de voedselwetten maakten het Joodse geloof tot een publieke aangelegenheid. Het naleven van de voedselwetten was een van de uiterlijke kenmerken van een praktiserende Jood, en dit versterkte op zijn beurt de Joodse gehechtheid aan hen als een herinnering aan hun bijzondere status.”

hygiënische voordelen

er zijn pogingen gedaan om empirische ondersteuning te bieden voor de opvatting dat kashrut wetten hygiënische voordelen hebben.Een andere theorie is dat koosjere dieren gezonder waren om te eten dan niet-koosjere dieren. Er werd ook opgemerkt dat de wetten van zuiverheid (Leviticus 11-15) niet alleen beschrijven het verschil tussen schone en onreine dieren, maar ook andere verschijnselen die lijken te worden gerelateerd aan de gezondheid. Een dergelijke redenering lijkt redelijk bij het overwegen van de wetten die de consumptie van aasvogels of roofvogels (die voordelige aaseters zijn) verbieden, omdat ze ziekte kunnen dragen van het aas dat ze consumeren; schelpdieren, die als filtervoerders schadelijke parasieten of toxines kunnen accumuleren; of varkensvlees, dat trichinose kan herbergen als het niet goed gekookt is. Het was dus voor velen vanzelfsprekend om aan te nemen dat alle wetten van kashrut slechts hygiënisch waren in opzet en oorsprong. Een van de rabbijnse autoriteiten die de hygiënehypothese vermelden is Maimonides in zijn Gids Voor de verbijsterde.In 1953 voerde Dr.David I. Macht, een onderzoeker van de Johns Hopkins University, experimenten uit op veel verschillende soorten dieren en vissen, en concludeerde dat de concentratie van zoölogische toxinen van de “onreine” dieren hoger was dan die van de “schone” dieren, en dat de correlatie met de beschrijving in Leviticus 100% was. Zijn criterium voor toxiciteit was het effect op de kieming van lupine zaailingen. Bovendien, Dr.Macht ‘ s onderzoek wees schadelijke fysiologische effecten van mengsels van vlees en melk, en ritueel geslacht vlees bleek lager in toxines dan vlees uit andere bronnen de conclusies van de paper gepubliceerd in Johns Hopkins Bulletin of the History of Medicine werden betwist in een paper door biologen geschreven op verzoek van een zevende dag Adventist Kerk publicatie.

om een aantal redenen is dit idee echter uit de gratie geraakt bij bijbelgeleerden. Fruit en groenten kunnen zonder verbod worden gegeten, hoewel er veel giftige kruiden, zaden, bessen en vruchten zijn. Bovendien verklaart deze hypothese andere delen van de Joodse eetwetten niet; bijvoorbeeld het verbieden van de consumptie van vis zonder ware schubben, zoals haaien en zwaardvis, of fruit van bomen die minder dan vier jaar oud zijn, of restbloed in vlees.Antropoloog Marvin Harris heeft voorgesteld dat het Joodse verbod op varkensvlees voortvloeit uit het feit dat in droge landen zoals Israël het mogelijk is om varkensvlees alleen te fokken door het te voeden met granen die ook door mensen worden gegeten, omdat de varkens niet kunnen foerageren in niet-bestaande bossen. In slechte oogstjaren zou er een sociaal conflict zijn tussen degenen die het zich konden veroorloven om varkensvlees te fokken en te eten en degenen die door de schaarste aan eetbare granen het risico van honger zouden lopen. Dus, in het belang van de sociale overleving, het verbod ingevoerd de Joodse religie. Harris in Cows, Pigs, Wars and Witches citeert wereldwijd voorbeelden van soortgelijke ecologisch bepaalde religieuze praktijken, waaronder andere verbodsbepalingen van varkensvlees om soortgelijke redenen.

volgens Harris vereist het conserveren van varkensvlees te veel zout om de verwijdering van de karkasvloeistoffen te garanderen, vanwege het hoge vetgehalte. Het omgekeerde proces van het uitwassen van het conservenzout bij het eten van het vlees maakte het ook moeilijk te rechtvaardigen. Deze reden zou ook gelden voor veel andere verboden voedingsmiddelen, omdat conservering door zouten onmogelijk was of omdat het zoutproces niet omkeerbaar was.

symbolische waarden

gedurende de eerste eeuwen van de gemeenschappelijke Era waren sommige filosofen van mening dat de wetten van kashrut symbolisch van karakter waren. In deze visie vertegenwoordigen koosjere dieren deugden, terwijl niet-koosjere dieren ondeugden vertegenwoordigen. De eerste aanwijzing van deze opvatting is te vinden in de tweede eeuw v. Chr. brief van Aristeas (par. 145-148, 153). Het komt later terug in de geschriften van Philo van Alexandrië en in de geschriften van enkele vroege kerkvaders. Deze hypothese is al lang verworpen door de meeste Joodse en christelijke geleerden. Ook de moderne bijbelkritiek heeft niets gevonden om deze hypothese te ondersteunen, hoewel het concept van het varken als een bijzonder ‘onrein’ dier onder Joden blijft bestaan.Hoewel de symbolische verklaring voor kashrut grotendeels is afgewezen, houden een aantal autoriteiten vol dat de wetten bedoeld zijn om ethisch en moreel gedrag te bevorderen. Een recente autoriteit die de symbolische/ethische betekenis van kashrut opnieuw heeft onderzocht is Rabbi Samson Raphael Hirsch (Duitsland, negentiende eeuw).

het verbod op het combineren van melk met vlees vormt tot op zekere hoogte een symbolisch onderscheid tussen de dood, vertegenwoordigd door het vlees van een dood dier, en het leven, vertegenwoordigd door de melk die nodig is om een pasgeboren schepsel in leven te houden. De vaak geciteerde humane component van deze wet is ook van symbolische waarde; de Thora verbiedt’ het kind (geit, schaap, kalf) in zijn moedermelk’, een praktijk die slechts wreed is in concept, die niet als wreedheid door het kind of zijn moeder zou worden begrepen en hen niet extra lijden zou veroorzaken; maar die nog steeds potentieel de smaak van een mens voor ultieme macht over die wezens die zwakker zijn zou kunnen aanwakkeren. Kashrut verbiedt dus de praktijk zelf, zelfs als het resulterende mengsel moet worden weggegooid.

verband met vegetarisme

aangezien er weinig wetten van kashrut zijn die de consumptie van plantaardige producten beperken, gaan veel mensen ervan uit dat een strikt vegetarische maaltijd gewoonlijk inherent koosjer zou zijn. In de praktijk echter beschouwen degenen die de wetten van kashrut volgen niet automatisch alle restaurants of bereide of ingeblikte levensmiddelen die beweren vegetarisch te zijn als koosjer, vanwege de waarschijnlijkheid dat de gebruiksvoorwerpen eerder werden gebruikt met niet-koosjere producten, evenals de bezorgdheid dat er mogelijk niet-koosjere ingrediënten worden gemengd, die, hoewel ze nog steeds als vegetarisch kunnen worden beschouwd, het voedsel niet koosjer zouden maken. Daarnaast stelt kashrut speciale eisen aan sommige vegetarische producten, zoals wijn en brood.

de meeste groenten, met name bladgroenten (sla, kool, peterselie, dille, enz.), moet grondig worden gecontroleerd op insectenbesmetting. De consumptie van insecten gaat tussen drie en zes schendingen van de Thora wet; dus, volgens de Joodse wet, is het een grotere zonde dan de consumptie van varkensvlees. De juiste procedure voor inspectie en reiniging zal variëren per soort, groeiomstandigheden en de standpunten van een bepaalde rabbijn.

Kashrut en dierenwelzijn

Kashrut verbiedt het slachten van een onbewust dier, en het slachten gebeurt door eerst de voorkant van de keel door te snijden. Sommige dierenrechtenorganisaties maken bezwaar tegen koosjer slachten en beweren dat het enkele minuten kan duren voordat het dier sterft en dat het vaak lijden kan veroorzaken. Aangezien het ruggenmerg bij de eerste snede niet volledig wordt doorgesneden, wordt gedacht dat het zenuwstelsel van het geslachte dier tijdens de eerste momenten van de slacht nog steeds functioneert, waardoor het dier een pijnlijke en pijnlijke dood ondergaat. In 2003 concludeerde een onafhankelijke adviesgroep in het Verenigd Koninkrijk – de Farm Animal Welfare Council (FAWC) – dat de manier waarop Koosjer (en Halal) vlees wordt geproduceerd ernstig lijden veroorzaakt bij dieren en onmiddellijk moet worden verboden. Koosjer en halal slagers ontkennen dat hun methode om dieren te doden wreed is en uitten woede over de aanbeveling..

opmerkingen

• Bailey, Stephen.Kashrut Tefillin Tzitzit: Studies in the Purpose and Meaning of Symbolic Mitzvot Inspired by the Commentaries of Rabbi Samson Raphael Hirsch, Jason Aronson, 2000. ISBN 978-0765761064.
• Harris, Marvin. Koeien, varkens, oorlogen en heksen: de raadsels van de cultuur. New York: Vintage Press, 1989. ISBN 0679724680.
• Posner, Rabbi Zalman. Denk Joods, Waarom Doen Mitzvot? 1978. .chabad.org. Geraadpleegd op 11 November 2008.
• Safran, Eliyahu. Meditaties op Sixty: One Person, Under God, ondeelbaar: Kashrut, bescheidenheid, rouw, gebed en liefde. Ktav Publishing House, 2008. ISBN 978-1602800380
• Shea, William. William H. Shea, Clean and Uncle Meats, Biblical Research Institute, December 1998. Bijbels Onderzoeksinstituut. Geraadpleegd op 18 September 2008
• Shulchan Aruch: Code of Jewish Law, Vol. 1, Orach Chaim, Secties 1-24. Shnuer Zalman van Liadi et al. (EDS.) Kehot Publication Society / Merkos Publications, 2004. ISBN 978-0826605573
• Wenham, Gordon J. “The Theology of Unclean Food,” the Evangelical Quarterly 53, (January March 1981): 6-15.