koi NO yokan door Andrew Taylor. Wissai ‘ s Inleiding: Andrew Taylor schrijft met de gevoeligheid van een dichter, de behendigheid van een jongleur van woorden en de harmonie van een muzikant. En uiteindelijk hebben we een wonderbaarlijke evocatie van een gevoel, een fantastische definitie van een zin via de magie van woorden. We zijn wat we schrijven. Woorden zijn een spiegel van ons. Als een aap in een spiegel naar zichzelf kijkt, moet hij niet verwachten dat hij daar een mens ziet. Evenzo kan van een onwetende en domme ezel niet worden verwacht dat hij schrijft als een beschaafde en geleerde Heer.
“Koi no yokan”
(Japans)
“a gentle, unspoken feeling that you are about to fall in love
IT ’s NOT a toeval that we talk of’ falling ‘ in love. Het is iets onverwachts, althans volgens de nummers-onvrijwillig, onhandig, onweerstaanbaar, mogelijk zelfs rampzalig. Het is onder andere vergeleken met geraakt worden door een goederentrein. Al met al klinkt het dus niet als een bijzonder plezierige ervaring.
het hoeft echter geen van deze dingen te zijn. Vraag maar aan de Japanners. Ze hebben een zin, koi no yokan (KOY-Noh-yoh-CAN), die een heel ander verhaal vertelt. Het vertaalt zich letterlijk als ‘voorgevoel van liefde of verlangen’, en het verwijst naar het gevoel dat je op het punt staat verliefd te worden op iemand. Er is geen zekerheid, geen betrokkenheid en waarschijnlijk geen wederzijds bewustzijn – er wordt zeker niets gezegd – maar het gevoel is er wel. Het is geen liefde, misschien zelfs geen verlangen – maar het is het besef dat deze dingen aan de horizon zouden kunnen zijn.
de luie vertaling in het Engels is soms ‘love at first sight’, maar koi no yokan is veel gevoeliger en ingetogen dan dat. ‘Love at first sight’ is een gedeelde overgave – blikken door een kamer, sterke emoties die elkaar weerspiegelen, een gevoel van zekerheid. Het is het krijgen van uw mes en vork direct in het hoofdgerecht, als je wilt, zonder een voorgerecht, misschien zelfs zonder te kijken naar het menu. Koi NO yokan, aan de andere kant, is een individueel gevoel van wat er kan gebeuren – de andere betrokken persoon kan in dit stadium niets weten van hoe je je voelt. Het is het verschil tussen het vangen van de zwakste geur op de wind en, zoals we eerder zeiden, neergeslagen worden door een trein. Koi no yokan voelt de eerste voorzichtige tremor van een gevoel. Het is een overgave, boven alles, aan de magie van het potentieel.
Koi NO yokan kan zowel met droefheid als met anticipatie getint worden.
bij koi NO yokan heb je het gevoel van een subtiel, bijna onmerkbaar bewustzijn, het gevoel dat het een emotie zal worden die uiteindelijk zal groeien en zich in de loop van de tijd zal ontwikkelen. Het is zo zacht dat je, met een schok, kunt ontdekken dat het er al enige tijd is, ergens in je achterhoofd, zonder dat je het beseft.
zo subtiel is het dat het niet eens het moment is waarop je op de rand van een liefdesaffaire staat en je afvraagt of je de moed hebt om erin te springen, zoals van een rots in een poel springen – het is meer het moment waarop je je afvraagt of je überhaupt op de rots zou kunnen stappen.
het leidt misschien niet onmiddellijk tot liefde, of misschien helemaal niet, en er kunnen nog vele ups en downs en wendingen van het lot komen. Om die reden kan koi no yokan zowel met droefheid als met anticipatie getint worden. Als je eenmaal op de rots bent, zelfs als je daar een tijdje nerveus huivert, is het uiteindelijk moeilijk om er niet in te springen. Maar op dit moment, is er geen druk op je. Je kunt je omdraaien en weglopen. En wees veilig. Het punt van koi no yokan is dat het geen beloftes doet, geen claims inzet. Als je springt, is het je eigen verantwoordelijkheid – letterlijk een sprong van geloof.
het hebben van het woord geeft ons niet noodzakelijkerwijs het gevoel, maar het helpt ons om het te herkennen wanneer het gebeurt. En we kunnen nooit genoeg woorden hebben om onze emoties te beschrijven.”
