de dood van de 17-jarige Ruiter Olivia Inglis in Maart van dit jaar bracht de wereldruiterwereld op zijn kop. De hashtag # rideforolivia ging viraal.
twee maanden later overleed de 19-jarige Caitlyn Fischer in een soortgelijke gebeurtenis.
beide meisjes waren ervaren ruiters die zich specialiseerden in eventing, een Olympisch paardensportevenement waarin Australische paarden en ruiters internationaal uitblinken. Het bestaat uit drie wedstrijdfasen: dressuur, cross country en spring.
beide meisjes stierven tijdens de cross-country cursus, aan rotatievalletjes. De cross-country fase wordt als bijzonder gevaarlijk beschouwd omdat het gaat om galopperen over vaste obstakels op gemengd terrein. Vallen in deze fase treden meestal op van hoogte en bij snelheid.
wanneer een paard een stevige omheining knipt en rotatievalt, bestaat het risico dat het op de Ruiter valt en sterft.Wayne Roycroft, van de International Equestrian Federation, noemde ze “freak occurrences”.
de tragedie van hun dood is onbetwistbaar. Maar hoe riskant is eventing, en paardrijden in het algemeen?
risico’ s
Eén onderzoeker documenteerde de dood van ruiters op alle niveaus van eventing over de hele wereld. Ze identificeerde 59 bevestigde ruiter doden tussen 1993 en 2015. Dat is een geschat wereldwijd gemiddelde van 2,68 sterfgevallen per jaar door eventing.Een veel Geciteerd artikel, gepubliceerd in 1999, door de Australische traumaspecialist Dr. Bruce Paix beweerde dat eventing gevaarlijker was dan motor-of autoracen. Paix vond eventing 70 keer gevaarlijker dan paardrijden in het algemeen en 180 keer op het hoogste niveau.
maar kan eventing vergeleken worden met andere vormen van paardrijden, laat staan motorraces?
Paix ‘ berekeningen werden gemaakt met betrekking tot de letselcijfers per tijd doorgebracht in het zadel. Een recente kritiek suggereert dat het risico niet gelijkmatig verdeeld is over een eventing wedstrijd, vandaar de publieke populariteit van de watersprong.
een andere manier zou kunnen zijn om te kijken naar de blessure per starter op het veld. Deze gegevens maken echter geen onderscheid tussen vallen op de vlakte en vallen bij obstakels. Een recente kritiek van Denzil O ‘ Brien suggereert dat een nauwkeurigere manier om blessures te meten is het vaststellen van blessurepercentages per sprongpoging, aangezien paard en ruiter bij sprongen het grootste risico lopen op een rotatieval.
dus eventing is misschien niet gevaarlijker dan motor-of autoracen, maar zijn de dood van een ruiter “vreemde voorvallen”?
Freak factor
in Australië alleen al zijn er naar schatting 20 doden door paardengerelateerde letsels per jaar. Vergelijk dit met een gemiddelde van 1,7 doden door haaienaanvallen. Elke keer als een ruiter een paard bestijgt, is er een mogelijkheid dat ze eraf vallen.
telkens een Strandganger zwemt in met haaien besmette wateren, bestaat het risico dat hij aan haaien wordt blootgesteld. Hoe “freak” dan zijn deze gebeurtenissen?
dit is geen semantisch gekibbel over terminologie. Bizarre gebeurtenissen worden meestal beschouwd als degenen die niet hadden kunnen worden voorkomen. Misschien konden ze niet eens voorspeld worden.
de zorg is dat het beschrijven van een paardgerelateerde dood als een bizar ongeval zal leiden tot apathische attitudes ten opzichte van de veiligheid bij degenen die het meest risico lopen.
hoewel de freakfactor is toegepast op Motorrijders, basisjumpers en bergbeklimmers, is deze nog relevanter voor iedereen die op een dier van een halve ton zit dat 50 km/u kan rijden en dat zijn eigen geest, tanden en hoeven heeft en niet bang is om ze te gebruiken.
het risico van veiligheidsapathie bij paarden wordt nog vergroot door de wijdverbreide aanvaarding dat paarden gevaarlijk zijn omdat ze inherent onvoorspelbaar zijn kuddedieren, wiens vluchtinstinct altijd klaar is om in te trappen als hun ruiters worden afgetrapt.
paarden als onvoorspelbaar zien is op zich al een risicofactor voor paardengerelateerde letsels. Dat wil zeggen, als het zelfgenoegzaamheid activeert.
hoewel geen bewust wezen volledig voorspelbaar is (inclusief mensen), kan een aantal technische controles worden ingevoerd om de waarschijnlijkheid en de gevolgen van een ongeval, letsel of overlijden te verminderen.
maar missen we het punt? In plaats van te praten over hoe onvoorspelbaar paarden wel of niet kunnen zijn, wat als we spraken over hoe goed mensen paarden kunnen “lezen” en interpreteren? Kunnen we het menselijk vermogen om paardengedrag te voorspellen verbeteren?
er is een dunne lijn tussen zelfverzekerd-agressief, verlegen-bang of stil-ziek, zoals elke ontvanger van een hond beet of paard kick zou kunnen weten. Dierwetenschappers hebben enkele nuttige hulpmiddelen ontwikkeld om ons te helpen met de dieren te praten. Zo ontwikkelden onderzoekers de Horse Grimace Scale om het gezicht van de paardenpijn te kunnen scoren. Het geeft de beoordelaar de opdracht om de oren, ogen, kauwspieren, kin-en gezichtsprofiel van het paard in detail in overweging te nemen.
de kaart is aangepast voor de populaire circulatie om paardeneigenaren te helpen hun eigen paarden te interpreteren. Hoewel het interpreteren van de gezichtsuitdrukking van het paard verre van een wondermiddel is voor het doden van mensen die met paarden te maken hebben, is het logisch om te accepteren dat een ongelukkig of onwel paard ook een onvoorspelbaarder en minder veilig paard is.
veel ervaren ruiters of trainers die bijzonder opmerkzaam zijn en afgestemd zijn op paarden zullen vaak beweren “dat ze van een mijl afstand iets konden zien aankomen”. De vraag moet echter niet zijn of paarden onvoorspelbaar zijn, maar hoe we het gedrag van paarden beter kunnen begrijpen, interpreteren en voorkomen. Door dit te doen, praten met de dieren zou eigenlijk minder van een freak optreden dan gewond raken door hen.
